All Chapters of พันธะแค้นผูกรัก: Chapter 11 - Chapter 20

หลายวันต่อมา"คุณเอวาครับ ผมเอาข้าวมาให้ครับ" เอวาที่กำลังขนไม้ฟืนขึ้นรถชะงักหยุดเมื่อเสียงทุ้มของพีรวัฒน์ดังขึ้นด้านหลัง เธอหันไประบายยิ้มอ่อนๆ ให้เจ้าของเสียง แล้วรีบเอาไม้ไปวางท้ายรถจากนั้นจึงเดินไปหาชายหนุ่ม"ขอบคุณมากนะคะ ลำบากคุณพีแย่เลยต้องมาส่งข้าวให้ฉันทุกวัน" เธอยื่นมือไปรับข้าวกล่องจากชายหนุ่มพร้อมเอ่ยขอบคุณด้วยความเกรงใจ"มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ คุณภาคินสั่งไว้" พีรวัฒน์ยิ้มตอบ อีกคนเพียงระบายยิ้มอ่อนๆ พอพูดถึงภาคินผู้ชายใจร้าย เธอก็ไม่ได้เจอเขามา3 วันแล้ว พีรวัฒน์บอกว่าเขากลับไปกรุงเทพซึ่งมันเป็นเรื่องดีมากๆ ตั้งแต่ไม่มีเขาเธอก็สบายใจขึ้นเยอะไม่ต้องมานั่งระแวงว่าเขาจะหาเรื่องอะไรทรมานเธออีก และเป็นโอกาสที่เธอจะได้หาช่องทางหนี แต่ดูเหมือนการออกไปจากที่นี่ไม่ง่ายเอาเสียเลยเพราะเธอพยายามหาหนทางมา2-3 วันแล้วก็ยังไม่เห็นสักช่องทาง พอคิดถึงเรื่องนี้เธอถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่คิดไม่ตกจริงๆ ว่าควรทำยังไง"คุณเอวาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" พีรวัฒน์ถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวยืนเหม่อลอย ใบหน้าตึงเครียดคล้ายกับกำลังคิดอะไรอยู่ เสียงของเขาทำให้เอวาหลุดออกจากห้วงความคิด "เปล่าค่

"คุณไม่ใช่ไอวา" ดวงตาคมกริบฉายแววสับสนอย่างชัดเจนจับจ้องคนที่นอนสะอื้นให้ใต้ร่างไม่วางตา ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในใจนิดๆ แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนแววตาจะกลับมาแข็งกร้าวเหมือนเดิม"ระ..รู้แล้วก็ออกไปจากตัวฉันคนสารเลว" ร่างบางมองใบหน้าหล่อเหลาผ่านม่านน้ำตาด้วยแววตาเกลียดชังพลางออกแรงบิดข้อมือให้หลุดจากการจับกุมของมือหนา ภายในใจของเธอมันแหลกเหลวไม่มีชิ้นดีไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ความบริสุทธิ์ที่เก็บรักษามา20 กว่าปีถูกผู้ชายสารเลวพรากไปในเวลาอันรวดเร็วไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัวตั้งใจสักนิด เธอเกลียดเขา เกลียดพี่สาวฝาแฝด เกลียดที่ฟ้าไม่ยุติธรรมทำให้เธอต้องมารับกรรมในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่ออีกคนหาได้สะทกสะท้านไม่กลับกดข้อมือเล็กกับพื้นแน่นขึ้นจับจ้องใบหน้าคมอยู่อย่างนั้นนานนับนาที ก่อนดึงแก่นกายออกจากร่องสวาทคับแคบลุกขึ้นยืนรูดซิบใส่กระดุมกางเกงให้เรียบร้อยทั้งที่ยังมีคราบเลือดติดอยู่ ส่วนร่างบางเมื่อได้รับอิสระก็รีบพยุงกายลุกขึ้นนั่งดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่ทันที กัดฟันข่มความปวดร้าวระบมกลางกายสาวเอาไว้ไม่แสดงอาการใดๆ ออกมาให้ร่างสูงสมเพชแม้จะรู้สึกเจ็บปวดเพียงใ

"อื้อ โอ้ยย!"ร่างบางที่โดนพิษไข้เล่นงานนอนหลับไป1 วัน1 คืนเต็มๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ เสียงหวานร้องโอดครวญออกมาเบาๆ เพียงแค่ขยับตัวก็ปวดร้าวระบมไปทั้งช่วงล่างโดยเฉพาะกลางกายสาว"ตื่นได้สักทีนะเอวา" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้นเหนือศีรษะ เมื่อแหงนหน้าขึ้นมองก็พบว่าเขานั่งพิงหัวเตียงจับจ้องเธออยู่ "อึก""อะ..ไอ้สารเลว" เธอรีบพยุงกายลุกขึ้นนั่งแล้วพาตัวถอยห่างร่างสูงด้วยความหวาดกลัว น้ำสีใสค่อยๆ เอ่อคลอตาคู่สวยอย่างกลั้นไม่อยู่เพียงเห็นหน้าเขาภาพที่เธอโดนย่ำยีก็ฉายขึ้นในสมองเป็นฉากๆ หัวใจของเธอแตกสลายไม่เหลือชิ้นดีมันเจ็บปวดรวดร้าวจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้"แต่เมื่อคืนคุณยังนอนกอดคนสารเลวคนนี้อยู่เลยนะเอวา" ภาคินกดยิ้มมุมปากพร้อมกับคลานเข้าหาร่างบางที่นั่งปลายเตียงช้าๆ ทำอีกคนต้องรีบดีดตัวลงจากเตียง"โอ้ยย!"ตุ้บ! แต่เพียงเท้าแตะถึงพื้นเท่านั้นใบหน้าคมก็ต้องเบ้ออกมาด้วยความเจ็บ ขาอ่อนยวบร่วงลงไปนั่งกองกับพื้น"หึ" เสียงเค้นหัวเราะดังกระหึ่มในลำคอหนาอย่างเย้ยหยันกับภาพตรงหน้า เอวาได้แต่เม้มปากแน่นข่มความเจ็บเอาไว้ใช้มือยันพื้นพยายามถ

เอวานั่งทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใจเหม่อลอยนี่ก็ผ่านมา2 วันแล้วที่เธอถูกขังอยู่ในบ้านหลังนี้ แต่ยังดีหน่อยที่ไม่ต้องมานั่งหวาดกลัวนอนสะดุ้งเพราะเจ้าของบ้านได้หายหน้าหายตาไปตั้งแต่วันที่นั่งทานข้าวด้วยกันแล้วซึ่งมันดีมากๆ ร่างบางมัวแต่นั่งเหม่อลอยโดยไม่รู้เลยว่าได้มีคนเปิดประตูเข้ามายืนมองนานแล้ว ภาคินยืนมองร่างบางอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีก่อนเอ่ยเรียก "เอวา""คะ..คุณ" คนถูกเรียกหลุดออกจาภวังค์หันมองต้นทางต้นเสียง ก่อนดวงตากลมโตจะเบิกกว้างด้วยความตกใจรีบหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วถอยหลังจนติดผนังเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือผู้ชายสารเลวความปลอดภัยของเธอคงจะจบสิ้นตั้งแต่วินาทีนี้แล้วสินะ "คุณต้องการอะไร" เธอพยายามข่มความกลัวเอาไว้เปล่งเสียงถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ "ตามผมมา" ร่างสูงเอ่ยเพียงแค่นั้นแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้อง เอวามองตามหลังแผ่นหลังกว้างระคนสงสัยก่อนตัดสินใจเดินตามไปเพราะมันคงดีกว่าจะต้องอยู่กับเขาสองต่อสองในห้องนี้ สมองของเธอเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามชายหนุ่มต้องการจะทำอะไรอีกและจะพาเธอไปไหน"กรี๊ดด!" "ภาคินคุณจับฉันมาทำไม ปล่อยฉันนะ""กรี๊ด! ไอ้พวกบ้าปล่อยฉันนะ" เสียงกรีดและเ

เอวาเดินทางมาถึงกรุงเทพประมาณช่วงกลางดึกของวัน เธอลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดก่อนยกมือขึ้นกดกริ่งหน้ารั้วบ้าน ยืนรอเพียงไม่นานก็เห็นมารดาเดินออกมา"เอวา" ดวงเดือนระบายยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่นอกรั้วคือบุตรสาวคนเล็ก เธอรีบเปิดประตูรั้วแล้วโผล่เข้าสวมกอดบุตรสาว "เอวาหายไปไหนมาหลายวันลูก แม่เป็นห่วงมากรู้ไหม""เอวาขอโทษนะคะที่หายไปโดยไม่ได้บอกทำให้แม่เป็นห่วง พอดีเอวามีเรื่องด่วนต้องไปทำนิดหน่อยค่ะ" เอวาสวมกอดตอบมารดาอย่างแนบแน่นพร้อมซบหน้าลงบนไหล่เพียงแค่ได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดมารดาน้ำตาก็พลันไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่แม้พยายามจะกลั้นแล้วก็ตามเพราะไม่อยากให้มารดารู้ว่าตัวเองไปพบเจอกับอะไรเกรงว่าท่านจะเครียด "อึก""เอวาเป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม" ดวงเดือนผละกอดออกมองหน้าถามบุตรสาวด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเสียงสะอื้น คนโดนถามรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาพยายามสะกดกลั้นน้ำตาฝืนระบายยิ้มให้มารดาอ่อนๆ "เอวาคิดถึงแม่ไงคะ""ร้องไห้เป็นเด็กๆ ไปได้" ดวงเดือนถึงกับหลุดยิ้มเมื่อได้ฟังเหตุผลของบุตรสาวขณะยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กทุยอย่างเอ็นดู เธอก็นึกว่าบุตรสาวร้องไห้เพราะเป็นอะไร