All Chapters of ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ: Chapter 41 - Chapter 50

หยางเฟยหยางอึ้งไป เหมือนเสด็จย่ากับเสด็จพี่กำลังต่อว่าเขาทางอ้อมว่ามักมาก เขารักหลานซิ่วเอ๋อร์หากมิใช่เพราะต้องแต่งงานกับฉีฮุ่ยหมิ่นบุตรสาวอดีตมหาเสนาบดี เขาคงได้อยู่กับนางแล้ว ไทเฮาบ่นว่าอยากพักให้ทั้งสองกลับไปก่อน หยางเทียนหลงกับรัชทายาทจึงออกมา หยางเทียนหลงเดินไปหาเซียวอี้เซียน หยางเฟยหลงไม่อยากเห็นหน้าชายาของตน แค่ต้องมาหาไทเฮาพร้อมนางทุกวันก็รังเกียจพอแล้ว แต่เขากลับได้ยินสิ่งที่ไม่คิดว่าจะออกจากปากนาง "แปลว่าท่านทุบทิ้งทุกอย่างที่เขาแตะต้องเช่นนั้นรึพี่ฮุ่ยหมิ่น""อืม..เขารังเกียจข้าคิดว่าข้าใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อให้ได้แต่งกับเขา เหอะข้าเองก็รังเกียจเขาเช่นกัน เขาไม่เคยร่วมห้องกับข้า แต่กลับบอกว่าข้าเป็นสตรีออกไข่ไม่ได้ จงใจทำให้ข้าอับอาย""พี่จะทำเช่นไรต่อไปเจ้าคะ""ไม่รู้เหมือนกัน ข้าอยากหย่าจริงๆนะเซี่ยนเซี่ยน สุนัขอย่างหยางเฟยหยางใครต้องการเขากัน เท่าที่ได้รู้จักเจ้าวันนี้เจ้าฉลาดมีวิธีหย่าจากเขาหรือไม่""พี่ข้าเพิ่งจะแต่งงานได้คืนเดียว อยู่ๆให้มาหย่าสามีภรรยาคู่อื่นจะบาปไหม""ข้าเกลียดหยางเฟยหยาง แทบไม่อยากอยู่ตำหนักบูรพาแม้แต่ลมหายใจเดียว ข้ายอมออกบ

หยางเทียนหลงมองหน้าเมีย นางบอกว่าขอเวลาให้นางหรือ เช่นนั้นเขาจะช่วยเมียจัดการความอวดดีของรัชทายาทสักหน่อย บังอาจมาดูหมิ่นเมียเขาว่าถูกยกเลิกงานแต่ง หึ เมียเขาเป็นฝ่ายถอนหมั้นไอ้หน้าปลาในนั่น มิใช่สกุลจ้าวทอดทิ้งนางสักหน่อย จากนั้นเขาก็เอ่ยกราบทูล"ฝ่าบาท กระหม่อมต้องดูแลการผลิตชิ้นส่วนเพื่อไม่ให้ความลับรั่วไหล ส่วนขุนนางท้องที่มักโกงกินอาจไม่ส่งดินของตำบลต่างๆมาเพราะพวกเขามิต้องการให้ชาวบ้านได้ลืมตาอ้าปาก รัชทายาทต้องทรงครองราชย์ต่อ ถ้าเช่นนั้นให้รัชทายาททรงไปสำรวจด้วยพระองค์เอง จะได้รู้จักแผ่นดินของพระองค์เอง ฝ่ามือของเรามิมีใครรู้ดีไปกว่าเรานะพ่ะย่ะค่ะ"หยางเฟยหยางสะอึก ดูท่าพี่ชายเล่นงานเขาเรื่องที่บังอาจไปแตะต้องพระชายาของเขาสินะ แต่ปฏิเสธไม่ได้เสด็จพ่อพยักหน้าเห็นด้วยทันที"อืม อีกหน่อยเจ้าต้องครองราชย์ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันหากมีขุนนางที่อ้างแต่ภัยพิบัติขอเบิกงบบรรเทาทุกข์ ต่อให้เงินเต็มคลังสักวันก็คงหมด หยางเอ๋อร์เจ้าไปเถอะ""พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ"เมื่อการสาธิตกังหันวิดน้ำผ่านไปด้วยดี ทั้งหมดก็แยกย้ายแต่ไม่ลืมถอดชิ้นส่วนกังหันออก แยกเก็บคนละที่เช่นเดิม หยางเฟย

ลู่เสวียนเดินมาใกล้ๆสองผัวเมียที่สภาพดูไม่ได้ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามเยี่ยหราน"จ้าวฮูหยิน ข้าต้องรีบไปสรุปรายงานเรื่องโจรภูเขาที่ปราบได้ อีกอย่างข้าต้องไปตำหนักหย่งฉือของชินอ๋อง เพื่อประกาศราชโองการที่พระชายาหนิงอ่องมีความดีความชอบช่วยชี้เบาะแสจนกวาดล้างได้หมด เรื่องนี้นางนับว่ามีบุญคุณต่อต้าฉินไม่น้อย อ้อข้าลาล่ะ"ลู่เสวียนผิวปากเรียกอาชาคู่ใจก่อนจะควบออกไป ทหารที่เหลือบอกชาวบ้านให้ไปทำมาหากิน มียายเฒ่าคนหนึ่งคุกเข่าลงหันหน้าไปทางจวนอ๋องก่อนจะเอ่ยออกมา"สวรรค์ประทานแล้ว ขอบคุณพระชายาหนิงอ๋อง บุตรชายของข้าถูกโจรภูเขาปล้นฆ่า ในใจของยายแก่คนนี้เจ็บแค้นมาตลอด บัดนี้พระชายาทรงชี้เบาะแสสำคัญจนพวกมันถูกจับ อีกไม่นานก็จะได้รับโทษประหาร ตายไปเป็นผีคอยรับใช้บุตรชายของข้า ขอบพระทัยพระชายาเพคะ"เมื่อคนหนึ่งคุกเข่าสรรเสริญก็มีคนต่อๆไปคุกเข่าสรรเสริญตาม จ้าวเฟิงถูกสายตาชาวบ้านกดดันจนต้องล่าถอยกลับจวนทั้งสภาพเน่าเหม็น ชายชราสองคนที่มองเหตุการณ์แต่แรกก็ยกจอกสุราชนกันเบาแล้วหัวเราะให้กัน"ลูกสะใภ้เสด็จพี่ช่างร้ายกาจ""ฝ่าบาทตรัสชมเกินไป เซี่ยนเซี่ยนเป็นเด็กรู้กาลเทศะยิ่งนัก โชคดีที่หลง

หลายวันมานี้หยางเฟยหยางมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัวเดินทางไปยังอำเภอ หรือว่าตำบลต่างๆ ที่มีปัญหาเรื่องการเพาะปลูก เขามิได้ไปถวายพระพรไทเฮาเลย วันนี้เขาต้องไปเข้าเฝ้าแต่จนตอนนี้ยามซื่อแล้วฉีฮุ่ยหมิ่นก็ยังไม่มา นางเหลวไหลขึ้นทุกที ไม่เห็นเขาในสายตายังพอทน นี่ถึงขนาดไม่เคารพไทเฮามันจะมากเกินไปแล้ว"อาหลางไปดูสิว่าพระชายาทำอะไรอยู่ นี่มันกี่โมงยามแล้วนางยังไม่มาอีก""รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"องครักษ์หายไปไม่นานก็กลับมา หยางเฟยหยางตั้งใจว่าวันนี้จะเล่นงานคนตัวเล็กเต็มที่ กล้ามาด่าเขาเป็นสุนัข กล้าเผาเสื้อผ้าเขาทิ้ง กล้าดีอย่างไรมารังเกียจเขา หึเรียกร้องความสนใจจากข้าหรือ อย่าได้หวังเลยฉีฮุ่ยหมิ่น อาหลางมาถึงก็ถวายรายงาน"ว่าอย่างไร นางจะมาได้หรือยังเหตุใดมีเพียงเจ้าที่มา""เอ่อ..ทูลรัชทายาท พระชายานางมิได้ประทับที่ตำหนักฝั่งซ้ายพ่ะย่ะค่ะ""อะไรนะ ไม่อยู่ที่ตำหนัก แล้วเช่นนั้นนางไปที่ใดกัน""เอ่อ พระชายากลับจวนฉีได้สองวันแล้วเนื่องจากฮูหยินผู้เฒ่านางล้มป่วย พระชายาขออนุญาตไทเฮาไปเยี่ยมนางพ่ะย่ะค่ะ คงจะค้างที่จวนเดิมหลายคืนพ่ะย่ะค่ะ""อะไรนะ กลับจวนเดิม แต่กลับไม่มีผู้ใดมาแจ้งข้า

หยางเฟยหยางเดินมาทางเรือนหลังเล็ก ซีซีกำลังจะเอ่ยเรียกคุณหนูของนางแต่กลับถูกสายตาดุของเขาจ้องอย่างเอาเรื่องจึงต้องเงียบไปโดยปริยาย คนตัวเล็กแกล้งหลับนางรู้ว่าเขาเข้ามา หยางเฟยหยางนั่งลงบนเตียงก่อนจะเอ่ย"ลุกมา รู้ว่าไม่ได้หลับ""........""มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน มาไม่บอกกล่าว จะหย่าหรือไม่มีทางหรอก ลุกมาเดี๋ยวนี้""........."หยางเฟยหยางถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจช้อนร่างบางมานั่งตัก ฉีฮุ่ยหมิ่นลืมตาทันทีก่อนจะต่อว่าเขา"ทรงทำอะไรเพคะ ดึกดื่นไม่หลับไม่นอน หาเรื่องคนทั้งวันมิทรงเบื่อหรืออย่างไร อื้อ"หยางเฟยหยางไม่ทนแล้ว เขาอดกลั้นมาปีกว่าตอนนี้จะไม่ทนอีก ริมฝีปากอวบอิ่มถูกเขาจูบดุดันรุนแรงราวกับจะลงโทษ ฉีฮุ่ยหมิ่นต่อต้านเขา แต่ไม่นานนางก็คล้องแขนเรียวโอบรอบท้ายทอยหนาของคนตัวโต กระทั่งหยางเฟยหยางยอมถอนจุมพิตออกมาอย่างเสียดาย มือหนาไล้พวงแก้มเบาๆ ก่อนจะแตะที่ปลายคางบังคับให้นางเงยหน้าสบตาสีเข้มของตน"หมิ่นเอ๋อร์..พี่ทนไม่ไหวแล้ว ทนให้เจ้าหมางเมินพี่อีกไม่ได้แล้ว"ฉีฮุ่ยหมิ่นชะงัก เขาไม่เรียกนางว่าหมิ่นเอ๋อร์นานแค่ไหนแล้วนะ สี่ปี หรือห้าปี กระทั่งน้ำเสียงที่เอ่ยออกม