All Chapters of ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ: Chapter 31 - Chapter 40

จ้าวอันรู้สึกไม่ดี นางเด็กนี่จะมาไม้ไหนกันแน่ เขาไม่ทันได้ตั้งตัวเซียวอี้เซียนก็เอ่ยในสิ่งที่เขาสงสัยออกมา"อ้อที่แท้เป็นเช่นนี้...ในโลงศพนั่นเป็นศพของโจรภูเขา ข้าเห็นว่าที่ตัวของพวกมันมีป้ายแสดงฐานะของสกุลจ้าวอยู่เลยเอาคนมาคืนน่ะ แปลว่าข้าคืนได้ถูกที่ จะว่าไปจวนเสนาซ้ายช่างใจกว้างนัก ราษฎรกำลังอดอยาก แต่จวนเสนาซ้ายกลับมีเงินทองเหลือเฟือเลี้ยงดูคนเหล่านี้ ว่าแต่เงินเหล่านั้นมาจากที่ใดกันหรือ จุ๊ๆๆๆ ช่างใจกว้างยิ่งนักนับถือๆ "จ้าวอันหน้าแดงจนคล้ำ นางเด็กนี่เอาศพของพวกมันกลับมาส่งเขา ประกาศให้คนรับรู้ว่าสกุลจ้าวเลี้ยงโจรภูเขาเอาไว้ ราชสำนักพยายามปราบปรามเท่าไหร่ก็ไม่หมด ที่แท้เพราะพวกเขาคอยปกป้องส่งข่าว นางเด็กอี้เซียนคนนี้ต้องการอาศัยชาวบ้านป่าวประกาศ กระพือแรงเกรี้ยวกราดของผู้คน ช่างเจ้าเล่ห์นัก"เจ้าหมายความว่าอย่างไร คนสองคนนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับสกุลจ้าว ป้ายฐานะแม้ปลอมแปลงไม่ได้แต่อาจขโมยได้ ข้าไม่เคยเห็นหน้าพวกมัน""ชู่ๆๆ ท่านเสนา..ข้ายังมิได้เปิดโลงศพท่านจะรู้ได้อย่างไรว่าเคยเห็นหน้าพวกมันหรือไม่""หึ..เจ้าอย่ามาใส่ความสกุลจ้าว อีกอย่างใช่โจรภูเขาจริงหรื

ทางด้านจ้าวเหวินที่อุ้มร่างมารดาที่อ่อนแรงดีดตัวมายังทิศตะวันออกของเมืองหลวง กระทั่งมาหยุดอยู่ที่หนึ่งเขานั่งคุกเข่าลง คนด้านในออกมาสอบถามเขาแจ้งความประสงค์ไป กระทั่งประตูจวนเปิดออกให้เขาเข้าไปได้ ร่างของมารดาถูกวางลงบนเตียง นางกระอักเลือดออกมาเพราะไม้นั้นของจ้าวเฉิงไม่เบาเลย เวลาผ่านไปพักใหญ่ร่างที่ถูกฝังเข็มทั่วตัวก็ลืมตาขึ้น นน้ำตาไหลออกมาก่อนจะเอ่ย "เหวินเอ๋อร์ ลูกเจ็บตรงไหนหรือไม่ นายท่านตีลูกหรือเปล่า แม่ ฮือๆแม่ไม่ดีเองปกป้องเจ้าไม่ได้"จ้าเหวินจับมือมารดามาแนบที่แก้ม ก่อนจะส่ายหน้าบอกนางว่าเขาไม่เป็นอะไร จูไห่เฉามองหน้าชายชราที่ยืนสงบนิ่งก็เอ่ยกับบุตรชาย"เหวินเอ๋อร์ ลูกพาแม่มาที่ไหน กลับจวนเถอะหากนายท่านไม่พอใจจะทุบตีลูกอีก เด็กดีอย่ามีเรื่องกับคุณชายใหญ่อีกเลย หากเขาต้องการแม่ๆ....""หากเขาต้องการท่านก็จะยอมให้เขาย่ำยีเช่นนั้นหรือ ท่านคิดว่านี่เป็นทางปกป้องบุตรชายจริงๆหรือ ท่านน้าไห่เฉาที่จ้าวเฉิงทำเช่นนี้มีใช่เพราะต้องการเยาะเย้ยบุตรชายของท่านหรอกหรือ"เสียงหวานๆที่ดังมาพร้อมกับร่างระหงในชุดสีชมพูหวานส่งให้ดวงหน้างดงามยิ่งละมุนขึ้นไปอีก จูไห่เฉาล

วันรุ่งขึ้นเซียวอี้เซียนไปตลาดแต่เช้า เพื่อไปร้านธัญพืชของพระชายาชินอ๋อง นางต้องการไปดูหาเมล็ดถั่วเหลืองกับเมล็ดถั่วลิสง จำได้ว่ามีดินปนทรายอยู่แถบอำเภอที่เกิดภัยแล้งประจำ นางจะลองเอามาดูว่าเมล็ดพันธุ์อันไหนใช้ได้บ้าง นางมาที่เรือนท่านย่าเพื่อคารวะนางก่อนจะออกไปข้างนอก หญิงชราสีหน้าดีขึ้น นางดูมีเรี่ยวแรงมากกว่าเดิม เซียวอี้เซียนเดินไปนวดหลังให้นางก่อนที่ไท่ฮูหยินจะเอ่ยขึ้นมา"เซี่ยนเซี่ยนของย่า จะไปไหนแต่เช้ากันเชียว""ท่านย่าเจ้าคะ หลานจะไปร้านพระชายาชินอ๋อง ไปหาดูเมล็ดธัญพืชว่าพอจะมีที่สามารถนำมาเพาะปลูกได้หรือไม่เจ้าค่ะ หลานจำได้ว่าท่านย่าเก่งเรื่องพันธุ์พืช ท่านย่าจะช่วยท่านพ่อกับหลานหรือไม่เจ้าคะ"เซียวอี้เซียนหยุดนวดแล้วมานั่งคุกเข่าด้านหน้า ก่อนจะแนบใบหน้ากับตักของหญิงชรา ไท่ฮูหยินยกมือที่เหี่ยวย่นของนางลูบศีรษะหลานสาวเบาๆ "เซี่ยนเซี่ยนของย่า หลานโตแล้ว เด็กดีของย่าเจ้าโตแล้วจริงๆ"ป้าหงยืนอยู่ข้างๆซับน้ำตาไปด้วย ในที่สุดคุณหนูก็รู้ความเป็นไม่ทำให้ฮูหยินไม่ต้องเป็นกังวลจนนอนไม่หลับอีกแล้ว ท่านย่าของนางประคองใบหน้าหลานสาวให้เงยหน้าก่อนจะเอ่ยกับนาง"ย่า

หลังจากพิธีการเรียบร้อยก็ได้เวลาส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ ทางด้านหยางเทียนหลงก็ไปรับแขกที่มาในงาน งานเลี้ยงด้านนอกเริ่มแล้ว ในห้องหอเซียวอี้เซียนนั่งคลุมผ้าใจคอไมใ่ดีเท่าไหร่ ถ้าเขาไม่รักษาสัญญาจะรวบรัดให้ได้ล่ะจะทำไง ร่างนี้เพิ่งจะสิบห้าได้ไม่นานเอง เขาจะรอไหมต้องเอาตัวรอดอย่างไร ร่างบางนั่งคิดอยู่นานจนกระทั่งประตูห้องเปิดออก กลิ่นเครื่องหอมทำให้รู้ว่าคนที่มาคือพระชายาหลิน มารดาของหยางเทียนหลง นางเอ่ยกับแม่นมคนสนิท"ป้าหงปิดประตูแล้วให้คนเฝ้าข้างนอกดีๆ"แม่นมรับคำก่อนจะส่งสาวใช้ปิดประตู พระชายาหลินเดินมานั่งลงที่เก้าอีกกลางห้องก่อนจะเอ่ย"เซี่ยนเซี่ยนแม่ได้ยินว่าเจ้าขอเวลาพี่เขาสามปีเช่นนั้นหรือ""เอ่อ..เพคะหม่อมฉันยังเด็กเกินไป ร่างกายไม่พร้อมเกรงว่าหากมีบุตรเขาจะไม่แข็งแรงเพคะ""เฮ้อ..เอาล่ะๆคนนอกลือกันว่าหลงเอ๋อร์เป็นพวกตัดแขนเสื้อ หากมีเมียแล้วเมียยังท้องว่างคนจะคิดเช่นไรกัน แต่เรื่องที่เจ้าเอ่ยมาก็มิใช่ว่าไร้เหตุผล เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ แม่ให้เจ้าบำรุงสักหนึ่งปี""บำรุงหนึ่งปีหรือเพคะ หม่อมฉันไม่เข้าใจ""ที่จริงอายุขนาดเจ้าต่างแต่งงานออกเรือน บางคนยังมิทันปักปิ่นก็คลอดบุตรแล้ว ตอนที่ท่

รถม้าเคลื่อนเข้ามายังบริเวณวังหลวง หยางเทียนหลงจุงมือเซียวอี้เซียนเดินมาตามทางเดินก่อนจะพาไปหาไทเฮา ฝ่าบาทยังว่าราชกิจอยู่ที่ท้องพระโรง เมื่อมาถึงตำหนักเสียนฟางขันทีก็เข้าไปรายงานแก่ด้านใน ไม่นานก็ออกมาเชิญทั้งคู่เข้าไปเซียวอี้เซียนเห็นสตรีวัยกลางคนน่าจะหกสิบกว่าเกือบเจ็ดสิบนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่ทว่าเส้นผมยังคงดกดำเงางาม ใบหน้ายังดูไม่แก่ชราสักนิด ได้ยินว่าไทเฮาองค์นี้ได้เข้าวังปรนนิบัติฮ่องเต้พระองค์ก่อนเพียงอายุสิบสามเท่านั้น อายุสิบห้าก็ได้เป็นฮองเฮา ฮ่องเต้พระองค์ก่อนสวรรคตไปแล้ว ฝ่าบาทองค์ปัจจุบันคือบุตรชายคนโตปีนี้ห้าสิบเอ็ดชันษา ชินอ๋องพ่อสามีนางคือบุตรชายคนเล็กปีนี้สี่สิบเก้าชันษาพ่อสามีสี่สิบเก้า หยางเทียนหลงสามสิบเอ็ดคนโบราณนี่เขาว่างกันหรือไงนะ ก่อนจะได้ยินเสียงทักทายจากหญิงชรา"หลงเอ๋อร์ของย่าเจ้ามาแล้ว""หลานถวายพระพรเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ""หม่อมฉันเซียวอี้เซียนถวายพระพรไทเฮาเพคะ""อืมเด็กดีๆ เรียกข้าว่าเสด็จย่างตามหลงเอ๋อร์เถอะ""หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จย่าที่ทรงเมตตาเพคะ""หลิวหมัวมัว ไปยกขนมมาเถอะ หลานสะใภ้เข้าวังครั้งแรกย่าทำขนมไว้รอเจ้าเยอะเลย"ประโยคแ