ยามนี้ข้าแซ่จูมิใช่แซ่จ้าวอีกต่อไป

รถม้าวิ่งกลับไปยังจวนอ๋อง เซียวอี้เซียนที่นั่งอยู่บนตักของหยางเทียนหลงนั้นได้หลับไปแล้ว เมื่อรถม้ามาถึงจวนเขาไม่ปลุกนางแต่กลับอุ้มนางพาเดินเข้าเรือนโดยไม่สนใจสายตาของบ่าวไพร่แต่อย่างใด เมื่อมาถึงห้องก็วางร่างบางลงบนเตียงจากนั้นจึงห่มผ้าให้อย่างเบามือ หยางเทียนหลงจุมพิตหน้าผากเกลี้ยงเกลาของคนตัวเล็ก

เซียวอี้เซียนรู้สึกตัวก็ลืมตา นางสบสายตาเข้ากับดวงตาพยัคฆ์ของสามีก่อนจะยิ้มให้ มือบางชูขึ้นโอบรอบคอของเขา หยางเทียนหลงจุมพิตนางดูดดื่ม กระทั่งเขาพอใจจึงได้ถอนริมฝีปากออกมาทอดกายนอนเคียงข้าง พูดคุยถึงเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้น

"น้องหญิง..จ้าวเหวินคนนั้นคือเจ้าของร้านหนึ่งในใต้หล้าใช่หรือไม่"

"เพคะ เป็นเขานั่นแหละ สกุลจ้าวกดขี่พวกเขาสองคนแม่ลูกมานาน จ้าวเหวินคงเจ็บแค้นเขาเผชิญหน้ากับคนสกุลจ้าวเมื่อวาน แต่บิดาของเขากับด่าทอเรื่องที่เขาทำร้ายพี่ชาย"

"ขอทานน้อยๆในเมืองคือสายข่าวของเจ้าหรือเด็กดี"

"เพคะ"

"อืมได้อะไรมาบ้าง บอกพี่สักหน่อยสิ" เซียวอี้เซียนจึงได้เล่าให้เขาฟัง

จ้าวเหวินที่เฝ้ามารดาจนหายดีทำตามคำแนะนำของเซียวอี้เซียนไปสำนักทะเบียนเพื่อขอเปลี่ยนแซ่จากบิดามาเป็นมารดา