บททั้งหมดของ เมียสวมรอย: บทที่ 41 - บทที่ 50

"มาเหนื่อยๆ พ่อว่าเข้าบ้านกันก่อนดีกว่า""ค่ะ" มโนราห์มองแววตาของคนเป็นสามีก็ไม่เห็นอะไรผิดแปลกในแววตานั้น หญิงสาวก็เลยเดินตามพ่อเข้าไปในบ้าน"พ่ออาจจะได้เดินทางกลับก่อนนะ คิดว่าจะไปเตรียมงานช่วยพี่เรา""คุณพ่อจะกลับวันไหนคะ""ตอนเย็นนี้เลย" เห็นว่าลูกสาวกับลูกเขยมาถึงบ้านแล้ว เรวทัตคิดว่าเดินทางวันนี้เลยก็ดี "พวกเราก็พักกันสักวันก่อนค่อยตามพ่อกลับไปก็ได้""โมนาขอกลับพร้อมพ่อไม่ได้เหรอคะ" มาถึงยังไม่หายคิดถึงพ่อเลยก็จะไปแล้ว"พ่อว่ารอกลับพร้อมสามีดีกว่านะลูก"พอคุยกับพ่อเสร็จมโนราห์ก็เลยเข้ามาในห้อง หญิงสาวอดมองเขาอีกครั้งไม่ได้ อยากรู้ว่าเขามีความเสียใจไหมที่ได้ยินข่าวนี้"ผมจะเข้าไปดูงานก่อนนะ เดี๋ยวช่วงบ่ายออกมาหา" ชายหนุ่มเอาของเข้ามาเก็บในห้องแล้วก็เตรียมตัวไปทำงาน"คุณ..เออ..""หือ?" ทีแรกคิดว่าเธอจะไม่คุยด้วย แต่พอจะออกจากห้องดูเหมือนว่าเธอมีอะไรจะถาม "คุณอยากถามอะไรผมเหรอ""เปล่าหรอกค่ะ มาเหนื่อยๆ ทำไมไม่พักก่อนล่ะ""ไม่เหนื่อยหรอก เดี๋ยวผมกลับมา"มโนราห์มองตามหลังสามีไป อดคิดไม่ได้ว่าเขาคงไปแอบเสียใจอยู่ที่อื่นคนเดียว ถ้าวันนั้นเธอยอมขัดใจแม่เรื่องทั้งหมดคงไม่เป็นแบบนี้ คนที่

"แม่? แม่ฉันล่ะ แม่ฉันอยู่ไหน" มโนราห์ฟื้นขึ้นมาจากหมดสติ ได้ยินเสียงหวอจากรถกู้ภัยและโรงพยาบาลกันให้วุ่น"คุณทำใจดีๆ นะ" กองทัพอยู่ข้างเธอไม่ยอมห่างไปไหน"คุณก็บอกมาสิแม่ฉันอยู่ไหน" หญิงสาวพยุงตัวลุกขึ้น ทั้งๆ ที่ร่างกายของเธอยังมึนชาเพราะเพิ่งฟื้นจากอาการช็อคหมดสติ"ตอนนี้ท่านถูกนำส่งโรงพยาบาลแล้ว""แม่ฉันไม่เป็นอะไรใช่ไหม ท่านปลอดภัยแล้วใช่ไหม โรงพยาบาลไหนคุณพาฉันไปที" สั่นไปทั้งตัวเรี่ยวแรงจะยืนยังไม่มี"แล้วคุณพ่อล่ะ พวกพี่ๆ ฉันล่ะ?" ลุกขึ้นนั่งได้มโนราห์มองหาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก่อนที่เธอจะหมดสติ"ตอนนี้พวกท่านตามไปที่โรงพยาบาล ผมจะพาคุณไป" กองทัพอาสาอยู่เฝ้าเธอกับทีมแพทย์ที่ปฐมพยาบาลให้ส่วนพวกท่านไปจัดการเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นมโนราห์ภาวนาขออย่าให้แม่เป็นอะไรมากเลย เพราะมองดูจากที่เกิดเหตุแล้ว มีรถชนกันหลายคัน[โรงพยาบาล] เข้ามาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ก็เห็นญาติของคนที่ได้รับอุบัติเหตุหลายคนนั่งรออยู่ด้านหน้า"แม่ แม่ฉันอยู่ไหน" ถ้าไม่ตั้งใจฟังคงไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรเพราะน้ำเสียงที่สั่น"เดี๋ยวผมไปถามให้ คุณนั่งรออยู่ตรงนี้" ชายหนุ่มพาเธอมานั่งลงที่เก้าอี้ไว้สำหรับรอญาติ"ฉันไป

ที่จริงแล้วมโนราห์ยังไม่หลับหรอกตอนที่เขาห่มผ้าให้ และในหลายๆ คืน ก็เห็นอยู่ว่ากองทัพดูแลเธอยังไง แต่ไม่รู้ทำไม ถึงให้อภัยเขาไม่ได้สักที คงเพราะกลัวเจอคำพูดดูถูกเหมือนที่ผ่านมา มันก็เลยฝังอยู่ในใจเวลาผ่านไปดึกดื่น.. คนที่นอนอยู่พื้นเริ่มขดตัวเข้า ในห้องนี้มีผ้าห่มแค่ผืนเดียว ตอนนี้มันอยู่บนเรือนร่างของเธอ ส่วนเขามีแค่หมอนมโนราห์ก็แปลกใจอยู่บ้านนี้เป็นบ้านของเขาทำไมไม่หามาเพิ่มไว้ ถ้าเธอขอแม่ใหญ่กลัวท่านจะคิดว่าไม่ได้นอนด้วยกันเหรอ ทำไมต้องใช้ผ้าห่มคนละผืนเช้าวันต่อมา.."??" กองทัพตื่นขึ้นมาก็เห็นผ้าห่มคลุมร่างตัวเองอยู่ ชายหนุ่มหันกลับมาที่เตียง แต่สายตามองไปข้างๆ ก่อน ก็เลยเห็นว่าเมื่อคืนนี้เธอลงมานอนด้วย คงเพราะผ้าห่มมีแค่ผืนเดียว จังหวะนั้นคนตัวเล็กขยับร่างพอดี เขาก็เลยรีบทิ้งตัวลงนอนที่เดิม"อือ" มโนราห์ดันตัวลุกขึ้น นอนพื้นแข็งๆ ทำให้ปวดตามเนื้อตัว หญิงสาวหอบเอาผ้าห่มแล้วขึ้นมาบนเตียง กลัวว่าเขาจะตื่นมาเห็นก่อนถ้าสังเกตใบหน้าหล่อของผู้เป็นสามีสักนิด ก็คงจะเห็นรอยยิ้มที่ซ่อนไม่อยู่ เพราะกองทัพคิดว่าตัวเองมาถูกทางแล้ว ก่อนที่จะมาบ้านหลังนี้เขาให้แม่บ้านเอาทุกอย่างออกจากห้องไปก่

"พ่อไม่ได้อยู่ที่กรมหรอกลูก" ได้ยินว่ามโนราห์จะไปหาท่านที่กรมเพื่อขอให้พาไปที่เกิดเหตุ พุดตาลก็เลยต้องได้บอกความจริง "พ่อไปที่เกิดเหตุแล้ว""อะไรนะคะ?""ท่านไปตั้งแต่ตอนที่เรากลับมา"แบบนี้นี่เอง สงสัยท่านกลัวว่าเธอจะขอไปด้วยแน่เลย..จะเอายังไงดี"พี่ว่าเรารอฟังข่าวกันอยู่ที่นี่ดีกว่า" เอวาก็อยากไปหาสามีไม่ต่างจากมโนราห์เลย แต่ถ้าไปยิ่งจะทำให้ทางนั้นห่วงหน้าพะวงหลัง"คุณพ่อถึงที่เกิดเหตุหรือยังคะ" หญิงสาวค่อยๆ นั่งลงที่เดิมแบบหมดเรี่ยวแรง ถ้ารู้ว่าเขาจะไปเสี่ยงอันตรายขนาดนี้ เธอจะหยุดเขาไว้ทุกทาง ให้ออกจากราชการเลยก็ได้"ป่านนี้คงถึงแล้ว" พุดตาลเป็นห่วงสามีไม่ต่างกัน กลัวว่าจะเข้าไปเสี่ยงอันตรายกับพวกลูกๆนั่งคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ ทีวีก็เริ่มถ่ายทอดสดอีกครั้ง"ไม่จริงใช่ไหมคะ ไม่ใช่เขาใช่ไหม" ข่าวที่ออกมาบอกว่าทหารที่ได้รับบาดเจ็บไม่ได้สังกัดหน่วยรบพิเศษโดยตรง แค่มาช่วยราชการเพราะอยู่ในระหว่างขอพักงาน จะให้มโนราห์คิดเป็นอื่นไปได้ยังไง เพราะสามีเธอขอหยุดพักราชการ เพื่อดูแลเธอในระหว่างที่ทำใจเรื่องแม่ไม่ได้"เราใจเย็นก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะโทรไปหาพ่อดู" พุดตาลต่อสายหาสามีหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่

อาบน้ำออกมากองทัพก็เดินไปหยิบเอาหมอนบนเตียง สายตาแอบมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนนั้นเล็กน้อย ว่าเธอจะชวนให้นอนด้านบนด้วยไหม แต่เธอก็เงียบคนร่างหนาเอนตัวลงนอนพร้อมกับหมอนที่วางลงพื้น"ทำไมคืนนี้หนาวจัง" เสียงทุ้มพูดออกมาเพียงเบาๆ แล้วก็หดตัวเข้า"ทำไมคุณไม่หาที่นอนเสริมมาล่ะ" เธอพูดโดยไม่หันไปมอง"คุณไม่กลัวคนจะรู้ว่าเราแยกที่นอนกันเหรอ""ตื่นขึ้นก็รีบเก็บสิ""เก็บไว้ที่ไหน แม่บ้านก็มาทำความสะอาดอยู่ดี""ถ้าหนาวก็ขึ้นมานอนข้างบน" น้ำเสียงพูดเหมือนตัดรำคาญ แต่คนฟังพอใจยิ่งนัก เขาไม่รีรอรีบกระโดดขึ้นมา"ห้ามเข้ามาใกล้ฉัน""นิดเดียวไม่ได้เหรอครับ""ฉันบอกว่าห้ามเข้ามาไง" เห็นว่าเขาขยับเข้ามาเธอก็เลยขยับออกไปอีก"คุณขยับเข้ามาอีกหน่อยเดี๋ยวตกเตียง""คุณก็ขยับออกไปอีกสิ"พออาบน้ำแล้วก็ไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวเขาเลย นั่นแสดงว่ามันคงหกถูกเสื้อจริงๆ เพราะถ้าดื่มยังไงในลมหายใจก็ต้องมีรุ่งสางของวันใหม่.."พ่อไปทำงานก่อนนะครับ อยู่บ้านดูแลแม่นะอย่าดื้ออย่าซน" ช่วงนี้เขาต้องจัดการอะไรหลายอย่าง เพราะอยากรีบเคลียร์งานจะได้พาเธอไปหาพ่อ เดี๋ยวงอนหนีไปก่อนอีกพอชายหนุ่มออกจากห้องไป ก็ได้ยินเสียงสะอื้นด