All Chapters of เมียสวมรอย: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวันต่อมา.. หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็รีบมองดูว่าเมื่อคืนนี้เขากลับมาไหม แต่ก็ไม่เห็นใครนอนอยู่ข้างๆเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมาเหรอ? คนตัวเล็กรีบดันกายลุกขึ้นจากเตียงนอน แต่ขณะที่จะลุกขึ้นมือข้างเจ็บไปโดนเข้ากับที่นอน"หือ??" ใครมาทำแผลให้เรา? แผลพุพองเมื่อวาน ตอนนี้มีผ้าพันแผลปิดอยู่ แถมข้างๆ ก็มียาล้างแผลและยาแก้อักเสบ "คุณพ่อหรือเปล่า?" ในหัวของเธอไม่คิดถึงเขาเลย มโนราห์คิดว่าแก้วใจคงเอายามาให้พ่อ แล้วพ่อเห็นว่าเธอนอนหลับอยู่ก็เลยทำให้ ส่วนเขาน่ะหรือ ออกไปเที่ยวป่านนี้ยังไม่กลับมาเลยมั้งได้ทำแผลและได้ทานยาก่อนนอน ตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้นมากคนตัวเล็กลุกเดินไปเปิดดูหน้าต่าง มองออกไปด้านนอก ชีวิตเธอมีครบทุกอย่าง แต่ทำไมดูเหมือนไม่มีใครเลย มีทั้งพ่อ แม่ พี่ แถมยังมีสามีแล้วด้วย แต่ความรู้สึกของเธอทำไมดูว้าเหว่เหมือนไม่มีใครคิดถึงครอบครัวก็พลอยทำให้คิดถึงวันเกิด มีอยู่ครั้งหนึ่งที่แม่อวยพรวันเกิดให้ ทีแรกคิดว่าท่านอวยพรด้วยใจที่รักลูก แต่ที่ไหนได้หวังผลจากวันเกิดของลูกสาวชัดๆ เพราะวันนั้นแม่ให้มโนราห์โทรไปหาพ่อบอกว่าเป็นวันเกิด อยากให้พ่อมาหาสายๆ ของวันเดียวกัน..ทานข้าวเสร็จหญิงสาวก็ออกมาเดิน

เรวทัตมีความหนักใจอยู่มาก เพราะคิดว่าถ้าเจอทั้งสองอีกคงทำหน้าไม่ถูก เคยเป็นสามีที่แย่ ขอเป็นพ่อที่ดีบ้างแล้วกัน มองดูลูกสาวที่เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้าไปในห้อง มันทำให้ผู้เป็นพ่อละทิ้งสิ่งที่กำลังกังวลอยู่ไปให้หมดมโนราห์เข้ามาในห้อง ก็หยิบสร้อยเพชรออกมาดู ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงเห็นใบหน้าของพ่อ แต่ตอนนี้มีใบหน้าอีกคนเจือจางอยู่กับสร้อยเพชรเส้นนี้ เขาทำไปเพื่ออะไร เธอเฝ้าแต่ถามตัวเองแต่ก็ไม่รู้คำตอบ เพราะทุกครั้งเห็นหน้าเธอทีไรดูเขาจะรังเกียจไม่นะมโนราห์..เขาอาจทำไปเพราะสำนึกผิด หวังว่าเขาคงสำนึกผิดอยู่บ้าง ที่ทำกับเธอแบบนั้นสองวันต่อมา.. ที่นอนแข็งๆ นอนนานไปก็ทำให้ปวดเมื่อยร่างกาย แต่พอคิดได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันงานเลี้ยงแล้ว มันทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมา ถ้าจะไปร่วมงานก็ต้องเดินทางตั้งแต่วันนี้"เตรียมตัวหรือยังล่ะลูก" ออกมาข้างนอกก็เห็นพ่อนั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขก"จะเดินทางเลยหรือคะ""ต้องรีบเดินทาง เพราะกว่าจะไปถึงที่นั่นก็คงค่ำ""ค่ะ" เธอไม่รู้หรอกว่าพ่อต้องทำใจหนักแน่นแค่ไหนที่ต้องไปร่วมงานเลี้ยงนี้ใช้เวลาเตรียมตัวอยู่ไม่นานมโนราห์ก็ออกมา เพราะถ้าจะไปงานเลี้ยงจริงเธอต้องไปเตรียมชุดใหม่ ก็เ

"ปล่อย" มโนราห์แกะมือนั้นออกจากเอว เธอยังไม่พร้อมที่จะคุย เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ความรู้สึกตัวเองเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆ คือไม่อยากคุยกับเขา"มาถึงตั้งแต่เมื่อไร""อยากรู้ทำไม""เดี๋ยวก็ว่าไม่ถามอีก""ไม่ว่าหรอกค่ะ คุณกลับเข้าไปในงานเถอะ" เธอพยายามที่จะทำตัวให้ปกติที่สุดแล้ว"ออกมานั่งแบบนี้คนเดียวไม่กลัวหรือไง""ไม่กลัว" ชีวิตเธอต้องกลัวอะไรอีกล่ะ เติบโตมาคนเดียวจากต่างบ้านต่างเมืองเธอยังผ่านมาได้เลย"ท่านผู้พันอยู่ตรงนี้เอง ผู้ใหญ่ถามหาครับ" ทหารที่ดูแลความเรียบร้อยด้านในรีบออกมาตาม"เดี๋ยวฉันตามไป" ขณะที่หันไปคุยกับลูกน้องมือหนานั้นไม่ได้ปล่อยออกจากเอวเล็ก จนลูกน้องแอบมอง"ครับ""เข้าไปข้างในกันก่อน""คนเยอะอึดอัด" มโนราห์พยายามให้เหตุผล ที่ฟังดูดีที่สุดแล้ว"รู้ว่าคนเยอะแล้วจะมาทำไม""ขอโทษค่ะที่ฉันมาร่วมงานด้วย" เขาไม่รู้หรอกว่าประโยคที่พูดออกมาทำให้เธอน้อยใจแค่ไหน เพราะนั่นหมายถึงว่าเขาไม่อยากให้เธอมาร่วมงานนี้เลยด้วยซ้ำ"ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น""คุณเข้าไปเถอะค่ะ" ยิ่งเขาพูดมันก็ยิ่งด้อยค่าในตัวเธอมากจังหวะที่กองทัพลุกขึ้นได้คว้าแขนเรียวให้เดินตาม ถึงแม้เธอจะไม่อยากเข้าไปแต่เขาก็

"ไปบอกในงานว่ากูไม่กลับไปแล้ว""ทำไมคุณจะไม่กลับไปล่ะ""ผู้พันครับไว้ชีวิตผมเถอะ เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงกว่าเอง" เสียงผู้กองฉลามยังคงตะโกนเข้ามา ถึงจะถูกทำโทษยังไงวันนี้ต้องลากตัวท่านผู้พันกลับไปให้ได้"คุณกลับไปเถอะค่ะ ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวได้""อยู่ได้แน่นะ"เขากลัวเราไปสร้างปัญหาอีกหรือกลัวเราอยู่คนเดียวไม่ได้ แต่ก็ดูเหมือนเขาเป็นห่วง ..เพราะเห็นสายตาของเธอนั่นแหละกองทัพก็เลยไม่อยากปล่อยไว้คนเดียว[เรือนจัดเลี้ยง]ที่จริงก็มีนักดนตรีร้องเพลงรออยู่ แต่คนสำคัญของงานจริงๆ ก็คือผู้พันกองทัพเสียงปรบมือเริ่มดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงผู้พันเป็นคนร้องเพลงท่อนต่อไปต่อจากนักดนตรีคนเป็นพ่อแอบสังเกตเห็นความเปลี่ยนไปของลูกชาย ไม่ใช่แค่เกษมราษฎร์หรอก พุดตาลก็เห็นความเปลี่ยนแปลง เพราะดูเหมือนกองทัพจะเป็นห่วงมโนราห์มาก เกือบทำงานล่มแล้วด้วยในเวลาต่อมาที่ลานจอดรถ.."กระเป๋าของคุณหนูยังอยู่ในรถครับท่าน" คนขับรถได้ยินว่าคุณหนูจะไม่กลับด้วยก็เลยหยิบกระเป๋าออกมาให้ท่านพลเอกเห็น"ไม่เป็นไรหรอก เรากลับกันก่อน" ทีแรกก็ว่าจะฝากกระเป๋ากับลูกเขยไปให้ลูกสาว แต่พอมองไปเห็นภรรยาเก่าเดินออกมากับสามีใหม่ ท่านก็เลยส

"คุณพูดอะไร""ตกใจทำไมคะ แต่ก่อนทำมากกว่าพูดอีก""คุณแพรวพราว คุณไม่กลัวว่าลูกสาวจะได้ยินเหรอ""ลูกสาวฉันน่ะเหรอ แค่พูดคำเดียว..""แม่คะ แม่เห็นโน๊ตบุ๊คไหมคะ" เสียงนี้ดังลงมาจากชั้นบนคนที่กำลังคุยกันอยู่ก็เลยหยุด "โมนาวางไว้บนโต๊ะแต่หาไม่เจอค่ะ" เธอคิดว่าหาดีแล้ว ก็เลยถามแม่ดูเผื่อว่าท่านเก็บไว้ที่อื่น"แม่บริจาคไปแล้วล่ะ""อะไรนะคะ?""จะตกใจอะไรนักหนา""ไม่ได้นะคะแม่ ข้อมูลของโมนาอยู่ในนั้นหมด""ข้อมูลบันดาลหนุ่มๆ ของแกน่ะเหรอ จะไปสนใจทำไม" ประโยคนี้ออกจากปากแม่สายตาเธอมองไปหาอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย"แม่""ทำไม? โกรธที่ฉันพูดตรงเกินไปเหรอ""มันอยู่ไหนคะ""ฉันทิ้งไปแล้ว ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอให้แกเลิกติดต่อกับพวกนั้น""มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยแม่" มโนราห์พ่นลมหายใจออกมาแบบโมโหก่อนที่จะวิ่งกลับขึ้นไปด้านบน"ดูมันนะ ทำตัวเหลวไหลตั้งแต่อยู่ต่างประเทศแล้ว อุตส่าห์พากลับมาขัดเกลา อุ๊ยแพรวพูดมากไปหรือเปล่าคะเนี่ย" มือเรียวงามยกขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ เหมือนกับเพิ่งนึกได้ว่าไม่สมควรที่จะพูด"งื้อออ" มโนราห์กลับขึ้นมาบนห้องด้วยความอัดแน่นในอก จนระบายออกมาด้วยน้ำตา แบบนี้ไงใครเขาถึงมองเธอไม