บทที่ 22

เช้าวันต่อมา.. หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็รีบมองดูว่าเมื่อคืนนี้เขากลับมาไหม แต่ก็ไม่เห็นใครนอนอยู่ข้างๆ

เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมาเหรอ? คนตัวเล็กรีบดันกายลุกขึ้นจากเตียงนอน แต่ขณะที่จะลุกขึ้นมือข้างเจ็บไปโดนเข้ากับที่นอน

"หือ??" ใครมาทำแผลให้เรา? แผลพุพองเมื่อวาน ตอนนี้มีผ้าพันแผลปิดอยู่ แถมข้างๆ ก็มียาล้างแผลและยาแก้อักเสบ "คุณพ่อหรือเปล่า?" ในหัวของเธอไม่คิดถึงเขาเลย มโนราห์คิดว่าแก้วใจคงเอายามาให้พ่อ แล้วพ่อเห็นว่าเธอนอนหลับอยู่ก็เลยทำให้ ส่วนเขาน่ะหรือ ออกไปเที่ยวป่านนี้ยังไม่กลับมาเลยมั้ง

ได้ทำแผลและได้ทานยาก่อนนอน ตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้นมาก

คนตัวเล็กลุกเดินไปเปิดดูหน้าต่าง มองออกไปด้านนอก ชีวิตเธอมีครบทุกอย่าง แต่ทำไมดูเหมือนไม่มีใครเลย มีทั้งพ่อ แม่ พี่ แถมยังมีสามีแล้วด้วย แต่ความรู้สึกของเธอทำไมดูว้าเหว่เหมือนไม่มีใคร

คิดถึงครอบครัวก็พลอยทำให้คิดถึงวันเกิด มีอยู่ครั้งหนึ่งที่แม่อวยพรวันเกิดให้ ทีแรกคิดว่าท่านอวยพรด้วยใจที่รักลูก แต่ที่ไหนได้หวังผลจากวันเกิดของลูกสาวชัดๆ เพราะวันนั้นแม่ให้มโนราห์โทรไปหาพ่อบอกว่าเป็นวันเกิด อยากให้พ่อมาหา

สายๆ ของวันเดียวกัน..

ทานข้าวเสร็จหญิงสาวก็ออกมาเดิน