All Chapters of รักในรอยราคี: Chapter 21 - Chapter 30

เวรล่ะ ยายม่อนตัวแสบ ไหนว่าจะขอมาดูให้เห็นกับตาว่าภรรยาของไอ้ปัณหน้าตาแบบไหนแล้วก็จะกลับ แล้วไหน สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่ทำให้สองสามีภรรยาต้องผิดใจกัน“คุณหมอต้นคะ หนูขอตัวก่อนนะคะ รู้สึกเหมือนจะไม่สบายค่ะ ขอไปพักผ่อนก่อนนะคะ”“เรียกซะห่างเหินเชียว เรียกพี่ก็ได้ครับ ไหนตัวร้อนหรือเปล่า ดูซิ” สัญชาตญาณของคนเป็นหมอ ยกหลังมือแตะหน้าผากมนเพื่อสำรวจอุณหภูมิในร่างกาย“ตัวไม่ร้อนนี่ครับ พี่ว่าคงเพลียมากกว่า” อินนัดดาพยักหน้า“หนูขอตัวก่อนนะคะ” ต้นตะวันมองตามร่างเล็กเดินเข้าไปในห้อง แล้วหันกลับไปมองสองหนุ่มสาวที่ยังยืนกอดกันอยู่ ปัณณธรถลึงตาใส่เพื่อน ต้นตะวันคิดว่าเพื่อนคงโกรธที่พามุทิตามาหาถึงนี่ ทำไงได้ล่ะ ก็หล่อนเล่นเดินตามเขาไปทั่วโรงพยาบาลจกระทั่งออกเวร ขู่ฟ่อๆว่าถ้าไม่พามาที่นี่จะอาละวาดให้โรงพยาบาลแตก คุณหมอหนุ่มผู้รักความสงบจึงต้องพามานี่แหละ หากแต่สำหรับปัณณธรแล้ว ที่เขาถลึงตาใส่เพื่อเมื่อสักครู่นั้น เกิดจากการที่เพื่อนแตะต้องแม่ตัวน้อยนั่นต่างหาก เขาหวง!“อากาศบ้านสวนดีจังเลยค่ะ ม่อนขอพักด้วยสักสามสี่วันนะคะ” ปัณณธ

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มเป็นงาน นิ้วเรียวใหญ่จึงสอดหายเข้าไปใต้ชายผ้าถึงลูบไล้ต้นขาเนียนมือ เรื่อยไปจนถึงดอกไม้งามที่ซ่อนอยู่กลางกายสาว กรีดไล้กลีบให้ผลิแยก สอดแทรกนิ้วร้ายเข้าไปสัมผัสกับความอุ่นนุ่มท่ามกลางสายน้ำฉ่ำเย็น ร่างเล็กแอ่นหยัดรับการรุกราน ต่างฝ่ายต่างขยับรุกรับช่วยกันเร่งจับจูงกันไปยังปลายทางวิมานเมฆ เป็นอินนัดดาเสียงเองที่ได้สัมผัสความรู้สึกหวานหวามก่อน หญิงสาวขบเม้มดูดดึงผิวเนื้อเหนือราวนมของปัณณธรแน่น ปิดกลั้นเสียงกรีดร้องด้วยเกรงว่าจะมีใครมาเห็น ความอุ่นนุ่มที่รัดรึงนิ้วเป็นจังหวะทำให้ปัณณธรหูอื้อตาลาย อยากเข้าไปอยู่ในร่างของหญิงสาวมือหนาดึงมือเล็กออกจากความแข็งแกร่ง รูดซิปกางเกงลงปลดปล่อยตัวเองออกมา จัดแจงให้ลำแขนเรียวโอบกอดลำคอตัวเอง ถลกผ้าถุงขึ้นไว้เหนือเอวคอด ดึงสองขาเรียวให้กอดเกี่ยวเอวสอบของตน กอดรัดร่างเล็ก ช้อนมือไว้ใต้สะโพกมนกระชับแน่น แล้วออกคำสั่งด้วยเสียงแหบพร่า“กอดแน่นๆ รัดแรงๆ” อินนัดดาหลับหูหลับตาทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ความแข็งแกร่งรุ่มร้อนแทรกลึกเข้ามาในร่างอย่างรวดเร็ว ปัณณธรเร่งโหมสะโพก ขณะที่สายตาเหลือบมองไปยังทางที่เดินจากเรือนหลัง

มุทิตาคิดแบบเด็กๆ คิดว่าจะมอมเหล้าปัณณธรแล้วลากเขาเข้าห้องเธอ ก็เธออยากได้เขามาเป็นสามีน่ะ ยิ่งบิดาเล่าให้ฟังว่าปัณณธรแต่งงานกับอินนัดดาเพราะเหตุผลอะไร และอีกไม่นานทั้งสองต้องหย่าร้างกันแน่นอน เธอก็อยากเร่งเวลานั้นให้ใกล้เข้ามา อย่างน้อยถ้าเธอมัดเขาไว้ได้ด้วยพันธะทางกาย พอปัณณธรเลิกกับอินนัดดา เธอก็จะมั่นใจได้ว่าเขาจะตกมาเป็นของเธอโดยสมบูรณ์แบบอย่างแน่นอนงานนี้เธอแค่ออกอุบายว่าอยากฉลองที่เรียนจบและได้กลับเมืองไทย ปัณณธรก็สั่งป้านวลทำกับแกล้มตั้งวงเหล้าให้ที่ชานเรือนอย่างที่เธอต้องการ แต่ไอ้คุณหมอหนุ่มที่นั่งร่วมวงอยู่ด้วยนี่เธอไม่ต้องการสักนิด“โห...ม่อนเก่งจัง เพียวๆเลยเหรอครับ แต่กินแค่แก้วเดียวใครๆก็กินได้นะ” ต้นตะวันถามแล้ว ตบท้ายด้วยคำสบประมาท หญิงสาวผู้ไม่อยากแพ้ใคร เธอเป็นที่หนึ่งชนะทุกอย่างและได้ดั่งใจทุกสิ่งเสมอ บิดาเลี้ยงเธอมาแบบนั้น รินเหล้าใส่แก้วตัวเองอีกครั้ง ยกขึ้นดื่มด้วยใบหน้าเหยเกแต่ก็ฝืนดื่มจนหมด ใบหน้านวลแดงเรื่อ และเริ่มจะพูดคุยด้วยคำพูดที่ช้าลง“พี่ปัณขา คืนนี้พี่ปัณนอนเป็นเพื่อนม่อนนะคะ ม่อนกลัวผี” ปัณณธรยิ้มเอ็นดูในฐานะน้องสาว เขากับมุทิ

“เจ็บอีกนิดเดียวนะม่อน” กระซิบบอกอยู่กับริมฝีปากสีสดที่เริ่มจะบวมเจ่อเล็กน้อย เพราะจุมพิตเร่าร้อนที่เขาเพียรป้อนซ้ำๆ สติอันน้อยนิดของมุทิตาทำให้เธอพยักหน้ารับน้อยๆ เชื่อใจคนที่อยู่บนร่างของตน เพราะเธออึดอัดทรมาน มีเพียงเขาคนเดียวที่น่าจะช่วยเหลือเธอได้ในตอนนี้ ชายหนุ่มใช้นิ้วเรียวในการกระตุ้นจุดที่ไวต่อสัมผัสกลางกาย จุดเล็กๆนุ่มนิ่มถูกสะกิดบดบี้ซ้ำๆ เพื่อเร่งให้หญิงสาวหลั่งน้ำหวานมาชโลมความแข็งแกร่ง ซึ่งจะช่วยลดความเจ็บที่เธอต้องรองรับความใหญ่โตของเขา“อื๊อ...”มุทิตาครางเสียงหวานผะแผ่ว กายสาวสั่นสะท้าน ต้นตะวันนำพาเธอดำดิ่งไปในวังวนเสน่หาเร่าร้อน หญิงสาวแอ่นหยัดสะโพกเข้าหาเว้าวอน ร้องขอการเติมเต็ม ชายหนุ่มรวบกอดร่างนุ่มนิ่มไว้แน่น ซุกซบใบหน้าลงกับซอกคอขาว ขบเม้มไปทั่ว สร้างความเสียวซ่านให้กับคนใต้ร่างจนต้องยกลำแขนกอดรอบกายหนาไว้แน่น“คุณน่ารักมาก...ม่อน” สะโพกสอบขับเคลื่อนช้าๆ ถอดถอนจนเกือบสุดแล้วค่อยๆเติมเต็มกลับเข้าไปใหม่ ด้วยจังหวะเนิบช้าสอดแทรกทีละน้อย สองร่างเก็บเกี่ยวความซ่านกระสันขณะกายแกร่งเดินทางเข้าสู่ร่างสาว เล็บสั้นจิกบ่ากว้างครูดยาวจนเกิดรอยแดง เหง

“ไม่ต้องมาปราณีหนู หนูไม่ต้องการ คุณมันก็แค่ผู้ชายหน้าตัวเมีย โอ๊ย!” มือใหญ่บีบแก้มเนียนจนใบหน้าสวยบิดเบ้ อินนัดดาทุบตีเขาเพื่อให้เขาปล่อยเธอ“หน้าตัวเมียเหรอ...ผู้ชายหน้าตัวเมียตัวจริงไม่ใช่ฉัน แต่คือคนในครอบครัวเธอ แต่ถ้าอยากให้ฉันเป็นนัก ฉันก็จะทำให้ดูว่าผู้ชายหน้าตัวเมียเขาทำยังไงกับผู้หญิงบ้าง” แล้วอินนัดดาก็ต้องหวีดร้องเสียงหลง เมื่อสาบเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟองเนื้อดีถูกกระชากจนกระขาดกระเด็น ปัณณธรรวบมือเธอทั้งสองข้างกดไว้กับเสาที่อยู่ด้านหลังเก้าอี้ แทรกร่างใหญ่เข้าไปยืนอยู่กลางสองขาเรียว อินนัดดาตาเบิกโพลงตกใจกลัวกับท่าทางคุกคามของเขา“คะ...คุณจะทำอะไร” ปัณณธรไม่ตอบคำถาม เขาบีบแก้มเนียนอีกครั้งแล้วส่งนิ้วเรียวสามนิ้วเข้าไปในโพรงปากนุ่ม กวาดไล้เกี่ยวลิ้นเล็กขยับรุกจนอินนัดดาส่ายหน้าด้วยความอึดอัด ยิ่งเขากระทุ้งแรงลึกอย่างจงใจ น้ำตาก็ไหลเอ่อขอบตา หยาดน้ำลายไหลเลอะเปรอะเปื้อนลงเป็นทางยาว อินนัดดาส่ายสะบัดหน้าหนี ชายหนุ่มจึงปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ แล้วจับยึดใบหน้างามไว้แน่น ขยับนิ้วรุกรุนแรง มือเล็กจับข้อมือหนาไว้แน่นสลับกับการทุบตีข่วนลำแขนแกร่ง แต่กลับไม่มีผลใดๆให้คนที่