All Chapters of รักในรอยราคี: Chapter 11 - Chapter 20

“หยุดโวยวายได้แล้วอินนัดดา เธอไม่มีสิทธิ์มาตะโกนด่าผัวปาวๆแบบนี้ ถ้าฉันคึกอยากลงโทษขึ้นมาเธอจะเดือดร้อน” คนขับรถตัวโตตะคอกกลับเสียงดัง หญิงสาวตัวเล็กจึงได้แต่นั่งขดตัวกระชับเสื้อตัวใหญ่คลุมร่างเปลือยของตัวเองไว้แน่น น้ำตาคลอหน่วยด้วยความน้อยใจคนรอบข้าง อาเพ็ญให้เธอมาแต่งงานกับคนโรคจิตแบบนี้ได้ยังไง หัวใจดวงน้อยคิดถึงพี่ชายต่างสายเลือดที่เคยช่วยเหลือ และอยู่เคียงข้างเสมอเวลาเธอเดือดร้อน พี่ก้องอยู่ไหนมาช่วยน้องด้วย คนใจร้ายจะพาน้องไปทำร้าย อินนัดดากลืนก้อนสะอื้นลงในลำคอ พลิกกายหันหลังให้คนขับรถใจร้าย ร่างบางสั่นสะท้านเป็นระยะ หากแต่คนที่เหลือบตามองกลับยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ แล้วความเพลียจากการถูกรังแกเมื่อคืน ทั้งยังไม่ได้รับประทานอาหารเช้าจึงทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไปอินนัดดาตื่นมาอีกครั้ง เมื่อรับรู้ว่าแรงสั่นสะเทือนของยานพาหนะที่เธอนั่งมันเริ่มรุนแรง ประกอบกับหน้าผากของเธอไปชนกับประตูรถเข้าอย่างจัง“โอ๊ย! คนบ้า ขับให้มันดีๆหน่อยสิ” ปัณณธรปรายตามองคนที่ตวาดเขาแว้ดๆครู่เดียว แล้วหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ ทางเข้า ‘บ้านสวนปานรัก’ ค่อนข้างกันดารเป็นหลุมเป็นบ่อ เพราะเป็นความตั้งใจ

“จัดเสื้อผ้าเก็บให้ฉันด้วย จะออกไปดูสวนหน่อย” อินนัดดาเดินตามเขามาจนถึงในห้อง ห้องนอนกว้าง เครื่องเรือนน้อยชิ้น สะดุดตาที่สุดคงจะเป็นเตียงไม้สักขนาดใหญ่กลางห้อง ที่มีเสาอยู่มุมเตียงสี่เสาและมีชายมุ้งสีขาวซึ่งครอบเหนือเตียงนอนกว้างถูกรวบมัดอยู่กับเสาทั้งสี่ ตู้ไม้สักขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะเครื่องแป้ง โทนสีเข้มๆของเฟอร์นิเจอร์ไม้ทำให้อินนัดดารู้สึกไม่ค่อยชอบห้องนี้สักเท่าไร“หนูขอนอนห้องอื่นได้ไหมคะ” เสียงสั่นๆของเธอทำให้ปัณณธรรำคาญอย่างเห็นได้ชัด“เราเป็นผัวเมียกันอินนัดดา กรุณาอย่าเรื่องมาก” ปัณณธรออกจากห้องทันทีที่พูดจบ อินนัดดาถอนหายใจแรง ลากกระเป๋าของตัวเองและของชายหนุ่มไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการเก็บมันไว้ในตู้อย่างเป็นระเบียบ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวต่างๆเธอก็จัดการเก็บให้ทั้งเขาเละของตัวเอง ไม่มีถ้อยคำพร่ำบ่นใดๆออกจากปากบางจิ้มลิ้ม มีเพียงแววตาเศร้าและเหนื่อยล้า ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายอินนัดดาใช้เวลาไม่นานก็จัดของทุกอย่างเรียบร้อย หญิงสาวอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธออยู่ในชุดนี้ ไม่ใช่สิเรียกว่าชุดไม่ได้ด้วยซ้ำ เธออยู่ในสภาพหม

“การแก้แค้นไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นหรอกคุณหนู ทำไปแล้วได้อะไร ยังไงคุณหนูปายก็ไม่มีทางกลับมาหาพวกเราอีกแล้ว เธอไปสบายแล้ว สู้เรารักษาถนอมคนที่ยังมีลมหายใจอยู่ให้มีความสุขไม่ดีกว่าหรือ อีกอย่างหนึ่ง หากคุณหนูปานรู้ว่าพี่ชายทำตัวเกเร แก้แค้นพี่สะใภ้คนโปรดของเธอ รายนั้นจะงอนเอาได้นา” ป้านวลพยายามหว่านล้อมชายหนุ่ม ผู้ที่ไม่ได้มีจิตใจเลวร้ายสักนิด เพียงแต่ตอนนี้ปัณณธรกำลังตกอยู่ในวังวนความแค้นเท่านั้น“เห็นคุณปรางบอกว่าคุณหนูปานชอบคุณหนูอินมากนี่คะ ทำไมคุณหนูไม่พาเธอไปพักผ่อนที่ ‘บ้านณปาย’ ล่ะคะ บรรยากาศที่นั่นดีกว่าที่นี่ตั้งเยอะ” ป้านวลเอ่ยถึงบ้านของครอบครัวปัณณธรที่ตั้งอยู่อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน บริเวณบ้านที่ครอบคลุมพื้นที่เกือบยี่สิบไร่ บนเนินเขา มีบ้านอยู่สองหลัง หลังใหญ่เป็นที่อยู่ของบิดา มารดาและปานรักน้องสาวผู้ที่มีอาการทางจิตแต่ไม่ร้ายแรงนัก เนื่องจากพบเจอเหตุการณ์สะเทือนจิตใจรุนแรง ส่วนอีกหลังเป็นของปัณณธร เป็นบ้านที่ปลูกอยู่ห่างจากบ้านหลังใหญ่ไม่ไกลเท่าไรนัก“คนในครอบครัวของไอ้ชัชชัยไม่สมควรจะได้ไปเหยียบที่นั่นหรอกครับป้านวล” น้ำเสียงดุดันของปัณณธรทำให้ผู้สูงวัย

หลังอาหารมื้อค่ำ ปัณณธรและต้นตะวันนั่งคุยกันที่โต๊ะไม้บนชานเรือน ความมืดมิดปกคลุมทั่วบริเวณรอบบ้าน สายลมเย็นที่พัดโชยมาเรื่อยๆทำให้สองเพื่อนรักที่นานๆได้เจอกันคุยกันจนเพลิน น้ำสีอำพันที่อยู่ในขวดพร่องลงจนเหลือค่อนขวด ต้นตะวันยกขวดเหล้าทรงสวยขึ้นสูงแล้วเงยหน้ามอง“ยังมีอีกหลายขวด ต่อไหม” ปัณณธรมองออกไปในความมืดแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ“ฉันน่ะยังไงก็ได้ แต่แกน่ะต้องดูแลเมีย จะไหวหรือเปล่า” ขวดเหล้าถูกวางลงไว้ตามเดิม มือใหญ่ตบบ่าเพื่อนเบาๆสองทีแล้วบีบแน่น“ไอ้ปัณ มึงจะเอาอินเข้ามาเกี่ยวข้องทำไมวะ ไอ้ชัชชัยนั่นก็ไม่ใช่พ่อของอินสักหน่อย มึงคิดว่ามันจะรู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องนี้ไหม กูเห็นมันดีใจจะตายห่าในวันที่มึงแต่งงานกับอิน แล้วไหนจะไอ้บริษัทของคุณเพ็ญที่มึงไปซื้อหุ้นไว้ทั้งหมดอีก ทั้งที่มึงรู้ว่าเอกสารการขายหุ้นในส่วนของอินเป็นเอกสารที่คุณเพ็ญหลอกให้อินเซ็นโดยไม่รู้เรื่องอะไร มึงก็ยังกล้าที่จะรับซื้อมา คุณเพ็ญไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ด้วยซ้ำ นี่ก็เท่ากับว่าฝ่ายนั้นได้สามต่อ ได้เงินค่าสินสอดไปตั้งกี่สิบล้าน ได้เงินไปใช้หนี้การพนันที่ไอ้ชัชชัยก่อไว้ แล้วยังได้เงินในส่วนที่ขายหุ้

อินนัดดาสนุกกับการเก็บผลไม้ในสวนกว้าง ส้มเช้ง ละมุด ฝรั่ง และอื่นๆ ที่ปลูกแซมกันไว้ ทำให้หญิงสาวลืมความขุ่นหมองในหัวใจไปจนหมด ป้านวลนั่งอยู่ตรงกลางลำเรือ ลุงเพิ่มเป็นคนพายเรือท้องแบนพาสองสาวต่างวัยลัดเลาะไปตามท้องร่องในสวน อินนัดดาได้แวะทานข้าวเที่ยงที่ท้ายสวนกับบรรดาคนงาน หญิงสาวไม่ถือตัวพูดคุยอย่างเป็นกันเอง ดวงหน้างามที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลาและเสียงหวานเจื้อยแจ้วถามโน่นนี่ พูดคุยอย่างไม่ถือตัวทำให้หญิงสาวซื้อใจคนงานได้ในเวลาอันรวดเร็ว ป้านวลรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่หญิงสาวมีสีหน้าดีขึ้น ไม่หม่นเศร้าเหมือนเมื่อเช้าตะวันตกดินไปแล้ว ไม่มีวี่แววว่าคนใจร้ายจะกลับมา อินนัดดาไม่ได้สนใจที่จะถามหาเขา หญิงสาวรับประทานอาหาร อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและพร้อมเข้านอน แต่พอป้านวลมาแจ้งว่าต้องกลับไปนอนที่บ้านหลังเล็กที่อยู่ห่างออกไปร้อยเมตร หญิงสาวก็เกิดอาการงอแง“ป้านวลไม่นอนเป็นเพื่อนหนูเหรอคะ” อินนัดดาพยายามส่งสายตาอ้อนวอน กลางสวนเงียบสงบ มืดๆแบบนี้เธอรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกค่ะคุณหนูอิน ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่มย่ามบริเวณเรือนหลังใหญ่นี้หรอกค่ะ”“แต