All Chapters of เมื่อไหร่จะเลิกร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

รถยนต์ยี่ห้อหรูตบไฟเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานคอนกรีตขนาดใหญ่ระหว่างทางผ่านมามีแค่เพียงบุรินทร์ภัทรที่พยายามส่งเสียงพูดคุย ส่วนอลิชาเอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมมองหน้ากัน“เข้าไปข้างในบ้านด้วยกันมั้ย จะได้เจอพ่อกับแม่เฮียด้วย”“ไม่ดีกว่าค่ะ ปกติเฮียก็ให้ชานั่งรอบนรถอยู่แล้ว”รอยยิ้มจางๆ ที่กำลังปรากฏ ค่อยๆ เลือนหายไป บุรินทร์ภัทรหวนคิดถึงความทรงจำเมื่อครั้งก่อนเขาเคยปล่อยให้อลิชานั่งรอบนรถแบบหลบๆ ซ่อนๆ มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เธอก็ยังเชื่อฟังทำตามคำสั่งไม่ปริปากบ่นพอมาวันนี้ไม่อยากปิดบังอีกแล้ว อยากประกาศให้ทุกคนรู้ ว่าเธอเป็นเมียเขา!“เฮียไปเถอะค่ะ”“เดี๋ยวรีบพาลูกออกมาหา เธอจะได้ไม่ต้องรอนาน” ประคองใบหน้าแสนหวานให้เห็นมาสบตา เกิดเป็นความหวาดระแวงว่าเธอจะหนีหายไปจากกัน “ชาอย่าหายไปไหนนะ เดี๋ยวเฮียรีบมา”“อืม”ร่างบางได้แต่ถอนหายใจมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ค่อยๆ ไกลออกไปภายในใจเหมือนมีเส้นบางๆ กั้นความรู้สึกเอาไว้ทำให้สับสนเหมือนว่าเธอเคยรักเขามาก มาตอนนี้กลับไม่ได้รู้สึกโหยหาผู้ชายคนนี้อีกแล้ว อาจจะเหลือไว้เพียงความผูกพันรอแค่วันให้มันหมดไปคนหนึ่งเริ่มจากร้อย เคยโดนทำร้ายจิตใจยิ่งนา

-ร้านอาหาร-“มาได้สักทีนะ ฉันกำลังจะโทรตามแกอยู่พอดี” ปราณปาลินมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เพิ่งมาถึงวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเธอกับบดินทร์จึงนัดลูกหลานให้มาทานข้าวที่ร้านอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแต่นั่นไม่น่าแปลกใจเท่าคนที่ไอ้แฟรงก์มันพาติดสอยห้อยตามมาด้วย“ให้รอนิดรอหน่อยทำเป็นบ่น” ไม่พูดเปล่า รีบเดินเข้าไปหอมแก้มเจ๊สุดที่รักด้วยความคิดถึง“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ” หญิงสาวเกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่นยืนหลบอยู่ทางด้านหลังด้วยอาการประหม่า กระซิบถามเสียงเบาอย่างสงสัย“แม่ผัวเธอไง” ลิชามองไปทางหญิงวัยกลางคน เป็นเพราะเขาไม่ได้บอกมาก่อนด้วยซ้ำว่าจะพามาเจอครอบครัว เคยได้ยินชื่อมานานเพิ่งจะได้เห็น ‘ปราณปาลิน’ ตัวจริงก็วันนี้ เธอสวยดูดี รูปร่างผิวพรรณมีราศีไม่เหมือนคนที่อายุห้าสิบเลยสักนิด “ส่วนคนหล่อๆ ที่นั่งหัวโต๊ะชื่อคุณบดินทร์คือพ่อผัวของเธอ”“สวัสดีค่ะ”‘บดินทร์’ ยกมือรับไหว้ มองว่าที่ลูกสะใภ้คนโตผ่านรอยยิ้มอบอุ่น“แล้วแกพาใครมาด้วย อย่าบอกนะว่า…” ผู้เป็นแม่รีบหยัดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น มองดูก็รู้ว่าอลิชายังเด็กกว่าลูกชายเป็นไหนๆ“คนนี้แหละลูกสะใภ้เจ๊”“ไอ้แฟรงก

บุรินทร์ภัทรถอนหายใจลากยาว เบือนหน้าหันหนีไม่กล้าแม้กระทั่งสบตา อยากให้คำพูดของเธอก่อนหน้านั้นเป็นแค่ความฝันไม่ใช่เรื่องจริง“ชาไม่อยากฝืนทำให้เราสองคนเสียเวลาไปมากกว่านี้”“มีทางไหนมั้ย ที่จะทำให้ชากลับมารักเฮียเหมือนเดิม แค่บอกมาจะยอมทำให้”“…..” ดวงตากลมโตสั่นเครือ นั่งมองภาพชายหนุ่มทั้งน้ำตา“ถ้าโกรธก็ตบดิ หรือจะทุบจะตีก็เอาเลย เฮียสู้เธอไม่ได้อยู่แล้ว”ที่ผ่านมาเขาคิดมาเสมอว่าตัวเองอยู่ได้โดยไม่ต้องมีความรัก พยายามหลีกหนีทุกครั้ง เพราะไม่อยากเจ็บปวดเหมือนที่น้องชายเคยเจอมาแต่ลิชาทำให้เขารู้จักว่าการรักใครสักคนมันเป็นยังไง คิดว่าตัวเองคงรับไหวแต่พอเอาเข้าจริงมันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เขาไม่สามารถรับความผิดหวังจากเธอได้เลย “ไม่ใช่มาพูดแบบนี้ คิดว่าเฮียเจ็บไม่เป็นหรือไง”“…..”“ยอมจนไม่รู้จะยอมยังไงแล้ว” เพียงแค่เธอบอกขอจบความสัมพันธ์ก็แทบคุมสติตัวเองเอาไว้ไม่อยู่“…..” “จะให้เป็นกิ๊กเป็นชู้หรือเป็นอะไรก็ได้ ตอนนี้ยอมให้แล้วทุกอย่าง จะไม่วุ่นวาย ขอแค่เธออย่าทิ้งเฮียนะ”“พอได้แล้วเฮีย ความรู้สึกของเรามันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย มีแต่แย่ลงทุกวัน” ไม่ใช่แค่เธอเองแต่บุรินทร์ภัทรก็คงรับรู้ได้

“หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเลยเจ๊ พี่ลิชาไปอยู่ที่ไหนนะ” ชารันแฝดน้องทิ้งตัวนั่งลงกอดเข่าก้มหน้าอยู่บนพื้น หลังจากที่เอาแต่เดินตากแดดตากลมตามหาพี่ลิชามาตลอดทั้งวัน“อดทนหน่อยสิ พี่ลิชาน่าจะอยู่แถวนี้”“อีกนานมั้ย ชารันปวดขาไปหมดแล้ว”“ชาราก็หิวข้าว ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่บ่ายเลย”“ชารันก็หิวเหมือนกัน ขอกินข้าวหน่อยได้มั้ย”ดาวศุกร์เริ่มสับสนเมื่อน้องแฝดทั้งสองคนมีอาการงอแงโวยวาย“งั้นเราไปกินข้าวกัน กินเสร็จแล้วค่อยกลับบ้านนะ”ตอนนี้เริ่มพลบค่ำ พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ผู้คนแปลกหน้าก็เริ่มพลุกพล่านมากขึ้นเรื่อยๆ บางคนก็มองพวกเธอสามคนด้วยสายตาแปลกๆดาวศุกร์มองไปบริเวณโดยรอบด้วยความหวาดระแวงเช่นกัน“แย่แล้วแฝด กะ…กระเป๋าตังค์เจ๊หาย” ใบหน้าของเด็กน้อยซีดเผือด เมื่อกระเป๋าที่สะพายมามีรอยถูกเปิดออกโดยที่ไม่รู้ตัวมาก่อน ทั้งไอแพดและโทรศัพท์ราคาแพงที่ย่าเพิ่งซื้อให้ กระเป๋าเงินสดก็หายเกลี้ยงจะเหลือก็เพียงบัตรแบล็คการ์ดของป๊าแฟรงก์ที่ยังอยู่ “กระเป๋าตังค์หายไปไหนนะ”“จริงเหรอเจ๊”“หายหมดแล้ว เจ๊ไม่มีตังค์เลย”“ชาราอยากกลับบ้าน”“ไอ้แฝดอย่าร้องไห้นะ” ดาวศุกร์ดึงน้องสาวฝาแฝดทั้งสองมากอดไว้แน่นเพราะไม่อยา

“เฮียแฟรงก์ของชายังหล่อเหมือนเดิม” อลิชานั่งเอนหลังพิงหัวเตียง ยกมือลูบศีรษะของชายหนุ่มที่กำลังนอนหนุนอยู่บนตักด้วยความอ่อนโยนเธอคลี่ยิ้มบางมองข้ามบาดแผลที่ติดอยู่บนใบหน้า จ้องดวงตาเฉี่ยวคมที่คุ้นเคย“มัวแต่จ้องหน้าหนู ทำไมถึงไม่พูดอะไรบ้าง”“แค่กำลังคิด ว่าบางทีเฮียอาจจะฝันไป” ใช่ครั้งแรกซะที่ไหน! เป็นเพราะคิดถึงเธอมากไปจนเก็บเอาไปฝันอยู่หลายครั้ง“ไม่ได้ฝัน”“ถ้าเป็นฝัน มันก็คงเป็นฝันที่ดีที่สุด” หลับตาลงช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้า อยากนอนหลับแบบไม่ต้องตื่นไปชั่วชีวิตเขาแค่ไม่อยากตื่นขึ้นมาพบกับความจริงที่ว่างเปล่า“มันคือเรื่องจริง ชาอยู่ตรงนี้แล้ว”โน้มใบหน้าเข้าใกล้ ก้มลงจูบที่ริมฝีปากของชายหนุ่มเบาๆ สอดเรียวลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันดูดดื่ม โดยที่เขาไม่ได้ปฏิเสธ ยอมให้เธอจูบเป็นเวลาเนิ่นนานบุรินทร์ภัทรเงยหน้าขึ้นรับรสจูบอ่อนหวาน ส่งเสียงครางต่ำในลำคอ รสชาตินิ่มนวลยังคงติดอยู่ในโพรงปากไม่สามารถสลัดมันออกจากความทรงจำได้เลย“เชื่อหรือยังว่าไม่ได้ฝัน”“จะกลับมาหากันตอนไหน กลับมาเลยได้มั้ย อย่าทิ้งเฮียไว้คนเดียวแบบนี้”“ชาจะไม่ไปไหน”“มีแค่เฮียคนเดียวได้มั้ย เธออย่าไปรักใครนอกจากเฮีย”“จะไม่