All Chapters of เมื่อไหร่จะเลิกร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ลิชาเม้มริมฝีปากแน่น หลับตาลงช้าๆ เนื้อตัวสั่นเทาเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเจือกลิ่นบุหรี่บางเบาที่กำลังเป่ารดลำคอฝ่ามือหนาจับปลายคางมนให้หันหน้ากลับมาสบตา ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ใส่โพรงปากเล็กจนเธอสำลักหน้าดำหน้าแดง “แค่ก…แค่ก…”เมื่อสบจังหวะลิชาจึงรีบสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ แต่บุรินทร์ภัทรกลับหัวเราะเบาๆ คล้ายกับพอใจที่แกล้งเธอได้สำเร็จ“เฮียแฟรงก์ ชากลัว” บอกผ่านน้ำเสียงหวาดหวั่น เห็นชายหนุ่มปลดเข็มขัดหนังราคาแพงออกจากกางเกงที่สวมใส่“กลัวทำไม! ทียอมให้ไอ้เวรนั่นมันจับมันล้วงไม่เห็นว่าเธอจะกลัว” เลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างยียวน ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดเมื่อนึกเห็นภาพที่อลิชานั่งอยู่บนตักผู้ชายคนอื่นถ้าเขายังไม่เบื่อ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอ“มันคืองานของหนู”“แต่ฉันไม่ได้สั่ง แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรไปทำแบบนั้น”“…..” ลิชาหลุบสายตามองต่ำ ไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจออกมาแรงๆ “หนูรับปากว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก หนูจะเชื่อฟังเฮียทุกอย่างเลยค่ะ”บุรินทร์ภัทรผลักร่างเล็กให้แนบชิดไปกับผนังห้องเย็นเฉียบ ก่อนจะยกแขนกั้นไว้ไม่ให้เธอขยับหนี“หรือโดนเอาครั้งที่แล้วมันยังไม่สะใจ ชอบแบบไหนก็

“เฮียจะไปไหนคะ” ลิชาได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของบุรินทร์ภัทร ขณะที่เขากำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกทรงผมถูกจัดทรงรับกับใบหน้าคมคาย สวมเสื้อยืดแบรนด์เนมและกางเกงยีนตัวโปรดที่ชอบใส่อยู่เป็นประจำ“จะออกไปข้างนอก”“แล้วชาล่ะคะ”“รออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันกลับมา”“ให้หนูไปด้วยได้ไหม” ลิชาพึมพำเสียงเบา ก่อนจะเดินเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่นอย่างเว้าวอน“จะไปทำไมให้เกะกะ”“หนูไม่อยากอยู่คนเดียว” วาดสายตามองไปบริเวณรอบห้องด้วยความไม่คุ้นชิน“ฉันสั่งให้รอก็ต้องรอ อย่าทำตัวมีปัญหา”“ได้ค่ะ…” คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่ว่าเขาจะพูดหรือบอกอะไรก็เชื่อฟังไปซะทุกอย่าง“เป็นเด็กดีของฉัน แล้วเธอจะได้ทุกอย่าง”“ชาจะเป็นเด็กดีของเฮีย”ใบหน้าน้อยๆ หลับตาพริ้มยามที่ชายหนุ่มโน้มริมฝีปากลงมาประกบจูบเบาๆ อย่างนิ่มนวลสำหรับคนที่แอบรักมานานแสนนาน ได้แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว…-ห้างสรรพสินค้า-“พอยังไอ้หมวย เดินจนขาแทบลากแล้วนะเว้ย”หมวยเฟย์หันขวับไปมองพี่ชายที่เอาแต่ส่งเสียงบ่นงุบงิบมาตลอดทั้งทางหญิงสาวถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้า หรี่สายตามองอย่างนึกรำคาญ ก็แค่เดินช๊อปปิ้งไปสามชั่วโมงกว่าจะบ่นอะไรนักหนาเฮียแฟรงก์ขี

“ลาออกทำไม!?”“…..”“ตอบคำถามฉันด้วยอลิชา!” ทวนคำถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์หลังจากที่คนตัวเล็กเอาแต่ยืนเงียบลิชาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มองเห็นสายตากดดันของคนที่เพิ่งมาใหม่“หนูว่าจะลองไปสมัครงานพาร์ทไทม์แถวมหาลัยดูน่ะค่ะ มันอยู่ใกล้กับหอพักด้วย น่าจะสะดวกกว่า” คนตัวเล็กพยายามอธิบายถึงเหตุผลแต่ดูเหมือนว่าบุรินทร์ภัทรจะไม่ได้ฟังเพราะเอาแต่ยืนจ้องหน้าเธออย่างเดียว“จะได้เงินเดือนสักเท่าไหร่กันเชียว” ใบหน้าหล่อเหลากระตุกมุมปากเย้ยหยัน ยืนกอดอกใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างนึกหงุดหงิด เพราะเด็กดื้อคนนี้เริ่มจะแข็งข้อและต่อต้านเขามากขึ้น“อาจจะไม่มากเท่าอยู่กับเฮีย แต่หนูก็พออยู่ได้ค่ะ” ยอมรับว่าบุรินทร์ภัทรหยิบยื่นสิ่งของ คอยให้เงินเธอใช้แบบไม่ขาดมือ แต่มันก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับความรู้สึกที่เขากำลังยัดเยียดให้ในตอนนี้“เธอต้องการเงินเดือนเท่าไหร่ ฉันจะให้”“…..”“สักห้าหมื่นเป็นไง หรือถ้ามันน้อยไปก็บอกมา” แค่เศษเงินไม่เท่าไหร่เขาไม่เคยคิดเสียดายมันเลยสักนิดตรงข้ามกัน!ตั้งแต่จำความได้ ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเหมือนเธอคนนี้ยิ่งลิชาคิดจะปีกกล้าขาแข็งใส่ เขายิ่งอยากจะเอาชนะ“

“พวกเราตาฝาดไปหรือเปล่าวะ ถึงได้เห็นเฮียแฟรงก์ตั้งแต่หัววัน” ทันทีที่บุรินทร์ภัทรปรากฏตัว พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันร้องแซวให้ความสนใจ“ปากว่างเหลือเกินนะพวกมึง” ถอดแว่นกันแดดราคาแพงออกจากใบหน้า หรี่สายตามองกลุ่มลูกน้องที่นั่งรวมหัวกันนับสิบ ตามประสาคนสนิทกัน“ว่าแต่เฮียไปอยู่ไหนมา ถึงได้หายหน้าหายตาไปเลย” แต่ก่อนก็มีแต่เฮียแฟรงก์นี่แหละที่เป็นหัวโจกคอยเป็นเจ้ามือเลี้ยงเหล้าหลังเลิกงานนั่งถอดเสื้อกอดคอกินเหล้า พยุงกันไปอ้วกก็ทำมาแล้ว แต่พักนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหน ถึงไม่มาสุงสิงกับพวกพนักงานเหมือนอย่างเคยส่วนเฮียฟรินรายนั้นไม่ต้องถามถึง พอเลิกงานปุ๊บ รีบกลับบ้านหาเมียทันทีไม่มีออกนอกลู่นอกทาง“จะไปไหนก็เรื่องของกู พวกมึงไม่ต้องอยากรู้หรอก”“นึกว่าติดสาวจนจำทางกลับบ้านไม่ได้ซะอีก”“หน้าที่ของพวกมึงอยู่ตรงไหน รีบพากันไสหัวไปทำงานได้แล้ว” แฟรงก์บอกปัดอย่างขอไปที ไอ้พวกนี้มันชอบพูดมากน่ารำคาญ“…..”“กว่าจะโผล่หัวมาได้นะไอ้แฟรงก์ แกหายไปไหนมา”เสียงอันทรงพลังของเจ๊ป้าลินดังมาแต่ไกล แฟรงก์หันหลังกลับไปมอง เห็นผู้เป็นแม่ยืนเท้าเอวจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่องถึงเจ๊ปาลินจะมีอายุปาเข้าไปเลขห

มัวแต่กอดแต่จูบอยู่นั่นแหละ รีบเอาสักที” ชายหนุ่มบอกผ่านน้ำเสียงกระเส่า มองสำรวจเรือนร่างบอบบางที่นั่งอยู่บนตักตั้งแต่เนินอกไล่ต่ำลงมาจนถึงหน้าท้องขาวเนียนใต้ร่มผ้า ยังพอมองเห็นรอยคิสมาร์กจางๆ จากครั้งก่อนที่เขาได้ทำไว้ลิชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างชั่งใจ ขยับตัวลงไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ ค่อยๆ คลานเข้ามาแทรกตัวอยู่กลางหว่างขาเอื้อมมือที่สั่นเทาไปรูดซิปกางเกงของชายหนุ่มอย่างรู้งาน จนทั้งสองเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้ากันไม่ว่าเขาจะบอกหรือสอนอะไร ลิชาเป็นคนหัวไวเรียนรู้ได้เร็วหญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่อย่างยากลำบาก ใช้สองมือประคองชักรูดแก่นกายใหญ่ช้าๆ โน้มริมฝีปากครอบลงบนท่อนเอ็นอย่างเงอะงะก่อนจะใช้เรียวลิ้นโลมเลียบริเวณส่วนปลายแล้วออกแรงดูดเบาๆ“อมแบบนั้นเมื่อไหร่จะแตก ดูดให้มันแรงๆ”ร่างสูงหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันออกทางจมูกจนพวยพุ่งไปทั่วบริเวณห้อง เท้าแขนสองข้างไว้ทางด้านหลังเพื่อทรงตัว ก่อนจะยกยิ้มมุมปากก้มลงมองท่าทางใสซื่อของคนตัวเล็กเสียงลามกดังเล็ดลอดผ่านทางริมฝีปากเล็กเบาๆ ยิ่งเป็นแรงกระตุ้นให้อยากทำเรื่องแบบนั้นเต็มทนฝ่ามือหน