เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 14 คนที่นึกถึง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-16 11:38:53“เฮียจะไปไหนคะ” ลิชาได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของบุรินทร์ภัทร ขณะที่เขากำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก
ทรงผมถูกจัดทรงรับกับใบหน้าคมคาย สวมเสื้อยืดแบรนด์เนมและกางเกงยีนตัวโปรดที่ชอบใส่อยู่เป็นประจำ
“จะออกไปข้างนอก”
“แล้วชาล่ะคะ”
“รออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“ให้หนูไปด้วยได้ไหม” ลิชาพึมพำเสียงเบา ก่อนจะเดินเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่นอย่างเว้าวอน
“จะไปทำไมให้เกะกะ”
“หนูไม่อยากอยู่คนเดียว” วาดสายตามองไปบริเวณรอบห้องด้วยความไม่คุ้นชิน
“ฉันสั่งให้รอก็ต้องรอ อย่าทำตัวมีปัญหา”
“ได้ค่ะ…” คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่ว่าเขาจะพูดหรือบอกอะไรก็เชื่อฟังไปซะทุกอย่าง
“เป็นเด็กดีของฉัน แล้วเธอจะได้ทุกอย่าง”
“ชาจะเป็นเด็กดีของเฮีย”
ใบหน้าน้อยๆ หลับตาพริ้มยามที่ชายหนุ่มโน้มริมฝีปากลงมาประกบจูบเบาๆ อย่างนิ่มนวล
สำหรับคนที่แอบรักมานานแสนนาน ได้แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว…
-ห้างสรรพสินค้า-
“พอยังไอ้หมวย เดินจนขาแทบลากแล้วนะเว้ย”
หมวยเฟย์หันขวับไปมองพี่ชายที่เอาแต่ส่งเสียงบ่นงุบงิบมาตลอดทั้งทาง
หญิงสาวถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้า หรี่สายตามองอย่างนึกรำคาญ ก็แค่เดินช๊อปปิ้งไปสามชั่วโมงกว่าจะบ่นอะไรนักหนา
เฮียแฟรงก์ขี้บ่นเหมือนเจ๊ปาลินไม่มีผิด ส่วนเฮียฟรินพูดน้อยเพราะวันๆ เอาแต่บอกรักเมีย ลูกเต้าไม่ค่อยสนใจ
“ขอเลือกเสื้อผ้าอีกหน่อยแล้วกัน” ดึงแขนพี่ชายให้เดินตามเข้ามาร้าน นานทีปีหนจะได้ออกมาเที่ยวด้วยกัน เลยจัดหนักจัดเต็มข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ
“ให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง เฮียมีธุระต้องไปทำต่อ”
“โอเครับทราบ เอาบัตรเฮียมาด้วย”
“เงินเดือนตัวเองก็มี ยังจะมาขอเงินคนอื่นอยู่ได้”
“คนอื่นที่ไหน เฮียเป็นพี่ชายหมวยนะ ทีกับสาวไม่เห็นจะบ่นสักคำ”
“…..” ถอนหายใจลากยาว ปรายหางตามองหน้าน้องสาวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเดี๋ยวมันโทรไปบอกป๋าจึงรีบยื่นบัตรเครดิตให้แบบจำใจ
รูดสะบัดหมดไปเป็นล้านภายในสิบนาที จะมีใครทำได้นอกจากไอ้หมวยเฟย์คนนี้
ไอ้หมวยมันลูกรักของพ่อ สองพ่อลูกเขาโอ๋กันยิ่งกว่าอะไร ส่วนเขากับไอ้แฝดเหมือนลูกบุญธรรมที่โดนเสี่ยบดินทร์เก็บมาเลี้ยงก็ไม่ต่าง
“เฮียฟรินก็ทิ้งหมวยไปแล้ว เฮียแฟรงก์จะทิ้งหมวยด้วยอีกคนเหรอ”
“ทิ้งบ้าทิ้งบออะไร ไม่ต้องมามองเฮียแบบนั้น”
“ไม่รู้สิทำไมช่วงนี้ชอบหายหน้าหายตาหรือว่าไปติดสาวที่ไหนซะอีก” ตีหน้าเศร้าดึงดราม่า เพราะรู้ว่าเฮียแฟรงก์แพ้น้ำตาผู้หญิง พี่ชายคนโตชอบคนขี้อ้อนทำตัวเชื่องๆ แต่ถ้าเป็นเฮียฟรินบอกเลยว่าไม่ได้ผล เพราะรายนั้นใจอ่อนยอมให้เมียคนเดียว
“เพ้อเจ้อ”
“ชุดนั้นสวยมั้ย เข้ากับหมวยหรือเปล่า”
“ก็น่ารักดี” แฟรงก์ไม่ได้มองชุดที่น้องสาวบอก แต่มองอีกชุดที่อยู่ข้างกัน สีชมพูพาสเทลหวานแหวว เห็นแล้วนึกถึงหน้าใครบางคน “เลือกชุดสวยๆ ให้เฮียหน่อย เอาแบบไม่สั้น ไม่บาง ห้ามโป๊!”
กำชับเสียงหนัก เพราะเฟย์วาชอบแต่งตัวโป๊เปิดตรงนั้นแหวกตรงนี้ แต่งหน้าทำผมอลังการเหมือนจะไปงานประกาศรางวัลอยู่ตลอดเวลา นิสัยแบบนี้ไม่ต้องบอกว่ามาจากใคร ได้มาจากเจ๊ปาลินคนเดียว
หมวยเฟย์หรี่สายตามองหน้าพี่ชายอย่างจับผิด ไม่คิดว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากพ่อหนุ่มเพลย์บอย มันดูไม่ใช่เฮียแฟรงก์ของเธอเลยสักนิด
หน้าฟีดเฟซบุ๊กและในอินสตาแกรมของพี่ชายเห็นมีแต่สาวสวยนมใหญ่นุ่งบิกินี่ แล้วอยู่ดีๆ จะมาทำตัวเป็นเสือจำศีล บอกเลยว่าไม่น่าไว้ใจ
“จะซื้อไปให้ใคร”
“ซื้อมาใส่เองมั้ง”
“เฮียแฟรงก์อย่ากวนตีนนะ”
“จะซื้อให้ใครไม่ต้องอยากรู้หรอก รีบไปเลือกมา เอาสักสี่ห้าชุด”
“ปกติเห็นชอบมองสาวแต่งตัวโป๊ๆ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือไง”
“เออน่า!” บอกปัดอย่างนึกรำคาญ ถ้าเลือกเองเป็น คงไม่รบกวนให้ถูกสงสัยอยู่แบบนี้
“เอาไซซ์ไหน?”
“ตัวเล็กกว่าหมวยนิดหน่อย”
“ถ้างั้นต้องไซซ์XS ทำไมแฟนเฮียตัวเล็กจัง”
“อุ้มง่ายดี”
“ฮั่นแน่…ยอมรับแล้วสิ ว่ามีแฟนแล้วอ่ะ” หรี่สายตามอง ยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต รู้สึกชนะที่ทำให้พี่ชายคนนี้เสียอาการ แน่นอนว่าคนที่ถูกจับได้ถึงกลับทำสีหน้าเลิ่กลั่ก
“มาฟง มาแฟนอะไร ไม่ใช่สักหน่อย”
“แล้วทำไมหูแดงอ่ะ ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าต้องเขินแน่ๆ”
แฟรงก์ถอนหายใจหนัก ยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อตั้งสติ แล้วทำไมจู่ๆ ต้องคิดเห็นภาพเด็กนั่นด้วยวะ!
บัดซบ!
แกร๊ก…บานประตูห้องถูกเปิดออก ลิชารีบดีดตัวลุกขึ้นอย่างเร็วก่อนจะวิ่งไปหาบุรินทร์ภัทรด้วยท่าทางดีใจหลังจากที่ถูกเขาปล่อยให้รออยู่ภายในห้องคนเดียวมาตลอดทั้งวัน
“เฮียแฟรงก์” ประคองชายหนุ่มที่เดินโซซัดโซเซให้กลับมานั่งบนโซฟา กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุ้งพ่นผ่านทางลมหายใจ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเค้าคงดื่มหนักมาก่อนหน้านั้น
“ดึกมากแล้ว ทำไมถึงยังไม่นอน” ดวงตาคมมองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ลิชาสวมใส่เพียงเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่เขาเตรียมไว้ให้
“ชารอเฮียอยู่ค่ะ”
“ฉันซื้อของมาให้ เอาไปดูสิว่าชอบมั้ย”
“เฮียซื้อให้หนูทั้งหมดเลยหรอ” ลิชาทวนถามด้วยความไม่มั่นใจ หลังจากที่บุรินทร์ภัทรยื่นถุงเสื้อผ้าแบรนด์เนมมากมายให้กับเธอ
“ของเธอทั้งหมด คราวหลังจะได้ไม่ต้องเอาเสื้อผ้าฉันไปใส่ ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”
“…..” รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นใบหน้าจิ้มลิ้ม รีบก้มมองข้าวของที่อยู่ในมือราวกับเด็กน้อยได้ของเล่นใหม่ นานแค่ไหนแล้วที่ลิชาไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าดีๆ แบบนี้
“มัวแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ ทำเหมือนไม่เคยได้”
“ของที่เฮียซื้อให้หนูชอบทั้งหมดเลย ขอบคุณที่ใจดีกับหนูนะ”
“ก็ไม่ทำไม แค่เห็นสภาพเธอแล้วสงสาร”
“…..”
บทที่เกี่ยวข้อง
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 15 ยื่นใบลา
หลายวันผ่านไป-มหาวิทยาลัย-“ขอบคุณมากค่ะที่มาส่ง” ลิชาบอกเสียงเบา เหลือบสายตามองบุรินทร์ภัทรที่นั่งอยู่ทางด้านฝั่งคนขับดวงตากลมโตสอดส่องมองไปบริเวณนอกรถ มันคือหลังมหาวิทยาลัยจุดลับสายตาผู้คน“ฉันส่งแค่นี้นะ”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว” เผยรอยยิ้มบาง รีบก้มเก็บสัมภาระเตรียมตัวลงจากรถ โดยมีสายตาของชายหนุ่มจ้องมองอยู่เงียบๆ“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง”“เลิกสี่โมงเย็นค่ะ”“รีบมารอที่เดิม เดี๋ยวฉันแวะมารับ”“เฮียจะมารับชาจริงๆ เหรอคะ” ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนดีใจ เธอไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากเขา“ทางผ่านพอดี”“อ่อ…ค่ะ” แต่ดีใจได้ไม่เท่าไหร่ก็เหมือนถูกฉุดรั้งให้กลับมารู้สึกดังเดิมร่างบางมองไม่เห็นหนทางที่จะทำให้บุรินทร์ภัทรหันมาชอบเธอบ้างเลย“เก็บของแล้วรีบลงไป ระวังคนเห็นด้วยล่ะ”“รู้จักหนูมันน่าอายมากเลยเหรอคะ” ถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่หัวใจเจ้ากรรมก็ยังอยากได้ยินจากปากเขา“เหอะ!” บุรินทร์ภัทรแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ไล่สายตามองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า ลิชาสวมรองเท้าผ้าใบคู่โปรด เสื้อนักศึกษาตัวโคร่ง กระโปรงอัดพลีทยาวคลุมเข่า แต่งตัวเฉิ่มเชย ใบหน้าจิ้มลิ้มไร้เครื่องสำอาง มีเพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 16 ไม่ยอมปล่อย
“ลาออกทำไม!?”“…..”“ตอบคำถามฉันด้วยอลิชา!” ทวนคำถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์หลังจากที่คนตัวเล็กเอาแต่ยืนเงียบลิชาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มองเห็นสายตากดดันของคนที่เพิ่งมาใหม่“หนูว่าจะลองไปสมัครงานพาร์ทไทม์แถวมหาลัยดูน่ะค่ะ มันอยู่ใกล้กับหอพักด้วย น่าจะสะดวกกว่า” คนตัวเล็กพยายามอธิบายถึงเหตุผลแต่ดูเหมือนว่าบุรินทร์ภัทรจะไม่ได้ฟังเพราะเอาแต่ยืนจ้องหน้าเธออย่างเดียว“จะได้เงินเดือนสักเท่าไหร่กันเชียว” ใบหน้าหล่อเหลากระตุกมุมปากเย้ยหยัน ยืนกอดอกใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างนึกหงุดหงิด เพราะเด็กดื้อคนนี้เริ่มจะแข็งข้อและต่อต้านเขามากขึ้น“อาจจะไม่มากเท่าอยู่กับเฮีย แต่หนูก็พออยู่ได้ค่ะ” ยอมรับว่าบุรินทร์ภัทรหยิบยื่นสิ่งของ คอยให้เงินเธอใช้แบบไม่ขาดมือ แต่มันก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับความรู้สึกที่เขากำลังยัดเยียดให้ในตอนนี้“เธอต้องการเงินเดือนเท่าไหร่ ฉันจะให้”“…..”“สักห้าหมื่นเป็นไง หรือถ้ามันน้อยไปก็บอกมา” แค่เศษเงินไม่เท่าไหร่เขาไม่เคยคิดเสียดายมันเลยสักนิดตรงข้ามกัน!ตั้งแต่จำความได้ ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเหมือนเธอคนนี้ยิ่งลิชาคิดจะปีกกล้าขาแข็งใส่ เขายิ่งอยากจะเอาชนะ“
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 17 ผู้ชายคนนั้น?
หญิงสาวขยับพลิกตัวเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงสิ่งรบกวนขณะที่เธอกำลังหลับอยู่บนเตียงนอนดวงหน้าแสนหวานปรือตามองด้วยอาการงัวเงีย เห็นบุรินทร์ภัทรที่นั่งอยู่ด้านข้าง กำลังก้มหน้าก้มตาใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดตัวให้เธอหลังจากรู้สึกตัว จึงรีบดึงผ้านวมผืนหนาขึ้นมาปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า “ฮะ…เฮียจะทำอะไร”“เช็ดตัวไง”“ไม่ต้องค่ะ”“จะให้ฉันอยู่ใกล้ ทั้งๆ ที่ตัวเธอเหม็นแบบนี้น่ะเหรอ”“เดี๋ยวหนูทำเอง”“มีปัญญาลุกขึ้นมาหรือไง”ก้มหน้าเม้มริมฝีปากแน่น แค่ขยับตัวก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนร่างกายจะแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ“นะ…หนูไหว” ลิชาพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่กลับถูกชายหนุ่มผลักให้กลับไปนอนดังเดิม“อย่าอวดดีให้มันมาก”“…..” หลังจากเห็นสายตาของคนตรงหน้า สิ่งที่เธอทำได้คือรีบยกมือขึ้นปิดจุดอ่อนไหว“เอามือออก!”“แต่มัน…”“จะมาอายอะไร ฉันเห็นมาจนเบื่อแล้ว” แฟรงก์ชักสีหน้าหงุดหงิด ถอนหายใจหนัก ปรายหางตามองคนตัวเล็กที่นอนตัวสั่นเรือนร่างของอลิชาทุกตารางนิ้ว เขาได้เห็นทุกซอกทุกมุม สัมผัสมันมาจนนับครั้งไม่ถ้วน“ถ้าเบื่อแล้วก็เลิกทำแบบนี้กับหนูได้มั้ย”พลั่ก! ฝ่ามือสากกดลงบนลำคอของคนตัวเล็กอย่างแรงจนจม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 18 เด็กชอบอ้อน
“พวกเราตาฝาดไปหรือเปล่าวะ ถึงได้เห็นเฮียแฟรงก์ตั้งแต่หัววัน” ทันทีที่บุรินทร์ภัทรปรากฏตัว พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันร้องแซวให้ความสนใจ“ปากว่างเหลือเกินนะพวกมึง” ถอดแว่นกันแดดราคาแพงออกจากใบหน้า หรี่สายตามองกลุ่มลูกน้องที่นั่งรวมหัวกันนับสิบ ตามประสาคนสนิทกัน“ว่าแต่เฮียไปอยู่ไหนมา ถึงได้หายหน้าหายตาไปเลย” แต่ก่อนก็มีแต่เฮียแฟรงก์นี่แหละที่เป็นหัวโจกคอยเป็นเจ้ามือเลี้ยงเหล้าหลังเลิกงานนั่งถอดเสื้อกอดคอกินเหล้า พยุงกันไปอ้วกก็ทำมาแล้ว แต่พักนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหน ถึงไม่มาสุงสิงกับพวกพนักงานเหมือนอย่างเคยส่วนเฮียฟรินรายนั้นไม่ต้องถามถึง พอเลิกงานปุ๊บ รีบกลับบ้านหาเมียทันทีไม่มีออกนอกลู่นอกทาง“จะไปไหนก็เรื่องของกู พวกมึงไม่ต้องอยากรู้หรอก”“นึกว่าติดสาวจนจำทางกลับบ้านไม่ได้ซะอีก”“หน้าที่ของพวกมึงอยู่ตรงไหน รีบพากันไสหัวไปทำงานได้แล้ว” แฟรงก์บอกปัดอย่างขอไปที ไอ้พวกนี้มันชอบพูดมากน่ารำคาญ“…..”“กว่าจะโผล่หัวมาได้นะไอ้แฟรงก์ แกหายไปไหนมา”เสียงอันทรงพลังของเจ๊ป้าลินดังมาแต่ไกล แฟรงก์หันหลังกลับไปมอง เห็นผู้เป็นแม่ยืนเท้าเอวจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่องถึงเจ๊ปาลินจะมีอายุปาเข้าไปเลขห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 19 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
“ร้านนี้น่ะเหรอ?”ร่างสูงหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกตัวเก่า วาดสายตามองไปบริเวณโดยรอบก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยบุรินทร์ภัทรกลายเป็นจุดสนใจตั้งแต่ขับรถสปอร์ตคันละยี่สิบล้านมาจอดหน้าร้านอาหารตามสั่งในตรอกคับแคบร้านที่ลิชาพามา คือเพิงเล็กๆ ข้างทางไม่ได้หรูหราเหมือนที่คิดไว้“เป็นร้านประจำของหนูเอง อร่อยมาก แถมยังถูกด้วย” คนตัวเล็กเผยรอยยิ้มกว้าง เก็บอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่“…..”“หนูเลี้ยงได้แค่นี้ ถ้าเป็นภัตตาคารหรูแบบที่เฮียชอบกิน คงไม่มีเงิน”“รู้ว่าไม่มีเงินก็หัดเจียมตัวซะบ้างสิ”รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าจิ้มลิ้ม ค่อยๆ จางหายไป บุรินทร์ภัทรมีฐานะร่ำรวย ข้าวของส่วนตัวที่ใช้ในชีวิตประจำวันก็ล้วนแต่เป็นสิ่งของแบรนด์เนมราคาแพงทั้งนั้น“ชาแค่อยากกินข้าวกับเฮียบ้าง”“งั้นก็รีบกิน ฉันหิวแล้ว”“เฮียชอบกินกุ้งอบวุ้นเส้นกับปลาทอดกระเทียมหนูจำได้”“…..”“เดี๋ยวชาแกะกุ้งให้นะ มือเฮียจะได้ไม่เลอะ” ลิชาหยิบกุ้งตัวโตที่สุดในจานขึ้นมาแกะเปลือกออกให้ชายหนุ่มอย่างบรรจง โดยมีสายตาของเขาคอยจ้องมองแบบเงียบๆ “หนูล้างมือแล้ว ไม่สกปรกหรอก”“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แกะเนื้อปลาให้ด้วย” นอกจากเจ๊ปาลินแล้วก็ยั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 20 มีปากเสียง
มัวแต่กอดแต่จูบอยู่นั่นแหละ รีบเอาสักที” ชายหนุ่มบอกผ่านน้ำเสียงกระเส่า มองสำรวจเรือนร่างบอบบางที่นั่งอยู่บนตักตั้งแต่เนินอกไล่ต่ำลงมาจนถึงหน้าท้องขาวเนียนใต้ร่มผ้า ยังพอมองเห็นรอยคิสมาร์กจางๆ จากครั้งก่อนที่เขาได้ทำไว้ลิชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างชั่งใจ ขยับตัวลงไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ ค่อยๆ คลานเข้ามาแทรกตัวอยู่กลางหว่างขาเอื้อมมือที่สั่นเทาไปรูดซิปกางเกงของชายหนุ่มอย่างรู้งาน จนทั้งสองเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้ากันไม่ว่าเขาจะบอกหรือสอนอะไร ลิชาเป็นคนหัวไวเรียนรู้ได้เร็วหญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่อย่างยากลำบาก ใช้สองมือประคองชักรูดแก่นกายใหญ่ช้าๆ โน้มริมฝีปากครอบลงบนท่อนเอ็นอย่างเงอะงะก่อนจะใช้เรียวลิ้นโลมเลียบริเวณส่วนปลายแล้วออกแรงดูดเบาๆ“อมแบบนั้นเมื่อไหร่จะแตก ดูดให้มันแรงๆ”ร่างสูงหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันออกทางจมูกจนพวยพุ่งไปทั่วบริเวณห้อง เท้าแขนสองข้างไว้ทางด้านหลังเพื่อทรงตัว ก่อนจะยกยิ้มมุมปากก้มลงมองท่าทางใสซื่อของคนตัวเล็กเสียงลามกดังเล็ดลอดผ่านทางริมฝีปากเล็กเบาๆ ยิ่งเป็นแรงกระตุ้นให้อยากทำเรื่องแบบนั้นเต็มทนฝ่ามือหน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 21 ถอยห่าง
ลิชานั่งร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่น ก้มหน้าก้มตาเก็บสิ่งของจำเป็นใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่ข้าวของแบรนด์เนมหรือเสื้อผ้าที่บุรินทร์ภัทรเคยซื้อให้เธอไม่หยิบติดมือออกไปแม้แต่ชิ้นเดียวเคยคิดเอาไว้ว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับรู้สึกเจ็บและยากเกินกว่าจะรับมือไหวบรรยากาศภายในห้องเงียบลง ไม่มีบทสนทนาใดๆ ต่อจากนั้น บุรินทร์ภัทรนั่งบนขอบเตียงมองแผ่นหลังบางที่กำลังสั่นเทาสายตาคู่คมล่อกแล่กไปมาคล้ายกับใช้ความคิดอย่างหนัก เกิดเป็นความสับสนว่าควรจะทำยังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้า“ฉันคงไม่เสียเวลาขับรถไปส่ง หาทางไปเองก็แล้วกัน” ตั้งใจพูดกระแทกใส่หญิงสาวที่หอบข้าวของพะรุงพะรังเดินผ่านไปเธอทำเหมือนว่าเขาเป็นแค่ธาตุอากาศไม่มีตัวตน ลิชาหยุดชะงักยืนนิ่งไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เขายังคงทำร้ายจิตใจของเธอจนถึงวินาทีสุดท้าย“ชาก็ไม่ได้หวังให้เฮียไปส่งอยู่แล้ว”ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นยืน รีบเดินเข้าไปประชิดหญิงสาวจากทางด้านหลัง เอื้อมมือสั่นเทาจับลูกบิดไว้แน่นในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูห้องออกไป“แม้แต่หน้าฉันก็ไม่อยากมองแล้วหรือไง”จับใบหน้าของคนตัวเล็กให้หันกลับมาสบตา ก่อนจะโน้มริมฝีปากลงมาจูบเธอหนักๆ เรียว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 22 ความในใจขอสารภาพ
“ลิชา…”“…..” คนถูกเรียกขยับพลิกตัวไปมา ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง เห็นคะนิ้งยืนจ้องหน้าอยู่ตรงปลายเตียง“แกเป็นยังไงบ้าง ลุกขึ้นมากินข้าวไหวมั้ย”“ปวดหัว” ยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่สบาย ขอบตาของลิชาบวมเป่งจากการร้องไห้อย่างหนัก ใบหน้าอิดโรยซีดเซียวดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง“งั้นกินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา ถ้าอาการไม่ดีขึ้น ฉันจะพาไปหาหมอ”“…..” ใบหน้าร้อนผ่าวรีบยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา ถ้าไม่มีคะนิ้งคอยอยู่เคียงข้าง ชีวิตของเธอคงแย่กว่านี้“ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเลย เดี๋ยวฉันจะเช็ดน้ำตาให้แกเอง” ยกมือขึ้นลูบศีรษะเพื่อนสนิทเพื่อปลอบใจ“เราไม่ได้อยากอ่อนแอแบบนี้”“การที่อ่อนแอไม่ได้แปลว่าเป็นความผิดของแกสักหน่อย จะคิดมากไปทำไม”“ไม่น่าไปรักเขาเลย ไม่น่าเลยจริงๆ” เพื่อนก็เคยเตือนหลายครั้งให้เลิกรักผู้ชายคนนั้น แต่ความรักของเธอที่มีให้บุรินทร์ภัทรมันมากเกินไป จนไม่เหลือเผื่อให้ตัวเอง“ความรักมันห้ามกันได้ที่ไหน คนเรามันก็ผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น เริ่มต้นใหม่ตอนนี้ก็ยังไม่สาย”“…..”“ถ้าไอ้เฮียมันไม่รัก แกก็กลับมารักตัวเองได้แล้ว”“…..”“กลับมาสนใจตัวเอง เพราะคนที่จะอยู่กับเร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17
บทล่าสุด
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 10
-หลายปีผ่านไป-เอส. บี . ดี เซอร์วิสบุรินทร์ภัทรยืนมองภาพถ่ายวันแต่งงานขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนฝาผนังในห้องทำงาน ก่อนจะยกมือปัดป่ายเช็ดถูขัดมันจนเงาวิบวับเหมือนใหม่อยู่ตลอดเวลาชีวิตคู่หลังจากแต่งงานมีความสุขดี ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นดังใจหวัง เขาได้ใช้ชีวิตกับคนที่รัก มีลูกชายที่เป็นดังแก้วตาดวงใจของทุกคนในครอบครัวธุรกิจการงานถือว่าเป็นไปในทิศทางที่ต้องการไอ้แว่นมันได้ขยายกิจการไปต่างประเทศตามที่ตั้งใจ ส่วนงานของเขาก็อยู่ในความพึงพอใจไม่ได้มีอะไรหวือหวาตอนนี้ดาวศุกร์อายุสิบหกปี กำลังแตกเนื้อสาวสะพรั่ง กลายเป็นสาวฮ็อตประจำโรงเรียน ที่มีหนุ่มๆ คอยตามจีบให้เขาตามปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันส่วนชารากับชารันเด็กแฝดถูกไอ้แว่นส่งตัวไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ นานทีปีหนถึงจะได้กลับมา แต่ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง เพราะมีปู่กับย่าย้ายถิ่นฐานคอยตามไปดูแล จะกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยก็ต่อเมื่อเรียนจบชนินทร์ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของบุรินทร์วัชร์เป็นคนเจ้าสำอางละเมียดละไม ส่วนเฟยน้องเล็กเป็นเด็กเก็บตัวเงียบชอบอ่านหนังสืออยู่คนเดียวไม่ค่อยสุงสิงกับใคร“ป๊า…”อลิชาที่เพิ่งไปรับลูกกลับจากโรงเรียน เปิดประตูเดินเข้า
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 9
“เจ๊…”ผู้เป็นแม่ละสายตาจากสิ่งที่ทำ หันกลับไปหันมองตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นว่าเป็นบุรินทร์ภัทรที่สวมชุดเจ้าบ่าวเดินเข้ามาหา“อะไรของแก”“วันนี้หนูจะแต่งงานแล้วนะ”“ฉันรู้อยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องมาบอก”“อวยพรให้หนูหน่อย” เดินเข้าไปกอดเจ๊ผู้เป็นที่รักไว้แน่น หอมแก้มแม่ซ้ำๆ เหมือนที่ชอบทำอยู่บ่อยๆวันนี้เจ๊ปาลินของเขาแต่งตัวทำผมสวยจัดเต็ม แถมสีหน้ายังดูอิ่มเอมที่ลูกชายคนโตกำลังจะได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา“อารมณ์ไหนของแก”“ตอนนี้จริงจังนะ ไม่ล้อเล่น” ชายหนุ่มย่อตัวนั่งลงบนส้นเท้า น้ำเสียงที่พูดก็ดูเปลี่ยนไป จนทำให้คนเป็นแม่ปรับอารมณ์ไม่ทัน“หนูอยากมาขอพรจากแม่” ชายหนุ่มพนมมือนอบน้อมก้มลงกราบเท้าของคนเป็นแม่ ไม่ใช่แค่ขอพรแต่ตั้งใจจะมาขอขมาและอโหสิกรรมกับสิ่งล่วงเกินที่เคยทำผิดพลาด“…..” ปราณปาลินมองคนตรงหน้าพร้อมแววตาไหวสั่น ยกมือลูบศีรษะของลูกชายเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน “แม่ขออวยพรให้แฟรงก์มีความสุขในชีวิตนะ ไม่ว่าลูกจะทำอะไร ขอให้ประสบผลสำเร็จทุกอย่าง”“หนูอาจจะไม่ใช่ลูกที่ดีเหมือนที่แม่อยากให้เป็น หนูขอโทษนะ อโหสิกรรมให้ผมด้วย” หลายครั้งหลายหนที่ทำให้แม่ร้องไห้ ทำให้พวกท่านเสียใจกับลูกที่ไม่ไ
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 8
-2F BAR-รถยนต์คันหรูมากมายไปจนถึงระดับไฮเปอร์คาร์จอดเรียงรายนับร้อยคันเต็มพื้นที่บริเวณลานจอดรถขนาดใหญ่ ล้นทะลักออกไปจนถึงด้านนอก“จัดแค่งานเล็กๆ เฮียเชิญเฉพาะแค่คนที่รู้จัก”อาจจะเป็นแค่งานเล็กสำหรับเขา แต่มันมโหฬารอลังการมากสำหรับเธอ แขกเหรื่อที่มาร่วมงานในวันนี้มองด้วยตาเปล่าน่าจะมีไม่ต่ำกว่าสองพันคนบุรินทร์ภัทรเป็นคนมีอิทธิพลกว้างขวาง คนในวงการต่างนับหน้าถือตาไม่ใช่น้อยๆ จึงไม่แปลกที่จะมีแขกมาร่วมแสดงความยินดีมากมายในวันนี้เขาเลือกสถานที่จัดงานคือ ‘2F BAR’ ที่แห่งนี้คือจุดเริ่มต้นทำให้ได้เจออลิชาในวันนั้นจนกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต เขาสร้างมันขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ความทรงจำดีๆ มากมายอยู่ในที่แห่งนี้“ไหนบอกแค่งานเล็กๆ ไงเฮีย” หมวยเฟย์สะกิดแขนพี่ชายที่ยืนตรวจความเรียบร้อยของงาน“เฮียเชิญแค่คนสนิท มีแต่คนกันเองทั้งนั้น”“นี่มันไม่ใช่เล่นๆ แล้วนะ” หมวยเฟย์วาดสายตามองไปบริเวณโดยรอบด้วยความตื่นตาตื่นใจ ซุ้มดอกไม้นำเข้าจากต่างประเทศยาวยิ่งใหญ่เป็นร้อยเมตร เวทีแสงสีเสียงเหมือนกับงานคอนเสิร์ตนักร้องชื่อดังตระการตาอลังการยิ่งกว่าเทศกาลงานประจำปี‘เสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้’ ไม่ต้อง
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 7
ฝ่ามือหนาบีบเข้าที่ปลายคางเพื่อให้คนตัวเล็กยอมเปิดริมฝีปาก จับแก่นกายอัดกระแทกเข้าออกจนสุดความยาวซ้ำไปซ้ำมา“อื้อออ…” เสียงหวานร้องครางขาดห้วงเมื่อความคับแน่นตีขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจตายแต่ร่างกายไม่รักดีกับตอบสนองสู้กลับคืนตามสัญชาตญาณ ปลายเรียวลิ้นลากไล้โลมเลียตั้งแต่ส่วนโคนมาจนถึงหัวแดงก่ำ“โคตรเสียว…” ก้มลงมองหญิงสาวด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม อลิชาโคตรทำให้เขาเสียอาการจนแขนขาอ่อนแรงใช้มือควานหาที่จับเพื่อพยุงตัวริมฝีปากเล็กดูดเม้มจนแก้มตอบ ส่วนปลายเรียวลิ้นโลมเลียตวัดขึ้นลงราวกับเป็นไอศกรีมแท่งโปรด“แบบนั้นเลยเด็กดี” รวบเส้นผมยาวสลวยเป็นหางม้า กระตุกลงอย่างแรงเพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้นรับสัมผัส “อื้ออ…เฮียแฟรงก์… ” คนตัวเล็กเบ้หน้าด้วยความจุกแน่นเมื่อถูกเอวสอบกระแทกสวนเข้ามาอย่างเนิบนาบแต่หนักหน่วงจนส่วนหัวเข้าลึกไปถึงลำคอ“ดูดแรงๆ เฮียจะแตก”มือเล็กเร่งจังหวะชักรูดท่อนเอ็นให้เร็วขึ้น จนคนตัวสูงเกร็งสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่านสองมือกดศีรษะของเธอไว้แน่นไม่ยอมให้ขยับหนี ก่อนจะปล่อยสายธารน้ำรักฉีดพวยพุ่งเข้าไปในโพรงปากเล็กทุกหยาดหยด“อื้อ…” เล็บสวยจิกลงบนท่อนขาแกร่งเพื่
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 6
“แว่นน้องรัก” บุรินทร์วัชร์ละสายตาจากเด็กน้อยในอ้อมอก เงยหน้าขึ้นมองคนที่มาใหม่ แค่ได้เห็นหน้าพี่ชายตัวป่วนถึงกับถอนหายใจลากยาววีรกรรมแต่ละอย่างของมันใช่ย่อยที่ไหน ชอบสร้างแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้น“กูขอคุยด้วยหน่อย”“ว่ามาสิ”บุรินทร์ภัทรเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างแฝดน้อง ก่อนจะส่งยิ้มกว้างมองด้วยสายตาหวานเยิ้ม“ไม่ต้องลีลา มึงจะเอาอะไรก็ว่ามา” แค่เห็นท่าทางมีพิรุธของมันก็รู้ได้ทันทีว่าต้องมีเรื่องมากวนใจเขาอีกแน่นอน“กูกำลังจะแต่งงาน”“อืม…” ก็พอรู้มาบ้างแล้ว เพราะไอ้แฟรงก์มันชอบพูดกรอกหูให้ฟังอยู่บ่อยๆ เลยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือแปลกใจอะไร“มึงช่วยแต่งงานเป็นเพื่อนกูหน่อยได้ไหม”“อะไรของมึง”“กูอยากให้เราใส่ชุดเจ้าบ่าวเหมือนกัน”“เมาน้ำมันเครื่องเหรอ กูแต่งงานแล้วจะให้แต่งอีกได้ยังไง”“แต่งแล้วก็แต่งอีกได้ แต่งเป็นเพื่อนกูไง”“เลิกคิดอะไรที่มันประหลาดได้แล้วแฟรงก์!” บอกปัดอย่างนึกรำคาญ ไอ้ประเภทที่มันบอกคนปกติเค้าคงไม่ทำกัน“นะแว่นน้องรัก ช่วยแต่งงานอีกรอบเป็นเพื่อนพี่ชายสุดหล่อคนนี้ที”“…..”“มึงเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของกูนะ ทุกช่วงเวลาที่มีความสุขก็อยากมีมึงอยู่ข้างกัน” เอนใบหน้
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 5
เอส.บี.ดี เซอร์วิสเอี๊ยดดดด~ ล้อยางรถบดเบียดไปกับพื้นคอนกรีตขัดมันจนเกิดเป็นรอยทางยาว ตามด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มจนทำให้คนที่อยู่แถวนั้นต่างหันมองด้วยความแตกตื่นปราณปาลินรีบวิ่งออกมาดูเหตุการณ์ ก่อนจะเห็นรถกระบะคันเก่าดริฟหักโค้งหลายตลบเข้ามาภายในร้าน ควันดำโขมงลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ“เด็กเวรที่ไหนมันมาเบิ้ลรถแถวนี้ ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน!” ยืนเท้าเอวตะโกนด่าจนเอ็นคอขึ้น ทำเอาลูกค้าของเธอตกอกตกใจกันไปหมด มันน่าจะบิดให้หูขาด “อย่าให้รู้นะเว้ย แม่จะตบให้สมองไหล”“จะเป็นใครได้ล่ะ ก็ลูกชายเจ๊นั่นแหละ”“…..” หลังจากได้ยินประโยคที่หมวยเฟย์บอกจึงรีบถอดแว่นกันแดดแบรนด์เนมออกจากใบหน้า หรี่สายตามองเพื่อให้แน่ใจไม่ผิดแน่ ไอ้เด็กเวรที่เธอเพิ่งด่าไปเมื่อกี้มันคือไอ้ลูกชายตัวดี!“ไอ้แฟรงก์!”แผดเสียงเล็กแหลมตะโกนเรียกดังลั่น บุรินทร์ภัทรเปิดประตูลงจากรถกระบะคันเก่า ยกมือเสยผมขึ้นโชว์ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมส่งยิ้มหวาน สาวใดได้เห็นมีอันต้องหลงจนหัวปักหัวปำแต่โทษทีที่คนหล่อรวยสุดแสนจะเพอร์เฟคอย่างเขานั้นมีลูกมีเมียแล้ว! นอกจากอลิชาเมียเด็กสุดที่รัก ก็ไม่คิดจะมองใครอีก“เป็นไงเจ๊ เท่สะบัดไปเล
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 4
เสียงทุบประตูดังลั่นไปทั่วบริเวณติดต่อกัน ฟรินสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกรีบก้าวขาลงจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงเรียกของพี่ชายที่ร้องตะโกนแหกปากโวยวายอยู่หน้าห้อง“ไอ้แว่น…ไอ้แว่น!”“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วแฟรงก์” บุรินทร์วัชร์ถอนหายใจลากยาว ยืนกอดอกพิงขอบประตูมองพี่ชายด้วยสายตาเรียบนิ่ง“ช่วยหน่อย รีบมาช่วยกูที”“อะไรของมึง” ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายหรือมีธุระสำคัญเขาจะยกขาถีบมันให้กระเด็น“อย่าเพิ่งบ่น มาช่วยกูก่อน”“มีอะไรก็รีบพูดมา”“ละ…ลิชาจะคลอดแล้ว”“งั้นมึงรีบไปเก็บของ เดี๋ยวกูจะไปเตรียมรถ” บอกผ่านท่าทางนิ่งเฉย เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นกับดาวเหนือเมื่อครั้งในอดีตเลยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นสักเท่าไหร่“ไปไม่ทันแน่ หัวลูกกูจะโผล่ออกมาแล้ว”“เวรฉิบ!”บุรินทร์วัชร์หันไปคว้ากล่องยาสามัญประจำบ้านวางอยู่และชุดคลุมขึ้นมาสวมทับ ก่อนจะรีบร้อนตรงมายังห้องนอนของแฝดพี่“อาการเป็นยังไงบ้าง”“หนูเจ็บท้อง…” อลิชานั่งเอนหลังพิงหัวเตียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บ ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อริมฝีปากบางซีดสั่น ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้มาก่อน“งั้นทำใจดีๆ” ฟรินลูบศีรษะของคนตัวเล็กเพื่อปลอบประโลม แต
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 3
“เป็นยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง”“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณเฮียมากนะ”“หนูปวดตรงไหนอีกมั้ย เดี๋ยวเฮียนวดให้”ดาวศุกร์ตัวน้อยหรี่สายตามองคนทั้งสองที่กำลังพูดคุยกะหนุงกะหนิง ป๊าแฟรงก์กำลังนั่งนวดขาประคบประหงมพี่ลิชาของเธอไม่ยอมห่างไปไหน“มองอะไรศุกร์”“ก็มองป๊านั่นแหละ” ถอนหายใจส่ายหน้าไปมา เคยเห็นป๊าฟรินชอบทำแบบนี้กับแม่เหนือ แต่ไม่คิดว่าป๊าแฟรงก์จะทำแบบนี้กับพี่ลิชาเหมือนกัน“พี่ลิชากำลังมีน้อง ป๊าต้องตามใจเขาหน่อย”“ถึงไม่มีน้อง ป๊าก็ตามใจพี่ลิชาอยู่แล้ว”“กลัวป๊าไม่รักเหรอ”“ไม่กลัวหรอก ศะ…ศุกร์โตแล้วนะ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่กลับรีบยกมือน้อยๆ ขึ้นปาดน้ำตา“โตที่ไหน ในสายตาป๊ายังเห็นเป็นเด็กอยู่เลย”“แล้วศุกร์กับพี่ลิชา ป๊ารักใครมากกว่ากัน”“…..” ชายหนุ่มหยุดนิ่ง เมื่อได้ยินประโยคคำถามที่ไม่คาดคิดของลูกสาว ชำเลืองสายตามองคนทั้งสองสลับกัน ถ้าตอบว่ารักใครคนใดคนนึงมากกว่า เดี๋ยวก็งอนเป็นเรื่องเป็นราวแต่เขาเลือกที่จะปล่อยมือจากอลิชาแล้วเดินเข้าไปหาเด็กน้อยนั่งที่นั่งอยู่ ย่อตัวนั่งลงตรงหน้ายกมือลูบศีรษะของดาวศุกร์เบาๆ“ป๊ารักศุกร์มากกว่าอยู่แล้ว แต่ความรักที่ป๊ามีให้พี่ลิชากับศุกร์มันไม่เหมือนกั
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย Special 2
“ชาเห็นอาการเฮียไม่ค่อยดีเลยชงยาหอมมาให้ค่ะ”ชายหนุ่มละสายตาจากงานเอกสารกองโตขณะที่กำลังตรวจงานให้ไอ้แว่น เงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนที่มาใหม่ “ขอบใจมาก ตอนนี้เฮียดีขึ้นมากแล้ว”“เป็นห่วงเฮียนะ”“จะมาเป็นห่วงทำไม เฮียต่างหากที่ต้องพูดคำนี้ ท้องเธอก็เริ่มโตขึ้นทุกวัน” ตอนนี้อลิชาผิวพรรณเปล่งปลั่งรูปร่างก็ดูอวบอั๋นมีน้ำมีนวล จับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือ“…..” โชคดีของเธอที่ตอนนี้ไม่รู้สึกว่าแพ้ท้อง แต่ก็อาจจะเป็นโชคร้ายของคนข้างๆ ที่แพ้ท้องแทน“อีกหนึ่งชีวิตของเฮียฝากไว้ที่เธอ ช่วยดูแลเขาให้ดีๆ” เลื่อนฝ่ามือไปสัมผัสหน้าท้องที่เริ่มขยายใหญ่จนสังเกตได้ถ้านับตามอายุครรภ์ ตอนนี้อลิชาท้องได้สี่เดือนกว่าแล้ว โดยที่พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพศลูกที่อยู่ในท้องนั้นเป็นหญิงหรือชาย ลิชาอยากเก็บไว้เป็นความลับให้ไปรอลุ้นในวันคลอด“ชาสัญญาจะรักษาเขาเท่าชีวิต”“เฮียก็สัญญาเหมือนกันว่าจะดูแลชากับลูกให้ดี”“ตั้งแต่รู้ว่ามีเขา หนูมีความสุขมาก แล้วเฮียล่ะคะมีความสุขไหม” หย่อนตัวนั่งลงบนตักของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง ยกแขนขึ้นโอบลำคอไว้แน่น ซบใบหน้าลงบนลาดไหล่กว้างอย่างออดอ้อน“ลูกเกิดมาจากความรักของเราสองคน เฮียตั้งใจอย
