Se connecterShare
บทที่ 14 คนที่นึกถึง
Dernière mise à jour:
2025-02-16 11:38:53“เฮียจะไปไหนคะ” ลิชาได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของบุรินทร์ภัทร ขณะที่เขากำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก
ทรงผมถูกจัดทรงรับกับใบหน้าคมคาย สวมเสื้อยืดแบรนด์เนมและกางเกงยีนตัวโปรดที่ชอบใส่อยู่เป็นประจำ
“จะออกไปข้างนอก”
“แล้วชาล่ะคะ”
“รออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“ให้หนูไปด้วยได้ไหม” ลิชาพึมพำเสียงเบา ก่อนจะเดินเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่นอย่างเว้าวอน
“จะไปทำไมให้เกะกะ”
“หนูไม่อยากอยู่คนเดียว” วาดสายตามองไปบริเวณรอบห้องด้วยความไม่คุ้นชิน
“ฉันสั่งให้รอก็ต้องรอ อย่าทำตัวมีปัญหา”
“ได้ค่ะ…” คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่ว่าเขาจะพูดหรือบอกอะไรก็เชื่อฟังไปซะทุกอย่าง
“เป็นเด็กดีของฉัน แล้วเธอจะได้ทุกอย่าง”
“ชาจะเป็นเด็กดีของเฮีย”
ใบหน้าน้อยๆ หลับตาพริ้มยามที่ชายหนุ่มโน้มริมฝีปากลงมาประกบจูบเบาๆ อย่างนิ่มนวล
สำหรับคนที่แอบรักมานานแสนนาน ได้แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว…
-ห้างสรรพสินค้า-
“พอยังไอ้หมวย เดินจนขาแทบลากแล้วนะเว้ย”
หมวยเฟย์หันขวับไปมองพี่ชายที่เอาแต่ส่งเสียงบ่นงุบงิบมาตลอดทั้งทาง
หญิงสาวถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้า หรี่สายตามองอย่างนึกรำคาญ ก็แค่เดินช๊อปปิ้งไปสามชั่วโมงกว่าจะบ่นอะไรนักหนา
เฮียแฟรงก์ขี้บ่นเหมือนเจ๊ปาลินไม่มีผิด ส่วนเฮียฟรินพูดน้อยเพราะวันๆ เอาแต่บอกรักเมีย ลูกเต้าไม่ค่อยสนใจ
“ขอเลือกเสื้อผ้าอีกหน่อยแล้วกัน” ดึงแขนพี่ชายให้เดินตามเข้ามาร้าน นานทีปีหนจะได้ออกมาเที่ยวด้วยกัน เลยจัดหนักจัดเต็มข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ
“ให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง เฮียมีธุระต้องไปทำต่อ”
“โอเครับทราบ เอาบัตรเฮียมาด้วย”
“เงินเดือนตัวเองก็มี ยังจะมาขอเงินคนอื่นอยู่ได้”
“คนอื่นที่ไหน เฮียเป็นพี่ชายหมวยนะ ทีกับสาวไม่เห็นจะบ่นสักคำ”
“…..” ถอนหายใจลากยาว ปรายหางตามองหน้าน้องสาวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเดี๋ยวมันโทรไปบอกป๋าจึงรีบยื่นบัตรเครดิตให้แบบจำใจ
รูดสะบัดหมดไปเป็นล้านภายในสิบนาที จะมีใครทำได้นอกจากไอ้หมวยเฟย์คนนี้
ไอ้หมวยมันลูกรักของพ่อ สองพ่อลูกเขาโอ๋กันยิ่งกว่าอะไร ส่วนเขากับไอ้แฝดเหมือนลูกบุญธรรมที่โดนเสี่ยบดินทร์เก็บมาเลี้ยงก็ไม่ต่าง
“เฮียฟรินก็ทิ้งหมวยไปแล้ว เฮียแฟรงก์จะทิ้งหมวยด้วยอีกคนเหรอ”
“ทิ้งบ้าทิ้งบออะไร ไม่ต้องมามองเฮียแบบนั้น”
“ไม่รู้สิทำไมช่วงนี้ชอบหายหน้าหายตาหรือว่าไปติดสาวที่ไหนซะอีก” ตีหน้าเศร้าดึงดราม่า เพราะรู้ว่าเฮียแฟรงก์แพ้น้ำตาผู้หญิง พี่ชายคนโตชอบคนขี้อ้อนทำตัวเชื่องๆ แต่ถ้าเป็นเฮียฟรินบอกเลยว่าไม่ได้ผล เพราะรายนั้นใจอ่อนยอมให้เมียคนเดียว
“เพ้อเจ้อ”
“ชุดนั้นสวยมั้ย เข้ากับหมวยหรือเปล่า”
“ก็น่ารักดี” แฟรงก์ไม่ได้มองชุดที่น้องสาวบอก แต่มองอีกชุดที่อยู่ข้างกัน สีชมพูพาสเทลหวานแหวว เห็นแล้วนึกถึงหน้าใครบางคน “เลือกชุดสวยๆ ให้เฮียหน่อย เอาแบบไม่สั้น ไม่บาง ห้ามโป๊!”
กำชับเสียงหนัก เพราะเฟย์วาชอบแต่งตัวโป๊เปิดตรงนั้นแหวกตรงนี้ แต่งหน้าทำผมอลังการเหมือนจะไปงานประกาศรางวัลอยู่ตลอดเวลา นิสัยแบบนี้ไม่ต้องบอกว่ามาจากใคร ได้มาจากเจ๊ปาลินคนเดียว
หมวยเฟย์หรี่สายตามองหน้าพี่ชายอย่างจับผิด ไม่คิดว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากพ่อหนุ่มเพลย์บอย มันดูไม่ใช่เฮียแฟรงก์ของเธอเลยสักนิด
หน้าฟีดเฟซบุ๊กและในอินสตาแกรมของพี่ชายเห็นมีแต่สาวสวยนมใหญ่นุ่งบิกินี่ แล้วอยู่ดีๆ จะมาทำตัวเป็นเสือจำศีล บอกเลยว่าไม่น่าไว้ใจ
“จะซื้อไปให้ใคร”
“ซื้อมาใส่เองมั้ง”
“เฮียแฟรงก์อย่ากวนตีนนะ”
“จะซื้อให้ใครไม่ต้องอยากรู้หรอก รีบไปเลือกมา เอาสักสี่ห้าชุด”
“ปกติเห็นชอบมองสาวแต่งตัวโป๊ๆ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือไง”
“เออน่า!” บอกปัดอย่างนึกรำคาญ ถ้าเลือกเองเป็น คงไม่รบกวนให้ถูกสงสัยอยู่แบบนี้
“เอาไซซ์ไหน?”
“ตัวเล็กกว่าหมวยนิดหน่อย”
“ถ้างั้นต้องไซซ์XS ทำไมแฟนเฮียตัวเล็กจัง”
“อุ้มง่ายดี”
“ฮั่นแน่…ยอมรับแล้วสิ ว่ามีแฟนแล้วอ่ะ” หรี่สายตามอง ยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต รู้สึกชนะที่ทำให้พี่ชายคนนี้เสียอาการ แน่นอนว่าคนที่ถูกจับได้ถึงกลับทำสีหน้าเลิ่กลั่ก
“มาฟง มาแฟนอะไร ไม่ใช่สักหน่อย”
“แล้วทำไมหูแดงอ่ะ ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าต้องเขินแน่ๆ”
แฟรงก์ถอนหายใจหนัก ยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อตั้งสติ แล้วทำไมจู่ๆ ต้องคิดเห็นภาพเด็กนั่นด้วยวะ!
บัดซบ!
แกร๊ก…บานประตูห้องถูกเปิดออก ลิชารีบดีดตัวลุกขึ้นอย่างเร็วก่อนจะวิ่งไปหาบุรินทร์ภัทรด้วยท่าทางดีใจหลังจากที่ถูกเขาปล่อยให้รออยู่ภายในห้องคนเดียวมาตลอดทั้งวัน
“เฮียแฟรงก์” ประคองชายหนุ่มที่เดินโซซัดโซเซให้กลับมานั่งบนโซฟา กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุ้งพ่นผ่านทางลมหายใจ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเค้าคงดื่มหนักมาก่อนหน้านั้น
“ดึกมากแล้ว ทำไมถึงยังไม่นอน” ดวงตาคมมองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ลิชาสวมใส่เพียงเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่เขาเตรียมไว้ให้
“ชารอเฮียอยู่ค่ะ”
“ฉันซื้อของมาให้ เอาไปดูสิว่าชอบมั้ย”
“เฮียซื้อให้หนูทั้งหมดเลยหรอ” ลิชาทวนถามด้วยความไม่มั่นใจ หลังจากที่บุรินทร์ภัทรยื่นถุงเสื้อผ้าแบรนด์เนมมากมายให้กับเธอ
“ของเธอทั้งหมด คราวหลังจะได้ไม่ต้องเอาเสื้อผ้าฉันไปใส่ ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”
“…..” รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นใบหน้าจิ้มลิ้ม รีบก้มมองข้าวของที่อยู่ในมือราวกับเด็กน้อยได้ของเล่นใหม่ นานแค่ไหนแล้วที่ลิชาไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าดีๆ แบบนี้
“มัวแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ ทำเหมือนไม่เคยได้”
“ของที่เฮียซื้อให้หนูชอบทั้งหมดเลย ขอบคุณที่ใจดีกับหนูนะ”
“ก็ไม่ทำไม แค่เห็นสภาพเธอแล้วสงสาร”
“…..”
Related chapter
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 15 ยื่นใบลา
หลายวันผ่านไป-มหาวิทยาลัย-“ขอบคุณมากค่ะที่มาส่ง” ลิชาบอกเสียงเบา เหลือบสายตามองบุรินทร์ภัทรที่นั่งอยู่ทางด้านฝั่งคนขับดวงตากลมโตสอดส่องมองไปบริเวณนอกรถ มันคือหลังมหาวิทยาลัยจุดลับสายตาผู้คน“ฉันส่งแค่นี้นะ”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว” เผยรอยยิ้มบาง รีบก้มเก็บสัมภาระเตรียมตัวลงจากรถ โดยมีสายตาของชายหนุ่มจ้องมองอยู่เงียบๆ“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง”“เลิกสี่โมงเย็นค่ะ”“รีบมารอที่เดิม เดี๋ยวฉันแวะมารับ”“เฮียจะมารับชาจริงๆ เหรอคะ” ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนดีใจ เธอไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากเขา“ทางผ่านพอดี”“อ่อ…ค่ะ” แต่ดีใจได้ไม่เท่าไหร่ก็เหมือนถูกฉุดรั้งให้กลับมารู้สึกดังเดิมร่างบางมองไม่เห็นหนทางที่จะทำให้บุรินทร์ภัทรหันมาชอบเธอบ้างเลย“เก็บของแล้วรีบลงไป ระวังคนเห็นด้วยล่ะ”“รู้จักหนูมันน่าอายมากเลยเหรอคะ” ถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่หัวใจเจ้ากรรมก็ยังอยากได้ยินจากปากเขา“เหอะ!” บุรินทร์ภัทรแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ไล่สายตามองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า ลิชาสวมรองเท้าผ้าใบคู่โปรด เสื้อนักศึกษาตัวโคร่ง กระโปรงอัดพลีทยาวคลุมเข่า แต่งตัวเฉิ่มเชย ใบหน้าจิ้มลิ้มไร้เครื่องสำอาง มีเพ
Dernière mise à jour : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 16 ไม่ยอมปล่อย
“ลาออกทำไม!?”“…..”“ตอบคำถามฉันด้วยอลิชา!” ทวนคำถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์หลังจากที่คนตัวเล็กเอาแต่ยืนเงียบลิชาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มองเห็นสายตากดดันของคนที่เพิ่งมาใหม่“หนูว่าจะลองไปสมัครงานพาร์ทไทม์แถวมหาลัยดูน่ะค่ะ มันอยู่ใกล้กับหอพักด้วย น่าจะสะดวกกว่า” คนตัวเล็กพยายามอธิบายถึงเหตุผลแต่ดูเหมือนว่าบุรินทร์ภัทรจะไม่ได้ฟังเพราะเอาแต่ยืนจ้องหน้าเธออย่างเดียว“จะได้เงินเดือนสักเท่าไหร่กันเชียว” ใบหน้าหล่อเหลากระตุกมุมปากเย้ยหยัน ยืนกอดอกใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างนึกหงุดหงิด เพราะเด็กดื้อคนนี้เริ่มจะแข็งข้อและต่อต้านเขามากขึ้น“อาจจะไม่มากเท่าอยู่กับเฮีย แต่หนูก็พออยู่ได้ค่ะ” ยอมรับว่าบุรินทร์ภัทรหยิบยื่นสิ่งของ คอยให้เงินเธอใช้แบบไม่ขาดมือ แต่มันก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับความรู้สึกที่เขากำลังยัดเยียดให้ในตอนนี้“เธอต้องการเงินเดือนเท่าไหร่ ฉันจะให้”“…..”“สักห้าหมื่นเป็นไง หรือถ้ามันน้อยไปก็บอกมา” แค่เศษเงินไม่เท่าไหร่เขาไม่เคยคิดเสียดายมันเลยสักนิดตรงข้ามกัน!ตั้งแต่จำความได้ ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเหมือนเธอคนนี้ยิ่งลิชาคิดจะปีกกล้าขาแข็งใส่ เขายิ่งอยากจะเอาชนะ“
Dernière mise à jour : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 17 ผู้ชายคนนั้น?
หญิงสาวขยับพลิกตัวเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงสิ่งรบกวนขณะที่เธอกำลังหลับอยู่บนเตียงนอนดวงหน้าแสนหวานปรือตามองด้วยอาการงัวเงีย เห็นบุรินทร์ภัทรที่นั่งอยู่ด้านข้าง กำลังก้มหน้าก้มตาใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดตัวให้เธอหลังจากรู้สึกตัว จึงรีบดึงผ้านวมผืนหนาขึ้นมาปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า “ฮะ…เฮียจะทำอะไร”“เช็ดตัวไง”“ไม่ต้องค่ะ”“จะให้ฉันอยู่ใกล้ ทั้งๆ ที่ตัวเธอเหม็นแบบนี้น่ะเหรอ”“เดี๋ยวหนูทำเอง”“มีปัญญาลุกขึ้นมาหรือไง”ก้มหน้าเม้มริมฝีปากแน่น แค่ขยับตัวก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนร่างกายจะแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ“นะ…หนูไหว” ลิชาพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่กลับถูกชายหนุ่มผลักให้กลับไปนอนดังเดิม“อย่าอวดดีให้มันมาก”“…..” หลังจากเห็นสายตาของคนตรงหน้า สิ่งที่เธอทำได้คือรีบยกมือขึ้นปิดจุดอ่อนไหว“เอามือออก!”“แต่มัน…”“จะมาอายอะไร ฉันเห็นมาจนเบื่อแล้ว” แฟรงก์ชักสีหน้าหงุดหงิด ถอนหายใจหนัก ปรายหางตามองคนตัวเล็กที่นอนตัวสั่นเรือนร่างของอลิชาทุกตารางนิ้ว เขาได้เห็นทุกซอกทุกมุม สัมผัสมันมาจนนับครั้งไม่ถ้วน“ถ้าเบื่อแล้วก็เลิกทำแบบนี้กับหนูได้มั้ย”พลั่ก! ฝ่ามือสากกดลงบนลำคอของคนตัวเล็กอย่างแรงจนจม
Dernière mise à jour : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 18 เด็กชอบอ้อน
“พวกเราตาฝาดไปหรือเปล่าวะ ถึงได้เห็นเฮียแฟรงก์ตั้งแต่หัววัน” ทันทีที่บุรินทร์ภัทรปรากฏตัว พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันร้องแซวให้ความสนใจ“ปากว่างเหลือเกินนะพวกมึง” ถอดแว่นกันแดดราคาแพงออกจากใบหน้า หรี่สายตามองกลุ่มลูกน้องที่นั่งรวมหัวกันนับสิบ ตามประสาคนสนิทกัน“ว่าแต่เฮียไปอยู่ไหนมา ถึงได้หายหน้าหายตาไปเลย” แต่ก่อนก็มีแต่เฮียแฟรงก์นี่แหละที่เป็นหัวโจกคอยเป็นเจ้ามือเลี้ยงเหล้าหลังเลิกงานนั่งถอดเสื้อกอดคอกินเหล้า พยุงกันไปอ้วกก็ทำมาแล้ว แต่พักนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหน ถึงไม่มาสุงสิงกับพวกพนักงานเหมือนอย่างเคยส่วนเฮียฟรินรายนั้นไม่ต้องถามถึง พอเลิกงานปุ๊บ รีบกลับบ้านหาเมียทันทีไม่มีออกนอกลู่นอกทาง“จะไปไหนก็เรื่องของกู พวกมึงไม่ต้องอยากรู้หรอก”“นึกว่าติดสาวจนจำทางกลับบ้านไม่ได้ซะอีก”“หน้าที่ของพวกมึงอยู่ตรงไหน รีบพากันไสหัวไปทำงานได้แล้ว” แฟรงก์บอกปัดอย่างขอไปที ไอ้พวกนี้มันชอบพูดมากน่ารำคาญ“…..”“กว่าจะโผล่หัวมาได้นะไอ้แฟรงก์ แกหายไปไหนมา”เสียงอันทรงพลังของเจ๊ป้าลินดังมาแต่ไกล แฟรงก์หันหลังกลับไปมอง เห็นผู้เป็นแม่ยืนเท้าเอวจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่องถึงเจ๊ปาลินจะมีอายุปาเข้าไปเลขห
Dernière mise à jour : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 19 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
“ร้านนี้น่ะเหรอ?”ร่างสูงหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกตัวเก่า วาดสายตามองไปบริเวณโดยรอบก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยบุรินทร์ภัทรกลายเป็นจุดสนใจตั้งแต่ขับรถสปอร์ตคันละยี่สิบล้านมาจอดหน้าร้านอาหารตามสั่งในตรอกคับแคบร้านที่ลิชาพามา คือเพิงเล็กๆ ข้างทางไม่ได้หรูหราเหมือนที่คิดไว้“เป็นร้านประจำของหนูเอง อร่อยมาก แถมยังถูกด้วย” คนตัวเล็กเผยรอยยิ้มกว้าง เก็บอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่“…..”“หนูเลี้ยงได้แค่นี้ ถ้าเป็นภัตตาคารหรูแบบที่เฮียชอบกิน คงไม่มีเงิน”“รู้ว่าไม่มีเงินก็หัดเจียมตัวซะบ้างสิ”รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าจิ้มลิ้ม ค่อยๆ จางหายไป บุรินทร์ภัทรมีฐานะร่ำรวย ข้าวของส่วนตัวที่ใช้ในชีวิตประจำวันก็ล้วนแต่เป็นสิ่งของแบรนด์เนมราคาแพงทั้งนั้น“ชาแค่อยากกินข้าวกับเฮียบ้าง”“งั้นก็รีบกิน ฉันหิวแล้ว”“เฮียชอบกินกุ้งอบวุ้นเส้นกับปลาทอดกระเทียมหนูจำได้”“…..”“เดี๋ยวชาแกะกุ้งให้นะ มือเฮียจะได้ไม่เลอะ” ลิชาหยิบกุ้งตัวโตที่สุดในจานขึ้นมาแกะเปลือกออกให้ชายหนุ่มอย่างบรรจง โดยมีสายตาของเขาคอยจ้องมองแบบเงียบๆ “หนูล้างมือแล้ว ไม่สกปรกหรอก”“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แกะเนื้อปลาให้ด้วย” นอกจากเจ๊ปาลินแล้วก็ยั
Dernière mise à jour : 2025-02-16เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 20 มีปากเสียง
มัวแต่กอดแต่จูบอยู่นั่นแหละ รีบเอาสักที” ชายหนุ่มบอกผ่านน้ำเสียงกระเส่า มองสำรวจเรือนร่างบอบบางที่นั่งอยู่บนตักตั้งแต่เนินอกไล่ต่ำลงมาจนถึงหน้าท้องขาวเนียนใต้ร่มผ้า ยังพอมองเห็นรอยคิสมาร์กจางๆ จากครั้งก่อนที่เขาได้ทำไว้ลิชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างชั่งใจ ขยับตัวลงไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ ค่อยๆ คลานเข้ามาแทรกตัวอยู่กลางหว่างขาเอื้อมมือที่สั่นเทาไปรูดซิปกางเกงของชายหนุ่มอย่างรู้งาน จนทั้งสองเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้ากันไม่ว่าเขาจะบอกหรือสอนอะไร ลิชาเป็นคนหัวไวเรียนรู้ได้เร็วหญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่อย่างยากลำบาก ใช้สองมือประคองชักรูดแก่นกายใหญ่ช้าๆ โน้มริมฝีปากครอบลงบนท่อนเอ็นอย่างเงอะงะก่อนจะใช้เรียวลิ้นโลมเลียบริเวณส่วนปลายแล้วออกแรงดูดเบาๆ“อมแบบนั้นเมื่อไหร่จะแตก ดูดให้มันแรงๆ”ร่างสูงหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันออกทางจมูกจนพวยพุ่งไปทั่วบริเวณห้อง เท้าแขนสองข้างไว้ทางด้านหลังเพื่อทรงตัว ก่อนจะยกยิ้มมุมปากก้มลงมองท่าทางใสซื่อของคนตัวเล็กเสียงลามกดังเล็ดลอดผ่านทางริมฝีปากเล็กเบาๆ ยิ่งเป็นแรงกระตุ้นให้อยากทำเรื่องแบบนั้นเต็มทนฝ่ามือหน
Dernière mise à jour : 2025-02-17เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 21 ถอยห่าง
ลิชานั่งร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่น ก้มหน้าก้มตาเก็บสิ่งของจำเป็นใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่ข้าวของแบรนด์เนมหรือเสื้อผ้าที่บุรินทร์ภัทรเคยซื้อให้เธอไม่หยิบติดมือออกไปแม้แต่ชิ้นเดียวเคยคิดเอาไว้ว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับรู้สึกเจ็บและยากเกินกว่าจะรับมือไหวบรรยากาศภายในห้องเงียบลง ไม่มีบทสนทนาใดๆ ต่อจากนั้น บุรินทร์ภัทรนั่งบนขอบเตียงมองแผ่นหลังบางที่กำลังสั่นเทาสายตาคู่คมล่อกแล่กไปมาคล้ายกับใช้ความคิดอย่างหนัก เกิดเป็นความสับสนว่าควรจะทำยังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้า“ฉันคงไม่เสียเวลาขับรถไปส่ง หาทางไปเองก็แล้วกัน” ตั้งใจพูดกระแทกใส่หญิงสาวที่หอบข้าวของพะรุงพะรังเดินผ่านไปเธอทำเหมือนว่าเขาเป็นแค่ธาตุอากาศไม่มีตัวตน ลิชาหยุดชะงักยืนนิ่งไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เขายังคงทำร้ายจิตใจของเธอจนถึงวินาทีสุดท้าย“ชาก็ไม่ได้หวังให้เฮียไปส่งอยู่แล้ว”ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นยืน รีบเดินเข้าไปประชิดหญิงสาวจากทางด้านหลัง เอื้อมมือสั่นเทาจับลูกบิดไว้แน่นในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูห้องออกไป“แม้แต่หน้าฉันก็ไม่อยากมองแล้วหรือไง”จับใบหน้าของคนตัวเล็กให้หันกลับมาสบตา ก่อนจะโน้มริมฝีปากลงมาจูบเธอหนักๆ เรียว
Dernière mise à jour : 2025-02-17เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 22 ความในใจขอสารภาพ
“ลิชา…”“…..” คนถูกเรียกขยับพลิกตัวไปมา ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง เห็นคะนิ้งยืนจ้องหน้าอยู่ตรงปลายเตียง“แกเป็นยังไงบ้าง ลุกขึ้นมากินข้าวไหวมั้ย”“ปวดหัว” ยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่สบาย ขอบตาของลิชาบวมเป่งจากการร้องไห้อย่างหนัก ใบหน้าอิดโรยซีดเซียวดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง“งั้นกินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา ถ้าอาการไม่ดีขึ้น ฉันจะพาไปหาหมอ”“…..” ใบหน้าร้อนผ่าวรีบยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา ถ้าไม่มีคะนิ้งคอยอยู่เคียงข้าง ชีวิตของเธอคงแย่กว่านี้“ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเลย เดี๋ยวฉันจะเช็ดน้ำตาให้แกเอง” ยกมือขึ้นลูบศีรษะเพื่อนสนิทเพื่อปลอบใจ“เราไม่ได้อยากอ่อนแอแบบนี้”“การที่อ่อนแอไม่ได้แปลว่าเป็นความผิดของแกสักหน่อย จะคิดมากไปทำไม”“ไม่น่าไปรักเขาเลย ไม่น่าเลยจริงๆ” เพื่อนก็เคยเตือนหลายครั้งให้เลิกรักผู้ชายคนนั้น แต่ความรักของเธอที่มีให้บุรินทร์ภัทรมันมากเกินไป จนไม่เหลือเผื่อให้ตัวเอง“ความรักมันห้ามกันได้ที่ไหน คนเรามันก็ผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น เริ่มต้นใหม่ตอนนี้ก็ยังไม่สาย”“…..”“ถ้าไอ้เฮียมันไม่รัก แกก็กลับมารักตัวเองได้แล้ว”“…..”“กลับมาสนใจตัวเอง เพราะคนที่จะอยู่กับเร
Dernière mise à jour : 2025-02-17
Latest chapter
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 35 คนหมดใจ
“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ” อลิชาเดินออกจากห้องนอนในช่วงบ่ายของวัน เหลือบสายตามองบุรินทร์ภัทรที่นั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง “เฮียสั่งงานลูกน้องไว้แล้ว ให้พวกมันทำแทนได้”“…..” หญิงสาวหย่อนตัวนั่งลงบนตักของชายหนุ่มเหมือนที่ชอบทำ ก่อนที่เขาจะรีบยกแขนโอบเอวบางไว้แน่น“วันนี้แต่งตัวสวยๆ รอเลยนะ”“จะพาไปไหนเหรอคะ”“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง” โน้มใบหน้าเข้าใกล้ ใช้ปลายจมูกคลอเคลียสูดดมกลิ่นกายหอมที่คุ้นเคย ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังของเธอเบาๆ เขารีบเคลียร์งานทุกอย่างหลังจากที่อลิชาสอบเสร็จ จะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากขึ้น “เฮียจะย้ายไปอยู่บ้านใหญ่ คงไม่ได้อยู่ที่คอนโดนี้แล้ว”เพราะมีลูกหลานคอยโทรตามทุกวัน จนใจอ่อนยอมตัดสินใจย้ายกลับไปอยู่บ้านเหมือนเดิม“อ่อ…ค่ะ” พยักหน้ารับแต่ไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น ถ้าเป็นแบบที่เขาพูดหมายความว่าเธอใกล้จะได้เป็นอิสระจากความสัมพันธ์บ้าๆ นี่เต็มทน“จะพาเธอไปด้วย”“หมายถึงอยู่กับครอบครัวของเฮียน่ะเหรอ”“ครอบครัวของเฮียไม่มีปัญหา เธอแค่เตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวจะสั่งลูกน้องมาเก็บของให้”“…..”“ถ้าเธอเรียนจบแล้วค่อยแต่งงานกัน ตกลงมั้ย”“ชาบอกตอนไหนว่าจะไปอยู
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 34 ครอบครัว
-ร้านอาหาร-“มาได้สักทีนะ ฉันกำลังจะโทรตามแกอยู่พอดี” ปราณปาลินมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เพิ่งมาถึงวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเธอกับบดินทร์จึงนัดลูกหลานให้มาทานข้าวที่ร้านอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแต่นั่นไม่น่าแปลกใจเท่าคนที่ไอ้แฟรงก์มันพาติดสอยห้อยตามมาด้วย“ให้รอนิดรอหน่อยทำเป็นบ่น” ไม่พูดเปล่า รีบเดินเข้าไปหอมแก้มเจ๊สุดที่รักด้วยความคิดถึง“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ” หญิงสาวเกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่นยืนหลบอยู่ทางด้านหลังด้วยอาการประหม่า กระซิบถามเสียงเบาอย่างสงสัย“แม่ผัวเธอไง” ลิชามองไปทางหญิงวัยกลางคน เป็นเพราะเขาไม่ได้บอกมาก่อนด้วยซ้ำว่าจะพามาเจอครอบครัว เคยได้ยินชื่อมานานเพิ่งจะได้เห็น ‘ปราณปาลิน’ ตัวจริงก็วันนี้ เธอสวยดูดี รูปร่างผิวพรรณมีราศีไม่เหมือนคนที่อายุห้าสิบเลยสักนิด “ส่วนคนหล่อๆ ที่นั่งหัวโต๊ะชื่อคุณบดินทร์คือพ่อผัวของเธอ”“สวัสดีค่ะ”‘บดินทร์’ ยกมือรับไหว้ มองว่าที่ลูกสะใภ้คนโตผ่านรอยยิ้มอบอุ่น“แล้วแกพาใครมาด้วย อย่าบอกนะว่า…” ผู้เป็นแม่รีบหยัดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น มองดูก็รู้ว่าอลิชายังเด็กกว่าลูกชายเป็นไหนๆ“คนนี้แหละลูกสะใภ้เจ๊”“ไอ้แฟรงก
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 33 สัมพันธ์สวาท
“วันนี้เฮียขอไปรับเธอที่มหาลัยได้มั้ย ขากลับค่อยแวะไปช็อปปิ้งดูหนังด้วยกัน”ได้แต่เดินตามหลังหญิงสาวอยู่ไม่ห่าง เอาแต่ยืนมองอลิชาที่กำลังสวมชุดนักศึกษาแต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ นานแล้วที่ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวออกไปเที่ยวด้วยกัน“วันนี้ชามีนัดทำรายงานกับเพื่อนเดี๋ยวกลับเองค่ะ”“เพื่อนคนไหน ผู้หญิงหรือผู้ชาย”“ก็มีทั้งผู้หญิงแล้วก็ผู้ชาย”“ชื่ออะไร เฮียรู้จักหรือเปล่า”“จะถามอะไรนักหนา”“เพราะหวงเธอไง”“มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย ชาจะรีบไปเรียน”“อย่าลืมโทรหาเฮียด้วยนะ” สวมกอดคนตัวเล็กไว้แน่นจากทางด้านหลัง เต็มใจยอมทำตามคำสั่งเหมือนหมาที่เชื่อฟังเจ้านาย “เฮียจะรอรับโทรศัพท์จากเธอคนเดียว”“…..”“ถ้าอยากให้ไปรับก็โทรบอก เฮียจะรีบไป”“…..”“รับปากสิว่าจะไม่มีใคร ชาจะไม่มองผู้ชายคนไหนนอกจากเฮีย”“อืม…” อลิชาพยักหน้าตอบรับแบบขอไปที ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องโดยมีบุรินทร์ภัทรที่ยืนชะเง้อคอมองตามจนลับสายตา02.00 น.ร่างสูงรีบดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาหลังจากเห็นอลิชาเปิดประตูกลับเข้ามาในห้องตอนช่วงดึกของวันหรี่สายตามองผ่านความมืดสลัว เธอสวมชุดนักศึกษารัดรูปโชว์เรียวขาสวย ชายเสื้อหลุดลุ่ย แถมกลิ่นแอลกอ
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 32 รอยยิ้มที่เหลืออยู่
รถยนต์ยี่ห้อหรูตบไฟเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานคอนกรีตขนาดใหญ่ระหว่างทางผ่านมามีแค่เพียงบุรินทร์ภัทรที่พยายามส่งเสียงพูดคุย ส่วนอลิชาเอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมมองหน้ากัน“เข้าไปข้างในบ้านด้วยกันมั้ย จะได้เจอพ่อกับแม่เฮียด้วย”“ไม่ดีกว่าค่ะ ปกติเฮียก็ให้ชานั่งรอบนรถอยู่แล้ว”รอยยิ้มจางๆ ที่กำลังปรากฏ ค่อยๆ เลือนหายไป บุรินทร์ภัทรหวนคิดถึงความทรงจำเมื่อครั้งก่อนเขาเคยปล่อยให้อลิชานั่งรอบนรถแบบหลบๆ ซ่อนๆ มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เธอก็ยังเชื่อฟังทำตามคำสั่งไม่ปริปากบ่นพอมาวันนี้ไม่อยากปิดบังอีกแล้ว อยากประกาศให้ทุกคนรู้ ว่าเธอเป็นเมียเขา!“เฮียไปเถอะค่ะ”“เดี๋ยวรีบพาลูกออกมาหา เธอจะได้ไม่ต้องรอนาน” ประคองใบหน้าแสนหวานให้เห็นมาสบตา เกิดเป็นความหวาดระแวงว่าเธอจะหนีหายไปจากกัน “ชาอย่าหายไปไหนนะ เดี๋ยวเฮียรีบมา”“อืม”ร่างบางได้แต่ถอนหายใจมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ค่อยๆ ไกลออกไปภายในใจเหมือนมีเส้นบางๆ กั้นความรู้สึกเอาไว้ทำให้สับสนเหมือนว่าเธอเคยรักเขามาก มาตอนนี้กลับไม่ได้รู้สึกโหยหาผู้ชายคนนี้อีกแล้ว อาจจะเหลือไว้เพียงความผูกพันรอแค่วันให้มันหมดไปคนหนึ่งเริ่มจากร้อย เคยโดนทำร้ายจิตใจยิ่งนา
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 31 สมความปรารถนา
ตึกตัก…เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าโกดังสต๊อกสินค้าขนาดใหญ่“เฮียแฟรงก์!” อลิชาตะเบ็งเสียงเรียกดังลั่นไปทั่วบริเวณ“ว่าไงคนสวยของเฮีย” บุรินทร์ภัทรเดินออกมาต้อนรับคนที่มาใหม่พร้อมรอยยิ้มกว้าง “มาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้นะ”ดวงตาคู่คมจ้องมองเรือนร่างของคนตัวเล็กแบบไม่ได้ตั้งใจ เสื้อผ้าตัวบางที่เธอสวมใส่เปียกปอนไปด้วยเม็ดฝนจนแนบเนื้อเผยให้เห็นสัดส่วนอวบอั๋น“เป็นฝีมือของเฮียใช่มั้ย”“ขยับมาพูดใกล้ๆ เฮียแก่แล้วหูไม่ค่อยดี” กระดิกนิ้วเรียกคนตัวเล็กให้เข้าหาด้วยท่าทางยียวน ชอบยั่วให้เธอโมโหถือว่าเป็นความสุขทางใจอย่างหนึ่ง“ทำแบบนี้ทำไม”“พูดอะไร ไม่เห็นจะรู้เรื่อง”“ที่คิมมาบอกเลิกชา เป็นเพราะเฮียใช่มั้ย”“อย่าใส่ความกัน”“ถ้าไม่ใช่เฮียแล้วจะเป็นใคร”“จะไปรู้เหรอ อย่ามากล่าวหากันลอยๆ ไหนล่ะหลักฐาน ถ้ามีก็ช่วยงัดออกมา จะได้รู้ว่าทำอะไรผิด”“…..” ลิชาจิกเล็บลงบนต้นขาของตัวเองแน่นเมื่อไม่มีหลักฐานเอาผิดคนตรงหน้าได้“ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย เธอชักจะใจดำกับเฮียเกินไปแล้วนะ” ตีหน้าเศร้าบอกผ่านน้ำเสียงตัดพ้อ ก่อนจะส่งสายตาออดอ้อน แต่ลิชาไหวตัวทันรีบขยับถอยห่าง“ไม่ต้องมาเล่นละคร
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 30 ทวงคืน
-2F BAR-คิมเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานของบุรินทร์ภัทร วาดสายตามองไปรอบบริเวณด้วยความสงสัย หลังจากโดนลูกน้องของเฮียแฟรงก์ตามไปหิ้วปีกถึงในห้องนอนจนต้องรีบมา“เฮียให้คนไปตามผมมาพบด่วน มีธุระอะไรเหรอเปล่าครับ”“นั่งก่อนสิ”“…..” หย่อนตัวนั่งลงตรงข้าม เห็นเฮียฟรินนั่งกอดอกหลบอยู่ในมุมมืดของห้อง กลิ่นฉุนของควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งกระทบเข้าใบหน้าจนรู้สึกเสียวสันหลังบุรินทร์วัชร์เป็นคนจับตัวได้ยาก มีโอกาสน้อยนักที่จะได้เจอตัวเป็นๆ“มึงจะดื่มอะไรเย็นๆ ก่อนมั้ย” แฟรงก์เอ่ยถาม เหลือบสายตามองรุ่นน้องคนสนิท ก่อนจะใช้นิ้วเคาะลงบนโต๊ะอย่างใจเย็น“ก็ดีเหมือนกันครับ”สายตาเรียบนิ่งของคนตรงหน้า คิมไม่สามารถคาดเดาความคิดได้เลย“กูขอรบกวนเวลามึงไม่นาน แค่ห้านาที แต่ก็อาจจะมากกว่านั้นถ้าเกิดว่าเราคุยกันไม่ลงตัว”“ว่ามาเลย เฮียแฟรงก์ต้องการอะไร”“เลิกยุ่งกับเมียกูซะ!”“…..” บรรยากาศภายในห้องเงียบลง ไม่มีคำพูดใดๆ ต่อจากประโยคก่อนหน้านั้น คิมคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าคงไม่พ้นเรื่องนี้“มึงคงรู้อยู่แก่ใจว่ากูหมายถึงอะไร”“…..” ยกมือขึ้นลูบหน้าเบาๆ พ่นลมหายใจลากยาวเพื่อดึงสติ เขารู้ว่าลิชากับรุ่นพี่เคยมีความสัมพ
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 29 สถานะซ่อนเร้น
“เดี๋ยวเฮียไปส่ง ขึ้นรถสิ”อลิชาเงยหน้าขึ้นมอง ขณะกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่ป้ายรถเมล์ ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาแบบลวกๆ รีบสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมไม่ยอมให้เขาสัมผัสตัว“ไม่ต้องมาจับ ไม่ต้องมาแตะตัวชา”“บอกว่าจะไปส่ง” ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าคนตัวเล็ก เขาตั้งใจตามมาง้อโดยไม่แคร์สายตาคนอื่น“เฮียจะตามชามาอีกทำไม สิ่งที่ทำไปยังไม่พอใจอีกเหรอ”“ไม่พอ ถ้าเป็นชาเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ”“ตอนนี้ชาโคตรขยะแขยงเฮียเลยรู้ตัวบ้างมั้ย”“…..” ดึงมือของเธอเข้ามาจูบซ้ำๆ ทำเหมือนไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูด“คิดว่าทำแบบนี้แล้วชาจะยอมกลับไปหาเฮียเหรอ”“แล้วทำยังไงเธอถึงจะยอมกลับมา”“ไปตายซะ! ไอ้คนเฮงซวย” ผลักไหล่ชายหนุ่มอย่างแรงจนกระเด็นถอยห่าง คว้ากระเป๋าสะพายแล้วรีบเดินหนีออกมา แม้แต่หน้าเขาก็ไม่อยากเห็น“รอก่อนอลิชา”“ไปให้พ้น จะไปตายที่ไหนก็ไป”เดินเข้าไปขวางหน้า พยายามดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ยิ่งเธอดิ้นหนี ยิ่งกอดแน่นขึ้นยิ่งเห็นน้ำตายิ่งรู้สึกเกลียดตัวเอง“เฮียไม่ปล่อยให้เธอกลับบ้านคนเดียวแน่ มันอันตราย”“เฮียแม่งโคตรอันตรายกว่าทุกอย่างบนโลกนี้ ชาไม่กลัวอะไรแล้ว”“ไม่กลัวโดนข่มขืนหรือไง ไปขึ้นรถ”“ยังจะต้
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 28 ลับลมคมใน
-มหาวิทยาลัย-“วันหยุดนี้ว่างมั้ย คิมว่าจะชวนไปงานวันเกิด”“มะ…เมื่อกี้คิมพูดว่าไงนะ” หันไปมองตามเสียงของแฟนหนุ่ม หลังจากที่นั่งเผลอใจลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย“คิมบอกว่าจะชวนชาไปงานวันเกิด”“จริงด้วย ใกล้จะถึงวันเกิดของคิมแล้ว”“ชาลืมเหรอ”“ขอโทษนะ ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดเยอะเลย” อลิชารู้สึกผิดที่หลงลืมวันสำคัญของคิมไป เธออยากบอกถึงความสัมพันธ์ที่เคยผ่านมาแต่ติดตรงที่ใจยังไม่กล้าพอ“ไม่โกรธหรอก เรื่องแค่นี้เอง”“แล้วเฮียแฟรงก์ไปด้วยมั้ย” โพล่งถามโดยไม่ทันยั้งคิด พวกเขาค่อนข้างสนิทกัน เลยเกิดเป็นความกังวลใจถ้าต้องกลับเจอบุรินทร์ภัทรอีกครั้ง“ไม่ได้ไป เห็นบอกว่าติดคุยงานกับลูกค้าที่ต่างจังหวัด”“…..” ร่างบางถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อเห็นสายตาของแฟนหนุ่มที่มองมา“ชาไปกับคิมนะ จะได้แนะนำให้เพื่อนๆ รู้จักด้วย แค่กินข้าวด้วยกันนิดหน่อย เป็นงานเล็กๆ ชวนแต่คนสนิท ไม่วุ่นวายหรอก”“ไปก็ได้ แต่ขอชวนคะนิ้งไปด้วยได้มั้ย”“ได้สิ ไปหลายคนสนุกดี ชาจะได้มีเพื่อน จะได้ไม่เหงา”“ขอบคุณนะ”“เพื่อนชาก็เหมือนเพื่อนคิมนั่นแหละ ไม่ต้องคิดมาก”“…..”“อย่าลืมแต่งตัวสวยๆ รอเลยนะ คิ
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 27 หลงใหลคลั่งไคล้
“ทำไมถึงมาต้องการชาตอนนี้เหรอคะ” ถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หันมองคนนั่งข้างที่กำลังแสดงความกระวนกระวายใจนักหนาเธอเคยอ้อนวอนขอความรักจากผู้ชายคนนี้ ยอมให้เขาทุกอย่างจนตัวเองดูน่าสมเพช แต่สุดท้ายบุรินทร์ภัทรก็มองเห็นเธอเป็นแค่ของตายไร้ค่าในสายตาจะไม่ยอมกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว เพราะรู้ดีว่าการโดนเหยียบย่ำหัวใจมันเจ็บแค่ไหน“ตอนที่ชารักคุณ ต้องการคุณ โหยหาความรักจากคุณ แล้วตอนนั้นคุณไปอยู่ที่ไหน”“…..”“หรือคุณคิดว่าจะทำยังไงกับชาก็ได้?”“เฮียเป็นคนผิดเอง ผิดแม่งทุกอย่างเลย”ลิชาเคยรักเขามาก มากจนคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอจะไม่มีวันไปไหนได้เพิ่งจะรู้ตัวว่าทำพลาดไปก็ต่อเมื่อไม่มีเธออยู่แล้ว“ให้ได้แค่คำขอโทษ มีให้แค่นี้เองเหรอคะ”“แล้วจะให้เฮียทำยังไงก็บอกมา”“ก็ทำเหมือนที่เคยทำมาตลอด ทำเหมือนว่าชาไม่มีตัวตนในชีวิตของคุณ”“ไอ้คำพูดห่างเหินพวกนั้น ช่วยเลิกใช้มันสักที” แววตาที่เคยมองเขาด้วยความอ่อนโยน มาตอนนี้มันดูว่างเปล่า ไร้เยื่อใย มองไม่เห็นแม้กระทั่งเศษความรักที่หลงเหลืออยู่ “เพราะไอ้เหี้ยนั่นใช่มั้ย เธอถึงกล้าทิ้งเฮียไปหามัน”“ต่อให้ไม่มีคิม ชาก็คงไม่กลับไปหาคุณอยู่ดี”“ไม่จริง! เธอรัก
