All Chapters of คลั่งรักเมียแต่ง: Chapter 121 - Chapter 130

ก่อนออกจากออฟฟิศมา ปิ่นมุกแอบมองไปดูนอร์เวย์เล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าวันนี้งานของเขาจะเยอะกว่าใครเพื่อนแต่หญิงสาวก็ไม่มีเวลาสนใจมากไปกว่านี้แล้ว เพราะเธอต้องกลับไปทำงานบ้าน[รีสอร์ท]"คุณยังไม่กลับอีกเหรอคะ" มาถึงรีสอร์ท ก็เห็นเหมือนฝันเปิดประตูออกมาจากห้อง"ดีใจจังเลยค่ะเห็นคุณปิ่นมา อยู่แต่ในห้องคนเดียวเหงาจะแย่ เมื่อกี้คุณปิ่นถามว่าอะไรนะคะ""ปิ่นได้ยินว่าพวกคุณจะค้างที่นี่คืนเดียว""ทีแรกก็ว่าจะค้างแค่คืนเดียวนั่นแหละค่ะ แต่หน้างานมีปัญหาอะไรไม่รู้ ก็เลยต้องได้อยู่ต่ออีก""อยู่ต่ออีก?""ใช่ค่ะถ้าพรุ่งนี้ไม่เสร็จก็คงต้องอยู่ต่ออีกสัก 2-3 คืน""ขนาดนั้นเลยเหรอคะ""มีอะไรหรือเปล่าคะ""เปล่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" ตายแล้วจะอยู่อะไรกันนานขนาดนั้น ถ้างั้นแสดงว่าคืนนี้ต้องให้เขาค้างในนี้อีกคืนเหรอ ..จากที่จะเข้ามาทำความสะอาดห้อง ก็เลยต้องมาคิดมากกับเรื่องคืนนี้อีกปิ่นมุกเก็บเสื้อผ้าลูกชายมารีดไว้ แล้วก็เก็บทำความสะอาดห้องที่ทำเลอะเทอะไว้เมื่อเช้า เสร็จก็กลับไปที่หน้างานทุกครั้งที่เข้ามาเห็นเขานอนพักผ่อนอยู่กับโต๊ะทำงาน แต่วันนี้เข้ามายังคงเห็นเขาทำงาน สงสัยงานจะมีปัญหาหรือเปล่า ..ถ้าใช่ก็สมน

"คุณออกไปจากห้องฉันเลยนะ" มือเรียวพยายามผลักคนที่กอดเธอแน่นให้ออกไป"ปิ่น เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยเหรอ""คุยกันดีๆ ? คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าเคยทำอะไรกับฉันไว้""ถ้าเป็นเรื่องนั้น ผมเคยอธิบายให้คุณฟังแล้วไง""ฉันมันก็แค่ตัวตลกให้พวกคุณ.. ออกไป" ปิ่นมุกไม่อยากจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก เพราะกว่าเธอจะลืมเรื่องพวกนั้นไปได้"คุณอย่าเสียงดังสิเดี๋ยวลูกตื่น""คุณไม่ต้องเอาลูกฉันมาอ้าง เขาคือลูกของฉัน"นอร์เวย์จำเป็นต้องได้ลุกออกจากเตียงก่อนเพราะตอนนี้เธอเริ่มมีน้ำตา"ผมไปนอนเตียงเล็กก็ได้""บอกให้ออกไปไง!""แมะ งื้อออ" ปลาบปลื้มตกใจเสียงแม่ตะคอก เด็กน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้ก่อนที่จะเดินออกไปสายตาของนอร์เวย์มองดูลูกที่กำลังงอแง ซึ่งตอนนี้แม่ของเขาอุ้มขึ้นมาปลอบแล้วเช้าวันต่อมา.."หึ" ไชยาตื่นขึ้นมาก็นึกขำเมื่อเห็นว่านอร์เวย์กลับมานอนที่ห้อง ทีแรกคิดว่าปิ่นมุกแค่ขู่ว่าจะไล่ออกมานอนข้างนอก แต่เอาจริงเหรอเนี่ย"เช้าแล้วเหรอ" กว่าเมื่อคืนนี้จะหลับได้"อ้าวแล้วนั่นคุณจะไปไหน"นอร์เวย์ไม่มีเวลาจะตอบ เขารีบออกมาดูว่าเธอกับลูกยังอยู่ห้องไหม พอเห็นว่ารถยังจอดอยู่ที่เดิมชายหนุ่มถึงได้กลับเข้าไปอาบน้ำ"ผม

เพียงไม่นานนอร์เวย์ก็ขับรถมาถึงรีสอร์ท พอจอดรถได้เขาก็รีบตรงมาที่ห้องของเธอกับลูกก๊อก ก๊อก"ป้อ" ปลาบปลื้มที่รอพ่ออยู่ พอได้ยินเสียงเคาะห้องเด็กน้อยก็รีบตรงมาที่ประตูแล้วเปิดมันออก"อย่าเพิ่งสิครับลูก" ผู้เป็นแม่ที่กำลังเก็บกวาดห้องห้ามลูกไม่ทัน พอประตูบานนั้นเปิดออก หญิงสาวก็รีบปรับอารมณ์ใหม่"มามี๊ ปะป๊ะ" ปลาบปลื้มหันมาบอกแม่ว่าพ่อกลับมาแล้ว จังหวะนั้นนอร์เวย์ก็ได้อุ้มเด็กน้อยขึ้นมา"วางลูกฉันลง แล้วคุณก็ออกไป""คุณเป็นอะไร""เป็นอะไรมันก็เรื่องของฉัน ปลื้มมาหาแม่ลูก""ป้อ" ปลาบปลื้มไม่ยอมไปหาแม่ แถมเขายังกอดคอพ่อไว้แน่น"หนูไม่รักแม่แล้วใช่ไหม" หญิงสาวเอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกแบบลวกๆ เพราะมันไหลออกมาแบบห้ามไม่อยู่"ไปหาแม่นะครับ" หัวใจชายหนุ่มหล่นวูบเมื่อเห็นน้ำตาของเธอพอเท้าเล็กๆ แตะถึงพื้น เด็กน้อยก็รีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ไว้แน่น"ออกไป" ปิ่นมุกพยายามใจแข็งเข้าไว้ เขาทำกับเธอไว้หนักหนานัก ไม่สิเธอเองต่างหากที่เป็นคนรนหาที่เอง"ผมไปก็ได้ แต่ถ้าคุณต้องการอะไรเรียกผมได้เลยนะ""ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ ออกไป""ป้อ" ห่วงแม่ก็ห่วง อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้พ่อออกจากห้อง ถึงแม้เขาจะเด็กมากแต่ก็

"ปิ่น" ทั้งๆ ที่มือหนึ่งอุ้มลูกไว้ แต่อีกมือเขาต้องได้เอื้อมไปรับร่างแม่ของลูกที่ทรุดตัวลง"เดี๋ยวผมช่วยเอง" แทนคุณไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของสองคนนี้ แต่ดูเหมือนนอร์เวย์จะเป็นห่วงเป็นใยปิ่นมุกมากนอร์เวย์ได้ยินชัดเลยว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน เขาก็เลยปล่อยให้แทนคุณช่วยเธอไปก่อน เพราะปลาปปลื้มไม่ยอมให้แทนคุณอุ้มเลย"ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว..พ่อล่ะ" หญิงสาวถูกแยกตัวออกมาอีกห้องหนึ่ง เพราะตอนนี้กำลังจะย้ายศพพ่อของเธอไปที่ห้องดับจิต"ทำใจดีๆ นะ คนเรามีพบก็ต้องมีจาก""แต่มันเร็วไป พี่รู้ไหม ว่าพ่อไม่เคยสบายเลย ท่านยอมที่จะไม่มีผู้หญิงข้างกาย เพราะกลัวคนอื่นจะไม่รักฉัน" ทำไมปิ่นมุกจะไม่รู้เรื่องนี้ เธอก็บอกอยู่ว่าถ้าผู้หญิงที่ท่านเลือกรับไม่ได้เธอก็จะยอมไป แต่ปารเมศตัดปัญหาไม่ยอมให้ใครเข้ามาในชีวิตเลยแทนคุณเอื้อมไปลูบผมน้องสาวเบาๆ แล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้ ถ้าเขารู้เรื่องเร็วกว่านี้ก็คงจะช่วยน้องสาวได้มากเวลาผ่านไป..ตอนนี้ศพของปารเมศได้ถูกนำมาที่วัดแล้ว และทุกคนในครอบครัวต่างก็มาช่วยกันคนละไม้คนละมือ"สงสารคุณปิ่นจังเลยนะคะ""ผมว่าคุณไปนั่งบ้างเถอะ" แทนคุณบอกภรรยาที่ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีแล้ว"อยู่

หญิงสาวสะดุ้งเมื่อถูกสัมผัสด้วยจูบ ถึงแม้จะกลัวมากแต่สติสัมปะชัญญะของเธอยังอยู่ครบจากมีแค่ฝนกับฟ้าร้อง ตอนนี้เริ่มมีลมกระโชกแรงเพิ่มขึ้นแต่ดูเหมือนว่าแม่กับลูกจะไม่หวาดกลัวเหมือนช่วงแรกแล้ว เพราะเธอรู้สึกปลอดภัยเมื่อมีเขาอยู่ในห้องนี้ด้วยมือหนาตบก้นลูกชายเพียงไม่นานเขาก็หลับไป และดูเหมือนว่าแม่จะหลับไปด้วยแล้ว ทั้งสองคงจะกลัวมากนอร์เวย์ขยับมือออกจากศีรษะของเธอเล็กน้อย เพื่อที่จะอุ้มลูกมานอนเปล พอวางลูกลงที่เปลได้ ชายหนุ่มก็ห่มผ้าให้ร่างหนาค่อยๆ เอนลงที่เตียงเบาๆ สายตาคมจ้องมองใบหน้าหญิงสาวที่หลับอยู่"คุณยังอยากจะมีผมอยู่ข้างๆ ไหม" มือหนาเอื้อมไปลูบผมของเธอเบาๆ เพราะกลัวว่าจะไปกวนให้ตื่น แต่จังหวะนั้นดวงตางามค่อยๆ ลืมขึ้นมา ที่จริงเธอยังไม่หลับทั้งสองมองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ปิ่นมุกก็รีบหลบสายตานั้น เธอกำลังจะหันหลังให้ แต่ถูกมือของอีกฝ่ายคว้าร่างของเธอให้หันกลับมาเปรี้ยง! เสียงฟ้าดังลงมาอีกครั้ง คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจจนเผลอซุกใบหน้าเข้าไปกับลำตัวของอีกฝ่ายนิ้วแกร่งจับคางเรียวให้เงยขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับแนบริมฝีปากลงไปจูบแบบจงใจครั้งนี้เธอนิ่งมากไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ตอบสนอง ลิ้นหน