บททั้งหมดของ คลั่งรักเมียแต่ง: บทที่ 111 - บทที่ 120

เย็นวันเดียวกัน..พอเลิกงานปิ่นมุกก็รีบออกมาก่อนใครเพื่อน เพราะเธอกลัวว่าพี่เลี้ยงจะพาลูกออกมาเดินเล่นรอบรีสอร์ท"ปลื้มครับคิดถึงแม่ไหม" "แมะ" เด็กน้อยงอแงอยากออกไปเดินเล่น แต่พี่เลี้ยงไม่พาไป พอแม่กลับมาก็อ้อนให้พาออกไป"ไม่ได้ครับ และเราห้ามแอบออกไปด้วย" หญิงสาวลูบผมลูกชายเบาๆ เธออยากกอดลูกร้องไห้ แต่กลัวอันจะตกใจว่าเป็นอะไร"คุณปิ่นมาก็ดีค่ะ อันจะได้รีดชุดนักเรียนไว้ให้ตาปลื้ม วันนี้ไม่ได้ทำอะไรทั้งวัน""ขอบคุณมากนะคะพี่อัน""ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ" ว่าแล้วอันก็เปิดประตูออกมา เพราะเธอตากชุดปลาบปลื้มไว้ยังไม่เก็บเป็นจังหวะเดียวกับที่รถของนอร์เวย์วิ่งมาจอดตรงลานจอดของทางรีสอร์ทพอดี"คุณมองอะไร" ไชยาเห็นว่านอร์เวย์เอาแต่จ้องมองห้องนั้น และก็มองพี่เลี้ยงเด็ก"เปล่า" ชายหนุ่มเปิดประตูลงมาจากรถ แต่ก็อดมองไปดูห้องนั้นอีกไม่ได้ "ไปกันได้หรือยังครับ""ไปไหน" นอร์เวย์รีบละสายตาจากห้องนั้นแล้วหันมามองไชยา"ก็กลับเข้าห้องไง""คุณจะเข้าห้องก็เข้าไปก่อนสิ ตัวไม่ได้ติดกันสักหน่อย""ประจำเดือนมาไม่ปกติหรือเปล่าวะ" ไชยาต้องรีบพาตัวเองออกห่างเขาไว้ก่อน เพราะรู้สึกว่าอารมณ์จะไม่คงที่"แมะ แมะ แม่""

ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ มือหนึ่งโอบอุ้มลูกพาดบ่าไว้ อีกมือพยายามเคาะห้องเรียกคนที่อยู่ด้านใน"มีใครอยู่ไหมคะ คุณไชยา คุณไชยาอยู่ไหม" คนแรกที่เธอคิดถึงไม่ใช่เขาหรอกแต่เป็นไชยา เพราะผู้ชายคนนี้ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยพูดด้วย แต่ก็ยังพยายามจะพูดกับเธอก๊อก ก๊อก หญิงสาวเคาะอีกครั้งแบบเกรงใจ เธอไม่ค่อยมั่นใจว่าพวกเขาจะอยู่ห้องไหมเพราะตอนกลางวันได้ยินชวนกันออกไปดื่มคนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นมาตั้งแต่เสียงเคาะครั้งแรกแล้ว และเขารีบเดินมาที่ประตูตอนได้ยินเสียงพูด แต่ก็มีจังหวะหนึ่งที่หยุด และแอบโมโหเมื่อได้ยินคนหน้าประตูเรียกอีกชื่อที่ไม่ใช่ชื่อของเขาแกร๊ก..."คุณไชยาคะ ฉันขอรบกวนอะไรหน่อยได้ไหม" ประตูเปิดออกเธอยังไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำว่าเป็นใครก็รีบพูดออกไปก่อน"ไชยาไม่อยู่" เสียงเย็นชาเอยพูดออกมาแบบไม่สบอารมณ์"คุณ?.. แล้วคุณไชยาไปไหน" สายตาเธอมองส่องเข้าไปในห้องกลัวว่าเขาจะโกหก"มีอะไร" ทีแรกก็นึกโกรธที่เธอเอาแต่เรียกชื่อไชยา แถมยังมองหาอีกด้วย แต่พอเห็นว่าเด็กฟุบอยู่กับไหล่ของแม่..ความเป็นห่วงก็ได้เข้ามาแทนที่"ลูกฉันไม่สบาย รถก็ไม่อยู่ ฉันจะรบกวนให้คุณไชยาพาไปโรงพยาบาล""เป็นคนอื่นไม่ได้หรือไง" ว่าแล้วนอ

ได้ยินเธอบอกว่าคนที่มากับแทนคุณวันนั้นคือพ่อของลูก ทุกคนได้แต่มองสบตากัน มีแค่นอร์เวย์เท่านั้นที่ไม่ได้มองเพื่อน"เออ..ครับ" จากที่ได้ฉายาผีเจาะปากมาพูด ไชยาไม่กล้าเอ่ยถามอะไรอีก เพราะถ้าเธอคนนี้ มีลูกกับพิภพ นั่นมันเรื่องใหญ่เลยนะ เพราะพิภพเพิ่งจะแต่งงานไปเมื่อไม่นานมานี้เอง"ฉันขอออกไปดูหน้างานหน่อยนะคะ" หญิงสาวหายใจโล่งขึ้นเมื่อไม่มีใครถามอะไรอีก นั่นแสดงว่าทุกคนคงจะเชื่อสิ่งที่เธอพูด"เอ่อออ..ครับ"พอปิ่นมุกไปแล้วไชยารีบหันไปหานอร์เวย์ แต่พอไชยาหันมานอร์เวย์ก็รีบลุกเอาแก้วกาแฟไปเก็บไว้ ..ไชยาก็เลยหันกลับไปด้านหลังหาเพื่อนอีกสองคน"ไม่ใช่แบบที่ผมคิดใช่ไหม""คุณคิดอะไรล่ะ""ใครมาก่อนมาหลังกันแน่""คุณอย่าพูดไปแล้วกัน เดี๋ยวบ้านเขาแตก""ผมว่าแล้วทำไมไม่เห็นสามีของเธอสักที แบบนี้แสดงว่า..""แสดงว่าอะไรคุณไชยา" ณวัฒน์และเพื่อนอีกคนหนึ่งต่างก็สุมหัวกัน"ก็แสดงว่า..""พวกคุณไม่มีอะไรทำกันหรือไง โครงการเขาจะเสร็จไหมถ้าพวกคุณมัวแต่คุยกัน" ทั้งสามรีบแยกย้ายเมื่อถูกนอร์เวย์ต่อว่า แต่มันก็ยังคาใจพวกเขาอยู่ดีหญิงสาวออกไปดูหน้างานเพียงไม่นานก็กลับมา เพราะเธอจะต้องได้ไปส่งพี่เลี้ยงอีก"ใครจะกิน

"ห้ามดื้อนะลูก" พอเปิดประตูออกมาปลาบปลื้มกำลังจะวิ่งแต่ถูกแม่ตำหนิไว้ก่อน มือหนึ่งจับแขนลูกไว้ อีกมือเอื้อมกลับไปปิดประตูห้อง "ไปที่รถกันครับ" พอเสร็จแล้วเธอก็โน้มตัวลงไปอุ้มเอาลูกแต่จังหวะที่อุ้มลูกขึ้นมาสายตาก็มองไปเห็นว่าตรงหน้าประตูเหมือนมีหลายคนยืนอยู่ หญิงสาวก็เลยหันไปมอง"??" ปิ่นมุกจำได้แม่นว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่มากับแทนคุณวันนั้น พอเห็นว่าเขามากับผู้หญิง ดวงตากลมเหลือบมองไปที่อีกสองคนซึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องของพวกเขา"อ้าวคุณปิ่น" พิภพจะไม่ทักก็ไม่ได้ เพราะวันนั้นแทนคุณแนะนำให้รู้จักแล้ว"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวกล่าวสวัสดีเบาๆ แต่ดวงตาของเธอก็ยังคงมองไปที่ไชยาและนอร์เวย์อยู่"ใครหรือคะ" เหมือนฝันก็มองไปเช่นกันแถมยังมองเด็กคนที่แม่อุ้มอยู่นั้นด้วย เพราะหน้าตาน่ารักน่าชัง"ปิ่นขอตัวก่อนนะคะ" ปิ่นมุกรีบอุ้มลูกมาที่รถ เธอหายใจแทบไม่ทั่วท้อง"ผมก็ขอตัวนะครับ" นอร์เวย์รีบไปที่รถของตัวเองเมื่อเห็นว่าปิ่นมุกขับออกไปแล้ว"ขะ..คุณเวย์รอผมก่อน" ไชยาโน้มใบหน้าลงเล็กน้อยให้กับพิภพและภรรยาก่อนที่จะวิ่งตามนอร์เวย์ไปขึ้นรถเราจะทำยังไงดี ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร อย่าบอกนะว่าเป็นเมีย ..ขณะที่ขับรถมาส

เข้ามาถึงในห้องปิ่นมุกก็ทำตัวไม่ถูกที่ลากเขาเข้ามาด้วย แต่จะทำยังไงได้ให้ออกไปตอนนี้ก็คงยังไม่ได้แน่"คุณนั่งก่อนสิ""มีอะไรจะพูดกับผมไหม" ประโยคแรกที่ชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้น เพราะเขาต้องคุยกับเธอแล้วล่ะ"ไม่มีค่ะ" หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับเอื้อมไปอุ้มลูกจากมือของอีกฝ่าย"ถ้าไม่มีงั้นผมออกไปนะ" ผู้หญิงแบบเธอ เขารู้ดีว่าใจแข็งมากแค่ไหน ไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรทั้งสิ้น แต่ต้องให้เธอเจอด้วยตัวเองถึงจะยอมอ่อนข้อ"คุณไม่เห็นหรือไงว่าคุณเหมือนฝันยังอยู่ข้างนอก""แล้วไงครับ""คุณอยากให้ครอบครัวของเขามีปัญหากันหรือไง""ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนี่" ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเธอเป็นคนกุขึ้นมา"คุณนอร์เวย์ คนเห็นแก่ตัว""ขอบคุณครับที่บอก ถ้าคุณไม่พูดผมไม่รู้นะเนี่ย""ไอ้คนบ้า"เขาไม่ได้หยุด..ชายหนุ่มยังคงเดินไปที่ประตูพร้อมจะเปิดมันออก"คุณช่วยฉันหน่อยสิ" เธอเห็นแล้วว่าเขาจะทำจริง"ช่วย? ช่วยอะไรครับ" ใบหน้าคมคายค่อยๆ หันกลับมามองคนที่พูดด้วย"ช่วยแกล้งอยู่ในห้องนี้ต่อก่อน""ทำงานมาเหนื่อยๆ ผมก็อยากจะอาบน้ำพักผ่อน""ห้องน้ำฉันก็มีไปอาบสิ""ไม่มีผ้า""คุณอย่าเรื่องมากได้ไหม" หญิงสาวเดินไปหย