บทที่ 113

เพี๊ยะ! ผู้เป็นแม่อดไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่ทำโทษลูกก็จะไม่รู้ว่าห้ามดื้อห้ามออกมาแบบนี้ และห้ามมาห้องนี้โดยเด็ดขาด

"งื้ออออ" ปลาบปลื้มตกใจเพราะไม่เคยเห็นแม่โมโหขนาดนี้มาก่อน

"แม่ขอโทษนะลูก" ปิ่นมุกรีบอุ้มลูกกลับมาที่ห้องก่อน และเธอก็ตกใจไม่ต่างกันที่ตีลูกชายไปแบบนั้น

"ไหนล่ะ" นอร์เวย์ส่องออกมาก็ไม่เห็นคนที่ไชยาพูดถึง

"เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก" จะเรียกว่าแปลกใจก็ได้ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น พอปิ่นมุกเดินมาถึงก็คว้าตัวลูกรีบกลับห้องไปเลย

"ทำไมเหรอ"

"อะไรทำไม"

"ที่คุณบอกว่าเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก..ทำไม"

"คุณอยากจะรู้เรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"

"ทำไมคุณต้องเล่นลิ้นด้วยคุณไชยา"

"เอ้าเราผิดอีกแล้วเหรอ" ก็ไม่เคยเห็นอยากจะรู้เรื่องของคนอื่นสักที ทำไมเรื่องนี้ถึงอยากจะรู้นัก ประโยคต่อมาไชยาทำได้แค่คิดอยู่ในใจ

"เป็นอะไรคะคุณปิ่น" อันเห็นปิ่นมุกร้องไห้ก็ตกใจ

ที่เธอร้องไห้เพราะโมโหให้ตัวเองเผลอไปลงมือกับลูก

"เปล่าหรอกพี่"

"ทีหลังหนูอย่าดื้ออย่าแอบออกจากห้องอีกเข้าใจไหม" อันก็เลยหันไปตำหนิปลาบปลื้มที่ดื้อไม่เข้าเรื่อง จนทำให้แม่ต้องมีน้ำตา "พี่ว่าเราออกไปกันดีกว่า เดี๋ยวคุณจะไปทำงานสาย"

"พี