All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 1: Chapter 11 - Chapter 20

เด็กหญิงตัวน้อยสูดอากาศเข้าปอดเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง แล้ววิ่งออกจากใต้ต้นไม้ใหญ่ที่นางและท่านตานั่งสนทนากันทันที เป้าหมายแรกที่นางสนใจคือทุ่งหญ้าโล่งกว้างเต็มไปด้วยสีเขียวระยิบระยับ ยามลมพัดโชยยอดหญ้าพลันพลิ้วไหวไปตามลม ทั้งดูอ่อนนุ่มและงดงาม“โอ้โห...”ปากเล็กอ้ากว้างยกมือสองข้างประกบแก้มตัวเองไว้ ดวงตาคล้ายมีหมู่มวลดาราอยู่ภายในทอประกายระยิบระยับงดงาม เจ้าตัวน้อยเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ ขาสองข้างสั่นระริก นางอยากเดินเข้าไปในทุ่งหญ้ากว้างและวิ่งเล่นให้สุขใจ แต่ก็กลัวเจ้าต้นหญ้าจะบาดเจ็บ หากนางเหยียบแล้วมันตายเล่า จะทำอย่างไร ตั้งแต่เกิดมานางยังไม่เคยเห็นที่ไหนมีสีเขียวชอุ่มเต็มไปด้วยประกายเเห่งชีวิตอุดมสมบูรณ์เท่านี้มาก่อนเลยนะ!ตอนนี้ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจที่ตัวเองมีสถานที่สวยงามเช่นนี้ นางไม่อยากทำลายมัน! ดวงตาคู่กลมจับจ้องไปยังใบเรียวเล็กมีสีดังหยกบริสุทธิ์ของต้นหญ้าไม่กะพริบตา ขณะนั้นเองความพิเศษของดวงเนตรสวรรค์พลันแสดงผล[หญ้ามรกต สมุนไพรระดับสูง เนื่องจากขึ้นอยู่ในสถานที่พลังปราณหนาแน่นจึงเลื่อนขั้นเป็นสมุนไพรปราณ หนึ่งในสมุนไพรการหลอมโอสถสงบจิต เมื่อนำไปทำโอสถสงบจิตจะช่วยให้มีสมา

“โอ้โห! สวยมาก สวยมาก ๆ อาหงชอบที่สุด” สถานที่งดงาม อากาศบริสุทธิ์ พืชพรรณอุดมสมบูรณ์ ไม่มีอะไรงดงามและน่าอิจฉาไปมากกว่านี้แล้ว เจ้าตัวน้อยยิ้มไม่หุบ เดินไปมองทางนั้นทีทางนี้ที ก่อนตัดใจเข้าไปสำรวจในเรือนบ้างภายในเรือนมีห้องโถงโล่งกว้างและโต๊ะน้ำชาสำหรับรับแขก เดินลึกเข้าไปอีกหน่อยจะมีทางแยกสองทาง ซ้ายมือจะเป็นทางสำหรับไปห้องครัว ทางด้านขวามือเป็นห้องนอน หลังสำรวจจนพอใจเจ้าตัวเดินกลับมาหน้าเรือนอีกครั้ง ดวงตาระยิบระยับบ่งบอกว่าเจ้าตัวมีความสุขยิ่งจับจ้องไปที่ต้นไม้สองต้นที่ปลูกไว้ในกระถาง วางอยู่มุมหนึ่งของชานเรือน มันโดดเด่นกระแทกตาตั้งแต่นางขึ้นบันไดบ้านมาแล้ว![ต้นตำลึงเงิน ไม้ประดับระดับศักดิ์สิทธิ์ ทั้งต้นและใบมีสีเงิน ติดผล 100 ผล ผลสุกทุก ๆ หนึ่งชั่วยาม เมื่อเด็ดผลออกจากต้นแล้วจะกลายเป็นตำลึงเงินทันที 1 ผลเท่ากับ 100 ตำลึงเงิน] [ต้นตำลึงทอง ไม้ประดับระดับศักดิ์สิทธิ์ ทั้งต้นและใบมีสีทอง ออกผลทุก ๆ หนึ่งชั่วยาม เมื่อเด็ดผลออกจากต้นแล้วจะกลายเป็นตำลึงทองทันที 1 ผลเท่ากับ 100 ตำลึงทอง]“โฮะ ๆ ๆ ต้นไม้แห่งความร่ำรวยของอาหง” สายตาของเจ้าตัวน้อยเปล่งประกายเป็นรูปเงินทอง มองกระถา

ว่าด้วยเรื่องระดับพลังในโลกลมปราณ ทั้งมนุษย์และสัตว์อสูรใช้ระดับขั้นเดียวกัน มีทั้งหมด 12 ระดับ (แบ่งขั้นย่อยเป็น ต่ำ กลาง สูง) ประกอบไปด้วย ระดับเริ่มต้น หลอมรวม นักรบ แม่ทัพ จอมยุทธ์ ปราชญ์ จักรพรรดิ ราชัน ราชันจักรพรรดิ เซียน เทพ และเทพบรรพกาลระดับพลังของดินแดนเบื้องล่างพบเห็นเพียง 7 ระดับเท่านั้น คือระดับเริ่มต้นถึงระดับปราชญ์ ด้วยทรัพยากรที่จำกัดทำให้ยากนักจะเลื่อนขั้นพลังได้ ดังนั้นตั้งแต่ระดับจักรพรรดิเป็นต้นไป ในสายตาคนของดินแดนเบื้องล่างถือได้ว่าเป็นระดับตำนาน เพราะมันนานมากแล้วที่ไม่มีระดับจักรพรรดิปรากฏกายออกมาไม่ต้องพูดถึงระดับเทพ เพราะต่อให้เป็นดินแดนเบื้องบนก็ยังนับว่าเป็นขั้นระดับตำนานเหนือตำนาน เนื่องจากยังไม่เคยมีใครไปถึงระดับเทพเลยนั่นเอง แม้แต่ขั้นเซียนยังมีน้อยที่จะเลื่อนระดับพลังไปถึงได้การที่เว่ยซือหงปกปิดระดับพลังของตนในครั้งนี้ ถือเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว เพราะหากนางไม่ปกปิดระดับพลัง เกรงว่ายุทธภพได้วุ่นวายครั้งใหญ่แน่ ทั้งนี้หากนางไม่ปกปิดอาจนำมาซึ่งปัญหา และก่อให้เกิดอันตรายกับครอบครัวของนางได้อีกด้วยถึงนางจะเด็กแต่นางก็ไม่ได้โง่นะ!“เอาละ ไปข้างนอกก

ต้นยามเว่ย(13.00-14.59 น.) ขบวนเดินทางย่อม ๆ ของเว่ยซือหงเคลื่อนออกจากจวนมุ่งหน้าเข้าสู่ตลาด ด้วยเป็นวันเทศกาลหยวนเซียว แม้จะยังเป็นช่วงกลางวัน แต่บรรยากาศในตลาดของเมืองหลวงแคว้นโจวก็ครึกครื้นยิ่งนัก เสียงผู้คนพูดคุยดังจอแจ เรียกความสนใจจากคนที่อยากมาเที่ยวได้ไม่ยากเจ้าตัวน้อยมองสองข้างทางซ้ายทีขวาทีอย่างร่าเริง นางเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ เพราะไม่บ่อยนักที่ครอบครัวจะปล่อยนางออกมานอกจวนให้เดินตลาดเล่นเช่นนี้เด็กเล็กเช่นนางจะมีอะไรน่าดึงดูดไปกว่าขนมหวาน เมื่อเห็นร้านขายน้ำตาลปั้นจึงไม่รอช้าที่จะหยุดซื้อ“ข้าเอาลายกระต่ายหนึ่งไม้เจ้าค่ะ พี่ใหญ่พี่รองเอาน้ำตาลปั้นไหมเจ้าคะ”“ไม่ละ เจ้ากินเถอะ” เว่ยซือหลางตอบน้องสาว เขาโตแล้วมีอายุ 17 ปีแล้ว ของกินเล่นหวาน ๆ แบบนี้ไว้ให้เด็กอย่างนางกินเถอะ“แต่พี่เอานะน้องเล็ก ข้าขอลายเสือขอรับ” เว่ยซือเหลียงที่อายุ 14 ปีตอบน้องสาวก่อนพูดกับคนขาย เมินเฉยสายตาดูถูกของพี่ชาย คิดในใจว่า ไม่มีใครห้ามเสียหน่อยว่าโตแล้วห้ามกินขนมหวาน พี่ใหญ่ไม่ชอบของหวานแล้วไยต้องมองเขาด้วยสายตาดูถูกด้วย!เว่ยซือหงซื้อน้ำตาลปั้นอีกหลายไม้ให้ข้ารับใช้ที่ติดตามมาก่อนเดินไป

“คุยอะไรกันอยู่หรือสองแม่ลูก” เว่ยซือซานที่กลับมาจากว่าราชการเอ่ยแทรกบทสนทนาระหว่างภรรยาและบุตรสาว“ท่านพ่อ” เจ้าตัวน้อยผละกอดมารดาวิ่งเข้ากอดบิดาทันใด เว่ยซือซานอ้าแขนรับไว้ด้วยความยินดี“ว่าอย่างไร คุยอะไรกันอยู่หรือ”“คุยเรื่องการเตรียมดินสำหรับปลูกผักเจ้าค่ะ ตอนนี้อาหงกำลังเริ่มบำรุงดิน”เว่ยซือซานฉงนสงสัยไม่ต่างจากภรรยาว่าอะไรคือการบำรุงดิน เจ้าตัวน้อยเห็นสายตาสงสัยใคร่รู้ของบุพการีก็ยิ้มกว้างบอกกล่าวความรู้ที่ได้รับมาอย่างไม่ปิดบัง“หากเป็นเช่นที่หงเอ๋อร์พูดจริง เท่ากับว่าพวกเราจะเพาะปลูกกันได้อีกครั้งใช่หรือไม่”“เจ้าค่ะท่านพ่อ แต่ก็ต้องทดลองดูก่อนนะเจ้าคะ”คนเป็นบิดาพยักหน้ารับคำก่อนสบสายตากับภรรยาถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้ ไม่รู้ทำไมเขาถึงเชื่อเต็มเปี่ยมว่ามันจะสำเร็จ อืม... ดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องเพิ่มการป้องกันให้รัดกุมมากกว่าเดิมเสียแล้ว บุตรสาวของพวกเขาคิดทำอะไรมีแต่เรื่องใหญ่ ๆ ทั้งนั้น!หลิวลี่หงเห็นความเคร่งเครียดของสามีจึงเปลี่ยนเรื่อง ด้วยไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กไม่สบายใจ “แล้วหงเอ๋อร์คิดหรือยังว่าจะปลูกผักอะไรบ้าง”“คิดไว้บ้างแล้วเจ้าค่ะ”ตามปกติข้าว ถั่ว และยู่หมี