All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 1: Chapter 31 - Chapter 40

“คุณหนู! คุณหนู! สำเร็จแล้วเจ้าค่ะ!” น้ำเสียงที่บ่งบอกความตื่นเต้นดังมาก่อนเจ้าตัวจะมาถึงเว่ยซือหงละสายตาจากตำราโบราณในมือ เงยหน้ามองป้าหม่าที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม “ใจเย็น ๆ ก่อนเจ้าค่ะป้าหม่า ค่อย ๆ พูดนะเจ้าคะ อาหงฟังไม่รู้เรื่อง”ป้าหม่าปรับลมหายใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยรายงานด้วยอาการตื่นเต้นยินดี “ถั่วงอกเจ้าค่ะคุณหนู! ถั่วงอกที่คุณหนูสั่งให้ป้าปลูกมันขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ”“จริงหรือเจ้าคะ” เจ้าตัวไม่ได้ตื่นเต้นมากนัก ผิดกับป้าหม่าที่ตื่นเต้นจนดูลนลาน “เจ้าค่ะคุณหนู!” หญิงวัยกลางคนพยักหน้ารัว ๆ จะไม่ให้นางตื่นเต้นได้อย่างไร นี่คือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของนางเลยนะ พืชผักใบเขียวที่คุณหนูน้อยสั่งให้ปลูกมันก็เจริญเติบโตด้วยดีอยู่หรอก แต่กว่าจะได้กินได้ขายต้องใช้เวลา ผิดกับถั่วงอกที่คุณหนูสั่งให้นางปลูกและดูแลคนเดียว ไม่น่าเชื่อว่าใช้เวลาปลูกแค่ 4-5 วันจะสามารถเก็บเกี่ยวได้แล้วป้าหม่าจำคำที่คุณหนูบอกได้ดี วันนี้หลังรดน้ำและทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จนางจึงตัดสินใจไปเปิดดู ถึงตอนแรกจะไม่มั่นใจนักว่ามันจะโตและเก็บเกี่ยวได้แล้วจริง ๆ ทว่าทันทีที่เปิดผ้าคลุมออก ความขาวอวบอิ่มของต้น

“คิดอะไรอยู่เจ้าตัวแสบของพ่อ” “อาหงกำลังคิดว่าจะเพาะปลูกสิ่งใดเพิ่มดีเจ้าค่ะ”“ฮืม... คิดปลูกอันใดอีกเล่า ที่ผ่านมายังวุ่นวายไม่พอเหรอ เว้นช่วงไปก่อนดีหรือไม่ลูกรัก พ่อไม่อยากเห็นเจ้าเหนื่อยไปมากกว่านี้แล้ว”ไม่ได้อยากขัดขวางบุตรสาวทว่าสัปดาห์ที่ผ่านมาเจ้าตัวน้อยเหนื่อยมามาก เขาอยากให้นางพักไปก่อน แค่ปลูกถั่วงอกออกมาได้ก็สร้างความแตกตื่นไปทั่ว ทั้งคนจากในวังและจวนขุนนางล้วนรวมตัวมาที่จวนตระกูลเว่ยทั้งสิ้นแน่นอนพวกเขาไม่ได้หวง เพราะเจ้าของวิธีการเพาะปลูกพวกมันบอกพวกเขาตั้งแต่แรกแล้วว่าให้เผยแพร่วิธีปลูกถั่วงอกออกไป เพื่อที่ทุกคนจะได้มีผักและอาหารใหม่ ๆ กินเพิ่มดังนั้นตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาจวนตระกูลเว่ยจึงมีคนเข้าออกมากมายเพื่อมาถามถึงวิธีการและเคล็ดลับ เพราะเหตุนั้นตอนนี้ทั่วทั้งแคว้นโจวได้ทราบถึงวิธีเพาะปลูกถั่วงอกโดยทั่วกันจากสารของฮ่องเต้ที่สั่งให้คนติดประกาศทุกหัวมุมเมือง “ท่านพ่อ อาหงไม่เหนื่อยเลยเจ้าค่ะ อาหงมีความสุขมาก ยิ่งเห็นผู้คนมีของกินเพิ่มอาหงก็ยิ่งดีใจ”“แต่ว่าเจ้าเพิ่งเจ็ดขวบ”“แต่อาหงไม่ได้ไปสอนพวกเขาเหล่านั้นนี่เจ้าคะ มีเพียงท่านพ่อ ท่านปู่และบ่าวทำสวนเท่านั้น ที่รับ

เว่ยซือซานไปพบโอหยางจิงเมื่อวันนัดหมายมาถึง ก่อนกลับมาพร้อมฟางข้าวเต็มแหวนมิติ“อาหงพ่อได้ฟางข้าวมาแล้ว เริ่มปลูกได้หรือยังลูก”“ต้องเตรียมของให้พร้อมก่อนเจ้าค่ะ พี่เอ้อร์ซานเดี๋ยวแบ่งฟางข้าวส่วนหนึ่งไปแช่น้ำไว้หนึ่งคืนนะเจ้าคะ พรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่มเพาะเห็ดกันอย่างจริงจัง”“ขอรับคุณหนู!” ไม่รอช้า เอ้อร์ซานรับแหวนมิติมาจากเว่ยซือซานแล้วนำฟางข้าวส่วนหนึ่งไปแช่น้ำ ฟางข้าวส่วนที่เหลือก็เก็บไว้ในโรงเพาะเห็ดที่สร้างขึ้นมาใหม่โดยเฉพาะ แล้วเสร็จส่งแหวนกลับคืนให้เจ้านายดังเดิม“หงเอ๋อร์ พืชผักของเจ้าเติบโตขึ้นมากเลยทีเดียว”“เจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านพ่ออยากกินผักบุ้งหรือไม่เจ้าคะ” เจ้าตัวน้อยถามบิดาที่ช่วงนี้ตัวติดกับนางมาก ๆเว่ยซือซานมองแปลงผักบุ้งที่สูงเท่าคืบแล้วขมวดคิ้ว “แต่มันยังเล็กอยู่เลยนะลูก”“เราสามารถเก็บมากินได้เจ้าค่ะ เรียกว่าต้นอ่อนผักบุ้ง ก็เหมือนถั่วงอกอย่างไรเล่าเจ้าคะ”“เอาสิ หากลูกพูดว่ามันกินได้ ก็ให้พ่อครัวทำอาหารให้กินเลยดีหรือไม่”“ดีเจ้าค่ะ ป้าหม่าเดี๋ยวเอามีดมาตัดผักบุ้งไปสักแปลงนะเจ้าคะ”“ไม่ต้องถอนหรือเจ้าคะคุณหนู”“แปลงนี้ไม่ต้องเจ้าค่ะ แค่ตัดก็พอ เเล้วปล่อยมันรัดยอดขึ้

ครบกำหนดเจ็ดวันหลังบ่มเชื้อราขาว สมาชิกหลักทั้ง 7 ของตระกูลเว่ยมารวมตัวกันที่โรงเพาะเห็ดในเวลาเช้ามืด“เปิดเลยนะขอรับคุณหนู”“เปิดเลยเจ้าค่ะท่านลุงอวี้”ลุงอวี้เปิดกระสอบป่านออกตามคำสั่ง ก่อนดวงตาของเขาจะเบิกกว้างมองก้อนเชื้อเห็ดที่ตอนนี้แน่นขนัดไปด้วยเห็ดฟางก้อนกลม ๆ สีขาวเต็มไปหมดด้วยสายตาตะลึงลานคนตระกูลเว่ยเองก็ส่งเสียงฮือฮาออกมาอย่างไม่อยากเชื่อเช่นกัน“นะ นี่ นี่มัน บอกข้าทีว่าข้าไม่ได้ฝันไป” ผู้เฒ่าเว่ยซือหลิวพูดออกมาคนแรก ตามด้วยเสียงลูกชายของตน “มากมายปานนี้”“ลี่หงประคองแม่ที แม่จะเป็นลม”“ข้าก็จะเป็นลมเช่นกันเจ้าค่ะท่านแม่” หลิวลี่หงประคองแม่สามีพลางกล่าวว่าตนจะเป็นลมด้วยเช่นกันเห็ดฟางละลานตามากขนาดนี้นางไม่เคยเห็นมาก่อน นี่เปิดกระสอบป่านออกเพียงแค่ช่องแรกเท่านั้น หากเปิดทั้งหมดไม่ใช่ว่ามัน...พรึบ!“โอ้ กะ ก้อนเชื้อเห็ดพวกนี้มีเห็ดเกิดทุกก้อนเลยขอรับ” เว่ยซือเหลียงที่เดินเร็ว ๆ ไปเปิดกระสอบป่านที่เหลือออกพูดออกมาราวคนละเมอขนาดคนเก็บอาการเก่งอย่างเว่ยซือหลางยังเผลอหลุดกิริยา ชายหนุ่มหันมามองน้องสาวตัวน้อยอย่างอึ้ง ๆน้องสาวเขาเป็นเทพธิดามาเกิดโดยแท้!“ในที่สุดมันก็สำเร็จ

เพียงพริบตาก็ผ่านไปแล้วสองเดือน เว่ยซือหงยืนมองพืชผักเขียวขจี ที่เจริญเติบโตงอกงามอย่างเป็นระเบียบหลังเรือนตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ ความสำเร็จเล็ก ๆ แต่ยิ่งใหญ่ นางทำได้จริง ๆ ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี!พลันนั้นภาพความงดงามของพืชผักที่เจริญเติบโตเต็มพื้นที่เพาะปลูก พร้อมกับภาพราง ๆ ความเป็นอยู่ของผู้คนที่ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ ใบหน้าแต้มรอยยิ้มวาบผ่านเข้ามาในห้วงความคิดเว่ยซือหงยังไม่ทันเพลิดเพลินไปกับภาพเหล่านั้นต้องดึงสติตัวเองกลับมาโดยไว เมื่อความจริงตอกย้ำว่า สภาพความเป็นอยู่ของผู้คนในตอนนี้มันหนักหนาอัตคัดขัดสนเพียงใด กระทั่งข้าวสารกรอกหม้อผักสักต้นยังหากินไม่ได้ ทำได้เพียงกินดินกินรากไม้ประทังชีวิตไปวัน ๆรอช้าไม่ได้ยังดีไม่พอต้องมากกว่านี้ถึงจะช่วยทุกคนได้ความปรารถนาในจิตใจกู่ร้อง เว่ยซือหงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง หลากหลายความคิดวิ่งวนในหัวเด็กเจ็ดขวบ จนเจ้าตัวน้อยมีท่าทางเคร่งขรึมจริงจัง มองผักที่ขึ้นอยู่ในแปลงตรงหน้าแล้วตัดสินใจอย่างเด็ดขาดนางต้องขยายพื้นที่เพาะปลูก!เว่ยซือหงคิดเร็วทำเร็ว มือเล็กกระตุกมือใหญ่ของบิดาพลางว่า “ท่านพ่อ อาหงอยากได้ที่ดินผืนใหญ่เจ้าค่ะ”เว่ยซือซ