All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 1: Chapter 21 - Chapter 30

ยามซื่อ(09.00-10.59 น.) ตรงตามเวลานัดหมาย บ่าวทั้งสาม ลุงอวี้ ป้าหม่า และเอ้อซาน มารวมตัวกันอยู่เรือนเพาะชำ เค่อต่อมาเว่ยซือหงก็เดินนำบ่าวชายเข้ามา“นี่อันใดหรือขอรับคุณหนู” ลุงอวี้บ่าวชายวัยกลางคนถามเมื่อเห็นกระบะไม้สี่เหลี่ยม“กระบะไม้เพาะเมล็ดเจ้าค่ะ”เบื้องหน้าเว่ยซือหงคือกระบะไม้ที่มีรูปทรงสี่เหลี่ยม ด้านในมีไม้ขั้นเป็นช่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ อีกราว 200 ช่อง กระบะไม้มีขนาดความกว้าง 1 ฉื่อ(30ซม.) ยาว 2 ฉื่อ(60ซม.) ภายในก้นลึก 2 ชุ่น(2นิ้ว) รวมถึงฐานสำหรับวางกระบะไม้ที่ความสูง 1 ฉื่อ(30ซม.) นี่คือกระบะไม้สำหรับเพาะเมล็ดที่เว่ยซือหงขอให้ช่างไม้ฝีมือดีประจำจวนทำขึ้นมา จากเมื่อวานที่ไปสอบถามท่านปู่ท่านย่าเรื่องถาดเพาะเมล็ดแล้วปรากฏว่าไม่มี ในตอนแรกนางคิดจะปั้นดินเป็นก้อนกลมเล็ก ๆ เยอะ ๆ ใช้สำหรับเพาะเมล็ดเป็นการแก้ขัด ทว่าหลังจากตรองดูอีกครั้ง นางรู้สึกว่าอัตราการงอกน่าจะน้อยเนื่องจากนางไม่มีขุยมะพร้าว การปั้นดินเป็นก้อนจะทำให้ดินแข็งและแน่น สุดท้ายก่อนเวลาอาหารเย็น นางจึงไปสั่งการช่างไม้ทำกระบะเพาะเมล็ดขึ้นมา อธิบายอยู่นานกว่าจะเข้าใจ แต่ผลที่ได้นับว่าเป็นที่น่าพอใจทีเดียวกระบะไม้เพ

“ท่านพ่อเร็ว ๆ หน่อยเจ้าค่ะ ถ้าสายกว่านี้แดดจะร้อนนะเจ้าคะ” เว่ยซือหงเอ่ยเร่งบิดาที่เช้านี้ทำอะไรชักช้าเหลือเกินในสายตานางทว่าความจริงแล้วเว่ยซือซานหาได้ชักช้าไม่ เป็นนางที่ตื่นเต้นเกินไป จนทำอะไรรีบเร่งไปหมด เดี๋ยวไปตามคนนั้นทีคนนี้ที ทั้งที่ตอนนี้มันเพิ่งจะกลางยามเหม่า(05.00-06.59น.) “หงเอ๋อร์ ใจเย็นหน่อยได้หรือไม่” หลิวลี่หงรีบปรามเมื่อทนไม่ไหวที่บุตรสาวเอาแต่เร่งสามี“ท่านแม่ ถ้าสายกว่านี้จะร้อนเอานะเจ้าคะ”“แต่เจ้าและพวกท่านพ่อของเจ้ายังไม่ได้กินข้าวเช้า”“พกไปกินที่ป่าก็ได้เจ้าค่ะ อาหงตื่นเต้น อาหงอยากไปเร็ว ๆ” เจ้าตัวฉีกยิ้มตอบดวงตาเป็นประกายสดใส ก่อนค่อย ๆ หุบยิ้มเมื่อได้รับสายตาพิฆาตจากมารดา“ท่านแม่...”“เลือกเอาว่าจะเป็นเด็กดีนั่งรอและกินข้าวเช้าก่อน หรือไม่ต้องไปมันเลย”“อาหงรอก็ได้เจ้าค่ะ” เจ้าตัวเอ่ยอย่างสลดพอเห็นบุตรสาวซึมลงบิดาอย่างเขาเลยต้องรีบเข้าไปปลอบ “หงเอ๋อร์ไม่ต้องเศร้า เช่นไรวันนี้พ่อก็พาเจ้าเข้าป่าแน่ แต่อาหงต้องอดใจรอหน่อย เราจะเรียกร้องทุกอย่างตามใจไม่ได้เข้าใจหรือไม่ลูกรัก”“อาหงเข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ เป็นอาหงที่ใจร้อนเกินไป อาหงขอโทษท่านพ่อท่านแม่เจ้

กลุ่มของเว่ยซือหงเดินสำรวจป่าจินหลินชั้นนอกต่อไปเรื่อย ๆ ระหว่างนี้เก็บผักป่าบางชนิดที่เริ่มแตกยอดได้จำนวนไม่น้อยเลย สำหรับคนที่ชอบกินผักอย่างเว่ยซือหงนางรู้สึกมีความสุขมาก“น้องสามเหนื่อยหรือยัง”“ยังเจ้าค่ะพี่ใหญ่ พวกท่านเหนื่อยหรือยังเจ้าคะ”“ยังไม่มีใครเหนื่อยหรอก ถามเพราะเป็นห่วงเจ้า”“ขอบคุณเจ้าค่ะ แต่อาหงยังไม่เหนื่อย อยากสำรวจต่ออีกสักหน่อยค่อยหยุดพักได้หรือไม่เจ้าคะท่านพ่อ” ตอบพี่ชายคนโตเสร็จก็หันไปออดอ้อนบิดา“ได้”“เย้ ท่านพ่อดีที่สุด!” เจ้าตัวกระโดดดึ๋ง ๆ ราวกระต่ายป่าอารมณ์ดีเว่ยซือซานส่งสายตาเหนือกว่าโอ้อวดไปยังบุตรชายทั้งสอง เว่ยซือหลางเพียงกลอกตาเล็กน้อย ส่วนเว่ยซือเหลียงแอบหรี่ตาลงคิดหาทางเอาคืนบิดาบ้างที่แย่งชิงความโปรดปรานของน้องสาวไปตั้งแต่เข้าป่ามาเขาพยายามเข้าไปจับมือน้องสาวตั้งหลายครั้งแต่ก็โดนท่านพ่อขัดขวางไปเสียทุกรอบ จะไม่ให้เขาโมโหจนเก็บมาใส่ใจได้อย่างไรไหว เขาไม่ใช่พี่ใหญ่นะที่เก็บอารมณ์ได้ดีน่ะ แต่เชื่อเถอะว่าหน้านิ่ง ๆ ดูสุภาพชนเช่นนั้นร้ายกาจกว่าเขาและท่านพ่อเยอะ อืม... ก็สมเป็นศิษย์ของสำนักศึกษาพยัคฆ์ทมิฬนั่นแหละจะว่าไปปีนี้เขาอายุ 15 ปีหน้าก็ต้องเข้

“อาหง เดี๋ยวเก็บผลไม้พวกนี้เสร็จแล้วเราพักกินข้าวกันสักชั่วครึ่งยามนะลูก แล้วค่อยเดินเข้าป่าชั้นกลาง”“ทราบแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ” ตกลงกันเรียบร้อยทุกคนต่างเร่งมือเก็บผลไม้ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าทุกคนเปื้อนด้วยรอยยิ้ม พวกเขาไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน เข้าป่ากับคุณหนูเว่ยซือหงครั้งเดียวได้ของกินมากมาย!สวรรค์เข้าข้างแล้ว!ด้วยในกลุ่มมีคนที่มีพลังธาตุลมอยู่ด้วย การเก็บผลไม้ตระกูลเหมยตรงหน้าจึงเสร็จอย่างรวดเร็ว พวกเขาแยกย้ายกันพักผ่อน ครบครึ่งชั่วยามก็มุ่งหน้าเข้าป่าชั้นกลางช่วงนี้สัตว์ยังไม่ออกจากการจำศีลจึงค่อนข้างปลอดภัย แต่อีกราวครึ่งเดือนคงต้องเว้นช่วงการเข้าป่าไปก่อน เพราะช่วงเวลานั้น เป็นช่วงที่สัตว์ออกจากการจำศีลจะดุร้ายมากที่สุด เว่ยซือหงไม่ลืมเตือนลู่คงถึงเรื่องนี้ทั้งยังย้ำบอกให้เขาเตือนชาวบ้านคนอื่น ๆ ด้วย แน่นอนว่าลู่คงย่อมรับปาก การรับใช้เทพธิดามีอะไรที่ไม่ดีเล่า เขาเชื่อว่าถ้ารับใช้เว่ยซือหงต่อไปชีวิตจะมีแต่ดีขึ้นแน่นอน! เข้าเขตป่าชั้นกลางเกิดความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด ความอุดมสมบูรณ์ที่ต่างจากป่าชั้นนอกนี้ ช่างเป็นสวรรค์ของคนที่หาของป่าจริง ๆ ไม่เเปลกเลยที่คนมีความสา

เว่ยซือหลางเห็นสายตาคลางแคลงของท่านปู่จึงอธิบายทันที “บัวหิมะจริง ๆ ขอรับท่านปู่ แต่เป็นบัวหิมะอีกประเภท น้องเล็กกล่าวว่า เป็นบัวหิมะประเภทหัว กินสดเป็นผลไม้ก็ได้ หรือนำไปทำน้ำแกงกระดูกหมูก็ได้ขอรับ สรรพคุณทางยาดีนักขอรับ”“โอ้ เช่นนั้นรึ ปู่คิดว่ามีแต่บัวหิมะที่เป็นดอกขึ้นทางตอนเหนือของแคว้นเราเสียอีก”“จริงขอรับ ตอนแรกพวกข้าก็แปลกใจแต่พอได้ฟังคำอธิบายของน้องเล็กก็หายสงสัยไปเอง ท่านปู่อยากลองหน่อยหรือไม่ขอรับ”“เอาสิ” รับคำหลานชายคนโตอย่างง่าย ๆ ด้วยสงสัยรสชาติของมัน“หืม” ทว่าพอบัวหิมะถูกปอกเปลือกนอกออกไป ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจมากกว่าเดิม กับเนื้อในสีส้มอมเหลืองแต่กลับใสฉ่ำน้ำยิ่ง“ท่านปู่ลองชิมดูสิขอรับ อร่อยมาก ข้าชอบมากขอรับ” เว่ยซือเหลียงกล่าวเร่งท่านปู่ให้ลองชิมเว่ยซือหลิวลังเลเล็กน้อยก่อนตัดสินใจเอาเข้าปาก กร๊อบ! เสียงความกรอบของบัวหิมะที่ถูกกัดได้ยินกันทั่ว นายท่านผู้เฒ่าหลับตาพริ้มลิ้มชิมรสหวานฉ่ำน้ำด้วยความชอบใจ“อร่อยมาก! นี่ นี่เป็นผลไม้ที่อร่อยยิ่งนัก พ่อไม่เคยกินมาก่อนเลย”เว่ยซือซานหัวเราะออกมาพลางว่า “อย่าว่าแต่ท่านพ่อเลยขอรับที่ไม่เคยกิน แม้แต่ฝ่าบาทก็ยังไม่เคยกินแน่