All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 1: Chapter 41 - Chapter 50

“ท่านลุง ท่านลุงเห็นอาหงหรือไม่เจ้าคะ”ลู่คงที่ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงเรียกก็สงสัยรีบมองหา ทันเห็นจังหวะที่เว่ยซือหงกระโดดแก้มกระเพื่อมผมจุกซาลาเปาสองข้างสั่นคลอนไปมาเข้าพอดี“คะ คุณหนู คุณหนูเองหรือขอรับ” ลู่คงตกใจไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอผู้มีพระคุณตัวน้อยอีก ความมีน้ำใจของเจ้าตัวครั้งก่อนช่วยต่อชีวิตครอบครัวเขาและคนในหมู่บ้านหนิงเจี้ยนมากทีเดียว“เจ้าค่ะ อาหงมาเยี่ยม”“ชะ เชิญเข้ามาในบ้านก่อนขอรับคุณหนู นายท่านด้วยขอรับ เชิญ ๆ” ลู่คงต้อนรับแขกสูงศักดิ์ด้วยใจสั่นไหว เปิดประตูรั้วออกแล้วเดินนำไปนั่งที่แคร่ใต้ต้นไม้ซึ่งตอนนี้เหี่ยวแห้งใกล้ตายเต็มทีเว่ยซือหงสงสารเลยแปะมือไปที่ต้นไม้ดังกล่าวพลางถ่ายทอดปราณธาตุพฤกษาลงไป ฉับพลันต้นไม้ที่ใกล้ตายกลับฟื้นคืนชีพทั้งยังติดใบดกหนาเป็นร่มเงา แสงแดดไม่อาจลอดผ่าน ลู่คงตะลึงลานคุกเข่าขอบคุณคุณหนูน้อยเป็นพัลวัน“ขอบคุณขอรับ ขอบคุณขอรับคุณหนู”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะอาหงยินดี เพียงแต่ว่ามันอยู่ได้ไม่นานหรอกนะเจ้าคะ สักสองอาทิตย์พอปราณพฤกษาถูกใช้จนหมด ต้นไม้ก็จะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อครู่อีก”“เท่านี้ก็ดีมากแล้วขอรับคุณหนู ขอบคุณมากขอรับ”“เจ้าค่ะ”“...” ลู่ค

หญิงสูงวัยผินหน้ากลับมาชักสีหน้ามองสามีและบุตรชาย “จะอึ้งอะไรกันนักกันหนา”“ก็นั่นมันแก่นอสูรระดับจักรพรรดิที่น้องหญิงหวงแหนนี่นา”“แล้วอย่างไรเจ้าคะ เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์ นำมาช่วยหงเอ๋อร์ยังดีเสียกว่า จริงหรือไม่หลานรักของย่า”“ท่านย่าดีที่สุด ขอบคุณเจ้าค่ะ อาหงรักท่านย่าที่สุด”วาจาหวานล้ำของเจ้าตัวน้อยทำให้หลินซือเหยารู้สึกได้รับน้ำทิพย์ชโลมใจสองพ่อลูกยืนมองภรรยาและมารดา พูดจาเย้าหยอกเจ้าตัวเล็กด้วยความอิจฉา อยากแย่งความโปรดปรานกลับคืนมาบ้าง แต่ยังมีงานต้องทำ“หงเอ๋อร์ เช่นนั้นเราไปหาชาวบ้านกันเถอะ ป่านนี้คนของเราคงพาพวกเขามารอแล้ว”“เจ้าค่ะท่านพ่อ”ทั้งสี่คนพากันเดินกลับไปยังด้านหน้าของที่ดินซึ่งติดกับถนน ดังคาดชาวบ้านจากหมู่บ้านหนิงเจี้ยนเกือบร้อยคนมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ มีทั้งผู้ใหญ่ เด็กและคนชราคิ้วของเว่ยซือหลิวกระตุกยิก ไม่ใช่ว่าขนกันมาทั้งหมู่บ้านกระมังกลุ่มชาวบ้านมองคนมาใหม่ซึ่งเป็นว่าที่เจ้านายด้วยสายตาหวั่นเกรง แววตาที่มองมานั้นมีทั้งความหวาดระแวงและคาดหวัง กลัวว่าจะถูกคนมีอำนาจรังแกทุบตี แต่ข้อเสนอเย้ายวนและอาหารการกินที่หาได้น้อย ก็ทำให้พวกเขาอยากลองเสี่ยงดูสักครั้ง“

เว่ยซือหงเดินไปยังพื้นที่อีกด้านซึ่งติดกับที่ดินไร้เจ้าของ แล้วแวะเข้าเรือนเพาะชำก่อนเป็นที่แรก ด้วยเนื้องานไม่หนักค่อนไปทางเบา จึงจะเห็นคนชราและสตรีที่มีร่างกายอ่อนแอทำงานอยู่ที่นี่หลายคน ถาดเพาะเมล็ดถูกวางเรียงรายแยกชนิด ประเภท และวันที่เริ่มการเพาะชัดเจนอย่างเป็นระเบียบทั้งสามโรงเรือน เว่ยซือหงอยู่พูดคุยกับป้าหม่าและชาวบ้านเล็กน้อย ก่อนออกจากเรือนเพาะชำ ร่างเล็กเดินไปหาลุงอวี้ที่โรงปุ๋ยหมักซึ่งอยู่ติดกับกำแพงด้านหลัง“ลุงอวี้ คนงานเริ่มคล่องมือหรือยังเจ้าคะ”“พวกชาวบ้านเริ่มคล่องขึ้นบ้างแล้วขอรับ แล้วนี่นายท่านไม่มาด้วยหรือขอรับคุณหนู”“อาหงมาก่อนท่านพ่อเจ้าค่ะ อยากพิสูจน์อะไรนิดหน่อย”“อะไรหรือขอรับคุณหนู”เว่ยซือหงยิ้มในหน้าไม่ตอบคำถาม นางเดินไปตักน้ำหมักมาสองถังเล็ก ก่อนเดินไปยังพื้นที่สำหรับปลูกสมุนไพรที่ตอนนี้ว่างเปล่า[น้ำหมักชีวภาพพลังปราณ ประเภท ปุ๋ยบำรุงดิน ช่วยในการปรับปรุงและบำรุงดิน ทำให้ดินมีความอุดมสมบูรณ์มากขึ้น สามารถลดความหนาแน่นของไอมารแต่ไม่สามารถกำจัดได้ หากนำไปรดลงดินสำหรับปลูกผัก จะมีฤทธิ์คงอยู่ 1 เดือน ก่อนจะแปรสภาพคืนกลับดังเดิม]ข้อมูลของปุ๋ยน้ำหมักเปลี่ย

คนทั้งกลุ่มเดินตามทหารองครักษ์ไปยังตำแหน่งต้นหญ้าดังกล่าว ไม่นานก็ถึง “ที่นี่แหละขอรับคุณหนู ต้นหญ้าพวกนี้แข็งมากขอรับ ใบเยอะทั้งยังสูงท่วมหัว เราผ่านไปไม่ได้หรอกขอรับ”เว่ยซือหงไม่ได้สนใจฟังคำพูดของทหารองครักษ์ เท้าเล็กก้าวเร็ว ๆ ก็ไปหยุดยืนตรงหน้าดงอ้อยใช่แล้วต้นหญ้าสูงใหญ่ที่ทหารองครักษ์รายงานความจริงมันคือต้นอ้อย ทั้งยังมีมากมายเสียจนนางไม่อยากเชื่อสายตา ดวงตากลมโตของเว่ยซือหงแวววับทอประกาย เมื่อพบพืชที่สามารถนำไปผลิตน้ำตาลได้“สิ่งนี้กินได้ใช่หรือไม่น้องเล็ก” เว่ยซือเหลียงถามอย่างตื่นเต้นหลังเห็นน้องสาวมองหญ้าตนใหญ่ตาวาว“เจ้าค่ะพี่รอง ชื่อกันเจ้อแต่เรียกว่าอ้อยก็ได้เจ้าค่ะ มีรสชาติหวาน นำไปคั้นเป็นน้ำหวานดื่มได้”“ท่านพ่อเก็บพวกมันให้หมดเลยเจ้าค่ะ มันสามารถนำไปทำน้ำตาลได้ด้วยนะเจ้าคะ”“อะไรนะ? น้ำตาล!” ไม่เพียงเว่ยซือซานเท่านั้นที่แตกตื่น ทหารองครักษ์ที่ผ่านการฝึกควบคุมอารมณ์และจิตใจยังยั้งปากตัวเองไม่ได้“ใช่แล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ น้ำตาลอ้อยมีรสชาติหวาน อาหงคิดว่าน่าจะหวานกว่าน้ำตาลที่เราใช้ในตอนนี้อีกนะเจ้าคะ”“รอช้าอยู่ทำไมเล่า รีบเก็บกันเข้าสิ เก็บไปให้หมดเลยนะ อย่าให้เหลือ!”

ขบวนสินค้าของหลิวหย่งมาถึงเมืองหลวงได้สามวันแล้ว หากเว่ยซือหงกลับยังไม่หายป่วย นางซึ่งอยากไปดูการเพาะปลูกที่ไร่ แต่ครอบครัวต้องการให้นางพักผ่อน จึงจำต้องอยู่จวนต่อไป“หลิงจูเล่าเรื่องเมืองตงไห่ให้อาหงฟังหน่อยสิเจ้าคะ” การที่ต้องอยู่เฉย ๆ มันทรมานจริง ๆ สิ่งจรรโลงใจมีเพียงเรื่องเล่าของหลิงจูเท่านั้น ฟังเท่าไรก็ไม่เคยเบื่อหลิงจูเองไม่คิดว่าการที่ต้องเล่าเรื่องที่ไปเจอมาซ้ำ ๆ ให้คุณหนูฟังเป็นเรื่องใหญ่อันใด หนำซ้ำนางกลับชอบ จึงเอ่ยเล่าอย่างไม่ติดขัด มีเพียงหลิงอิงเท่านั้นที่ทำตัวประหนึ่งว่าตนเองเป็นอากาศธาตุ หากไม่คอยเติมน้ำชาให้เว่ยซือหงน่ะนะ“ที่เมืองตงไห่ครึกครื้นมากเจ้าค่ะคุณหนู ชาวต่างถิ่นที่มาทำการค้าในแคว้นของเราก็มีลักษณะแตกต่างกันไป ที่เห็นได้ชัดกว่าคนอื่น ๆ เห็นจะเป็นชาวโพ้นทะเล พวกเขาตัวใหญ่บึกบึนสีตาก็ช่างประหลาด แต่ละคนมีสีตาไม่เหมือนกันเลยเจ้าค่ะ ยังมีชาวไท่กั๋ว(ไทย) ที่ดูตัวเล็กและผิวกร้านแดดกว่าชาวเรา ทั้งพวกเขายังมีอาหารการกินแปลก ๆ ด้วยนะเจ้าคะ เรียกว่าอันใดนะพี่หลิงอิงที่มันเหม็น ๆ” เอ่ยถามสาวใช้คู่กันเพราะจำไม่ได้“ชาวไท่กั๋วเรียกว่าปลาร้าเจ้าค่ะ เป็นของหมักดอง พวกเข