All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 1: Chapter 61 - Chapter 70

เว่ยซือซานที่กลับมาถึงจวนตระกูลเว่ยก็เข้าห้องบรรพบุรุษไปพร้อมกับบิดาตัวเอง หารือกันเกี่ยวกับเนื้อความในกระดาษกว่าชั่วยามจึงพากันกลับออกมา ส่วนกระดาษแผ่นนั้นไหม้เป็นจุณด้วยธาตุไฟของเว่ยซือซานแล้ว ไม่อาจเปิดเผยความในใด ๆ ได้อีกสองผู้เป็นใหญ่ในจวนแบกรับความหนักอึ้งและความกังวลทั้งหมดเอาไว้ ในขณะที่คนอื่น ๆ ไม่รู้เรื่องราวเลยแม้แต่น้อย ตัวเว่ยซือหงเองก็ใช้ชีวิตประจำวันอย่างปรกติสุข กระทั่งกลางดึกคืนหนึ่งในฝันเว่ยซือหงเห็นตัวเองเดินอยู่ในสถานที่งดงามมาก กลิ่นต้นไม้ใบหญ้าแจ่มชัด ความสมบูรณ์พร้อมของสถานที่แห่งนั้นทำให้เจ้าตัวน้อยดำดิ่งไปด้วยได้ไม่ยาก เด็กหญิงเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อย ๆ ไม่รับรู้ถึงความผิดแปลกที่เกิดขึ้น เดินมานานไม่รู้เท่าไร เท้าน้อย ๆ จึงหยุดลง พลันนั้นนางจึงตระหนักได้ว่า สถานที่งดงามนี้ไม่มีคนหรือสัตว์เลยแม้แต่ชนิดเดียว เด็กน้อยเริ่มกลัว พลังปราณสีทองที่ถือกำเนิดมาพร้อมกันเข้าโอบล้อมร่างกาย ปัดเป่าความรู้สึกไม่ดีนั้นของเจ้าตัวไปอย่างรวดเร็ว “ท่านพ่อท่านแม่เจ้าคะ อยู่ไหนกันหมด อาหงกลัวแล้วนะ”“พี่ใหญ่พี่รอง ได้ยินเสียงอาหงหรือไม่เจ้าคะ อาหงอยู่ตรงนี้”“ท่านปู่ท่านย่า พวกท่า

เมื่อได้รับมอบหมายงานมาแล้ว พระนางย่อมทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด หลินเหมยฮวาเดินทางออกจากวังหลวงมายังจวนตระกูลเว่ย เพื่อพบผู้เป็นอาอย่างหลินซือเหยา“ถวายพระพรฮองเฮา ทรงพระเจริญพันปี พันพันปีเพคะ” หลินซือเหยาย่อกายถวายความเคารพผู้เป็นหลานสาว บุตรสาวของพี่ชายแท้ ๆ ที่มีบรรดาศักดิ์สูงกว่าอย่างเต็มพิธีการผู้ปกครองวังหลังปรี่เข้าประคองผู้เป็นอาให้ลุกยืนพลางกล่าวอย่างอ่อนพระทัย “ท่านอา ข้าเคยบอกแล้วนี่เพคะ ว่าหากไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่จำเป็นต้องทำความเคารพข้าเช่นนี้ ข้าเป็นหลานสาวของท่านนะเจ้าคะ เผื่อว่าท่านจะลืม”“หม่อมฉันไหนเลยจะลืมว่าพระองค์เป็นหลานสาวของหม่อมฉัน เพียงแต่ว่าเมื่อมีบรรดาศักดิ์เป็นถึงมารดาของแผ่นดิน ทำสิ่งใดต้องระมัดระวังตนเสมอเพคะ หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ไม่เช่นนั้นจะถูกว่ากล่าวไม่รู้สูงต่ำเอาได้ ชื่อเสียงพระองค์จะพลอยมัวหมองไปด้วย”“ใครมันกล้าข้าจะสั่งลงโทษมันให้หมด!”“ฮองเฮาเพคะ”“เฮ้อ ก็ได้ก็ได้ มาเถอะเจ้าค่ะท่านอา ที่หลานมาหาท่านอาวันนี้ก็ตามที่แจ้งในจดหมายเลยเจ้าค่ะ”หลินเหมยฮวารู้ความสามารถของตนเองดี หากต้องการจัดงานเลี้ยงต้อนรับจนเป็นที่ถูกตาต้องใจคณะทูต ก็ต้องมาปรึก

เพียงชั่วพริบตา ท่ามกลางแสงอาทิตย์สาดส่องภายใต้ท้องฟ้าสีคราม ด้านหน้าประตูเมืองหลวง มีขบวนรถม้าขนาดใหญ่ ของคณะทูตที่มาจากต่างแคว้น กำลังเคลื่อนเข้ามาอย่างช้า ๆ โดยรอบขบวนรายล้อมไปด้วยทหารม้าเกราะเหล็กผู้ที่ขี่ม้านำขบวนเข้ามาคือเว่ยซือซาน เขาอยู่ในชุดแม่ทัพใหญ่เต็มยศ ทั้งองอาจและสง่าผ่าเผย บุรุษอีกผู้หนึ่งที่ควบม้าข้างผู้เป็นแม่ทัพใหญ่มีท่วงท่าน่ามองไม่ต่างกัน เรียกสายตาจากชาวบ้านที่มาต้อนรับขบวนคณะทูตจากต่างแคว้นได้มากไม่แพ้กันคือ ชินอ๋องหนึ่งเดียวของแคว้นโจว โจวเฟยหมิงด้วยใบหน้าคมสันคิ้วกระบี่พาดเฉียง ดวงเนตรดำขลับดุดันแฝงอันตราย ทว่ายามมองชาวประชากลับมีแววอ่อนโยนพาดผ่าน ความนิยมของหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์จึงเพิ่มมากยิ่งขึ้น สังเกตได้จากจำนวนผ้าเช็ดหน้าที่ปลิวว่อนอยู่ตอนนี้ หนึ่งแม่ทัพใหญ่ หนึ่งสายเลือดราชวงศ์ ได้แต่หันหน้าสบสายตากันก่อนเว่ยซือซานจะเอ่ยเย้าชินอ๋องว่า “ถึงไม่ได้อยู่เมืองหลวงนาน แต่ความนิยมของพระองค์ก็ไม่ได้ลดลงเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ฮ่าฮ่า ขอน้อมรับด้วยความยินดี น่าเสียดายที่ข้าไม่คิดรับใครเข้ามาในตอนนี้”“พระองค์จะอยู่คนเดียวไปถึงเมื่อไหร่ อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะพ่ะย่ะ

“ท่านแม่งดงามมากเจ้าค่ะ” เว่ยซือหงเอ่ยชมมารดา ดวงตากลมโตของเจ้าตัวมองหลิวลี่หงด้วยประกายชื่นชมฝ่ายถูกชมยิ้มบาง มองบุตรสาวด้วยสายตารักใคร่เอ็นดูนัก “หงเอ๋อร์ของแม่ก็งดงามมาก”เจ้าตัวน้อยยิ้มแป้น “อาหงย่อมงดงามเหมือนท่านแม่อยู่แล้วเจ้าค่ะ”มารดาและบุตรสาวหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนเจ้าตัวน้อยจะถูกมารดารังแกพวงแก้มก้อนแสนนุ่มนิ่มเสียเต็มรักเสียงหัวเราะและรอยยิ้มสดใสของบุตรสาวทำให้เว่ยซือซานที่ยืนแอบมองอยู่หน้าประตูฉีกยิ้ม สาวเท้าเดินเข้าไปหาพวกนางทั้งคู่เพราะใกล้เวลาออกเดินทางแล้ว“พวกเจ้าแม่ลูกเล่นอะไรกันอยู่ แต่งตัวเรียบร้อยหรือยัง ใกล้เวลาเดินทางแล้วนะ”“อาหงเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านแม่ก็เช่นกัน ท่านพ่อดูสิเจ้าคะ ท่านแม่งดงามหรือไม่”เว่ยซือซานมองภรรยาด้วยความรักที่มันล้นปรี่จนแววตาของเขาพาดผ่านร่องรอยความปรารถนา หลิวลี่หงถูกสายตาร้อนแรงของสามีจับจ้องมาถึงกับขวยอายหน้าแดงก่ำแสร้งดุบุตรสาว“พูดอะไรเช่นนั้นหงเอ๋อร์ ประเดี๋ยวเถอะ แม่จะตีเข้าให้”“อ้าว ก็ท่านแม่งดงามจริง ๆ นี่นา อาหงอยากอวดท่านพ่อ มันผิดหรือเจ้าคะ” ใบหน้าผิดหวังของบุตรสาวทำหลิวลี่หงร้อนใจ“มะ ไม่ผิด”“จริงหรือเจ้าค

เช้าวันใหม่มาเยือนอย่างรวดเร็ว โจวเฟยหลงฮ่องเต้พร้อมด้วยโจวเฟยหมิงชินอ๋องผู้เป็นน้องชาย ตัวแทนคณะทูต และผู้ร่วมติดตามเกือบร้อยชีวิต มารวมตัวกันที่หน้าไร่ตระกูลเว่ยเว่ยซือหลิวและเว่ยซือซานทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี เขานำกลุ่มคนสูงศักดิ์และแขกผู้มีเกียรติเข้าไปในไร่ตระกูลเว่ยทันทีที่คนทั้งหมดก้าวขาเข้ามาในอาณาเขตที่ดินหนึ่งพันหมู่ต่างตกอยู่ในภวังค์ สีเขียวของพืชพรรณที่เจริญงอกงามดีกระแทกเข้าตาอย่างจัง ตามมาด้วยเสียงอื้ออึงเดิมทีรู้อยู่แล้วว่าตระกูลเว่ยปลูกพืชผักได้ แต่ไม่คิดว่าปุ๋ยหมักของตระกูลเว่ยจะให้ผลดีได้มากขนาดนี้ เปรียบเทียบพื้นที่ภายในไร่ตระกูลเว่ยกับนอกกำแพงนั้น มันไม่ต่างอันใดกับนรกและสวรรค์ตระกูลเว่ยช่างทำให้คนตื่นตกใจดีจริง ๆ เช่นนั้นปุ๋ยหมักที่สั่งจากพวกเขาจำนวนมากก็ไม่ต้องห่วงแล้วว่าจะได้ผลหรือไม่ เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือข้อพิสูจน์เป็นหลักฐานชั้นดี“งดงามมาก”“พืชผักพวกนี้มันเติบโตได้จริง ๆ”“ตระกูลเว่ยไม่ได้หลอกลวงผู้คน ปุ๋ยหมักของพวกเขาคือของจริง”เสียงชื่นชมของเหล่าคณะทูตที่มีต่อตระกูลเว่ยดังระงม เรียกรอยยิ้มจากสองพ่อลูกได้ไม่น้อย สองโอรสสวรรค์เองก็รู้สึกภูมิใจและดีใจ