All Chapters of ยัยตัวร้ายกับนายสายโหด: Chapter 71 - Chapter 80

เสียงเบรกรถกะทันหัน จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ไอ้รถคันข้างหน้ามันเป็นรถของใครก็ไม่รู้ แล้วต้องการอะไร ฉันรีบลงจากรถซึ่งมันก็ลงเหมือนกันแต่ทันทีที่สายตาของฉันปะทะกับร่างสูงฉันถึงกลับเบิกตาโตด้วยความคาดไม่ถึงเพราะคนคนนี้คือไอ้ริชาร์ดไงล่ะ มันอยู่ที่นี่แสดงว่ามันเข้ากับนายโทมัสสินะ หึ โชคดีของฉันที่ได้เจอมันก่อน เห็นทีต้องต้อนรับอย่างสมศักดิ์ศรีซะแล้ว หึ"ขอโทษนะครับพอดีลูกน้องผมไม่ทันระวังน่ะครับ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" นายริชาร์ดมองฉันก่อนจะไล่สายตาอันหื่นกระหายมองฉันไปทั้งตัว"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็ช่วยหลีกฐานด้วยนะคะ พอดีดิฉันรีบ" ฉันพูด"อ๋อได้ครับนี่ครับนามบัตรผมหากต้องการให้ผมรับผิดชอบ ยังไงรบกวนติดต่อกลับด้วยนะครับ แล้วก็อีกอย่างถ้ามีเวลาแล้วเราได้เจอกันอีกผมหวังว่าผมจะได้เลี้ยงข้าวคุณสักมื้อเป็นการไถ่โทษนะครับ" มันพูดฉันกระตุกยิ้มด้วยความพอใจก่อนจะพูดออกไปว่า"ค่ะ เราได้เจอกันแน่ ๆ แล้วฉันจะตอบแทนคุณอย่างงาม" ฉันยิ้มยั่วพร้อมผละออกมา ก่อนจะขับรถออกไปอยากเลี้ยงข้าวงั้นเหรอ จะมีวันนั้นไหมละริชาร์ด ในเมื่อฉันเจรจากับแกแล้วแต่แกไม่ตกลง ฉันก็คงจะเตรียมการต้อนรับแกอย่างงามเลย ต้องขอบคุณที่แกปาด

"คุณถูกจับแล้วเสี่ยบรรจงยอมมอบตัวซะ""ฮ่า ๆ ๆ คนอย่างเสี่ยบรรจงไม่จนตรอกง่าย ๆ หรอกเว้ย" จบคำพูดทำให้ชายหนุ่มทั้งหมดถึงกับขมวดคิ้วทันที"เอาตัวมันมา" สิ้นคำพูดร่างชายแก่ ๆ ชาวต่างชาติก็ถูกนำตัวออกมา"เฮ้ยลุง" คิม ติน มาร์ทตะโกนขึ้นพร้อมกัน"อื้ออื้อ" ชายแก่ตรงหน้าพยายามพูดแต่พูดไม่ได้เพราะถูกมัดปากไว้"ต้องการอะไร" คุณาวุฒิเอ่ยถาม"ชีวิตแก ฉันต้องการเห็นแกสู้กับสิน แต่แกห้ามตอบโต้แกตกลงไหม" จบคำพูดของเสี่ยบรรจงดูบริเวณก็เงียบลงทันที"ชีวิตแกแลกกับชีวิตไอ้แก่นี่ ถ้าไม่มันก็ตาย" ชายหนุ่มมองไปยังชายต่างชาตินิ่ง ๆอื้ออื้ออ่อยอ่ะอื้อแกร๊ก"ตกลง""เฮ้ย""มึงจะบ้าเหรอวะ" เพื่อน ๆ เขาพากันร้องออกมาอย่างตกใจ"ฮ่า ๆ ๆ ดีปล่อยมัน"เมื่อเห็นชายหนุ่มตกลงเสี่ยบรรจงก็สั่งให้ปล่อยตัวชาวต่างชาติทันที ชายหนุ่มตรงไปข้างหน้าก่อนจะหยุดนิ่งเพื่อโดนต่อยตุบตุบ ผละผัวะร่างของชายหนุ่มเซไปตามแรงต่อยแรงหมัดของนายสิน นายสินหยุดยืนนิ่งก่อนจะพุ่งเข้าใส่ร่างสูงอีกครั้งตุบ ผละ ผัวะ ตุบครานี้ไม่ใช่ร่างสูงแต่เป็นร่างนายสินที่กระเด็นใช่ ห้ามสู้ แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามป้องกันตัวหนิ หึ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจในผ

"ฮัลโหลแพรว ฉันเอาเกมให้พวกนั้นเล่นแล้ว""หึ เห็นแล้วค่ะไวจริง ๆ" ยัยแพรว"รีบเจาะเอาฐานข้อมูลมาซะ""รับทราบค่ะนายใหญ่" แพรวพูด"เปิดระบบตัวสัญญาณการติดต่อติดตัวไว้ตลอดเลยนะคะ หลังจากนี้แพรวจะพูดผ่านสายเดียวแต่รับรู้ร่วมกันและเราสามารถติดต่อกันได้ทุกคน""อืม" พูดจบฉันก็วางสายทันทีฉันตัดสินใจขับรถมาแถว ๆ เขตปลอดคนเพราะฉันสังเกตได้ว่ามีคนตามมา แต่พอมองดี ๆ ฉันก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรถ้าคนพวกนี้เป็นคนของทอมสันติ๊ดติ๊ดติ๊ด"ทดสอบ ๆ ได้ยินกันไหมคะ" แพรว"ได้ยิน" ฉันปรางค์มีนและปีเตอร์"เย่ นายใหญ่คะ เจาะฐานข้อมูลได้แล้วค่ะ ถล่มได้เลย" ยัยแพรว"บอกพิกัดมา" ฉัน"ไปที่โกดังร้างเขตชานเมืองนะคะ นายโทมัสอยู่ที่นั่นระวังตัวด้วยนะคะ มันเอาคนไปเยอะเหมือนกัน" แพรวพูด"อืม" ฉัน"ฉันกำลังไปสมทบนะ" ยัยมีน"แกจัดการเรื่องของแกเสร็จแล้วเหรอ""ค่ะนายใหญ่ พอดีมีคนเก็บกวาดไว้แล้วน่ะค่ะ ฉันไปก็ปิดบัญชีกับมันเลย" ยัยมีนพูด"ส่วนฉันก็กำลังไปเหมือนกัน คาดว่าไม่เกินสิบนาทีถึงตัวนายใหญ่แน่นอนค่ะ" ยัยปรางค์"ฉันกำลังไปไม่เกินหนึ่งชั่วโมงถึงพิกัดแน่นอน" ปีเตอร์"แกสองคนแพรวนาวหลังจากเจาะฐานข้อมูลและทำลายข้อมูลของมันเรี

“หึหึ ทำไมโกรธเหรอนังลิน แกมันนังงูพิษ ฉันน่าจะฆ่าแกตั้งนานแล้ว แต่ก็เอาเถอะยังไงวันนี้ฉันก็ต้องฆ่าแกให้ได้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะแกทำธุรกิจของฉันต้องพังไง” มันพูดและมองฉันด้วยแววตาเคียดแค้น“งั้นเหรอ งั้นก็เข้ามาสิ”อ๊ากกกกกกกฟิ้ว นายโทมัสพุ่งเข้ามาใส่ฉันแต่ฉันหลบได้ ฉันยังไม่ทันจะตั้งตัวนายโทมัสก็ซัดหน้าท้องของฉันเต็มแรงอุกจุกชะมัด ฉันมองมันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มันตกใจนิด ๆ ก่อนจะยิ้มออกมา“หึ เป็นไงฉันบอกแกแล้วว่าวันนี้ฉันจะฆ่าแก ตายซะเถอะ” พูดจบมันก็หยิบมีดมาเพื่อที่จะแทงฉันที่ยังไม่ทันได้ทรงตัวดีนัก ฉันพลิกตัวหลบมีดของมันได้ทันก่อนที่จะปังไอ้บ้านี่มันรอบกัดมันหยิบปืนยิงมาที่ฉันแต่ฉันม้วนตัวหลบได้ซะก่อน หึ ลอบกัดแบบนี้จะมาโทษฉันไม่ได้แล้วนะ ฉันหยิบมีดบิ่นที่ให้ยัยมะนาวทำเป็นพิเศษออกมา“ได้เวลาลองของเล่นใหม่แล้วลลิน” ฉันมองมีดบิ่นด้วยดวงตาเป็นประกายพร้อมด้วยรอยยิ้มความชั่วร้ายปัง ปัง ปัง เสียงปืนของนายโทมัสยิงใส่ฉันไม่หยุดปัง ปังฟิ้ว ปัก ฉึกเสียงปืนกับมีดบิ่นของฉันสองเล่มดังขึ้นพร้อมกันแต่มันพลาดกระสุนปืนของมันไม่โดนฉันสักนิดเดียว แต่มีดของฉันปักลงบนมือที่จับปืนและต้นขาขวา

โอ๊ย ให้ตายเถอะไม่เคยกดดันขนาดนี้มาก่อนเลย ทั้งคุณพ่อคุณแม่ ของฉัน ของพี่มาร์ท ป๊าแด๊ดและเพื่อน ๆ ของฉันมองมาที่ฉันทุกคนเลยอะงืออออ เอาไงดีวะ ฉันกดดัน เอาวะยิ้มสู้"ไม่ต้องมายิ้มเลยไอ้ตัวแสบ" คุณพ่อ"ใช่ไม่ต้องยิ้ม" คุณแม่"เล่ามา" ปรางค์"อย่าหมกนะ" มีนเอาไงดีวะหาตัวช่วย พี่มาร์ท พอหันไปเท่านั้นแหละ ฮือ ลินอยากร้องไห้ สายตาดุกว่าคนอื่นอีก"ไง จะเล่าได้หรือยังจะเงียบอีกนานไหมผู้ใหญ่เขารอ""โธ่แด๊ดดด""ไม่ต้องโธ่ เล่ามาให้หมดนะครับคุณลลิน""ป๊าอะชิ" แต่ก็เท่านั้นแหละสุดท้ายก็ต้องเล่าอยู่ดี"คือว่ายังไงดี โอ๊ยงง" ฉันเอง"ก็ไม่เอายังไงเล่ามาทีละเรื่อง เรื่องแรกเลยไปเป็นหัวหน้าองค์กรได้ยังไง" คุณพ่อพูด ฉันยิ้มก่อนจะบอกว่า"อ๋อ ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่ลินชอบการต่อสู้แล้วบังเอิ๊ญบังเอิญได้เข้าไปช่วยคนที่อ่อนแอทำให้คนที่ลินช่วยเนี่ยน่าจะเคารพลินมั้งคะ จากหนึ่งก็เป็นสองจากสองก็เป็นร้อยเป็นพันจนกลายมาเป็นองค์กรและมีผู้ร่วมขบวนการอย่างปีเตอร์ มะนาว น้องแพรว ยัยมีน และยัยปรางค์นี่แหละค่ะ อิอิ" ฉันพูดด้วยความสุข"ยังจะมาหัวเราะ โอ๊ยแม่จะเป็นลม" คุณแม่พูดพลางดมยาดมกับคุณป้าแม่ของพี่มาร์ทพร้อม ๆ กัน"