จะว้ากให้เธอรัก의 모든 챕터: 챕터 61 - 챕터 70

“น้องคะ มีใครไม่เคยทำอาหาร หรือทำอาหารไม่เป็นไหมคะ แยกมาทางด้านซ้ายมือให้พี่หน่อยค่ะ ส่วนคนที่ทำอาหารเป็นและพอทำได้ให้อยู่ทางด้านขวามือนะคะ พี่จะได้แจกแจงงานให้ฟังถูก” เสียงรุ่นพี่ผู้หญิงเอ่ยบอก จากตอนแรกที่พวกฉันแยกตัวมานั่งกันเป็นกลุ่มก้อน ตอนนี้ได้แยกตัวออกเป็นสองฝั่งตามคำรุ่นพี่เรียบร้อยแล้ว“โอ้โห มีคนทำอาหารเป็นเยอะกว่าที่พี่คิดไว้อีกนะคะเนี่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” นั่นนะสิ ฉันยังแปลกใจเลย คือคนทำอาหารเป็นเยอะมาก“ก็ต้มไข่ไม่เห็นจะยากเลยพี่”“ใช่ ๆ มาม่าก็แค่ต้มน้ำร้อนแค่นั้นเอง ง่ายนิดเดียว”“เอ่อ..น้องคะถ้าทำได้แค่นั้นไม่เรียกว่าทำอาหารเป็นนะคะ แยกมาเลยค่ะ ใครที่ทำได้แค่ต้มไข่กับต้มมาม่าแยกตัวออกมา” ฉันแทบจะหลุดขำ เพราะทันทีที่เพื่อน ๆ พูดขึ้นแล้วมีฝ่ายสนับสนุนเห็นด้วย พี่ผู้หญิงก็ยืนเอ๋ออยู่แป๊บนึงก่อนที่จะสั่งให้คนที่ทำได้สองอย่างแยกตัวออกไป เอาเป็นว่าจากตอนแรกที่มีเยอะ ตอนนี้กลายเป็นว่าฝ่ายทำอาหารไม่เป็นมีเยอะกว่าฝ่ายทำเป็นซะอีก ฉันกับเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกันต่างพากันมองหน้าและส่งสายตาบอกกันว่าเหงื่อตกแน่ ๆ!!!“น้องที่ทำอาหารไม่เป็น ต้องยอมรับก่อนนะคะว่าพี่ไม่ได้ดูถูกหรืออะไร เพ

“กับข้าวเอาขึ้นรถกันหมดแล้วใช่ไหมเด็ก ๆ นี่ก็สิบเอ็ดโมงเช้า ไปถึงฝายก็คงจะเที่ยงพอดี งั้นก็รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไปช้าทางนู้นจะหิวจนเป็นลมไปซะก่อน”“จะป้า ไปค่ะลุงสมออกรถเลย” ฉันรับปากป้าน้อยก่อนที่จะหันไปบอกให้ลุงสมออกรถลุงสมคือชาวบ้านที่นี่ เป็นคนชำนาญทางพื้นที่นี้ที่สุด ป้าน้อยจึงให้แกมาขับรถให้พวกฉัน ส่วนรถที่ใช้ เป็นรถของกรมป่าไม้ที่ไว้สำหรับขับเข้าป่าโดยเฉพาะ อ้อ อย่าเข้าใจผิดว่าจะเป็นรถทหารอะไรแบบนั้นล่ะ มันไม่ใช่มันก็คือรถกระบะที่เอาแต่งเติมล้อเพื่อให้เหมาะกับการใช้งานนั่นแหละส่วนการมาส่งเสบียงแบบนี้ฉันก็มากันทั้งหมดแปดคน นั่งหน้าคนขับสี่คนและอยู่ด้านหลังสี่คน ฉันกับเพื่อนเลือกที่จะอยู่ด้านหลังคอยดูหม้ออาหารที่ขนมา และดูวิวบรรยากาศไปด้วยรถแล่นตรงไปข้างหน้า ทางซ้ายขวาเต็มไปด้วยต้นไม้ต้นใหญ่ ใบสีเขียว เสียงสายลมที่พัดไหวขณะที่รถกำลังแล่นบวกกับบรรยากาศที่ไม่มีมลพิษของฝุ่นควัน ทำให้ฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้ ฉันเข้าใจแล้วละว่าทำไมลุงกำนันถึงดูรักในถิ่นฐานบ้านเกิดตัวเองนัก มันให้ความรู้สึกแบบนี้นี่เอง ยิ่งเข้ามาลึกเท่าไหร่ เสียงนกร้องกับจิ้งหรีดเรไรก็ดังมากขึ้นลุงกำนันยังเคยบอกอีกว่า ที

“น้ำมนต์ ช่วงนี้แกกับพี่พายุแปลก ๆ รึเปล่าวะ ตั้งแต่วันที่กลับมาจากรับน้องละ พี่เขาตามติดแกแจเลย”“ใช่ ๆ ฮั่นแน่ หมกเพื่อนเหรอ เดี๋ยวนี้มีความลับนะ”“พี่พายุจีบใช่ไหม บอกมาซะดี ๆ อย่าหมกนะ” ก็อย่างที่เพื่อนฉันพูดนั่นแหละ ตั้งแต่กลับมาจากการรับน้อง พี่พายุก็มาวุ่นวายอยู่รอบตัวฉันทุกวัน ย้ำ ว่าทุกวัน“ไม่มีอะไรหรอก คงบังเอิญแหละ”“โธ่ยัยมนต์ เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าพี่พายุเขาชอบแก” “ใช่ ๆ หวานเห็นด้วยกับทิพย์นะ มนต์นั่นแหละซื่อ” “ฉันไม่ได้ซื่อ ก็พี่เขาไม่เคยพูดไม่เคยบอกอะไร ฉันไม่อยากคิดไป เอง”“นี่ พี่เขาไม่บอกแกก็ถามเองเลยสิ ถามสิถาม” ฉันหันไปค้อนใส่ยัยพิ้งค์ พวกมันจะไปรู้อะไรถึงฉันจะเป็นคนตรง ๆ แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่สมควรที่จะเอ่ยถามก่อนรึเปล่า แล้วพี่พายุก็ไม่เคยพูดอะไรเลยด้วย ถ้าถาม ออกไปแล้วเขาไม่คิดอะไรละ มันไม่แย่กว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้รึไง“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น แกนะแก ขืนชักช้าระวังมีคนคาบไปนะเว้ย โดยเฉพาะยัยคนชื่อรุ้งอะไรนั่น บอกตามตรงว่าฉันไม่ถูกชะตาเอาซะเลย เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้”“บวกยัยพิ้งค์ ฉันเห็นด้วย ทำเป็นพูด พี่พายุคะ พี่พายุขา ชิ น่ารักตายแหละ” ฉันมองไปที่ยัยทิพย์กับย

ติ้งผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก่อนจะเห็นว่าเป็นข้อความทางไลน์จากรุ้ง ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่อ่านแล้วปล่อยผ่านไป แต่ถ้าผมทำแบบนั้นมันคงไม่ดีแน่ ผมไม่อยากต้องมานั่งปวดหัวทีหลัง เคลียร์ให้มันจบ ๆ ไปเลยดีกว่า ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกสงสารเธอนะ มันต้องสงสารเห็นใจอยู่แล้วละ ในเมื่อผมเอ็นดูเธอเหมือนน้อง แต่ว่า...ผมดันสงสารตัวเองและห่วงความรู้สึกน้ำมนต์อนาคตแม่ของลูกผมมากกว่านี่สิ เพราะฉะนั้นทำให้ทุกอย่างมันจบไปเถอะ จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังไลน์รุ้ง : พี่พายุคะ พี่พายุอยู่ที่ผับหรือเปล่าคะพายุ : อยู่ครับ มีอะไรเหรอรุ้ง : ดีเลยค่ะ รุ้งกำลังจะไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ รุ้งจะได้ไปนั่งเล่นกับพายุด้วย ถ้ารุ้งไปจะรบกวนหรือเปล่าคะพายุ : โอเคครับ งั้นเดี๋ยวแจ้งการ์ดด้านหน้าเลยนะ พี่มีเรื่องจะคุยกับรุ้งเหมือนกันรุ้ง : ค่ะนี่คือข้อความที่ผมคุยกับรุ้ง ผมก็ได้แต่หวังว่าเธอจะยอมรับและทำใจได้นะ เพราะคนมันไม่ได้ชอบ ต่อให้พยายามมันก็ไม่ชอบอยู่ดี ผมเป็นผู้ชายประเภทที่ว่า ถ้าไม่ได้คิดจะเอามาเป็นแม่ของลูกจะไม่คุยหรือควงเล่นไปวัน ๆ ซะด้วยสิตั้งแต่ที่ผมเจอน้ำมนต์ทุกคนอาจจะคิดว่าผมบ้า ผมยังแอบคิดเลย ว่าผมเปลี่ยนตัว

ตั้งแต่วันนั้น วันที่พี่พายุเขาบอกว่าชอบฉัน บอกว่าอยากลองคุยกับฉัน ฉันแทบไม่ได้มีเวลาส่วนตัวอีกเลย ทุกครั้งที่เขาว่างเขาจะแวะเวียนมาหาฉันเสมอ พาฉันไปกินข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง จนตอนนี้ก็ผ่านมาได้สองเดือนแล้วสองเดือนที่ผ่านมาเขาพิสูจน์ตัวเองให้ฉันเห็นแล้วว่า เขาชอบฉันคนเดียวจริงๆ ไม่มีวอกแวกเลย ตอนแรกฉันก็ไม่มั่นใจหรอก ทั้งสับสนและตกใจ อยู่ดี ๆ ก็มาบอกว่าชอบ ถ้าไม่ตกใจนะสิแปลกช่วงแรกฉันก็ไม่ชินกับการกระทำของเขานะ ไม่ว่าจะเป็นคำพูด หรือพฤติกรรม ทุก ๆ อย่างที่เขาแสดงออกมา มันไม่ชินเลย!! เราเคยเถียงกันเรื่องนี้ และตอนนี้เขาก็งอนฉันอยู่!!!ฉันจะเล่าเหตุการณ์เมื่อสามวันที่แล้วให้ฟัง“มนต์ครับ ไปกินข้าวกันนะ พี่หิ้วหิว นะครับ นะ”“ค่ะ” เราก็เดินไปที่รถของเขา แต่ระหว่างที่ฉันกำลังจะเปิดประตู เขาก็เป็นคนเปิดประตูให้ ฉันหันไปมองเขาตรง ๆ แล้วเข้าไปนั่งในรถ“มนต์อยากกินอะไรครับวันนี้ เดี๋ยวพี่พาไปทุกที่เลย อยากไปที่ไหนบอก” ฉันหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเลือกที่จะพูดกับเขาตรง ๆ ว่า“พี่พายุเหนื่อยไหมคะ”“เหนื่อยอะไรครับ”“เหนื่อยที่ต้องมารับมาส่ง เหนื่อยที่ต้องมาเอาใจมนต์