จะว้ากให้เธอรัก의 모든 챕터: 챕터 71 - 챕터 80

“โอ้ ไอ้ยุมาแต่เช้า มีความสุข ไปทำอะไรมาครับ” “ไม่บอก” ผมตอบไอ้วินที่ยิ้มล้อผมอยู่“จะมีอะไร ช่วงนี้เขากำลังอินเลิฟ มึงไม่รู้เหรอวิน”“ไอ้เหนือ มึงก็ไปล้อไอ้ยุมัน กว่ามันจะยิ้มแบบนี้ได้ มันเก็บกดมาตั้งเท่าไหร่ สงสารมันหน่อย” ไอ้ดินพูดเหมือนจะว่าไอ้เหนือ แต่ไม่ใช่พวกมันแซวผม“ธรรมดา คนมันมีแฟนอะนะ เป็นได้แค่คนคุยก็หุบปากไป”“หืม ไอ้ยุ ปรี๊ดเลย พูดแบบนี้ปรี๊ดเลย” ไอ้เหนือมันโวยวายออกมา มันเกือบจะได้น้องทิพย์เป็นแฟนแล้วแหละ ถ้าวันนั้นเด็กเก่ามันไม่เดินเข้าไปทัก ป่านนี้มีแฟนกับเขาละ ส่วนไอ้ดินกับไอ้วินสองคนนี้ไม่มีปัญหา ไอ้ดินเป็นแฟนกับน้องหวานตั้งแต่แข่งขัน ส่วนไอ้วินกับน้องพิ้งค์เพิ่งจะตกลงคบกันเมื่อวานนี้“แล้วนี่ยังไงมึง ไม่ไปรับน้องมันรึไง ปกติเห็นตัวติดกัน”“ไม่อะ น้องบอกให้กูไปรับส่งน้องแค่ตอนเย็นก็พอ ไม่อยากให้กูขับรถไป ๆ มา ๆ ต้องตื่นแต่เช้า กลัวกูเหนื่อย”“น้องมนต์โคตรคนดี” ไอ้วินว่า ผมไม่ได้สนใจ เพราะแฟนผมดีมาตลอดอยู่แล้วผมอยากจะไปรับเธอทั้งเช้าเย็นนั่นแหละ แต่ผมเคารพความคิดเห็นเธอ วันนั้น หลังจากที่เธอบอกฝันดีผมกลับ ทำเอาผมแทบนอนไม่หลับ ปกติมีแต่มนต์เขิน วันนั้นมนต์ทำผมเป๋ไป

“นักศึกษาใครยังไม่ได้ส่งรายงานของอาจารย์ รีบนำมาส่งให้เรียบร้อยก่อนสอบนะคะ เดือนหน้าเราจะสอบกันแล้ว รีบเคลียร์ตัวเอง ไม่อย่างงั้นอาจารย์ไม่ให้เข้าสอบทราบไม่ทราบ”“ทราบค่ะ/ครับ”“ค่ะ งั้นวันนี้พอแค่นี้ แล้วเจอกันชั่วโมงหน้านะคะ” พูดจบอาจารย์แม่ที่สอนวิชาเอกของฉันก็เดินออกจากห้องเรียนไป“เฮ้อ ดีนะ พวกเราส่งกันแล้ว ไม่งั้นต้องมานั่งเครียดเหมือนเพื่อน ๆ ที่ยังไม่ได้ส่งแน่” ยัยหวานว่า“จะว่าไปก็ไวเหมือนกันนะ อีกแค่เดือนเดียวพวกเราก็จะสอบแล้ว”“ยัยทิพย์พูดถูก แต่เสียดายปิดเทอมเล็กแค่เดือนเดียวเองอะ” ฉันมองยัยพิ้งค์ที่พูดตัดพ้อระยะเวลาในการปิดเทอมอยู่“เอาน่า ดีกว่าไม่ปิดนะ” ฉันพูดกับพวกมัน“ว่าแต่แกกับพี่เหนือนี่ยังไงยัยทิพย์ ยังไม่ดีกับพี่เขาอีกเหรอ”“ยังอะยัยมนตร์ ฉันไม่มั่นใจว่ะ แกคิดดูนะถ้าวันนั้นฉันตกลงเป็นแฟนเขาแล้วมารู้ทีหลังว่าเขายังมีเด็กอยู่ มันจะไม่แย่กว่าตอนนี้เหรอวะ”“จริงของแก แต่ก็ระวังน้า เล่นตัวมาก ๆ พี่เหนือไม่อยู่ง้อขึ้นจะมานั่งเสียใจไม่ได้นะเว้ย”“ยัยพิ้งค์พูดถูกนะทิพย์ ตอนนี้พี่เหนือก็เคลียร์หมดแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ให้โอกาสพี่เขาหน่อยเหรอ”“ยัยมนต์ ฉันก็อยากให้นะ แต่พี่เขา

“พี่พายุคะ พี่พายุ” “...”“พี่พายุคะ ตื่นค่ะ กินข้าวเร็วจะได้กินยา”“ฮือ พี่นอนก่อนนะ เอาไว้ก่อน”“ไม่ได้ค่ะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”“...”“ถ้าพี่พายุไม่ลุกขึ้นมา มนต์จะไม่คุยด้วยแล้วนะคะ”“โอ๊ย มนต์อะ” ฉันมองคนตรงหน้าที่ลุกขึ้นมานั่งหน้าบูด ตาก็แดง แก้มก็แดง สงสัยไข้จะเล่นงานแล้วแน่เลย“ไปล้างหน้าค่ะ แล้วมากินข้าว ให้ไวเลยนะคะ!”“...” เขามองหน้าฉันแล้วสะบัดหน้าหนีลุกไปล้างหน้า ก่อนจะเดินกลับมานั่งหน้าบูดที่โซฟา“กินข้าวค่ะ จะได้กินยา จะได้หาย”“...”“อย่าดื้อนะคะพี่พายุ มนต์ไม่อยากทะเลาะกับพี่นะ” เท่านั้นแหละคะ คนตรงหน้าเบ้หน้าเลย นี่อย่าบอกนะว่าจะร้องไห้นะ บ้าไปแล้ว เขาเสียสติไปแล้วแน่ ๆ“หยุดเบ้ปากเลยค่ะ ทานข้าว หยุดนะ” ฉันพูดแต่เขาก็ยังไม่ยอมกินข้าว จนฉันต้องหยิบถ้วยเข้าต้มมาใกล้ตัว ก่อนที่จะหยิบช้อนตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วยกป้อนเขา“มาค่ะ มนต์ไม่ดุแล้ว อะนี่กินนะคะ มนต์ป้อน” เขาอ้าปากรับข้าวที่ฉันป้อนช้อนแล้วช้อนเล่า จนข้าวต้มในถ้วยหมดฮึกพอฉันเงยหน้ามองอีกที ก็ต้องตกใจและแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ที่คนตรงหน้าพยายามห้ามเสียงร้องไห้ของตัวเอง ค่ะได้ยินไม่ผิดเขา ร้อง ไห้!!!โอ้พระเจ้

“ยัยมนต์”“...” ฉันไปตอบแต่มองคนตรงหน้าแทน“ขอบใจนะที่มาเป็นแบบให้”“อืม ฉันไปละ” พูดจบฉันก็จะเดินออกไปจากสตูที่เราใช้ถ่ายงาน“เดี๋ยว ระวังผู้หญิงที่ชื่อรุ้งดี ๆ ถ้าเธอพลาดเธอจะเสียใจเหมือนฉัน ครั้งหนึ่งฉันมีเคยมีแฟนและรักกันมาก แต่พอพี่เขามาเรียนต่อมาเจอกับยัยรุ้งนั่น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป”“...”“ฉันกับเขาต้องเลิกกัน ผู้หญิงคนนี้ทำได้ทุกอย่างที่อยากได้ ไม่สนแม้กระทั่งความถูกผิด ถ้าเธอคิดว่าฉันร้าย ฉันยอมรับ แต่ผู้หญิงอย่างยัยนั่นเรียกว่าร้ายไม่ได้หรอกนะ เพราะยัยนั่นมันเลว ระวังดี ๆ ล่ะ” ฉันยืนหันหลังฟังยัยพรรณพูด สงสัยยัยรุ้งนะร้ายกว่าที่คิดแฮะคนไม่ชอบหน้ากันอย่างยัยพรรณถึงได้ออกปากเตือน“อืม ขอบใจ แค่นี้ใช่ไหม ฉันไปล่ะ”“เดี๋ยว”“อะไรอีก”“พี่พายุอะ เด็ดดีนะ เตรียมตัวให้พร้อมละ อย่าทำให้โกรธเชียวเดี๋ยวชะตา...ขาด จะหาว่าฉันไม่เตือน หึ”“ยัย..” ฉันหันไปกะว่าจะด่ายัยพรรณนี่เต็มที่ แต่มันดันเดินหนีไปแล้ว หนอยแหนะขิงว่าตัวเองได้พี่พายุงั้นเหรอ แล้วมีการบอกว่าเตรียมตัวเพราะชะตา..จะขาดอีก ยัยบ้านี่ ไม่ชอบหน้ากันยังไงก็ไม่ชอบอย่างนั้น สงสัยจะดีกันไม่ได้ ยัยอสรพิษเอ้ยตืด...ตืด...“ทำไมรับช้า

วันสอบวันสุดท้าย“ไงพวกแกทำได้กันไหมวะ”“อื้อได้” ฉันเอ่ยถามเพื่อน ๆ ของฉัน หลังจากแกจากห้องสอบแล้วใช่ค่ะวันนี้เป็นวันที่พวกฉันสอบวันสุดท้าย ตลอดอาทิตย์นี้ ฉันกับพี่พายุก็ไม่ค่อยเจอกันเท่าไหร่เพราะว่าพี่เขาก็อ่านหนังสือเตรียมสอบเหมือน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ทั้งโทรทั้งไลน์มาคุยกับฉันอยู่ดี"กลับเลยไหม ไหน ๆ ก็สอบเสร็จแล้ว”“พวกแกกลับก่อนเลย ฉันขอรอเฮียพายุก่อน เฮียเขาบอกให้รอ” ฉันตอบยัยพิ้งค์ พวกมันก็พยักหน้ารับก่อนที่จะเดินแยกออกไปขออัปเดตเรื่องราวของยัยพิ้งค์กับพี่วินหน่อยนะ ตอนนี้เขาสองคนเลิกกันแล้วละ สวนพี่วินก็พยายามตามง้อ แต่ยัยพิ้งค์ไม่ยอมคืนนี้ ฉันถามมันว่าทำไม มันบอกฉันว่า วันนั้นที่มันร้องไห้มันตั้งใจจะไปง้อพี่วิน เพราะพี่วินงอนนางอยู่ แต่พอเปิดประตูเข้าไปนางกลับโดนเซอร์ไพรส์ซะเองพี่วินนอนอยู่บนเตียงกับคู่หมั้นเสื้อผ้าไม่ได้ใส่ พี่วินก็พยายามจะอธิบาย แต่นางไม่ฟังวิ่งร้องไห้ออกมา จนในที่สุดนางก็ตัดสินใจบอกเลิกพี่วิน พี่วินตัดสินใจมาพูดคุยกับพวกฉัน ขอให้พวกฉันช่วยจนพวกฉันต้องบอกพี่วินไปตรง ๆ ว่าเรื่องนี้ช่วยอะไรไม่ได้ พี่วินผูกเองก็ต้องแก้เอง แล้วฉันยังบอกพี่วินอีกว่า คนอ