All Chapters of จะว้ากให้เธอรัก: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากที่เฮียพีออกไป เฮียมันก็ไม่ยอมกินข้าวและไม่คุยกับฉันอีกเลย มองก็เจอแต่สายตาโกรธ จนไม่อยากจะสบตาแล้ว"ถ้ายังอยากเก็บซิงไว้อย่าทำให้เฮียโกรธ" โอ๊ย แล้วประโยคคำพูดของเฮียก็อยู่ในหัวฉันซ้ำไปซ้ำมาอยู่นี่แหละ ออกไปซักทีสิโว้ย คนยิ่งกลัว ๆ อยู่แล้วก็ไม่ใช่เฮียคนเดียวนะที่มึนตึงใส่ฉัน เพื่อนเฮียอีกสามคนก็มึนตึงใส่เพื่อนฉันเหมือนกัน ก็แหงล่ะ เฮียพี่เล่นเดินจุ๊บเดินหอมแก้มพวกฉันทุกคนก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้พวกฉันเผชิญชะตากรรมอันน่าอึดอัดนี่อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายเฮ้อ ทำไงล่ะทีนี้ จ๋อยเลย ซ้อมเต้นซ้อมร้องก็เหนื่อยอยู่แล้วยังต้องมานั่งเหนื่อยใจกับพวกไม่มีเหตุผลอีกเอ๊ะหรือว่าเราจะทำเป็นไม่สนใจดี เออ จริง ไม่เห็นต้องสนใจเลย ไม่เป็นอะไรกันสักหน่อย งือ ไม่ได้อีกแหละ เดี๋ยวถูกทลายซิง ฉันจะเก็บซิงไว้ชิงโชค โว้ย ปวดหัว ปวดกว่าแต่งเพลงอีก"เอาละเด็ก ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ละ นอนพักผ่อนร่างกายให้อาหารมันย่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวบ่ายสองเราค่อยเริ่มซ้อมกันต่อ ทีนี้ใครจะง้อจะงอนจะนู่นนี่นั่นก็รีบเคลียร์น้า เจ๊จะไปเข้าห้องน้ำก่อนละ ไปกับฉันไหมพวกแก" เจ๊ริชชี่พูดกับพวกฉันในสองสามประโยคแรก ก่อนจะหันไปพูดกับเจ๊รั

“กูถามพวกมึงจริงเถอะ มึงจริงจังหรือแค่เล่น ๆ กับน้องมันวะ” เฮียมันถาม ผมไม่ตอบนอกจากจ้องหน้าเฮียมันนิ่ง“บอกตามตรงกูสงสารน้องถ้าต้องมาได้คนอย่างมึง ถ้ามึงไม่จริงจังมึงก็เลิกยุ่งกับน้องไปซะตั้งแต่ตอนนี้ กูไม่อยากเห็นน้ำตาของเหล่านางฟ้าของกู กูรักกูหวงของกูมาตั้งนาน กูคงไม่ยอมปล่อยพวกน้องมันให้มึงหรอก” เฮียมันพูดพร้อมกับจ้องหน้าพวกผมทีละคนนิ่ง ๆ“ผมจะทำให้เฮียกลืนคำพูดตัวเอง ไม่ว่ายังไงผมก็จะเอาน้ำมนต์มาเป็นของผมให้ได้ ในเมื่อเฮียไม่ยอมบอกว่าเฮียเป็นอะไรกับน้อง ผมไปถามน้องเองก็ได้ หึ แต่จะถามด้วยวิธีไหนนี่ก็อีกเรื่องนะ” ผมพูดพร้อมกับหันหลังกำลังจะเดินกลับ“ไอ้พายุมึงเดี๋ยว หยุดอยู่ตรงนั้นเลย” พอผมเดินจะถึงประตูห้อง เฮียมันก็เรียกผมไว้ ผมก็หยุดเพราะอยากจะรู้ว่าเฮียมันจะพูดอะไร“ครับ” ผมหันมาจ้องเฮียมันช้า ๆ“กูไม่บอกพวกมึงหรอกว่ากูเป็นไรกับน้อง ๆ มัน พวกมึงรู้แค่ว่ากูรักพวกน้องมากก็แล้วกัน แล้วกูก็ขอเตือน อย่ามาทำอะไรเหี้ย ๆ ใส่น้องกู” เฮียมันพูด ผมไม่ตอบนอกจากยักไหล่“แล้วก็ไม่ต้องทำคะแนนนะ หึ อย่าลืมรับน้องยังไม่จบ” เฮียมันพูดพร้อมกับยิ้มร้ายใส่พวกผม ผมก็หันหลังกลับออกจากห้องทันทีปัง!

“ไอ้ดิน น้องหวานประกวดดาวมหาลัยคู่ที่เท่าไหร่วะ” ผมถามไอ้ดิน ผมคิดว่ามันต้องรู้“คู่แรกเลยว่ะมึง” ไอ้ดินตอบพร้อมกับสีหน้าที่ดูเป็นห่วงชัดเจน“โห ไรวะ น้องจะได้พักไหมนั่น สงสารฉิบ” ไอ้เหนือพูด พร้อมกับตบไหล่ไอ้ดินเบา ๆ“เออนั่นสิ สงสารน้อง พวกเรานี่ก็แปลกเนอะเป็นถึงราชาวิศวะแต่รู้ว่าใครลงประกวดอะไรก็แค่น้องน้ำหวานคนเดียว ที่เหลือไม่รู้อะไรเลย” ไอ้วินพูด นั่นสิ ทำไมนะ ทำไม ไม่ใช่พวกผมไม่สืบนะครับ ไอ้วินเจาะข้อมูลแล้วข้อมูลอีก ก็ไม่รู้ว่าพวกเธอลงประกวดอะไร รู้แค่น้องน้ำหวานคนเดียวเท่านั้น"เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้พายุ" ไอ้วินพูดพร้อมกับมองหน้าผมด้วยสายตาเคือง ๆ"เออใช่ เพราะมึง" ไอ้เหนือพูด"มึงเลยพายุ" ไอ้ดินก็ร่วมผสมโรงด้วยอีกคน"เกี่ยวไรกับกู" ผมพูด ก็นั่นสิ เกี่ยวไรกับผมวะ ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"จะไม่เกี่ยวกับมึงได้ไง ถ้ามึงไม่รวนน้องน้ำมนต์ น้องน้ำมนต์คงไม่บอกยัยพิชชี่ปิดหรอก" ไอ้เหนือพูด หึ นั่นสินะ ถ้าวันนั้นผมไม่รวนน้อง ป่านนี้พวกผมคงรู้แล้วว่าใครแข่งอะไรยังไง เห็นการซ้อม มีน้องอยู่ในสายตาตลอด"เหอะ แต่มันก็ดีไม่ใช่ไง" ผมพูด ที่ดีเพราะว่า ยิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ ตอนเปิดเผยตัวตนจะทำให

ด้านน้ำมนต์ “เป็นไงบ้างจ๊ะเด็ก ๆ หายตื่นเต้นกันรึยังเอ่ย” เจ๊ปูเป้ที่สแตนด์บายอยู่หลังเวทีรีบวิ่งเข้ามาหาพวกฉันทันที หลังจากพวกฉันลงเวทีแล้ว“นิดหน่อยค่ะเจ๊ พวกมนต์ไปห้องพักได้แล้วใช่ไหมคะ” ฉันถามเพราะตอนนี้อยากพักมาก ๆ เหนื่อย“น้องพิ้งค์ น้องมนต์ น้องทิพย์ไปได้ค่ะ แต่น้องหวานหนูต้องไปเปลี่ยนชุดที่เจ๊เตรียมไว้ให้เดี๋ยวนี้เลย เขามีเวลาให้เราแค่สิบนาทีในการเตรียมตัว” เจ๊ปูเป้พูด จริงสิ ยัยหวานมีขึ้นแข่งดาวต่อนี่นา“หวาน สู้ ๆ นะ พวกฉันจะเป็นกำลังใจให้” ยัยพิ้งค์พูด“สู้เขานะแก แกทำได้” ยัยทิพย์“ตั้งสติให้ดี จำบทตัวเองให้ได้ แกทำได้เพื่อน” ฉันพูดให้กำลังใจก่อนพวกเราจะกอดกันและเจ๊ปูเป้ก็พายัยหวานไป“โห แก สงสารยัยหวานเหมือนกันเนอะ ยังไม่ทันได้พักเลยอะ” ยัยพิ้งค์พูด“นั่นสิ เหนื่อยน่าดูเลย” ยัยทิพย์“ปะ ไปกันเถอะพวกเรา ยัยหวานเก่งทำได้อยู่แล้ว” ฉันพูดและกำลังจะเดินออกไปก็มีคนเรียกไว้ซะงั้น“น้องมนต์คะ อย่าเพิ่งไปลูก”“มีอะไรหรือเปล่าคะเจ๊ริชชี่” ใช่แล้วค่ะเสียงเมื่อกี้ เป็นเสียงของเจ๊ริชชี่เอง“คืองี้ลูก คณะกรรมการรายการแรปอะ เขาต้องการให้ตัวแทนแรปทั้งหมดโชว์รวมในเพลงเดียว เจ๊ก็เพิ่งรู้

“อ๊าย ยัยมนต์กลับมาแล้ว” ยัยพิ้งค์พูด“เป็นไงบ้างน้ำมนต์ของเจ๊ เขาเรียกไปทำไมเหรอ” เจ๊ริชชี่พูดออกมาพร้อมกับแววตาที่แสดงถึงความอยากรู้เป็นที่สุด“นั่นดิ เร็ว ๆ ยัยน้ำมนต์” ยัยหวานพูด“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะเจ๊ แค่เรียกให้ไปซ้อมเพื่อแบ่งพาร์ตเพลงที่ต้องร้องตอนเปิดตัวแค่นั้นเอง”“ฮะ อะไรนะ” พิ้งค์ หวาน เจ๊ริชชี่ประสานเสียง“ทำไมเป็นงี้อะ แล้วจะไหวเหรอ” เจ๊ริชชี่ถาม“ไม่ต้องห่วงหรอกเจ๊ มนต์ยังไหว” ฉันพูดยิ้ม ๆ“เออ ว่าแต่แกสองคนแข่งเสร็จแล้วช่ะ ได้ที่เท่าไหร่วะ แล้วนี่ยัยทิพย์แข่งจบมนต์ก็ขึ้นต่อเลยใช่ไหมคะเจ๊”“มนต์ใจเย็นนะ ทีละคำถาม เอางี้เรื่องผลอะ ยังไม่มีใครทราบ เขาจะประกาศก็ต่อเมื่อแข่งแรปเสร็จ” ยัยหวานพูด“หรือง่าย ๆ เลยนะลูกสาว เขาจะประกาศผลทั้งหมดพร้อมกัน และใช่จบของยัยทิพย์หนูต้องขึ้นต่อค่ะลูก” ฉันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา“เฮ้อ จะไหวไหมเนี่ยลูกสาว” ฉันได้ยินเสียงเจ๊ริชชี่พูดออกมาแต่ก็ไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้ฉันต้องการพักผ่อน“ถึงคิวเมื่อไหร่มาเรียกด้วยนะคะ” ฉันพูดก่อนที่ทั้งห้องจะตกอยู่ในความเงียบ จริง ๆ ฉันไม่ได้หลับหรอก ฉันแค่กำลังใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง ว่าฉันควรจะ