Lahat ng Kabanata ng เมื่อฉันติดอยู่ในเกมฮาเร็มที่ไม่ตรงปก: Kabanata 11 - Kabanata 20

มีเรื่องราวมากมายที่ทำให้เบรเดนไม่เข้าใจในตัวเอง ว่าในยามนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ความหลงใหลที่เขามีต่อองค์หญิงเจเนวีนั้นจางหายไปจนหมด หลงเหลือเอาไว้เพียงแค่ความว่างเปล่าและความหวาดระแวงเท่านั้น ทว่าเมื่อพี่มีนาบอกกล่าวกับเขาถึงเรื่องหน้าที่การงานของเขา..มันถูกต้องที่สุดที่ว่าในยามนี้เขากำลังเอาเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวมารวมกัน และมันไม่ถูกต้องเป็นอย่างมากเลยทีเดียวเขาเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน พี่มีนาซึ่งเป็นลูกสาวคนโตของท่านป้าถูกส่งมาที่เมืองหลวง และท่านพี่ทำงานได้ดีจนถูกส่งเข้าไปทำงานในพระราชวัง พี่มีนาทำงานอย่างหนักจนสามารถเข้าไปรับใช้ใกล้ชิดองค์หญิงในที่สุด และนั่นคือจุดเปลี่ยนของครอบครัวเราเลย พี่มีนาส่งเขาเข้าไปเรียนการเป็นอัศวินเพื่อมาเป็นองครักษ์ขององค์หญิง ครอบครัวของเราดีขึ้นตามลำดับเพราะมีเขาและพี่มีนาช่วยกันหาเงินส่งไปให้คนทางบ้านจริงอยู่ที่เขาควรลาออกจากตำแหน่งอัศวินขององค์หญิง หากไม่มีใจที่จะทำงาน แต่ทว่าไม่มีงานไหนที่จะได้เงินดีเท่ากับการ..เป็นอัศวินขององค์หญิงอีกแล้ว เขาลาออกไม่ได้และไม่มีวันทำเช่นนั้น ตัวเลือกเดียวของเขาในยามนี้คือการตั้งใจทำงานให้ดีเบรเดนกำม

ทันทีที่ท่านแกรนด์ดยุคเดินเข้ามาในห้องนี้ บรรยากาศรอบๆ ห้องก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แววตาที่เคยอ่อนโยนของท่านหญิงเซียร่าแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เย็นชาราวกับราชินีหิมะ นางไม่มองหน้าของบุตรชายของสามีผู้ล่วงลับเลยด้วยซ้ำ“เรื่องนั้นข้าไม่ไว้ใจเจ้า..บอกตามตรงว่าเจนนี่นั้นคือหลานสาวที่ข้ารักมากที่สุด ข้าต้องการให้นางปลอดภัยตลอดระยะเวลาที่นางอยู่ที่นี่ ที่โรแลนด์”สตรีที่พรากบิดาของเขาไป แล้วยังจะหาทางมาพรากตำแหน่งที่มันควรจะเป็นของเขาไปอีกด้วย..สตรีผู้นี้แต่ไหนแต่ไรก็ร้ายกาจอยู่เสมอ เป็นแม่เลี้ยงที่ไม่คิดชายตาแลเขาเลยแม้แต่น้อย..“ท่านแม่ ทำไมท่านกล่าวเช่นนั้นเล่า ลูกไม่คิดทำร้ายองค์หญิงอยู่แล้วนะครับ ลูกขอเอาเกียรติของแกรนด์ดยุคเป็นเดิมพันได้เลยว่านางจะอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยและ..สุขสม..อ่า..มีความสุขแน่ๆ”ไม่มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าที่เคร่งขรึมของท่านหญิงเซียร่า เธอเมินคำกล่าวของไอแซ็คอย่างสิ้นเชิง“เรื่องนั้นข้าบอกแล้วว่าไม่ขอรบกวน เพราะข้ามีผู้ที่ไว้ใจได้พอจะดูแลเจนนี่ของข้าแล้ว”อันที่จริงหากตกลงกันไม่ได้ ส่งเธอกลับไปที่พระราชสวังก่อนก็ได้นะ เจเนวีไม่ค่อยชินกับบรรยากาศที่หนักอึ้งเช่นนี

โหดร้ายมากเหลือเกิน ใครกันนะที่ทำให้งานเทศกาลแสนสุขเช่นนี้ เจิ่งนองไปด้วยเสียงร้องไห้และกลิ่นคาวเลือด เสียงระเบิดที่ถูกจุดขึ้นมาพร้อมกับเสียงของดอกไม้ไฟ..คนสารเลวแบบไหนถึงคิดเรื่องต่ำช้าเช่นนั้นได้กันนะหัวใจของฉันสั่นไหวด้วยความรู้สึกกลัวแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในร่างของเจเนวี คนที่ดีกับฉันมากที่สุดคือมีนา แล้วถ้าหากว่านางเป็นอะไรไป..ฉันจะทำยังไงดีดวงตาของเจเนวีคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำตา มือที่สั่นไหวทั้งสองข้างกำลังกอบกุมมือกันเอาไว้ราวกับเธอกำลังตั้งมั่นในการภาวนา“ตู้ม!!”เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง และมันดังขึ้นใกล้ๆ จุดที่ฉันยืนอยู่มากกว่าที่คิด ในระหว่างที่ความคิดมากมายกำลังเข้าถาโถมว่าจะวิ่งหนีหรือว่านั่งลงเพื่อหลบดี อยู่ๆ ก็มีมือมาดึงรั้งให้ฉันวิ่งตามเขาไปหยดน้ำอุ่นๆ เอ่อล้นในดวงตา คืนนี้ทำไมถึงเป็นค่ำคืนที่โหดร้ายมากขนาดนั้นกันนะ แล้วนี่ฉันกำลังวิ่งตามใครมา..“อะ..เอ่อ ปล่อยฉันก่อนดีไหมคะ”เราวิ่งมาไกลมากพอสมควรจนตอนนี้แทบมองไม่เห็นบรรยากาศที่แสนวุ่นวายของงานแล้ว เธอนั่งลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยหอบ ในยามนี้อยากจะร้องไห้ก็ร้องออกมาไม่ออกเพราะมันทั้งเหนื่อยและรู้สึกเห

ฉันนั่งกอดเข่าตัวเองในขณะที่ท่านอีริคกำลังแหงนใบหน้าขึ้นไปมองด้านบนด้วยความหวัง เขาหวังว่าเบรเดนจะรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเรา จากนั้นเขาก็น่าจะออกตามหา แต่ทว่าเรานั้นในหลุมนี่มานานสองนานก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครโผล่มาช่วยสักคนเลย อากาศในยามราตรีเริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ จนมือของฉันมันขยับแทบไม่ได้อีรีคจัดการทำแผลที่ถูกยิงของเขาอย่างลวกๆ เพื่อไม่ให้เลือดมันไหลไปมากกว่านั้น เขาเบนสายตาไปมองหน้าขององค์หญิง พระองค์อยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูเท่าไหร่นัก ใบหน้าและเส้นผมแปดเปื้อนไปด้วยโคลนตม“พระองค์เจ็บตรงไหนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ โจรถ่อยทั้งสองคนนั่น ทำร้ายจนพระองค์มีสภาพเช่นนี้เลยงั้นหรือ”เธอยกมือขึ้นมาลูบต้นคอ พลางหัวเราะอย่างเขินๆ“อ่า มันไม่ได้เจ็บอะไรเลยค่ะ แล้วมีนาปลอดภัยดีใช่หรือไม่ ท่านอีริคถึงได้มาที่นี่พร้อมกับเบรเดน”คืนนี้มันช่างยาวนานมากไปแล้ว มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เธอวิ่งหนีความตายมาพบเจอกับเรื่องเสี่ยงอันตรายอีกหน มัน..น่าตกใจและการทำใจยอมรับในเรื่องที่เกิดขึ้นมานั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย“พ่ะย่ะค่ะ..สาวใช้ของพระองค์ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และองครักษ

สิ่งใดเล่าที่เจ้าอาจหาญเรียกขานมันว่าความผิดบาป สิ่งนั้นมันคือการกระทำชั่วช้าสารเลวหรือว่ามันคือการทำให้ผู้อื่นเจ็บปวดเจียนตาย..คาดินันเอลล็อตยืนมองใบหน้าของเด็กชายผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังโอบกอดร่างที่ไร้วิญญาณของมารดา เด็กชายผู้นั้นร่ำไห้ปริ่มจะขาดใจกับการจากไปของท่านแม่ผู้เป็นที่รัก“เด็กน้อย ถึงแม้ว่าในยามนี้เจ้าจะรู้สึกโศกเศร้ามาแค่ไหน แต่ทว่าทุกชีวิตย่อมต่อเดินไปต่อ เจ้าจะมามัวร่ำไห้เช่นนี้ท่านแม่ของเจ้าจะไม่มีวันสงบสุข นางจะเสียใจและไม่ได้กลับไปสู้อ้อมกอดของพระเจ้า”ในชีวิตของอีริค เขามีเพียงแค่ท่านแม่ผู้เดียวเท่านั้น เราทั้งคู่อยู่ด้วยกันและจับมือเพื่อก้าวข้ามผ่านเรื่องเลวร้ายด้วยกันมา อิ่มด้วยกัน อดด้วยกัน ท่านแม่คือโลกทั้งใบของเขาและการหายใจต่อไปมันทำได้ยากมากเหลือเกินเมื่อเขาสูญเสียมารดา“ไม่เป็นไรข้าจะพาเจ้าไปยังบ้านเด็กกำพร้า ที่นั่นจะมีเพื่อนเยอะแยะเลยล่ะเด็กน้อย”อีริครับมือกับความสูญเสียไม่ได้ และเมื่อเข้ามาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเขามักจะถูกรังแกอยู่เสมอ ตามร่างกายของเขามันเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย จากการถูกทุบตีและทำร้ายร่างกายอย่างหนักคาดินันเอลล็อตมองเด็กน้อยอีริคด้วยควา