All Chapters of นิยายชุดหวานรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“เรียบร้อยดีไหม”“มีปัญหานิดหน่อยครับคุณโย” วัลลภตอบไม่เต็มเสียง ก้มหน้าหลบสายตาเจ้านาย ด้วยเพราะทำงานกับเจ้านายหนุ่มมานาน เขาจึงรู้ดีว่า คำว่าปัญหานั้นไม่ควรเกิดขึ้น ไม่ว่าจะนิดหน่อยหรือใหญ่โตก็ตาม แล้วยิ่งมาเกิดกับผู้หญิงของเจ้านายด้วยแล้ว ยิ่งเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง“ว่ามา” วาโยหันหลังให้คนสนิท เขาเดินห่างออกไปเพื่อสงบสติอารมณ์ ชายหนุ่มไม่ชอบใจที่มีปัญหาเกิดขึ้นกับแผนการที่เขาวางไว้อย่างรัดกุม ร่างสูงสมาร์ตเดินไปหยุดอยู่ริมแม่น้ำ ล้วงมือสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง สายตาคมคมกริบกวาดมองไปทั่วบริเวณ เขาจดจำรายละเอียดทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในครรลองสายตาได้อย่างแม่นยำ มันคือนิสัยและความเคยชินของผู้ที่ผ่านการฝึกฝนทักษะการต่อสู้ชั้นสูงมาอย่างหนัก“มีคนตัดหน้า เขาให้ราคาสูงกว่าครับ” วัลลภบอกด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรง เขาเดินตามเจ้านายไปห่างๆ และหยุดยืนในระยะที่ไม่ใกล้และไม่ไกลจนเกินไป“แล้วไง” วาโยถามกลับเสียงราบเรียบโดยไม่หันกลับไปมองลูกน้อง“เอ่อ...”“นายรู้ว่าต้องทำยังไง ไปทำให้สำเร็จก่อนที่ฉันจะไปถึงที่นั่น”เป็นไปตามที่วัลล

พลอยไพลินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอยังไม่พร้อมจะสูญเสียความสาวในตอนนี้ พี่โยนี่ก็กระไร รุกเธอหนักเหลือเกิน เล่นเจ้าล่อเอาเถิดอยู่ได้ ทั้งที่ไม่มีอะไรชัดเจนกับเธอเลย“เต็นไม่ยอมนะ พี่โยจะมาทำกับเต็นแบบนี้ไม่ได้” น้ำเสียงสั่นๆ ตัดพ้อน้อยใจ“เต็นคิดว่าพี่จะทำอะไร” วาโยถามเสียงเข้ม ทว่าใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม“ทำ เอ่อ...”“คิดไปไกลนะเรา เดี๋ยวพี่ก็ทำตามที่เต็นคิดจริงๆซะหรอก” วาโยว่ายิ้มๆ“คิดอะไร เต็นไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ปล่อยเต็นได้แล้วค่ะ เต็นจะไปอาบน้ำ” พลอยไพลินเปลี่ยนเรื่อง ไหนๆเธอก็ต้องจำใจอยู่กับเขาต่อ เพราะรู้ดีว่าต่อให้ยกแม่น้ำทั้งโลกมาอ้าง เขาก็ไม่มีทางพาเธอกลับแน่ๆ“ตกลงจะไม่แลก” วาโยถามเสียงทุ้ม คิ้วเข้มข้างหนึ่งเลิกสูง สายตาคมปลาบจับจ้องดวงหน้าหวานซึ้งไม่วางตาพลอยไพลินถอนหายใจสุดแรง มองค้อนคนที่ยังคงกอดรัดเธอไว้แนบกายแกร่ง“จะนอนกี่คืนก็เรื่องของพี่โยเถอะค่ะ เต็นรู้หรอกว่า ถึงเต็นจะเอาอะไรมาแลก ถ้าพี่โยคิดจะพักที่นี่ต่อ พี่โยก็จะพัก ไม่ว่ายังไงพี่โยก็จะเอาแต่ใจ ดังนั้นจะนอนกี่คืนก็แล้วแต่เลยค่ะ นอนกันสักเดือนหนึ่งก็ได้ งา

“อืม...” พลอยไพลินครางเบาๆในลำคอ หญิงสาวรู้สึกก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความฝันกับความจริง หากนี่คือฝัน มันคือความฝันอันแสนหวามไหว รสจูบหวานซาบซ่านเคยคุ้นทำให้เธอจูบตอบทั้งที่ยังหลับตา แต่หากนี่คือความจริง ช่างเป็นความจริงที่น่าเคลิบเคลิ้ม เธอมิอาจปฏิเสธได้เลยว่า บทจูบอ่อนหวานซ่านอารมณ์กำลังปั่นหัวเธอให้หลงละเมอ จนมิอาจถอนตัวถอนใจผลักไสคนที่มอบจูบให้เธอได้วาโยแทบคลั่งเมื่อน้องเริ่มจูบตอบ ชายหนุ่มพลิกกายขึ้นทาบทับอยู่เหนือร่างสาว ความหวานล้ำที่ได้รับ บวกกับความใกล้ชิดมากกว่าครั้งไหน อีกทั้งบรรยากาศก็เป็นใจทำให้เลือดในกายหนุ่มร้อนฉ่า เขาไม่รู้เลยว่าครั้งนี้เขาจะหยุดตัวเองได้หรือเปล่า ไม่รู้เลยว่ามันจะเลยเถิดไปไกลถึงจุดไหน วาโยรู้เพียงว่า หากให้ถอนจูบออกมาตอนนี้ เขาต้องลงแดงตายแน่ๆความอึดอัดเพราะโดนโถมทับไว้ทั้งตัว กับจูบที่ค่อยๆทวีความดุดันขึ้นเรื่อยๆทำให้สติที่พร่าเลือนเริ่มชัดเจนขึ้นทีละน้อย พลอยไพลินเบิกตาโพลงในความมืด หัวอกหัวใจสั่นไหวระรัว กลัวพี่ชายเจ้าเล่ห์จะทำมากกว่าที่เคยทำอาการขัดขืนโวยวาย การดิ้นยุกยิก และความพยายามเบี่ยงหน้าหนีทำให้วาโยครางขัดใจ ทว่าชายหนุ่

“หากจะเหมารีสอร์ตเหมือนครั้งนี้ ทางเราจะให้ส่วนลดเพิ่มนะคะ” พนักงานสาวบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทว่าคนที่ได้รับข้อเสนอส่วนลดจากการเหมารีสอร์ตครั้งต่อไปกลับหุบยิ้มฉับ พลอยไพลินสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ ฝืนยิ้มให้กับพนักงานสาว“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”พลอยไพลินหันหลังเดินออกมาจากเรือนรับรอง ก้าวเร็วตรงไปยังรถคันใหญ่ที่จอดอยู่ใกล้ๆ สมองคิดวกวนทบทวนอยู่กับคำว่า เหมารีสอร์ต ทุกย่างก้าวเหมารีสอร์ตแสดงว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีคนอื่นเข้าพักรีสอร์ต ห้องว่างเป็นสิบ แล้วอะไรคือการบอกว่าจองไว้แค่ห้องเดียวดวงตาคู่งามดั่งมีประกายไฟลุกโชติช่วง พลอยไพลินรู้สึกเหมือนมีความร้อนพ่นออกมาทางหูทั้งสองข้าง อาการควันออกหูมันเป็นแบบนี้เองใช่ไหมพี่โย...คนเจ้าเล่ห์ “นี่ค่ะเอกสารของพี่โย” “ขอบคุณครับ” วาโยรับซองจากมือน้อง แล้วเอี้ยวตัวนำไปวางไว้บนเบาะหลัง ก่อนหันกลับมาบังคับรถออกตัวเคลื่อนไปตามทางมุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯพลอยไพลินรีบคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนเขาหันกลับมา เธอจะไม่ยอมให้คนเจ้าเล่ห์มาทำดีเพื่อหวังผลกำไรจากร่างกายเธออ

“อ้อ! บ่ายสามโมงเจอกันที่ลานจอดรถนะน้องสาว”พลอยไพลินมองค้อนบานประตูที่เพิ่งปิดลง หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ใช่เธอไม่อยากไปไร่ภูอิงฟ้า แต่เพราะรู้ว่าถ้าไปแล้วจะต้องเจอกับใครต่างหาก เธอจึงไม่อยากไป เธอรู้ว่าใครคนนั้นต้องไปแน่ๆ เพราะเขาถามเธอเรื่องไปไร่ภูอิงฟ้าตอนอยู่บนรถขากลับจากเมืองกาญจน์ เธออุตส่าห์ยกเอางานสังสรรค์กับเพื่อนๆมาอ้าง มาทวงรางวัลที่งานสำเร็จแล้ว แต่พี่ชายผู้ใจดีกับสาวน้อยทุกคนบนโลกยกเว้นน้องสาวตัวเองกลับไม่ยอมปล่อยเธอ“พี่ต่ายไม่เข้าใจน้อง” คนที่ไม่ได้ดั่งใจบ่นเบาๆ ยิ่งนึกถึงใบหน้าคนนั้นแล้ว เธอก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ และเผลอใช้ปลายนิ้วไล้ริมฝีปากเบาๆอย่างลืมตัว“อย่าลืมนะ พี่ให้เวลาถึงก่อนตะวันตกดินวันอาทิตย์เท่านั้น ไม่อย่างนั้น...” เพชรนิลกดเสียงต่ำ ทำท่าใช้นิ้วชี้ปาดคอตัวเอง ชายหนุ่มเบ้ปากทำตาเหลือกให้ดูสมจริงขึ้นอีกนิด“รู้แล้วน่า ขับรถดีๆนะคะ” พลอยไพลินโบกมือให้พี่ชายซึ่งรับหน้าที่เป็นคนขับรถพาทุกคนในครอบครัวเดินทางไปไร่ภูอิงฟ้า หญิงสาวบริการปิดประตูรถฝั่งคนขับให้ด้วยเมื่อรถตู้คันหรูแล่นออกจ