บททั้งหมดของ นิยายชุดหวานรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

วาโยหัวเราะเบาๆกับท่าทีตื่นตะลึงของน้อง ชายหนุ่มฉวยเอาโอกาสตอนที่หญิงสาวยังยืนนิ่ง ประทับจูบลงบนกลีบปากนุ่ม จุมพิตเบาๆย้ำสองครั้ง ก่อนจะแนบประกบครอบครองความหวานล้ำที่มีเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้นได้ลิ้มรสตลอดมา และก็จะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ลิ้มรสตลอดไปจุมพิตจากคนเป็นพี่นุ่มนวล อ่อนโยน ละมุนละไม สัมผัสรุกเร้าทว่าเนิบช้าล่อหลอกให้คนเป็นน้องหลงกลคล้อยตาม พลอยไพลินหลับตาลง แม้ยังมึนงงและสับสนกับถ้อยคำที่เขาบอกเมื่อครู่ แต่พี่โยก็ไม่ปล่อยให้เธอได้คิดตรึกตรองอะไรเลย เขาใช้จุมพิตจู่โจมเธออย่างรวดเร็ว ทว่าทุกอย่างเป็นไปโดยละมุนละม่อม และด้วยความยินยอมพร้อมใจของเธอพลอยไพลินยกสองแขนเรียวขึ้นคล้องลำคอแกร่ง หญิงสาวเขย่งเท้าขึ้นอีกนิด เบียดกายแนบชิดอีกหน่อย ปากนุ่มเผยอรับการรุกรานจากจูบช่ำชอง และจูบตอบเขาอย่างที่เขาพร่ำสอนมาแล้วหลายหนวาโยกอดเกี่ยวร่างสาวไว้ไม่ปล่อย เขาเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นไปตามแผ่นหลังเนียน ช้อนท้ายทอยน้องตรึงไว้เบาๆ เพื่อให้เธอรับจูบจากเขาได้นานเท่าที่เขาต้องการ…“ทีนี้จะให้พี่หวงได้หรือยัง” วาโยถอนจูบออกมาแล้วเอ่ยถามเสียงแหบพร่า ริมฝีปากเข

“เต็นจ๋า” วาโยถอนนิ้วออกมาจากแอ่งเนื้อสาว เขาเคลื่อนกายลงไปคุกเข่าอยู่ระหว่างสองขาเรียวอย่างรวดเร็ว ดึงรั้งวันพีซสวยเซ็กซี่ทว่าขัดตาเขาออกจากร่างงามจนหลุดพ้นปลายเท้า แล้วโยนทิ้งขว้างไม่แยแส สองมือรีบช้อนข้อพับขาของหญิงสาวชันขึ้นแล้วแยกกว้าง“เต็น...สวยเหลือเกิน ทูนหัวของพี่” เมื่อได้ชื่นชมความงามของผืนเนื้อสาวเต็มตา หัวใจหนุ่มก็เต้นโครมคราม ลมหายใจสะดุดขาดห้วง ความฉ่ำวาวเปียกชื้นช่างยั่วยวนใจ ให้ต้องก้มหน้าลงแนบชิดเพื่อดื่มด่ำกำซาบกลิ่นหอมหวนและรสชาติแสนหวานของดอกไม้สาว“พี่โย...” พลอยไพลินสะดุ้งเฮือก สองมือขยุ้มศีรษะทุยของคนที่ซุกหน้าลงกลางกายของตน หญิงสาวออกแรงดึงหวังให้เขาเงยหน้าขึ้นมา ทว่าคนหลงเนื้อนวลนางไม่แม้แต่จะเสียเวลาเหลือบตาขึ้นมองเธอด้วยซ้ำลิ้นสากอุ่นร้อนลากไล้ฉกชิมพื้นที่ความสาวถ้วนทั่ว ริมฝีปากประกบดูดดึงเนื้ออ่อนอย่างมันเขี้ยว น้ำหวานสาวที่อาบชโลมผืนเนื้ออ่อนนุ่มถูกฉกชิมกลืนลงท้องเสือร้ายจนหมดสิ้น คนที่ยังไม่อิ่มเอม จึงกระตุ้นเร้า ใช้ปลายลิ้นฉกซ้ำๆลงบนปุ่มเนื้อสาว สลับกับตวัดระรัวเร็ว ก่อนจะรวบดูดสุดแรง ฉุดกระชากให้หญิงสาวหลุดลอยและแตกกระจายอีกคร

ห้องพักประจำของเขาอยู่ใกล้กันกับห้องน้อง ชายหนุ่มเองก็อยากพักผ่อน เพื่อเตรียมตัวสำหรับงานสำคัญเย็นนี้เช่นกัน“ผมว่า เราควรถามน้องก่อนดีไหมครับ นี่เรากำลังฟังความข้างเดียวกันอยู่นะครับ” เพลิงตะวันเอ่ยขึ้นเมื่อคล้อยหลังวาโยเพียงครู่เดียว“เพลิงไม่เชื่อใจวาโยหรือ” คุณวาทิตถามลูกเขยเสียงราบเรียบ“เปล่านะครับคุณพ่อ เอ่อ...ผมหมายถึงเราควรฟังความสองฝ่าย ที่พี่โยบอกเรามาก็น่าเชื่อถือ แต่เพื่อความชัวร์ เราควรถามกระเต็นด้วย ว่าน้องยอมรับการรับผิดชอบของพี่โยหรือเปล่า” เมื่อถูกพ่อตาถามเหมือนไม่พอใจ คนที่กลัวพ่อตาทวงลูกสาวคืน กลัวเมียรักจะถูกพรากจากอกก็รีบอธิบายเร็วจนลิ้นแทบพันกัน“หรืออาจจะยืดเวลาออกไปอีกนิด ค่อยมาพูดคุยเรื่องนี้กันอีกทีก็น่าจะดีกว่านะครับ ผมไม่อยากให้น้องเสียใจภายหลัง” คนห่วงน้องจริงๆ แบบไม่มีอะไรแอบแฝงรีบเสริมต่อ“พ่อเชื่อว่าวาโยจะไม่ทำให้กระเต็นต้องเสียใจแน่นอน เพลิงก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าวาโยขออนุญาตผู้ใหญ่ทุกคนแล้วก่อนจะเข้าไปใกล้ชิดน้อง” คุณวาทิตพูดยิ้มๆ ผู้สูงวัยพอจะรับรู้ถึงความไม่ลงรอยกันเท่าไรระหว่างน้องเขยกับพี่เมีย“เวลาแค่ปีเดีย

คิ้วเข้มเลิกสูง ชายหนุ่มยิ้มกว้างกว่าเดิม“คุกเข่ามันเชยแล้ว ทำอย่างอื่นแทนได้ไหม”เสียงทุ้มคุ้นเคยที่ดังขึ้นข้างหลัง ทำให้พลอยไพลินดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที หญิงสาวมองคนที่มานั่งอยู่บนเตียงเดียวกับเธอด้วยใบหน้าตื่นตกใจ“พี่โย!” แม่นกกระเต็นน้อยรีบขยับถอยเพื่อจะลงจากเตียง ทว่าแขนยาวๆแรงเยอะๆของคนที่นั่งระวังท่าอยู่แล้วก็โอบรัดเอวคอดไว้ได้ทันควัน ร่างสาวปลิวขึ้นไปนั่งบนตักแกร่ง พร้อมกับถูกพันธนาการไว้แน่นหนาด้วยอ้อมกอดแข็งแรง“พี่โย! ปล่อยเต็นนะ” พลอยไพลินเบี่ยงหน้ากลับมาตวาดแว้ด สาดสายตาดุมองคนที่กระทำการเอาแต่ใจกับเธออีกแล้ว“แต่งงานกับพี่นะครับ วันนี้หมั้นกันไว้ก่อน ส่วนงานแต่ง เต็นอยากให้จัดแบบไหน โรงแรมอะไร พี่ให้เต็นเลือกเองทั้งหมด แต่มีข้อแม้ว่าต้องแต่งภายในสามเดือนนี้เท่านั้น”เมื่อครู่ ตอนที่มารดามาบอกว่าเธอจะต้องหมั้นกับเขา เธอรู้สึกเหมือนถูกมัดถือชก แต่ตอนนี้ เมื่อเขาได้ฟังสิ่งที่เขาพูด พลอยไพลินรู้สึกเหมือนถูกมัดมือ มัดเท้า ปิดปาก แล้วโยนขึ้นเวทีให้ชกแบบไม่มีโอกาสได้ออกหมัดสู้เลยด้วยซ้ำ แล้วเรื่องอะไรเธอจะยอมล่ะ“ไม่หมั้น แล้ว

“แล้วทำไมปล่อยลูกสาวมาคนเดียวซะล่ะ โตเป็นสาวแล้วนะนั่น เลิกหวงแล้วเหรอ” ด้วยความแค้นฝังใจที่พ่อของเด็กสาวเคยกล่าวหาลูกชายของตน พ่อเพชรเลยเอ่ยถามกระแนะกระแหน“คิดว่าไม่น่าจะปล่อยมาคนเดียวหรอกครับ” นนท์บอกยิ้มๆ ละแวกนี้ใครๆก็รู้ดีว่าสายฟ้านั้นหวงลูกสาวแค่ไหน ไม่เคยปล่อยให้ไปไหนเพียงลำพังแน่นอน นนท์พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างสูงใหญ่ใบหน้าบึ้งตึงก็เปิดประตูลงมายืนข้างรถ ดวงตาคมดุมองไปยังสองชายหนุ่มที่เดินไปถึงท้ายรถกระบะพอดี ทำให้คนที่นั่งมองอยู่ไม่ไกลพากันหายใจไม่ทั่วท้อง“หนูจ๋าลงมา! ไปนั่งรอพ่อจ๋าบนรถ” สายฟ้าสั่งลูกสาวที่ปีนขึ้นไปอยู่บนท้ายกระบะ และกำลังลากเข่งเลื่อนมายังท้ายกระบะอย่างขะมักเขม้น“หนูจ๋าอยากช่วยนี่คะ พ่อจะได้ไม่เหนื่อยมาก” เด็กสาวไม่เชื่อฟังผู้เป็นพ่อ เธอก้มลงลากเข่งสองใบสุดท้ายมารวมกันกับเข่งอีกสามใบที่เรียงกันอยู่ท้ายกระบะจนเรียบร้อย“เสร็จแล้วค่ะ” หนูจ๋าเช็ดสองมือกับกางเกงเอี๊ยมของเธอ ส่งยิ้มหวานสดใสให้บิดา และเผื่อแผ่ไปถึงสองหนุ่มที่ยืนอยู่ท้ายกระบะด้วย“สวัสดีค่ะพี่เพลิง” เด็กสาวยกมือไหว้เจ้าของไร่ และฉีกยิ้มกว้างยิ่งขึ้นอีก“