บททั้งหมดของ จองจำรักร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

จินเยว่เงยหน้าจ้องเว่ยซืออิงอย่างเย็นชา ยิ่งเห็นสายตาของจินเยว่ เว่ยซืออิงก็ยิ่งบันดาลโทสะ นางนำแส้ออกมาฟาดไปที่ตัวของจินเยว่ ความจริงนางจะฟาดลงไปที่หน้าแต่จินเยว่เบี่ยงตัวหลบทัน แส้จึงฟาดลงที่แขนของนางแทนเหมือนนางจะยิ่งโมโหเพราะแส้ที่นางฟาดเพื่อให้โดนใบหน้ากับไม่โดน"เจ้าพวกโง่ จับตัวนางไว้ให้ข้า วันนี้ข้าจะตีนางให้ตายเสีย กล้าดีเช่นใดทำให้ข้าอับอายต่อหน้าคนมากมาย" เหมือนเว่ยซืออิงจะเสียสติไปเสียแล้ว สาวรับใช้ตัวสั่นไปด้วยความกลัว แต่นางก็ต้องทำตามคำสั่งของนาย"คุณหนูเว่ยโปรดหยุดมือ" นางตีจินเยว่ไปที่หลังได้เพียงสามครั้งเท่านั้น หลิวเหล่ยที่เดินทางเข้าเมืองมาก็ถูกเสี่ยวหงเรียกตัวไว้ก่อนจะมาพบกับเหตุการณ์ตรงหน้าเขา"ท่านกุนซือหลิว เรื่องนี้ท่านอย่าได้เข้ามายุ่ง" นางหลุดกิริยาที่มักจะเรียบร้อยอ่อนหวานต่อหน้าคนอื่นตลอด แต่วันนี้ความโกรธเข้าบังตาทำให้สติของนางหลุดความเป็นตัวตนที่แท้จริงออกมา"ไม่ยุ่งคงมิได้ แม่นางเสวี่ยมิได้เป็นบ่าวในจวนท่านแม่ทัพหรือบ่าวตระกูลเว่ย ที่จะให้ท่านโบยตีได้ตามอำเภอใจ" หลิวเหล่ยกล่าวด้วยเสียงดุดัน อย่างที่ทุกคนพบเห็นได้น้อย สาวใช้ที่จับตัวของจินเยว่ไว้ปล่อยต

จินเยว่ที่กำลังฝันหวานว่านางถูกบุรุษรูปงามมอบจูบแรกให้อย่างดูดดื่มก็เผลออมยิ้มออกมา จ้าวตงหยางที่เห็นเช่นนั้นก็ก้มลงจูบนางอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เข้าเห็นนางให้ความร่วมมืออย่างดีจึงอ้อยอิ่งกับความหวานล่ำอยู่นาน จนหญิงสาวเริ่มจะหายใจไม่ทันจึงได้ยอมปล่อยนาง แล้วดึงนางเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหนจินเยว่ที่หลับสบายก็ซุกตัวเข้าหาอ้อมอกที่อุ่นจนลืมความเจ็บปวดของบาดแผลของตนไปเสีย นางได้กลิ่นที่คุ้นเคยก็หลับไป เพราะคิดว่าเป็นความฝันจึงมิได้ระวังตัว ยิ่งมีอาการของพิษไข้ด้วยแล้วนางจึงไม่รู้ว่าภายในห้องมิได้มีแค่ตัวนางที่นอนอยู่คนเดียวครั้งนี้จ้าวตงหยางอาลัยอาวรณ์มิอยากจะกลับไป ถึงฟ้าจะเริ่มสว่างแล้วแต่เขาก็ยังคงกอดจินเยว่ไม่ยอมปล่อย จนนางเริ่มขยับตัว เขาจึงได้จุมพิตที่หน้าผากแล้วกระโดดออกทางหน้าต่างไปจินเยว่ที่ตื่นขึ้นมาเพราะข้างกายข้างนางไร้ความอบอุ่นแล้วก็มองไปรอบๆห้องอย่างใคร่ครวญ หากจะบอกว่าเป็นความฝันก็คงจะเหมือนจริงยิ่งนัก แต่ในเมื่อไม่เห็นสิ่งใดผิดปกตินางจึงหลับตานอนต่อจ้าวตงหยางกลับถึงจวนก็พบว่าเว่ยซืออิงกำลังร่ำไห้อยู่กับมารดาของตน"หยางเออร์ นี่มันเรื่องอันใดกันเหตุใดเจ้าถึงไล่น้องกลับตระก

จินเยว่พยักหน้า นางรับรู้เพียงแต่นางควบคุมตนเองไม่ได้ นางทรมานเกินกว่าจะทนได้อีกแล้ว นางรู้ว่าต่อจากนี้สิ่งที่เกิดขึ้นจะเกิดอันใดกับนาง แต่เพียงแค่ผ่านไปได้ต่อไปเขากับนางก็จะเป็นเพียงแค่คนเคยช่วยเหลือกันเท่านั้นเพียงแค่นางพยักหน้าจ้าวตงหยางก็เร่งฝีเท้าของตนให้เร็วขึ้น เพื่อไปที่รถม้า เขาถอดเสื้อคลุมเพื่อปูรองนางไว้ แม้สถานที่ไม่อำนวยแต่แรงของอารมณ์ในตอนนี้ก็ไม่อาจมีสิ่งใดมาขวางไว้ได้"เจ้าแน่ใจใช่หรือไม่ ข้ารับรองว่าจะรับผิดชอบในสิ่งที่ตนได้กระทำ" จินเยว่จ้องมองเขา แววตาที่ฉ่ำนางของนางช่างยั่วยวนให้สติของจ้าวตงหยางแทบจะเตลิด"ท่านอย่าได้เอ่ยเช่นนี้ เพียงช่วยข้าท่านไม่ต้องลำบากรับผิดชอบ" คงเป็นเพราะคำพูดของนางทำให้จ้าวตงหยางหยุดความคิดลง เขาหัวเราะเย้ยตนเอง แล้วลุกขึ้นเดินออกจากรถม้าไปจ้าวตงหยางออกมายืนสูดอากาศที่เย็นด้านนอกเพื่อเรียกสติ สตรีหน้าตาย กล้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไร เขายอมที่จะรับผิดชอบนาง แต่นางกลับพูดขึ้นมาไม่ต้องลำบาก แต่ก่อนที่เขาจะขึ้นบังคับรถม้าเพื่อพานางออกจากกลางป่า เสียงหวานก็ครางร้องขึ้นมาอย่างแผ่วเบา เสียงถอดเสื้อผ้าเพราะความร้อนที่ได้จากฤทธิ์ยา ทำให้จ้าวตงหยางกั

วันนี้ก็เช่นเคยที่จ้าวตงหยางมาที่เรือนของนาง แต่สีหน้าของเขานั้นไม่ค่อยดีเช่นทุกวันที่มา"มีเรื่องอันใดหรือไม่" หากไม่บอกก็คงคิดว่าทั้งคู่ใช้ชีวิตเช่นสามีภรรยา เขามาถึงนางก็เตรียมน้ำให้เขาล้างหน้าล้างตา แถมยังมีอาหารของว่างรอไว้ด้วย"เยว่เออร์ ข้าต้องออกไปจัดการกับพวกคนนอกด่าน เมื่อกลับมาเจ้ายอมแต่งให้ข้าเถิด" จ้าวตงหยางจ้องหน้านางอย่างจริงจัง"ท่านคิดดีแล้วใช่หรือไม่" "ไม่เคยนึกเสียใจหากคนที่แต่งเป็นเจ้า แต่หากไม่ใช่เจ้าข้าคงไม่แต่ง" จินเยว่เบะปากมองเขา คำพูดเช่นนี้ท่านก็พูดออกมาได้เพราะต้องจากกันไม่รู้ว่านานเพียงใด หากเร็วสุดก็เพียงสองเดือน หากอย่างช้าก็นานนับปี จ้าวตงหยางจึงหว่านล้อมจนจินเยว่ใจอ่อน กว่าบทรักของเขาจะจบลงจินเยว่ก็แทบจะถีบเขาลงจากเตียงเมื่อกินอิ่มจากที่หงอยเป็นหมาเศร้าก็ลุกกลับออกไปอย่างม้าที่พักเต็มกำลัง จินเยว่มองส่งจ้าวตงหยางอย่างเศร้าสร้อย มิใช่นางอาลัยอาวรณ์ที่เขาต้องออกไปรบ แต่ที่นางเศร้าเพราะเรื่องที่นางต้องกลับเมืองหลวงนางยังมิได้บอกเขา หากเขารู้เขาจะกล่าวโทษนางหรือไม่เกือบเดือนที่จ้าวตงหยางมาหาจินเยว่ วันที่เขาออกเดินทัพ คืนนั้นเขากอดนางไว้เสียแน่นแทบจะฝั

ครรภ์ของจินเยว่เข้าเดือนที่ห้าแล้ว ตอนนี้นางสามารถดื่มกินได้ปกติ แล้วแม่ครัวของนางยังทำอาหารได้ถูกปากนางอีก แม้ตัวของนางจะไม่ได้อ้วนขึ้นแต่ก็มีน้ำมีนวลน่ามองยิ่งนักจินเยว่ยังคงใช้ชีวิตเช่นเดิม นางยังคงเขียนจดหมายถึงจ้าวตงหยางทุกห้าวัน เพราะนางไม่รู้ว่าสงครามกับคนนอกด่านได้จบสิ้นลงแล้ว ตอนนี้จ้าวตงหยางกำลังอยู่ระหว่างเดินทางเข้าเมืองหลวงที่เพิ่งจะได้เดินทางเข้าเมืองหลวงเป็นเพราะเขาต้องรายงานเรื่องสงครามไปยังวังหลวงเสียก่อน หากมิได้รับอนุญาตให้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ จ้าวตงหยางก็มิอาจออกเดินทางโดยมิมีราชโองการได้การรบครั้งนี้สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว จ้าวตงหยางและทหารของเขาจึงได้รับราชโองการให้เข้าเฝ้าเพื่อรับพระราชทานรางวัล เมื่อได้รับราชโองการ จ้าวตงหยางก็เร่งเดินทางเข้าเมืองหลวงทันที ครั้งนี้เขานำกองทัพของจนเข้าเมืองหลวงเพียงสามร้อยนายเท่านั้น ที่เหลือยังคงป้องกันชายแดนอยู่ เป็นเพราะเรื่องของจินเยว่ทำให้เขากังวลใจ การเดินทางของเขาจึงเร่งรีบ ทหารสามร้อยนายเดินทางด้วยม้าเร็วทั้งหมดจึงทำให้เขาไม่เสียเวลามากนักเมื่อถึงเมืองเจียงชางจ้าวตงหยางจึงได้หยุดพัก เพราะหลิวเหล่ยที่ได้รับบาดเจ็บจนเขาเดินท