บททั้งหมดของ จองจำรักร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

จ้าวตงหยางสลัดความคิดทั้งหมดออกไป ตอนนี้เขาเป็นห่วงนางเกินกว่าจะหาเรื่องนาง เกาซื่อหันมาเห็นจ้าวตงหยางที่ยืนราวกับรูปปั้นก็ตกใจ "คารวะท่านแม่ยาย" จ้าวตงหยางเดินเข้าไปคารวะเกาซื่อ แต่ก่อนที่เกาซื่อจะสอบถามว่าเหตุใดถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ เสียงกรีดร้องของจินเยว่ก็ดังขึ้นจ้าวตงหยางมิสนใจคำห้ามของใคร เขาพุ่งเข้าไปในห้องทันที เสียงร้องตกใจของหมอตำแยดังขึ้น ภายในห้องไล่ตงหยางออกมา เสียงเอะอะวุ่นวายไปหมด หลิวเหล่ยที่เดินตามมาทีหลังถึงกับกุมขมับ แล้วบอกจะไม่สนใจแล้ว เพียงนางร้องเจ็บปวดถึงกับทนไม่ไหวจ้าวตงหยางเห็นจินเยว่นอนท้องโต เส้นผมสยาย เนื้อตัวมีแต่เหงื่อราวกับเพิ่งขึ้นมาจากน้ำก็มือไม้สั่นรีบเดินเข้าไปนั่งลงที่เตียงข้างนาง"เยว่เออร์ ข้ามาแล้ว" เขาจับมือนางพร้อมบีบแน่นจินเยว่ปรือตาขึ้นมองเขา นางตกใจจนลืมร้องเพราะเจ็บท้องไปเลย"ทะ ท่าน มาได้ ยะ อย่าง ไร" เสียงนางขาดหายไปเพราะกัดฟันพูดไปด้วย"เจ้าโดนข้าคิดบัญชีภายหลังแน่" เขากระซิบข้างหูนาง จินเยว่ไม่สนใจจ้าวตงหยางแล้ว เพราะตอนนี้ความเจ็บของนางปะทุขึ้นมาอีกครั้ง"หากเจ้าทำให้มารดาของเจ้าทรมานไปมากกว่านี้ เมื่อออกมาก็รอดูว่าข้าบิดาเจ้าจะ

วันงานฉลองครบเดือนก็มีเพียงคนในจวนเท่านั้นที่ฉลองร่วมกัน นอกจากหลิวเหล่ยที่ส่งของขวัญมาให้หลานชายทั้งสองก็มีหมออู่อีกคนที่มีร่วมงานเลี้ยงด้วยจ้าวตงหยางอยากจะพาบุตรทั้งสองรวมทั้งจินเยว่ไปโยวเป่ยแล้วป่าวประกาศให้คนได้รู้กันทั่วว่านางคือฮูหยินของตน แต่จนใจที่นางยังมิยอมเสียที ส่วนเขาก็ยังมิยอมที่จะพูดคุยอย่างเป็นทางการกับพ่อตาของตน ได้แต่เดินผ่านกันไปกันมา สร้างความขุ่นใจให้กับฮูหยินจ้าวและจินเยว่ยิ่งนัก จนจินเยว่ปิดห้องมิยอมให้จ้าวตงหยางเข้ามาในห้องนาง มีหรือที่คนเช่นจ้าวตงหยางจะทำไม่ได้ พอนางเผลอเขาก็งัดหน้าต่างเข้ามาซุกตัวนอนกับนางเสียแล้ว"ท่านเข้ามาได้อย่างไร" จินเยว่แม้รู้อยู่แล้วแต่ก็ยังจะถาม "เยว่เออร์ เจ้าจะโกรธเคืองข้าเพื่ออันใด เรื่องที่เจ้าหนีมาอยู่เจียงชางและตั้งครรภ์โดยมิบอกข้าสักคำ ข้ายังไม่กล่าวโทษเจ้าให้ช้ำใจ" จ้าวตงหยางวางคางของเขากับศีรษะของนาง พร้อมทั้งกอดนางไว้กับอก"เรื่องบิดาของเจ้าข้ามิใช่จะปล่อยวางไม่ได้ แต่ขอเวลาข้าเสียหน่อย ข้าอยู่กับความทุกข์มานับสิบปี เจ้าจะให้ข้าลืมเลือนเสียเดี๋ยวนี้ก็ดูจะเสแสร้งเกินไปเสียหน่อย" จ้าวตงหยางพูดขึ้นอย่างจริงจัง"ท่านแม่ก็โกร

จ้าวตงหยางมิเสียเวลาอีก เขารีบพากองทัพพยัคฆ์ดำห้าพันนายกระจายตัวออกเดินทางเข้าสู่เมืองหลวง เส้นทางที่เขาใช้ย่อมเป็นป่าเขาเพราะต้องการหลบเลี่ยงคนของอันอ๋องที่กำลังเดินทางเข้าเมืองหลวงเช่นกันทางด้านจินเยว่ นางได้รับจดหมายจากจ้าวตงหยางถึงเหตุการณ์ต่างๆที่กำลังจะเกิด เพื่อให้นางเตรียมตัวให้พร้อมหากเกิดสิ่งใดขึ้นจะได้มีสติในการรับมือ จินเยว่ยังคงให้คนของนางออกทำการค้าดั่งเช่นปกติ เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตมากนักส่วนตัวนางพาแม่นมเสวี่ย เกาซื่อ ฮูหยินจ้าว และบ่าวเพียงไม่กี่คนติดตามไปอยู่ที่จวนพักตากอากาศที่นางสร้างไว้บนภูเขาที่อยู่ไม่ห่างจากจวนของนางนัก คนที่รู้ที่ตั้งก็มีเพียงคนของนางเท่านั้น ภายในจวนตระกูลเสวี่ยที่เมืองเจียงชางในเวลานี้จึงเหลือเพียงบ่าวไม่กี่คนที่อาศัยอยู่ในเรือนเพื่อทำการค้าด้านนอก องครักษ์เงาอีกหลายสิบนายก็ติดตามนางไปด้วย คนของจ้าวตงหยางที่ทิ้งไว้ก็เดินทางล่วงหน้าไปตรวจดูบริเวณโดยรอบภูเขาก่อนแล้วเพราะนางรู้ว่าสิ่งที่บิดากับจ้าวตงหยางกำลังทำอยู่นั้นเป็นอันตรายอย่างมาก หากพวกนางยังเป็นตัวถ่วงหรือหากพวกนางถูกคนของอันอ๋องจับตัวไว้เพื่อต่อรอง จะทำบิดากับจ้าวตงหยางพะวงกับ

ฮ่องเต้ที่ฟังรายงานขององค์รัชทายาทก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เขาลดความระแวงในตัวน้องชายของตนลงมากเกินไป จนทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น แต่หากประกาศเรื่องอาการป่วยที่ดีขึ้นแล้วออกไป อันอ๋องคงได้ไหวตัวทัน หากทิ้งไว้จะกลายเป็นหนามที่คอยทิ่มแทงตลอดไปแน่ จำเป็นต้องกำจัดเนื้อร้ายทิ้งโดยด่วนเมื่อคิดได้เช่นนั้น ฮ่องเต้ก็ให้ประกาศออกไปว่าอาการประชวรของพระองค์ทรุดหนักลงอีกครา อันอ๋องที่รอเวลาก็ได้ลอบเข้าเมืองโดยมีคนของตนเปิดประตูเมืองให้กองทัพของอันอ๋องที่นำมามีเท่ากับจ้าวตงหยางห้าพันนาย หากจะให้คนของอันอ๋องสู้กับกองทัพในเมืองหลวงและองครักษ์เสื้อแพรย่อมจัดการได้โดยง่าย แต่พอมีคนของจ้าวตงหยาง กองทัพของอันอ๋องจึงแทบจะสู้มิไหวตอนนี้เขารอคนที่ส่งไปเจียงชางเพื่อจับกุมภรรยาที่จ้าวตงหยางซ่อนไว้กับบุตรมาใช้ต่อรอง ทางด้านจินเยว่ที่มีผู้บุกรุกคนของนางที่ไม่สามารถสู้ได้ก็พาเกาซื่อ ฮูหยินจ้าว บุตรชายทั้งสอง หลบหนีลงช่องลับที่นางให้คนขุดไว้ตัวนางยังคงปักหลักอยู่เคียงข้างองครักษ์และทหารของจ้าวตงหยาง แม้ทุกคนจะอยากให้นางหลบหนีไปด้วยนางก็มิยอมไป คนของอันอ๋องห้าร้อยนายได้ล้อมภูเขาไว้ พอขึ้นมาก็พบกับกลไกด้านแร

คนของจ้าวตงหยางเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยละเอียดให้เขาฟัง เมื่อฟังจบเขาก็แทบจะวิ่งขึ้นเขาไปดูอาการของจินเยว่ เพราะหลังจากที่เกิดเรื่องนางยังมิได้รับการยินยอมจากเกาซื่อและฮูหยินจ้าวให้ลุกจากเตียงเลย"เยว่เออร์" จ้าวตงหยางพุ่งตัวเข้าไปในห้องของจินเยว่ก็เห็นตัวนางมีผ้าพันแผลอยู่หลายแห่ง เสียงที่เอ่ยเรียกนางถึงกับสั่นเทาไปด้วยความสงสาร "ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว ได้รับบาดเจ็บหรือไม่เจ้าคะ" จินเยว่หันมายิ้มให้จ้าวตงหยาง แผลนางมิได้เป็นดั่งเช่นที่เห็น เพียงมารดาทั้งสองกังวลจนเกินไปจึงเป็นอย่างที่เห็น (นางแทบจะโดนพันเป็นมัมมี่แล้ว)"เจ้าเจ็บถึงเพียงนี้ ยังมีใจเป็นห่วงข้าอีก" จ้าวตงหยางไม่กล้าออกแรงจับตัวนาง เขาเพียงแตะที่แขนนางทั้งสองข้างอย่างเก้ๆกังๆ"ฮ่า ฮ่า" จินเยว่กลั้นหัวเราะไม่ไหวจนหัวเราะออกมาเสียงดัง เพราะท่าทางที่มิกล้าโดนตัวนางของเขานั้นช่างน่าขันยิ่งนัก อยากจะจับ อยากจะกอดแต่ก็ไม่รู้จะเอามือไว้ตรงไหนจินเยว่จึงแกะผ้าพันแผลที่แขนของนางออกให้เขาดู"ท่านดู ข้ามิได้เป็นอันใดมาก แผลก็สมานดีแล้ว ที่ยังต้องพันผ้าไว้เช่นนี้เพราะท่านแม่ของข้ากับของท่านต่างมิยินยอม พวกนางจับข้าพันเช่นนี้ทุกว