บทที่ 29

จ้าวตงหยางบุกสังหารคนที่ขวางทางตนจนเข้ามาถึงกระโจมของอันอ๋อง

"มาเร็วกว่าที่เปิ่นหวางคิดไว้เสียอีก ท่านแม่ทัพจ้าว" อันอ๋องยกสุราในมือขึ้นชูให้จ้าวตงหยาง

"พระองค์ไปรับโทษกับกระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ" แม้จะอยากฟันคอคนตรงหน้าให้ขาดเสียตอนนี้ แต่เพราะเขามิอาจจะกระทำได้จึงได้แต่นำตัวไปรับโทษกับฮ่องเต้เท่านั้น

"ฮ่า ฮ่า เปิ่นหวางนึกว่าเจ้าจะบั่นคอเสียอีก ของกำนัลที่เปิ่นหวางมอบให้ถูกใจหรือไม่"

จ้าวตงหยางกำดาบในมือแน่น เขาข่มอารมณ์ลง ไม่ยอมให้ตนคล้อยตามคำยั่วยุของอีกฝ่าย มิเช่นนั้นโทษทำร้ายราชวงศ์จะตกเป็นของตนแทน แม้แต่เป็นกบฏหากไม่มีคำสั่งให้สังหารเสีย ตนก็มิอาจกระทำได้

"หึหึ พระองค์พูดอันใดพ่ะย่ะค่ะ ฮูหยินของกระหม่อมปลอดภัยดี" แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ใจเขามิได้สงบเช่นที่แสดงออกมา

อันอ๋องมองคนตรงหน้าอยากไม่อยากเชื่อ ในเมื่อปิ่นที่เห็นเป็นของภรรยาที่จ้าวตงหยางซ่อนไว้ ย่อมได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อยเป็นแน่

"ฮ่า ฮ่า เปิ่นหวางดูเบาเจ้าเกินไปจริงๆ" อันอ๋องก้มมองจอกเหล้าในมือ สงครามด้านนอกยังไม่จบสิ้น แต่บทสรุปของผลก็มาถึงเสียแล้ว

"หากเปิ่นหวางได้เจ้ามาเป็นคนของเปิ่นหวางจะดีสักเพียงใด" คนเก่งเช่นจ้าวตงหยา