All Chapters of จองจำรักร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

ทางด้านเสวี่ยป๋อเหวินที่รอข่าวของเมืองเจียงชางอย่างร้อนใจก็ต้องเข้าร่วมประชุมเพื่อตัดสินโทษของอันอ๋องด้วยฮ่องเต้ มิอาจตัดใจประหารน้องชายร่วมอุทธรณ์ได้ เขาเพียงส่งอันอ๋องไปเฝ้าสุสานหลวงโดยมีทหารห้าร้อยนายควบคุมตัวอยู่กว่าจะจบเรื่องของอันอ๋อง เสวี่ยป๋อเหวินก็รีบจัดเก็บข้าวของเพื่อเดินทางไปเมืองเจียงชาง เมื่อเสวี่ยป๋อเหวินถึงเมืองเจียงชางก็ถอนหายใจ ยังดีที่จ้าวตงหยางยังรู้ความมินำพาตัวบุตรสาวกับหลานชายทั้งสองของเขาไปโยวเป่ยโดยมิได้บอกจ้าวตงหยางกับฮูหยินจ้าวเดินทางกลับโยวเป่ยก่อนที่ เสวี่ยป๋อเหวินจะมาถึงได้ห้าวันแล้ว เพราะจินเยว่ยืนกรานที่จะรอบิดาที่เมืองเจียงชางเสียก่อน เขาจึงจำต้องกลับไปเตรียมงานมงคลและจัดเตรียมเรือนพักให้นาง ก่อนจะออกเดินทางจ้าวตงหยางก็อาลัยอาวรณ์จินเยว่เกินกว่าจะเร่งรีบเดินทาง "เยว่เออร์ ไปพร้อมข้ามิดีกว่าหรือ" จ้าวตงหยางยังคงหว่านล้อมจินเยว่มิหยุด"ท่านพี่ออกเดินทางได้แล้ว เมื่อท่านพ่อมาถึงเจียงชางข้าก็เดินทางตามท่านไปโยวเป่ยแล้วเจ้าค่ะ" นางกับเขาคุยกับแล้วว่าหากบิดาของนางถึงเจียงชางเมื่อใด นางจะรีบเดินทางตามเขาไปทันที เหตุที่จ้าวตงหยางรั้งรอไม่ได้แล้วเพราะเขาม

"หึหึ ญาติผู้น้องเจ้าจ้างคนลักพาตัวบุตรชายของข้า เจ้าคิดว่ามิผิดหรือ" สายตาของเขาทำให้เว่ยซืออิงสั่นสะท้าน นางถอยหลังอย่างหวาดกลัว"ท่าน ท่านจะทำอันใดข้า" เสียงของนางสั่นจนแทบจะเปร่งออกมาไม่ได้"ข้าจะทำอันใดเจ้างั้นรึ เจ้าขวัญกล้าเสียครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าเตือนเจ้าไปแล้วแต่เจ้ากลับไม่สนใจ รอให้งานของข้าผ่านไป โทษของเจ้าข้าจะตัดสินเอง" เว่ยซืออิงล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง นางจะทนอยู่ในคุกได้อย่างไรจ้าวตงหยางสั่งให้คนของเขาทรมานคนร้ายทั้งสิบห้าคนวนกันไปทุกวัน จนเว่ยซืออิงที่ต้องทนฟังเสียงทรมานแทบจะเสียสติ นางปิดหูก็แล้วยังไม่อาจปิดบังเสียงร้องโหยหวนของนักโทษคนอื่นได้เลยหากนางย้อนกลับไปได้นางจะไม่ทำเรื่องสิ้นคิดเช่นนี้แน่ บิดานางรู้ข่าวก็ไม่เคยมาดูนางเลยสักครั้ง ถึงอาหารการกินจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีแต่นางจะกินลงได้อย่างไร ในเมื่อเสียงร้องที่น่ากลัวหลอกหลอนนางอยู่ตลอดเช่นนี้จ้าวตงหยางเมื่อเห็นว่าบุตรชายทั้งสองมิได้รับบาดเจ็บที่ใด ก็วางใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้จินเยว่ฟัง เมื่อนางฟังจบก็แทบจะอยากไปสังหารเว่ยซืออิงที่ตามจองเวรนางไม่เลิกทิ้งเสีย จนจ้าวตงหยางต้องเอ่ยเล่าเรื่องที่เขาลงโทษนา

ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวอยากจะต่อว่าบุตรชายที่ไม่รักถนอมหยกก็ทำไม่ลง เพราะก่อนหน้านี้อารมณ์ของจ้าวตงหยางไม่คงที่นัก อาจจะเป็นเพราะเห็นชิ้นเนื้อแต่กินไม่ได้ พอได้กินก็แทบจะวางไม่ลง นางจึงปล่อยให้ทั้งคู่ได้พักผ่อนต่อ แล้วหันกลับมาสนใจหลานทั้งสองแทนจินเยว่ลุกพรวดขึ้นเมื่อแสงแดดแยงตา นางรีบจะลุกข้ามจ้าวตงหยางที่ยังนอนอยู่แต่ก็โดนเขารวบเอวไว้แล้วดึงเข้ามากอดแทน"ปล่อยข้าได้แล้ว สายเพียงนี้ท่านแม่คงรอนานแล้ว" เสียงของนางแสดงออกว่ากังวลอย่างชัดเจน"ข้าให้บ่าวไปแจ้งท่านแม่แล้ว เจ้านอนต่อเสียหน่อย" เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของนางเพื่อสูดดมกลิ่นกายของนาง"จริงรึ แต่..." ก่อนที่นางจะกล่าวจบ จ้าวตงหยางก็ประกบริมฝีปากลงเพื่อจุมพิตนางเสียก่อนแล้วกว่าเขาจะยอมปล่อยนางให้เป็นอิสระ ความต้องการของเขาก็พุ่งขึ้นมาเสียแล้ว จินเยว่ที่ยังไม่หายเพลียจากเมื่อคืนก็ดิ้นประท้วงอย่างไม่ยินยอม มีหรือที่เรื่องเพียงเท่านี้จ้าวตงหยางจะยอมอ่อนข้อให้นางกว่าทั้งคู่จะออกจากห้องไปยกน้ำชาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวก็เลยมื้อกลางวันไปเสียแล้ว นางมิได้ตำหนิลูกสะใภ้ออกจะเข้าใจเสียด้วยซ้ำ อีกอย่างก็ไม่มีใครมาแย่งหลานทั้งสองกับนางด้วยจินเยว่ก

จ้าวตงหยางเมื่อถึงโยวเป่ยก็จัดการเรื่องภายในค่ายทหารเสียใหม่ หลิวเหล่ยก็เริ่มส่งมอบหมายงานของตนให้คนของเขา เพราะเขาต้องเข้ารับตำแหน่งในเมืองหลวงเช่นเดียวกับจ้าวตงหยางงานทหารชายแดนนั้นมีมากมายหลายสิ่งที่ต้องจัดการ เพราะกำแพงแคว้นเช่นจ้าวตงหยางเหมือนเป็นเกราะกำบังด้านแรกให้คนต่างแคว้นและชาวชนเผ่าหวาดกลัวชื่อเสียงมิกล้าท้ารบ หากเขาไปอยู่ที่อื่นย่อมมีคนอยากจะยึดครองโยวเป่ยที่อุดมสมบูรณ์กว่าพื้นที่ของชนเผ่าต่างๆทางด้านจินเยว่ก็ให้พ่อบ้านเสวี่ยจัดการเรื่องร้านค้าโดยวางกำลังคนเสียใหม่ เพราะคนส่วนหนึ่งจะต้องติดตามนางไปยังเมืองหลวง แม่นมเสวี่ยก็จัดเตรียมข้าวของที่จำเป็นต้องนำไปด้วย เมื่อถึงเวลาที่พระราชโองการเรียกตัวมาถึงโยวเป่ยจะได้ไม่ฉุกละหุกเกินไปเพราะกลัวบุตรเขยจะยังจัดการเรื่องทางโยวเป่ยไม่เรียบร้อยจนเกิดเป็นข้อผิดพลาดให้คนกล่าวโทษได้ในภายหลัง เสวี่ยป๋อเหวินจึงทูลขอความเมตตาจากฮ่องเต้พระองค์ใหม่ ยืดเวลาเดินทางเข้าเมืองหลวงของจ้าวตงหยางออกไปก่อนเวลาล่วงผ่านมาสองปี จ้าวตงหยางก็นำกองทัพตระกูลจ้าว รวมทั้งกองทัพพยัคฆ์ดำเดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมครอบครัวอย่างยิ่งใหญ่ จำนวนคนที่มากมายหลายพันค

จางหมิ่นกับจางหย่งที่เพิ่งกลับมาจากด้านนอกก็รีบวิ่งมาเรือนของมารดาอย่างรวดเร็วจนบ่าวติดตามวิ่งตามไม่ทัน"ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านตาบอกท่านแม่ไม่สบายท่านเป็นอันใดขอรับ" จางหมิ่นที่มิเคยวิ่งหรือโวยวายเลยสักครั้ง รีบพุ่งเข้ามาถามมารดาถึงในห้องอย่างเสียมารยาทก่อนจะถึงตัวของจินเยว่ จ้าวตงหยางรั้งคอเสื้อของบุตรชายทั้งสองขึ้นจนตัวลอยจากพื้นเพื่อไม่ให้ทั้งคู่วิ่งชนนาง"แม่มิได้เป็นอันใด" จินเยว่แย่งตัวบุตรชายทั้งคู่มาจากจ้าวตงหยาง"แม่ของเจ้ากำลังจะมีน้องให้พวกเจ้า ต่อไปพวกเจ้าจะวิ่งมากอดมารดาเช่นนี้มิได้แล้ว" จ้าวตงหยางเอ่ยเตือนบุตรชายทั้งสองหลังจากเรื่องจินเยว่ตั้งครรภ์ถูกพูดออกไปภายนอกจวน คุณหนูต่างๆยังแอบมีหวังว่าตนอาจจะได้เข้ามาเป็นฮูหยินรองตระกูลจ้างเพราะจินเยว่มิอาจปรนนิบัติจ้าวตงหยางได้ในช่วงนี้ แต่พวกนางคิดผิดเสียแล้ว งานไว้ทุกข์ฮ่องเต้พระองค์เก่า จ้าวตงหยางยังข่มใจไว้ได้เสียหลายเดือน เสวี่ยป๋อเหวินจัดตั้งธนาคารเช่นที่จินเยว่เคยบอกกับเขา เพียงแต่เขาปรับรูปแบบนำมาใช้กับโรงรับฝากเงินของแคว้นในตอนนี้ โดยคนที่นำเงินมาฝากระยะยาวจะมีดอกเบี้ยตอบแทน ส่วนชาวบ้านที่มีที่ดินทำกินหรือร้านค้าสามาร