บททั้งหมดของ รักใต้บัญชา: บทที่ 11 - บทที่ 20

เช้านี้พนิดาและปริญพากันตื่นมาใส่บาตรตั้งแต่เช้าตามคำสั่งของผู้เป็นย่า สำหรับพนิดาแล้วนั้นการตื่นเช้านั้นไม่ใช่ปัญหาเลย แต่สำหรับปริญผู้เคยชินกับการนอนตื่นสายจนตะวันทิ่มตาแล้ว มันค่อนข้างที่จะยากนิดหน่อยสำหรับเขาหลังจากที่ได้ตกลงกับพนิดาเรื่องการแบ่งสัดส่วนพื้นที่ภายในห้องนอนก็ได้ข้อตกลงร่วมกันว่า เขาจะต้องเป็นผู้เสียสละตัวเองไปนอนบนโซฟาเบด ส่วนพนิดานั้นสามารถยึดครองพื้นที่บนเตียงได้ ถึงเเม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนดีอะไรแต่ยังไงเสียสำนึกชั่วดีของเขาก็ยังคงใช้งานได้อยู่ที่จะเป็นคนยอมเสียสละตัวเองแทนฝ่ายหญิง และด้วยความที่ว่าบ้านที่เขาอยู่กับพนิดานั้นพึ่งจะสร้างเสร็จใหม่ ถึงจะมีทั้งหมดสองห้องแต่พวกชุดเครื่องนอนที่นั้นกลับมีเตรียมไว้สำหรับห้องเดียวเท่านั้น พอได้ใส่บาตรกันเสร็จแล้ว ทั้งปริญและพนิดาก็พากันมาทานข้าวเช้าที่บ้านคุณย่าบัวหลันตามที่ผู้เป็นย่าสั่ง หลังจากนั้นก็ถึงเวลาลงมือจัดการกับเหล่ากล้ากุหลาบดอกไม้ที่ร้านดอกไม้ได้นำมาส่งตั้งแต่เมื่อวาน"ขุดได้แน่นะตาปริ้น ไม่ใช่มือไม้ถลอกปอกเปิกหมดเข้า แกยิ่งเคยทำกับเขาเสียที่ไหนอะไรแบบนี้" ผู้เป็นย่าถามย้ำหลานชายอีกรอบเพื่อความแน่ใจ แม้ว่าสีหน้าข

พนิดาส่งมือถือให้ปริญเสร็จตัวเธอเองก็เดินกลับเข้ามาในครัวเพื่อเตรียมอาหารสำหรับตอนเย็นต่อ วันนี้พนิดาตั้งใจจะทำแกงเขียวหวานไก่ ไข่เจียว และปลาทอดราดน้ำปลา วัตถุดิบที่มีซื้อมาจากวันที่ไปตลาดวันก่อน พนิดาชอบเข้าครัวทำอาหารมาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าใจมันรักหรือเรียกว่าพรสวรรค์กันแน่ แต่ที่แน่ๆก็พรแสวงที่เธอมักจะจดจำไว้เวลาเห็นใครเข้าครัวเสียงปริญยังคงคุยโทรศัพท์ดังแว่วเข้ามา ตามด้วยเสียงผู้หญิงที่อยู่ในสาย แม้ว่าจะไม่สามารถจับใจความได้เพราะว่าเธอนั้นไม่ได้ตั้งใจฟังแต่พนิดาก็รู้ว่าชายหนุ่มคงกำลังมีความสุขอยู่ ฟังได้จากเสียงหัวเราะที่ดังมาเป็นทอดๆ"ขอบคุณนะครับญดาที่เป็นห่วงผม""ก็ปริ้นเป็นคนรักของญดานี่ค่ะ นี่ถ้าไม่ติดว่าคืนนี้เลิกกองดึก ญดาคงจะขับรถไปหาปริ้นเสียตอนนี้เลยล่ะค่ะ""ผมไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้นหรอกครับ แค่มือถลอกเอง""ก็ใครจะไปรู้ล่ะคะ ดูพันผ้าไว้ซะขนาดนั้น ญดาตกใจหมดเลย""เดี๋ยวก็ว่าจะแกะออกแล้วล่ะครับ พันไว้ขนาดนี้ผมคงถือช้อนทานข้าวไม่ได้" "นี่ดีนะคะที่กองถ่ายญดาปักหลักถ่ายทำที่นี่หลายเดือน ญดาเลยมีโอกาศได้อยู่ใกล้ๆปริ้นด้วย แค่ในตัวเมืองกับไร่ของคุณย่าปริ้นห่างกันยี่สิบกิโ

เมื่อเห็นแล้วว่าพนิดาไม่น่าจะสามารถลุกขึ้นเดินได้ปริญจึงสอดแขนตัวเองเข้าไปรวบขาของพนิดาเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็โอบไปที่แผ่นหลังก่อนจะยกเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน จังหวะนี้ด้วยความตกใจพนิดาจึงจำเป็นจะต้องโอบแขนทั้งสองข้างของเธอไปที่รอบลำคอของเขา"ถ้าไม่อยากตกลงไปอีกรอบก็หุบปากไว้ บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าพูดมากขึ้นมาเมื่อไหร่ แขนฉันมันสามารถอ่อนแรงลงได้ทันที"จากตอนแรกที่คอยต่อปากต่อคำกับเขาไม่หยุด เวลานี้พนิดาจำเป็นต้องหุบปากเอาไว้เสียก่อน ตอนนี้ชีวิตน้อยๆของเธอมันกำลังตกอยู่ภายในอุ้งมือของเขา ไม่ว่าเขาจะสั่งจะดุหรือจะพูดอะไรเธอเองก็คงจะต้องเงียบพอถึงบ้านปริญก็วางเธอลงที่บนโซฟา ส่วนตัวเขาเองก็หันไปเตรียมกะละมังน้ำอุ่นมาให้เธอแช่เท้า พนิดาสงสัยว่าข้อเท้าของเธอคงจะพลิก จากที่ลองขยับดูแล้วรู้สึกถึงความเจ็บแปลบนิดๆ"วางเท้าเธอลงมาสิ ฉันจะล้างให้"พนิดามองสบตาคมที่วันนี้มันดูเหมือนว่าจะอ่อนโยนลงเป็นพิเศษ"เอ่อคือว่าพี่ปริ้นคะ เดี๋ยวพายว่าพายทำเองดีกว่าค่ะ" พนิดารีบห้ามทันควันเมื่อปริญทำท่าเหมือนกับว่าพยายามจับข้อเท้าของเธอยกขึ้นเพื่อเตรียมที่จะจุ่มมันลงไปในกะละมัง"อยู่เฉยๆเถอะน่า อย่าเรื่องมาก" ว่าแล้วเ

ขณะที่นั่งรอคนงานในไร่พากันทยอยขนตะกร้าส้มออกมาจากข้างในสวน ระหว่างนี้ปริญก็ช่วยพนิดาคัดขนาดของส้มแต่ละเกรด โดยฟังจากที่พนิดาอธิบายเธอบอกว่า ส้มที่คัดจะมีทั้งหมดหกขนาด ไล่ไปตั้งแต่เบอร์สาม ซึ่งเป็นขนาดที่เล็กที่สุด จากนั้นก็จะเป็นเบอร์สองที่มีขนาดใหญ่ขึ้นมากว่าส้มเบอร์สาม และขนาดเบอร์หนึ่งจะเป็นขนาดที่เป็นที่นิยมสำหรับผู้บริโภคมากที่สุด จากนั้นก็จะเป็นส้มเบอร์ศูนย์ ซึ่งเบอร์นี้ก็จะยังมีขนาดที่ใกล้เคียงกับส้มเบอร์หนึ่งและก็ยังเป็นขนาดที่ผู้บริโภคนิยมเช่นกัน จากนั้นมาก็จะเป็นเบอร์ศูนย์ศูนย์ ซึ่งเป็นส้มที่มีขนาดใหญ่แต่ไม่เป็นที่นิยมเนื่องจากว่าเปลือกค่อนข้างหนา เนื้อฟ่ามและมีรสชาติจืด ส่วนเบอร์สุดท้ายคือขนาดศูนย์ศูนย์ศูนย์ ส้มเบอร์นี้จะเป็นส้มที่มีขนาดใหญ่เป็นพิเศษจนไม่มีช่องให้ลง ส่วนรสชาติก็จะเหมือนกับส้มเบอร์ศูนย์ศูนย์ แต่มีปริมาณไม่มากนักปริญนั่งฟังพนิดาอธิบาย ในขณะที่เขานั่งจ้องหน้าเธอ ส่วนเธอปากพูดไป มือก็ทำงานไปไม่มีหยุด นับว่าสิ่งที่พนิดาพูดมาทั้งหมดนี่เป็นความรู้ใหม่สำหรับเขาเลยก็ว่าได้ ทั้งๆที่ย่าของเขาเป็นเจ้าของสวนส้มขนาดใหญ่แต่เขากับไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย ปกติเวลาผู

วันนี้พนิดาเข้าสวนส้มเพียงแค่ครึ่งวันเนื่องจากว่าส้มที่คัดไว้นั้นเสร็จหมดแล้วและกำลังทยอยแพ็คลงใส่กล่อง บรรยากาศภายในไร่ยังคงสนุกสนานครื้นเครงอยู่ตามเคยเมื่อมีพี่แสงหล้าสาวงามตัวท็อปของไร่แห่งนี้คอยสร้างเสียงหัวเราะ"อุ๊ยต๋ายแล้วว ไผฮั้นน่ะตี้กำลังเดินมากับคุณปริ้น ว่าคุณปริ้นหล่อแล้ว คนตี้เดินมากะเปิ้นกะหล่อบ่าได้แป้กันเลย" แสงหล้าผู้ซึ่งมีเรดาร์ในการสแกนหาผู้ชายหน้าตาดีประจำไร่รีบเอ่ยปากบอก พนิดามองตามก็เห็นว่าทั้งสองคนกำลังมุ่งหน้าเดินตรงมาก่อนจะหยุดลงที่ตรงหน้าเธอ"กำลังจะกลับบ้านแล้วหรอ""ค่ะ ล็อตนี้เป็นล็อตสุดท้ายแล้ว เหลือแค่แพ็คลงกล่องก็เรียบร้อย""พนิดา นี่อิทธิพลเพื่อนของฉัน คนที่ฉันเคยบอกว่าจะมาทำโฮมสเตย์ด้วยกัน" ปริญแนะนำเพื่อนตัวเองให้พนิดาได้รู้จัก"สวัสดีค่ะ คุณอิทธิพล" พนิดายกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าซึ่งเขาก็มองและส่งยิ้มทักทายมาให้เธออย่างเป็นมิตร อิทธิเป็นคนหล่อหน้าตาดีพอๆกันกับปริญ ต่างกันก็เพียงแค่เขาดูเป็นผู้ชายลุคง่ายๆสบายๆมากกว่า จากที่ประเมินจากบุคลิกแล้ว เขาดูน่าจะเป็นคนที่สนุกสนานและอัธยาศัยดี ต่างจากปริญที่ต้องดูดีดูเนี้ยบ เอาแต่วางมาดเท่จนพนิดารู้สึกหมั่นไส้ใ