All Chapters of รักใต้บัญชา: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อสายตาสบประสานกัน ขณะที่เขาจ้องเอา พนิดาเองก็ไม่ยอมแพ้ด้วยการจ้องเขากลับเช่นกัน ดวงใจน้อยๆเริ่มเต้นระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะในขณะที่สะโพกกลมมนของพนิดารู้สึกได้ถึงการสัมผัสลูบไล้ของฝ่ามือใหญ่"ชอบฉันหรอ" พอได้ยินคำถามนี้ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขี้นด้วยความตกใจ มือไม้อ่อนแรงราวกับจะขยับไม่ได้เมื่อถูกเขาถามคำถามซึ่งหน้าและดูเหมือนว่าเขานั้นจะต้องการให้เธอตอบมันพนิดายังคงไม่ตอบ แต่กลับเลือกที่จะรีบยันตัวลุกขึ้นนั่งแทน ปริญเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นตามและใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่มนให้หันหน้ามาหาตัวเองเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้านั้นพยายามหลบตาไม่หันมามอง" ว่ายังไงล่ะพนิดา ตอบฉับสิ ถ้าไม่ตอบฉันจูบนะ" "แล้วพี่ปริ้นล่ะ ชอบพายหรอคะ ทำไมเอะอะๆก็จะจูบอยู่เรื่อย" ต่างคนต่างจ้องสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร"เมื่อก่อนไม่ชอบ แต่ตอนนี้ชักจะไม่แน่ใจ" พอได้ฟังคำตอบของเขา หัวใจดวงน้อยก็ยิ่งสั่นไหว ยิ่งพอใบหน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้ๆพนิดาก็รู้สึกราวกับว่าจะหายใจไม่ออก "ขอพิสูจน์ได้มั้ย" ปริญกระซิบบอกเสียงเบาในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดอยู่ พนิดายังคงนิ่งเงียบ เธอไม่

พนิดายังคงยืนอยู่กับที่แม้ว่าเวลานี้ปุณภพจะก้าวฉับๆตรงไปยังโต๊ะที่ปริญนั้นนั่งอยู่แล้ว พอปุณภพไปถึงสายตาคมของปริญก็มองกลับมายังเธอก่อนที่นางเอกสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาจะหันมองตามมาด้วยเธอควรจะรู้สึกอย่างไรดี สีหน้าท่าทางของเธอตอนนี้มันแสดงออกอย่างไรบ้าง วินาทีนี้ถ้าเลือกได้พนิดาก็อยากที่จะหายตัวไป ไม่อยากที่จะต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนโต๊ะนั้นที่ต่างก็พากันหันมามองทางเธอไม่นานนักหลังจากเดินเข้าไปพูดคุยกับปริญเพียงแค่ไม่กี่คำปุณภพก็เดินกลับออกมาแล้วเลือกที่จะดึงข้อมือเธอให้เดินตามเขาออกไปโดยที่ยังคงมีสายตาจากคนโต๊ะนั้นมองมาที่เธออยู่"ไปเถอะพี่หิวแล้ว" พนิดาเดินตามแรงฉุดออกไป นาทีนั้นเธอยังคงมองกลับไปหาปริญและพบว่าเขาเองก็ยังคงมองมาที่เธอเช่นกัน"พี่ขอกินชาบูก็แล้วกันนะถ้าพายบอกว่ากินอะไรก็ได้""ค่ะ ตามใจพี่ปุณเลย" แม้ว่าจะพยายามฝืนใบหน้าให้ยิ้มหากแต่ภายในใจก็ยังคงปวดร้าวอยู่ดี วันนี้ปุณภพชวนเธออกมาดูหนังและหาอะไรกินด้วยกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะกระโดดโลดเต้นหัวใจพองโตไปแล้ว แต่เวลานี้มันเหมือนกับว่าเธอกำลังมีปัญหากับระบบหายใจที่แม้ว่าเธอจะพยายามสูดหายใจเข้าไปให้ลึกมากเท่าไหร่

ร่างของปริญถูกพนิดาพลักให้นอนลงไปอยู่ด้านล่างแทนโดยที่เธอนั้นเป็นฝ่ายจงใจที่จะขึ้นไปคร่อมอยู่บนลำตัวของเขา ปริญจ้องมองอาการเหล่านั้นด้วยหัวใจที่เต้นรัว ไหนจะพนิดาเวลานี้ที่มีเพียงชุดชั้นในตัวบางสีดำปกปิดร่างกายเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่"เธอชอบใคร บอกฉันพนิดา" ปริญถามออกมาเสียงเบาจนเกือบจะกลายเป็นกระซิบ สองมือใหญ่จับแน่นที่สองต้นแขนของพนิดาก่อนจะลากเธอให้ร่วงลงมาอยู่ด้านล่างแทน"เมื่อคืนพายยอมให้พี่ปริ้นพิสูจน์พายไปตั้งหลายครั้งขนาดนั้นแล้ว พี่ปริ้นยังไม่รู้จริงๆหรอคะ""แต่ฉันอยากฟังจากปากเธอ บอกฉันมา ฉันไม่อยากคิดไปเองคนเดียวว่าสิ่งที่ฉันคิดอยู่นั้นมันถูก""แล้วพี่ปริ้นคิดว่ายังไงหรอคะ""ฉันคิดว่าเธอชอบฉัน แต่เริ่มจะมาไม่แน่ใจก็ตอนที่ฉันเจอสมุดบันทึกของเธอนี่แหละ" พนิดายิ้มมุมปาก"พี่ปริ้นเข้าใจไม่ผิดหรอกค่ะ พายชอบพี่ปริ้น" พอได้ฟังดังนั้นรอยยิ้มสุดเท่ก็ปรากฏออกมาจากริมฝีปากคนด้านบนซึ่งพอพนิดาได้มองแล้วก็ต้องใจเต้นโครมครามปริญก้มลงไปจูบริมฝีปากบางสีชมพูที่เวลานี้มีกลิ่นของแอลกอฮอล์เคลือบอยู่ประปราย ลิ้นร้อนชื้นกวาดตวัดเกี่ยวรับกันอย่างดูดดื่มและค่อยๆร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปท

หลังจากวันแรกปริญพยายามที่จะติดต่อสื่อสารกับเธออยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ออกจากบ้านจนกระทั่งถึงสถานปฏิบัติธรรม แต่ก็มิวายถูกผู้เป็นย่าปรามเอาไว้เสียก่อนเขาจึงได้หยุดเพลาลง อาจจะมีบ้างที่เขายังคอยส่งข้อความมาหาวันละสองครั้งเช้าและเย็น เขาทำได้เพียงเท่านั้นเพราะว่าไม่ถูกอนุญาตจากผู้เป็นย่าให้คุยโทรศัพท์กับเธอได้นับว่าตั้งแต่คืนวันนั้นมาความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอก็ดูเหมือนว่าจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้น แม้ว่าเธอจะยังไม่รู้เลยว่าในอนาคตเรื่องราวระหว่างเธอและเขาจะเป็นอย่างไร แต่ในวันนี้เธอจะขอซึมซับเอาช่วงเวลาดีๆที่มีด้วยกันในวันนี้ไว้ให้เต็มที่ เพราะถ้าถึงเวลาที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคาดหวังเอาไว้แล้วล่ะก็เธอก็จะยอมรับมัน"วันนี้เมียกลับบ้านแล้วเจ้าปริ้นมันคงดีใจจนเนื้อเต้นเลยล่ะสิ" คุณย่าบัวหลันหันมามองหน้าหลานสะใภ้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พนิดาไม่ได้ตอบออกไปว่าอะไร เธอเพียงแต่ยิ้มรับ ช่วงเวลาสามคืนสี่วันที่มาอยู่ที่นี่ทั้งเธอและปริญยังคงติดต่อพูดคุยกันเรียกว่าแทบจะตลอดแม้ว่าจะถูกผู้เป็นย่าปรามเอาไว้แล้ว แต่ก็ด้วยความคิดถึงล่ะมั้งที่ทำให้เธอแอบส่งข้อความพูดคุยตอบกลับเขาไปมาอยู่ไม่ขาดและพนิดาเอ

ปริญยังคงพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะขอปรับความเข้าใจกับพนิดาหากแต่ก็ไม่เป็นผลระหว่างนี้เธอยังคงทำหน้าภรรยาเหมือนอย่างเดิม หากแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอที่ดูเหมือนว่าจะพุ่งดิ่งลงเหวลงไปทุกที"พาย ยังไงวันนี้เราก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง พี่จะไม่ยอมให้พายทำบึ้งตึงใส่พี่เป็นเด็กๆอีกต่อไปแล้ว""พี่ปริ้นว่าพายเป็นเด็ก ยังไงคะ""ก็เรื่องที่พายโกรธพี่ไม่หายซักทีนี่ไง แค่เรื่องที่พี่ไม่ได้ตอบข้อความเพราะว่าพี่เมามากจริงๆ แล้วพี่ก็ขอโทษพายไปแล้วด้วยแต่พายก็ยังไม่ยอมหายโกรธ""นี่พี่ปริ้นคิดว่าที่พายโกรธมันเป็นเพราะเรื่องแค่นี้จริงๆหรอคะ ขอโทษนะคะแต่พายเป็นคนที่มีเหตุผลพอค่ะ""ถ้าไม่ใช่พายโกรธพี่เรื่องนี้ งั้นมีเรื่องอะไรอีกล่ะ""ขอไม่พูดถึงดีกว่านะคะ เพราะพายว่าพี่ปริ้นเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจตัวเองดีว่าทำอะไรลงไป" ว่าแล้วพนิดาก็ผลักอกปริญออกและทำท่าว่าจะเดินหนี หากแต่ก็ยังคงช้ากว่าอ้อมแขนแกร่งที่ตวัดมารัดรอบตัวเธอเอาไว้ได้ทันพอดี"พี่ปริ้นคะจะทำอะไรปล่อยนะคะ""แต่พี่คิดถึงพาย ไม่ได้กอดตั้งหลายวันรู้หรือเปล่าว่าพี่คิดถึง" ปริญพูดลงเสียงเบาดวงตาคมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาก