All Chapters of Bompวิศวะมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

รับน้อง...10 ปี ต่อมา...ตึก ตึก ตึกเสียงรองเท้าผ้าใบสองคู่วิ่งมาด้วยความเร็วเข้ามาที่ใต้ตึกใหญ่ คณะวิศวกรรมศาสตร์ ของหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่ตอนนี้พื้นที่ใต้ตึกเต็มไปด้วยมีน้องๆ ปี 1 ของทุกสาขากำลังนั่งรวมตัวกันเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องของคณะ"นี่!!! น้องผู้ชายและน้องผู้หญิงที่วิ่งเข้ามาทีหลังน่ะ มาตรงนี้!" เสียงของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้นเรียกเฟร์ย่าและเบย์ที่วิ่งมากระหืดกระหอบ เพราะมาสายเฟร์ย่าเข้าเรียนคณะวิศวกรรม สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เช่นเดียวกับเบย์ ลูกชายฝาแฝดคนน้องของวินเซ่ที่อายุมากกว่าเฟร์ย่า 2 ปี แต่ซิ่วกลับมาเรียนปีหนึ่งใหม่พร้อมกับเฟร์ย่า ส่วนฝาแฝดผู้พี่นั้นก็ตอนนี้เรียนอยู่คณะนี้ด้วยเช่นกัน แต่คนละสาขา ซึ่งตอนนี้ก็อยู่ ปี 3 แล้ว และนี่ก็คือเหตุผลว่า ทำไมผู้หญิงน่ารักๆ ตัวเล็กๆ มีเสี้ยวหนึ่งของเชื้อเกาหลีถึงได้มาเรียนคณะนี้ที่มีแต่ผู้ชายซะส่วนใหญ่ทั้งสองหยุดวิ่งเมื่อได้ยินเสียงรุ่นพี่ ก่อนจะมองหน้ากันแล้วเดินเข้าไปที่รุ่นพี่คนนั้นอย่างว่าง่าย ท่ามกลางสายตาเด็กปีหนึ่งเกือบร้อยคน เด็กสาวน่ารักในกกับชุดนักศึกษากระโปรงพรีชกลีบรอบสั้น รองเท้าผ้าใบขาวน่ารัก หน้าตาน่ารัก กับ

หวั่นไหว! เด็กน่ารำคาญ"กรี๊ดดดดด พี่บอมพ์สู้ๆ พี่บอมพ์สู้เขา อย่าแพ้พี่เบย์นะ" เสียงเชียร์ของเฟร์ย่าดังลั่นสนามท่ามกลางเสียงเชียร์รอบสนามที่มีรถสองคันสีขาวกับสีดำ น่าจะเดากันได้ไม่ยาก คันสีขาวของเบย์ คันสีดำของบอมพ์ ทั้งวินเซ่และแฟร์รี่หันไปมองทางเฟร์ย่าที่เชียร์เสียงดัง ทั้งสองสงสัยเฟร์ย่าเชียร์ผิดคนหรือเปล่าไม่นานรถทั้งสองก็เข้าสู่เส้นชัย ซึ่งคันแรกที่เข้าก็ต้องเป็นคันสีดำอยู่แล้ว เพราะบอมพ์ชอบรถมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อของเขาและพ่อของเฟร์ย่าสร้างสนามแข่งรถสำหรับเด็กให้ เขาซ้อมขับทุกวันเป็นประจดำ จะแพ้น้องก็คงไม่ใช่ที่ เพราะเบย์ดูเหมือนจะขับได้แต่ไม่ค่อยชอบแนวนี้มากกว่า"เย้! ชนะแล้ว" เฟร์ย่าออกเสียงดีใจเมื่อรู้ว่าใครเข้าเส้นชัยก่อน เสร็จแล้วก็วิ่งลงไปที่สนามทันที เพื่อรับนักแข่งทั้งสอง"โห่ แพ้อีกละ" เสียงเบย์บ่นอุบอิบ เขาไม่เคยชนะเลย"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวลุงแก้แค้นให้เอง" เสียงของมิวนิคดังขึ้นขณะที่เดินเข้ามาในสนามพร้อมกับแบล็คเกอร์พ่อของเบย์ฝาแฝดในชุดแข่งรถ"พ่อจะแข่งกับพี่บอมพ์เหรอ" เฟร์ย่ารีบถามทันที ถ้าหากพ่อเขาแข่ง กลัวว่าพี่บอมพ์ของเธอจะแพ้เพราะพ่อแข่งรถมาตั้งแต่เด็ก"ไม่ๆ พ่อจะแข่

จนเช้า... “กรี๊ดดดด” แม้เขาจะถูไถกับน้ำหวานเยิ้มเพื่อลดการเสียดสีแล้ว แต่ความเจ็บก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี เฟร์ย่ากัดฟันแน่น เม้มปากจนเป็นเส้นตรง ร่างกายสะท้านสั่น ร่องสวาทเริ่มผลิตน้ำหวานออกมามากขึ้น “ครั้งแรก?” บอมพ์แปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาคิดว่าหญิงสาวตรงหน้าคงไม่ใช่ครั้งแรกเพราะโตมาจนขนาดนี้แล้ว วัยรุ่นสมัยนี้ไม่มีใครเก็บรักษาความบริสุทธิ์จนถึงวันแต่งงานหรอก แต่ถึงจะรู้แบบนั้นแต่ฤทธิ์ของยาก็ทำให้เขาหยุดหรือเบาลงไม่ได้ เขากดสะโพกเข้าหาเธออย่างหนักหน่วง เนิบนาบช้าๆจนร่างเล็กเกร็งไปทุกสัดส่วน เพราะตอนนี้ช่องรักของเธอบีบรัดกายแกร่งของเขาแน่นจนเขาแทบขยับไม่ไหว หากขยับมากเกินไปเขาจะเสร็จก่อน เขาก้มลงประกบปาก ลิ้นอุ่นลากเลียไปตามริมฝีปากสาวที่เม้มปิดสนิทให้เผยอออกรอรับลิ้นเขาเพื่อลดอากาาเกร็งให้เธอผ่อนคลาย ปึก! “กรี๊ดดดดด” เสียงกรีดร้องลั่นดังออกมาอีกครั้ง แต่ดังอยู่ในลำคอเท่านั้น เล็ดลอดออกมาไม่ได้ เพราะปากของเธอโดนปากของเขาปิดไว้ ด้วยความเจ็บปวดตรงน้องสาวของเธอเหมือนใครเอามีดมากรีด เมื่อแก่นกายหนุ่มที่มีขนาดใหญ่กดเข้ามาในร่างกายจนมิดโคนในทีเดียว เขาแ

จ่อหัว (ต่อ) “ขึ้นรถ!” ได้ยินแค่นั้น ทั้งสองคนที่อยู่นอกรถก็หันหน้ามามองกัน เพราะไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในรถสั่งนั้นหมายถึงใครเขาหรือเธอ เบย์หันไปมองคนในรถแล้วชี้มาที่ตัวเอง “ผม?” “อย่าสำคัญ!” เสียงห้วนตอบมาทันทีที่เบย์ถามขึ้น “อ้าว ไอ้พี่!” เบย์ทำท่าจะเอาเรื่อง “จะขึ้นดีดี หรือจะให้ลงไปลาก” เสียงดุดังมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทั้งสองรู้ดีว่าหมายถึงใคร เฟร์ย่าหันไปมองหน้าเบย์เหมือนอยากจะถามว่าเธอควรทำอย่างไรดี จะขึ้นไปดีไหม เบย์เลยได้แค่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า ขึ้นไปเถอะไม่มีอะไรหรอก เฟร์ย่าเอื้อมมือไปเปิดประตูรถและก้าวขึ้นไปนั่งข้างคนขับอย่างหวาดๆ “จะพาไปไหน ให้คนมาเอารถน้องเฟร์กลับไปด้วยนะ” เบย์บอกพี่ชายแค่นั้น แต่ดูเหมือนพี่ชายของเขาจะไม่ฟังเอาแต่มองไปด้านหน้าเตรียมจะออกรถไป “พี่เบย์! พี่ต้องบอกว่าอย่าทำอะไรน้องเป็นห่วงน้องสิ นี่อะไรห่วงรถของน้อง” เฟร์ย่าพูดด้วยหน้าตาบูดบึ้งเบาๆกลัวคนข้างๆได้ยิน เธอคิดว่าเพื่อนรุ่นพี่คนสนิทจะห่วงรถที่เธอขับมามากกว่าตัวเธอ เพราะรถคันนี้เขาเป็นคนซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว “เอาน่า อิพี่นี่มันไม่ทำอะไรเราหรอก” ว่าจบ

หวง! (ต่อ) เฟร์ย่ารับสายยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร เสียงที่เธอคุ้นเคยก็ถามมาทันที เธอตอบเขาไปถึงจุดที่เธออยู่ในตอนนี้ เมื่ออีกฝ่ายรับรู้คำตอบที่ตัวเองต้องการแล้วก็ออกคำสั่งทันทีห้ามให้เธอไปไหน ให้รออยู่ตรงนี้ เธอจะไปหาเบย์ก็ไปไม่ได้ ไม่นานรถสีดำสนิทคันเดิมก็พุ่งมาจอดอยู่ด้านหน้าของเธออย่างแรง เสียงเบรคดังลั่น ทำเอาหญิงสาวตกใจหัวใจแทบร่วงไปอยู่ที่พื้น กระจกรถสีดำนั้นเลื่อนลงเผยให้เห็นว่าใครคือ คนขับรถ “ขึ้นมา” สิ้นเสียงของเขา เฟร์ย่าได้สติรีบลนลานเปิดประตูรถเข้าไปนั่งในรถทันที “พี่บอมพ์จะพาเฟร์ไปไหนคะ” เฟร์ย่าถามขึ้นทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดในรถ “ไปที่ชอบ” เขาตอบกลับอย่างสั้นๆ “ใครชอบคะ เฟร์ชอบหรือพี่ชอบ” คนตัวเล็กหันไปถามด้วยหน้าตาใสซื่อ “ฉัน!” “ถ้าพี่จะไปที่ชอบที่ชอบของพี่ งั้นเฟร์ไม่ไปได้ไหมคะ เฟร์ไม่อยากชอบด้วย” “ไม่ได้ ฉันอยู่ที่ไหน เธออยู่ที่นั่น ลืม?” “ไม่ลืมค่ะ แต่จะให้เป็นแบบนั้น ทำไมไม่เอาเชือกมามัดติดกับตัวเลยล่ะคะ” “อย่าท้าทายอำนาจมืด!” เขาพูดแบบนั้น เพราะเขาสามารถทำแบบนั้นได้แน่นอน อย่าได้ท้าทายอำนาจมืดของเขาถ้าไม่อยากลองดี เธอเลยต้