ตอนที่ 1 รับน้อง...

รับน้อง...

10 ปี ต่อมา...

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าผ้าใบสองคู่วิ่งมาด้วยความเร็วเข้ามาที่ใต้ตึกใหญ่ คณะวิศวกรรมศาสตร์ ของหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่ตอนนี้พื้นที่ใต้ตึกเต็มไปด้วยมีน้องๆ ปี 1 ของทุกสาขากำลังนั่งรวมตัวกันเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องของคณะ

"นี่!!! น้องผู้ชายและน้องผู้หญิงที่วิ่งเข้ามาทีหลังน่ะ มาตรงนี้!" เสียงของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้นเรียกเฟร์ย่าและเบย์ที่วิ่งมากระหืดกระหอบ เพราะมาสาย

เฟร์ย่าเข้าเรียนคณะวิศวกรรม สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เช่นเดียวกับเบย์ ลูกชายฝาแฝดคนน้องของวินเซ่ที่อายุมากกว่าเฟร์ย่า 2 ปี แต่ซิ่วกลับมาเรียนปีหนึ่งใหม่พร้อมกับเฟร์ย่า ส่วนฝาแฝดผู้พี่นั้นก็ตอนนี้เรียนอยู่คณะนี้ด้วยเช่นกัน แต่คนละสาขา ซึ่งตอนนี้ก็อยู่ ปี 3 แล้ว และนี่ก็คือเหตุผลว่า ทำไมผู้หญิงน่ารักๆ ตัวเล็กๆ มีเสี้ยวหนึ่งของเชื้อเกาหลีถึงได้มาเรียนคณะนี้ที่มีแต่ผู้ชายซะส่วนใหญ่

ทั้งสองหยุดวิ่งเมื่อได้ยินเสียงรุ่นพี่ ก่อนจะมองหน้ากันแล้วเดินเข้าไปที่รุ่นพี่คนนั้นอย่างว่าง่าย ท่ามกลางสายตาเด็กปีหนึ่งเกือบร้อยคน เด็กสาวน่ารักในกกับชุดนักศึกษากระโปรงพรีชกลีบรอบสั้น รองเท้าผ้าใบขาวน่ารัก หน้าตาน่ารัก กับเด็กหนุ่มผิวขาวใส หล่อตี๋ ผมสีน้ำตาล เรียกความสนใจให้กับสายตาหลายคู่

"ทำไมมาสาย!!" เสียงของรุ่นพี่คนเดิมถามด้วยน้ำเสียงคะตะคอกดังลั่นเหมือนว่าอยู่ไกลกันเหลือเกิน

"อาจารย์วิชาสุดท้ายเพิ่งปล่อยค่ะ" เฟร์ย่าตอบเสียงเบา เพราะยังตกใจ กับเสียงดังนั้นอยู่

"นี่โทษอาจารย์เหรอ ตัวเองมาสายแต่กลับโทษอาจารย์แบบนี้เหรอ" เสียงของรุ่นพี่คนเดิมยังคงถามต่อ แล้วจะให้เธอทำยังไงก็อาจารย์ปล่อยช้า

"ไม่ได้โทษค่ะ แต่อาจารย์ปล่อยช้าจริงๆ" เฟร์ย่ายังยืนยันคำตอบเดิม

"ทำผิด ต้องยอมรับผิด ไม่ใช่โทษคนอื่นในการทำผิดของตัวเอง นั่นมันไใม่ใช่นิสัยของเราชาววิศวะ" รุ่นพี่ยังคงจะให้เธอรับผิดอยู่ เพื่อจะได้ทำโทษเธอได้

"ก็แล้วจะให้ทำยังไงเล่า!! ก็อาจารย์ปล่อยช้า จะให้หนีเรียนมาหรือยังไง นั่นก็ไม่ใช่นิสัยของนักศึกษาเหมือนช่นกัน พี่จะเอายังไง จะให้รับผิดให้ได้เลยใช่ไหม ถ้ามันออกมากลางครันได้ ป่านนี้เฟร์ก็มารอที่นี่ก่อนพี่อีกพี่จะมาอีก นี่มาร่วมกิจกรรมดก็ดีแล้วไหม มาสายดีกว่าไม่มาเลย จะเอาแบบไหนว่ามา!" เฟร์ย่ารัวคำพูดออกมาเป็นชุดด้วยความโมโหในความไม่มีเหตุผลของรุ่นพี่ แต่การโมโหของเธอนั้น ท่าทที่แสดงออกกลับดูน่ารักในสายตาทุกตคนจริงๆ และหนึ่งในสายตาเหล่านั้นก็มีสายตาสีน้ำเงินเข้มคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองมาที่คนตัวเล้กด้วยสายตานิ่งเรียบไม่ไหวระริกเหมือนกับสายตาของคู่อื่นๆ

"โอเคๆ งั้นอนุโลมให้ ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกจะไม่ทำโทษ แล้วน้องผู้ชายนี่ไม่คิดจะพูดแก้ตัวอะไรหน่อยเหรอ ปล่อยผู้หญิงแก้ตัวแทนไม่แมนเลยนะ" รุ่นพี่คนเดิมหันมาเล่นงานเบย์ที่ยืนข้างๆ เฟร์ย่า ก่อนที่เบย์จะทันได้พูดอะไรก็มีรุ่นพี่อีกคนเข้ามากระซิบที่รุ่นพี่คนนี้ทันที

'มึง...น้องผู้ชายคนนี้เป็นน้องฝาแฝดของไอ้บอมพ์ มึงอย่ายุ่งดีกว่ากูว่าไม่รุ่ง" รุ่นพี่คนนี้ได้ยินก็นิ่งเงียบไป พร้อมกับชำเลืองไปยังคนที่เพื่อนตัวเองได้กล่าวอ้างอิงถึง แล้วพบสายตานิ่งคมมองมาทางนี้เหมือนกัน สายตาคมกริบคูนั้นทำเอาคนถูกจ้องสั่นเทิ้มขนลุกขนชันไปทั่วตัวาก่อนจะรีบปล่อยรุ่นน้องทั้งสองคนกลับไปนั่งกับเพื่อนๆ ทันที

"เอาล่ะครับ น้องๆ ทุกคน วันนี้ผลของการจับคู่พี่รหัส สายรหัสออกแล้วนะ เนื่องจากน้องๆ มีมากกว่ารุ่นพี่ จึงต้องมีน้องที่ได้พี่รหัสคนเดียวกันด้วย ก็ไม่ต้องแปลกใจนะ เด็กทุกคนมาจับฉากลากเลือกสายรหัสของตัวเอง และก็ไปหาพี่รหัสกันเองแล้วนะ พี่ๆ ทุกคนเอาใจช่วยให้หาให้ได้ไวไวและ...ทำภารกิจเพื่อเข้าสายรหัสผ่านกันทุกคน" รุ่นพี่คนหนึ่งประกาศ น้องๆ ปีหนึ่งก็พากันเดินไปจับฉลาก

เฟร์ย่าล้วงมือเข้าไปในกล่องใบใหญ่ หยิบกระดาษออกมา 1 แผ่นแล้วแกะเปิดดู พบว่ามันมีรูปกุญแจอยู่ในกระดาษใบนั้น

"ของเฟร์ได้รูปกุญแจอ่ะ มันหมายความว่ายังไง แล้วพี่เบย์อ่ะได้รูปอะไร" เฟร์ย่าหันไปหาเบย์ที่กำลังแกะกระดาษดู

"ของพี่ได้ไม่ได้รูปอ่ะ แต่ได้ตัวหนังสือแทน คำว่า กุญแจ" เบย์เอ่ยตอบคนตัวเล็ก

"ความหมายเดียวกันนี่ สงสัยเราได้พี่รหัสคนเดียวกันมั้ง" เฟร์ย่าตอบ

"แล้วพี่รหัสเราคือใครอ่ะ รุ่นพี่เรามีชื่อกุญแจไหม"

"เหมือนจะไม่มีนะ" เบย์และเฟร์ย่ามองหน้ากัน ไม่รู้จะทำยังไงดี แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"แต่เรารู้นะ รุ่นพี่ที่มีชื่อ ความหมายแปลว่ากุญแจอ่ะ" เสียงหวานของเด็กปีหนึ่งคนหนึ่งดังขึ้น เมื่อเขาได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ ทั้งสองจึงหันไปทางเสียงนั้นอย่าง

"จริงเหรอ รุ่นพี่คนนั้นชื่ออะไร" เฟร์ย่าถามทันที แต่เหมือนเด็กสาวคนนั้นจะไม่ยอมบอกง่ายๆ พร้อมกับทำท่าเบะปากใส่พวกเธออีก

"จะบอกให้ก็ได้นะ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

"จะไม่บอกก็ได้นะ เดี๋ยวหาเอง" เฟร์ย่าพูดขึ้นมาอย่างไม่พอจ เมื่อเห็นท่าทางเบะปากของผู้หญิงตรงหน้า จริงๆ เธอก็ไม่ได้ขอร้องให้มาบอกเธอเสียหน่อย

"เอาน่า ข้อแลกเปลี่ยนอะไร" เบย์เป็นคนเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน ก่อนที่จะไม่ได้เรื่องราวอะไร แต่จะมีเรื่องกันก่อน

"เธอต้องช่วยฉันหาพี่รหัสด้วย"

"แค่นี้เอง ได้ๆ" เบย์รับปากทันที

"รุ่นพี่คนนั้น ชื่อ คีย์ อยู่ปี 2 เป็นพี่ชายของฉันเอง ฉันชื่อแคล" แคลบอกทั้งสอง พร้อมกับแนะนำตัวเอง

"น่าจะใช่พี่คนนี้แหละ เราไปหากัน อ้อ! แล้วเธอได้คำใบ้อะไร" เบย์ไม่ลืมหันมาช่วยเหลือเพื่อนร่วมคณะ

"ตระกูลระเบิด" แคลตอบสั้นๆ

"ระเบิดเหรอ...งั้นคงเป็นพี่ชายฉันล่ะมั้ง" เบย์ทำท่าคิด ก่อนจะตอบไป

"พี่ชายนายชื่ออะไร"

"แต่พี่เบย์ พี่เขาอยู่ปี 3 นะ จะเป็นพี่รหัสเธอคนนี้ได้ยังไง" เฟร์ย่าถามพี่ชายคนสนิท

"ก็คำใบ้ตระกูละระเบิด พี่ฉันชื่อบอมพ์ อยู่ปี 3 แต่มีน้องรหัส ชื่อนิวเคลียร์ นะ คิดว่าน่าจะใช่คนนี้แหละ" เบย์อธิบายยาว

"โอเค งั้นฉันไปตามหาพี่รหัสดีกว่า" แคลพูดจบก็จะเดินจากไป แต่เสียงของเฟร์ย่าพูดต่อว่าเสียก่อน

"ไม่รู้จักขอบคุณบ้างเลย"

"ทำไมฉันต้องขอบคุณ ในเมื่อฉันก็ช่วยพวกเธอเหมือนกัน แสดงว่าเท่ากันเจ๊ากันไป"

"เอาเถอะๆ ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้ อีกอย่างเราเองก็ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเหมือนกัน" ก็จริงอย่างที่เบย์พูด เฟร์ย่าจึงยอมอ่อนลงเมื่อรูว่าตัวเองก็ผิดด้วย

ทั้งเฟร์ย่าและเบย์เดินตามหาพี่รหัส จนมาพบกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่นั่งเล่นกับกลุ่มเพื่อนอยู่ใต้คณะ ผู้ชายตัวสูง ขาว หุ่นสมาร์มาดแมน หล่อและดูดีทุกกระเบียดนิ้ว พวกเขารู้ได้ทันทีว่าใช่คนคนนี้ เพราะที่คอเขามีสร้อยรูปกุญแจใส่ไว้ด้วย

"อย่างหล่อเลย ไม่เห็นเหมือนน้องสาวเลย" เฟร์ย่าพูดพร้อมกับรอยยิ้มทะเล้น

"นี่! ถ้ายังมองคนอื่นหล่อ พี่จะไม่ช่วยเรื่องพี่บอมพ์อีกแล้วนะ" เบย์เอ่ยคาดโทษกับน้องคนสนิทที่เขารู้ว่าเธอแอบชอบพี่ชายของตน และเขาก็เอาใจช่วยอยู่ตลอด แม้แผนการจะไม่เคยสำเร็จเลยก็ตาม แต่ตลอดระยะเวลาที่พี่ชายไม่ยอมมาร่วมกิจกรรมครอบครัว เขาก็มักจะแอบถ่ายรูปปัจจุบันมาให้เธอตลอด ทำให้เธอรู้จักหน้าตาเขาได้เป็นอย่างดีมาตลอด 10 ปี