All Chapters of Bompวิศวะมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

อ่อยฉันสิ (nc) “อ่อยฉัน ทำให้ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้อ่อยไอ้รุ่นพี่นั่น” เขาสั่งเธอ ก่อนจะถอยออกไปนั่งที่เบาะคนขับของตัวเอง เอาหลังพิงประตูรถไว้อย่างนั้นด้วยท่าทางเหมือนรอให้เธอทำอะไรบางอย่าง “อ่อยยังไงคะ เฟร์ทะ...ทำไม่เป็น” “ทำในสิ่งที่เธออยากทำ” “เฟร์ไม่ได้อยากทำสักหน่อย” “จะทำไหม” เขาถามย้ำอีกครั้ง “ทำไม่เป็นค่ะ” เธอบอกกับเขาตรงๆ เพราะเธอไม่เคยทำมาก่อน เขาก็เชื่อในสิ่งที่เธอพูด เพราะเธอคงจะทำไม่เป็นจริงๆเพราะว่าคืนนั้นที่เขาโดนวางยานั่นก็เป็นครั้งแรกของเธอ “ดื่มน้ำในแก้วนั้น แล้วจะทำเป็น” เขาบอกเฟร์ย่า แล้วชี้ไปที่แก้วน้ำที่ตั้งอยู่ในช่องหน้ารถ ร่างบางยื่นมือไปหยิบขึ้นมาเปิดดื่มทันที “ไม่เห็นจะอยากทำเลยค่ะ” เฟร์ย่าดื่มเสร็จก็เอ่ยถามเขาอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นจะรู้สึกอะไรแปลกไปจากตอนแรกเลย “มานี่” บอมพ์สั่งเธออีกครั้ง ให้เข้าไปหาเขาด้วยท่าทางที่ยังเอาหลังพิงประตูรถไว้อยู่ เฟร์ย่ายอมทำตามอย่างว่าง่ายโดยไม่ได้คิดอะไร ร่างบางค่อยๆเข้าไปหาชายหนุ่มด้วยท่าคลานเข้าไปหา ใบหน้าของเธอใกล้กับใบหน้าคม ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะฉกเข้าประกบริมฝีปากบางทันที สองริมฝีปา

คนหวง “เสร็จแล้ว!” เสียงของบอมพ์ดังขึ้นสั้นๆเมื่อนั่งทำแผลให้กับเฟร์ย่าที่เขาอุ้มมาจนเสร็จเรียบร้อย “แปลกนะ ที่พี่นั่งทำแผลให้ยัยเฟร์ ทั้งๆที่ไม่ชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้วอ่ะ” เบย์พูดแซวยิ้มๆ ความจริงเขารู้ว่าพี่ชายเขาคิดยังไง เพียงแต่ไม่ได้บอกใครและไม่ได้บอกเฟร์ย่าด้วย “นี่พี่บอมพ์ไม่ชอบเฟร์ย่าเหรอคะเนี่ย” เสียงเล็กแหลมของแคลดังขึ้น เธอได้ยินเบย์พูดแบบนั้น ก็รีบถามทันที เพื่อตอกย้ำให้เฟร์ย่าได้ยิน และก็เหมือนจะเป็นแบบนั้น เฟร์ย่าได้ยินสิ่งที่แคลถามเหมือนมีดทิ่มไปที่หัวใจ เธอหันไปมองที่บอมพ์ ก็สบเข้ากับสายตาดุนิ่งนั้นที่มองมาเช่นเดียวกัน เธอต้องรีบหลบสายตาดุนั้นทันที เฟร์ย่ากลืนก้อนเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก ความอัดอั้นตันใจเมื่อรู้คำตอบของคำถามที่แคลถามอยู่แล้ว แต่บอมพ์ยังไม่ได้ตอบอะไรออกมา ได้เพียงแต่จ้องไปที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาก้มหน้าก้มตาอยู่แบบนั้น “เอ่ออพี่เบย์ เราไปเดินเล่นชายหาดกันอีกรอบเถอะค่ะ เฟร์อยากไปนั่งฟังเสียงคลื่นคิดอะไรสักพักหน่อย” เฟร์ย่าเอ่ยชวนเบย์ เพราะไม่อยากได้ยินคำตอบของบอมพ์ “ขาเดี้ยงขนาดนี้ ยังจะไปเดินเล่นอีกเหรอ โง่หรือบ้า” บอมพ์เอ

ช้อนปลาแบบเท่ๆ “ใครเด็กฉัน” “แคลไงคะ มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าแคลชอบพี่” “หึง?” บอมพ์ถามพร้อมกับมองหน้าคนตัวเล็กในอ้อมกอด เขาต้องแข็งแรงแค่ไหนถึงพยุงเธอไว้ในน้ำได้โดยที่ไม่จมลงไปทั้งคู่ “ใครหึง ไม่ได้หึงสักหน่อย ใครจะชอบพี่ก็ไม่เกี่ยวกับเฟร์ เฟร์ไม่มีสิทธิ์ไปหึงนี่นา เราไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ” “ไม่ได้เป็นอะไรกัน? งั้นที่เอาจนเช้านั่น เรียกอะไร” บอมพ์ถามกลับ “วันนั้นพี่เมานี่คะ มันเกิดจากความไม่ตั้งใจ” “แล้วหลังจากนั้น?” บอมพ์ย้ำ “อันนั้นเฟร์เมา และพี่ก็หลอกให้เฟร์กินยาที่อยู่ในแก้วน้ำของพี่” “อ่อ งั้นก็ยังไม่มีคืนไหนที่เราเอากันโดยที่สติยังครบใช่ไหม” “คะ? ยะ...ยังค่ะ” เฟร์ย่าตอบเสียงตะกุกตะกักก้มหน้าฟุบกับไหล่กว้างด้วยใบหน้าแดงถึงใบหู ทำเอาบอมพ์ที่เห็นหน้าของคนตัวเล็กแดงก็ยิ้มมุมปาก “ไม่กลัวแล้วใช่ไหม” “เฟร์ไม่กลัวน้ำแล้วค่ะ แต่เฟร์เริ่มกลัวพี่บอมพ์แล้วตอนนี้” “กลัวอะไรฉัน” “กลัวพี่ เพราะพี่ชอบแกล้งเฟร์” “หึหึ ฉันไม่แกล้งเธอหรอก แค่จะจับกิน” “ห๊ะ!!? นี่ถึงกับจะกินกันเลยเหรอคะ ทำไมพี่ใจร้ายขนาดนี้คะ เกลียดกันขนาดนั้นเลยเหรอ”

อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะ! จิ๊บๆๆ เสียงนก เสียงธรรมชาติจากด้านนอกหน้าต่างเล็ดลอดเข้ามาภายในห้อง แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านกระจกใสเข้ามากระทบกับใบหน้าหวานที่เคยซีดเผือด ตอนนี้เริ่มมีเลือดฝาดแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าแล้ว ความอุ่นจากแสงแดดทำให้เปลือกตาบางเริ่มขยับ แพขนตาเริ่มเปิดกระพริบเล็กน้อย และถี่เพื่อปรับรับแสงสว่างจากด้านนอก “อือออ” เสียงแหบพร่าครางในลำคอเมื่อรู้สึกถึงอาการคอแห้งผาก หิวน้ำขึ้นมา ดวงตากลมเริ่มสอดส่ายมองเห็นเพดานสีขาว โคมไฟระย้าแต่งแต้มบนฝ้าเพดานห้อง สายตากลมเริ่มมองหาสิ่งที่ต้องการ เห็นแก้วน้ำใสวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงจึงลุกขึ้นหยิบแก้วมาดื่ม อาการปวดเนื้อตัวเพราะพิษไข้ยังหลงเหลืออยู่แม้มันจะลดลงแล้ว “ที่นี่ ที่ไหนนะ เกาะของยายพี่บอมพ์เหรอ” เฟร์ย่าพึมพำกับตัวเองเบาๆ เธอจำได้ว่าก่อนที่จะมาเขาบอกว่าจะพามาที่เกาะ ‘ตอนแรกจะพาไปเกาะของคุณน้าวินซ์ พอตกเรือ เขาก็เปลี่ยนไปเกาะของคุณยายเซรินแทน ที่นี่น่าจะเป็นเกาะของคุณยาย แต่...เกาะมันจะต้องมีแค่กระท่อม หรือบ้านหลังเล็กๆปลูกสร้างง่ายๆไม่ใช่เหรอ แต่นี่ห้องนี้ดูหรูหราเหมือนคฤหาสก์เลยนะ ไม่น่ามาสร้างที่เกาะห่างไกลแผ่นดิ

กลางทราย ชายหาด “ป้าเอายากับข้าวต้มมาให้ค่ะ นายหญิงน้อย” ป้าบัวยกถาดข้าวต้มและยามาให้เฟร์ย่า ที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าดีขึ้นมากแล้ว “ขอแต่ข้าวได้ไหมคะป้า เฟร์หายแล้วไม่ต้องกินยาแล้วก็ได้” เฟร์ย่าบอกป้าบัว “ไม่ได้ค่ะ ถึงจะหายแล้วก็กินกันไว้ก่อน ไข้จะได้ไม่กลับมา” “เห้อออ ก็ได้ค่ะ ว่าแต่ป้าไม่ต้องเรียกเฟร์ว่านายหญิงน้อยหรอกค่ะ เฟร์มะ...” “กินเข้าไปอย่าพูดมาก!” บอมพ์ที่เดินเข้ามาจากการออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกมาเอ่ยขัดขึ้นมาก่อนที่เฟร์ย่าทันจะได้พูดแก้ไม่ให้ป้าบัวเรียกเธอว่านายหญิงน้อย เหมือนกับว่าเขาไม่ต้องการให้เธอแก้ตัวและต้องการให้ทุกคนเรียกเฟร์ย่าแบบนั้น “พี่บอมพ์” เฟร์ย่าเอ่ยชื่อคนที่เข้ามาใหม่ พร้อมกับทำหน้าบูดบึ้ง ตักข้าวต้มเข้าปากอย่างหิวๆ เพราะไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ป้าบัวเห็นแบบนั้นก็ขอตัวออกไปเงียบๆ “กินให้อิ่ม แล้วกินยาซะ ไข้จะได้ไม่ขึ้น เดี๋ยวไข้ขึ้นจะลำบากฉันเช็ดตัวให้อีก” เขาบอก “เอ๊ะ นี่พี่เช็ดตัวให้เฟร์เหรอ ไม่ใช่ป้าบัวหรอกเหรอคะ” เฟร์ย่าไม่เคยรู้มาก่อนว่าทั้งหมดเขาเป็นคนทำ “ทำทุกอย่าง ถ้าเธอไม่กินยาอีก ฉันก็จะป้อนเธอแบบเมื่อคืน”