All Chapters of Fairyนางฟ้ามาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

เขาโดนตกหรือเธอตกสระ25 ปีต่อมา...“ค่ะคุณแม่ แฟร์ถึงสนามบินแล้ว กำลังไปโรงแรมค่ะ”‘ถึงโรงแรมแล้วบอกด้วยนะแฟร์ แม่เป็นห่วง ทำไมถึงไม่ให้แม่กลับไปด้วยนะ’ เสียงจากปลายสายพูดออกด้วยความเป็นห่วงลูกสาววีณา อยากจะกลับมาประเทศไทยด้วย เพราะลูกสาวไม่เคยกลับมาประเทศไทยคนเดียวเลยสักครั้ง เธอจึงรู้สึกเป็นห่วง แม้ว่าบ้านของเธอจะเคยอยู่ประเทศไทย แต่เธอก็ยังไม่เคยกลับมาสักครั้งหลังจากที่พ่อของเธอไปอยู่ด้วยและได้เสียชีวิตลงที่นั่น เธออยากจะกลับมาดูบ้านและที่ดินของพ่อเธอ ก็ยังไม่ได้กลับมาสักที จนตอนนี้เธอมีลูกสาวโตอายุ23 ปีแล้ว“ค่ะ คุณแม่” แฟร์รี่กดวางสายเมื่อพูดจบแฟร์รี่ (คัง ฟารีดา) หรือ คังแฟร์รี่ หญิงสาวลูกครึ่งไทย-เกาหลี วัย 23ปี หน้าตาสะสวย จมูกโด่ง ปากบางได้รูปสีชมพูระเรื่อ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ผมน้ำตาลลอนยาว ผิวขาวใสอมชมพู น่ารักสดใส หุ่นเซ็กซี่ ตัวสูงตามมาตรฐานนางแบบ สวมเสื้อยืดรัดรูปสีขาว ทับไว้ข้างในกางเกงยีนส์สีซีดขายาว สวมรองเท้าส้นสูงสีขาว อวดหุ่นดีได้มาตรฐาน เพราะเธอทำอาชีพนางแบบ สาเหตุที่เธอกลับมาประเทศไทยอย่างกระทันหัน ก็เพราะเธอรับงานถ่ายแบบให้กับแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังในประเทศไทยที่กำ

หลงตัวเองแฟร์รี่พร้อมกระเป๋าเดินทางหยุดยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าหลังหนึ่ง ที่สภาพเบื้องหน้าเสื่อมทรุดโทรมลงไปมาก ตัวบ้านพุพัง ไม่เหลือเค้าโครงที่จะสามารถอาศัยอยู่ได้เลย“เห้อออ บ้านคุณตาก็อยู่ไม่ได้เลย ต้องไปอยู่โรงแรมก่อนแล้วช่วงนี้” แฟร์รี่คิดในใจแล้วก็ลากกระเป๋าเดินออกไปเรียกรถเพื่อไปโรงแรมครืดดด ครืดดด“ฮัลโหลค่ะ คุณแม่” แฟร์รี่ รับสายโทรเข้าของผู้เป็นแม่ เมื่อเธอเข้าพักในโรงแรมใกล้ๆ บริษัท MN jelwelly ที่ทำงานแห่งใหม่ที่เธอหลงกลถูกหลอกให้เซ็นสัญญา แต่เธอก็โทษใครไม่ได้ เพราะผิดที่เธอเอง ที่ไม่อ่านให้ดีก่อนที่จะเซ็นลงไป‘กลับวันไหนลูกสาว’ วีณาถามขึ้น แฟร์รี่อ้ำอึ้งไม่รู้จะต้องตอบแบบไหนดี“เอ่ออ..”‘มีอะไรหรือเปล่า บอกแม่ได้นะ เรามีกันอยู่แค่นี้ ห้ามมีความลับต่อกัน’ วีณาพูดออกมา เธอรู้ว่าลูกสาวของเธอเป็นคนอย่างไร“แฟร์เซ็นสัญญาทำงานให้บริษัทไปแล้วค่ะ” แฟร์รี่เริ่มบอก แต่ยังคงบอกไม่ทั้งหมด‘ดีเลย ลูกชอบใช่ไหม โอเคหรือเปล่า ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม’ วีณารัวคำถาม เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ลูกสาวไม่กล้าบอก“แฟร์โอเค แต่ระยะเวลาในสัญญาปีหนึ่งเลยค่ะ แฟร์ต้องอยู่ไทยอีก1ปี” ในที่สุดแฟร์รี่ก็ต

พาไปบ้าน“ตามิว!” เสียงของรัญดาเรียกสติ ให้มิวนิคกลับมา เมื่อเขากำลังมองไปทางห้องแต่งตัวของนางแบบ เพื่อรอคนตัวเล็กที่เขาสั่งให้ไปเปลี่ยนชุดออกมา เขาจะพาไปดูบ้านที่จะให้เธอเข้าพักมิวนิคดึงสติตัวเองกลับมาตามเสียงเรียก พบว่าเป็นแม่ของเขา ใบหน้านิ่งเฉย สายตาคมดุมองไปที่คนเป็นแม่“ผมไม่ชอบการกระทำของแม่ที่ขัดใจผม” เขาเอ่ยขึ้นก่อนที่แม่ของเขาจะได้พูดอะไร“แม่ทำอะไร แม่ไม่ได้ทำอะไรน้องกี้เลย แม่แค่อยากให้น้องสวยๆ ใส่ชุดแม่แล้วสวยมากแกก็เห็น” รัญดาอธิบายให้ลูกฟัง“กี้สวย ใส่แล้วสวย...” มิวนิคพูดทวนคำพูดของแม่“ใช่ไหม เห็นไหมล่ะ น้องสวยแล้วแกจะมาโมโหอะไร ไม่ชอบเหรอที่คนอื่นมองน้องสวย” รัญดาเข้าใจผิดเข้าไปอีก“จะใส่สวยหรือไม่สวยก็ไม่เกี่ยวกับผม ที่ผมไม่โอเค ก็เพราะผมสั่งนางแบบของผมไว้แล้วว่าห้ามใส่ชุดนี้ แต่แม่ขัดคำสั่งของผม” มิวนิคบอกออกไปตรงๆ แม่ของเขาจะได้หายเข้าใจผิด คิดไปเองเสียทีว่า เขาหวง เขาชอบมาร์กี้คนที่แม่หามาให้ สำหรับมาร์กี้เขารู้สึกได้แค่น้องสาวเท่านั้น“อ้าว แล้วที่แกโมโห หงุดหงิดให้แม่เมื่อกี้ มันเพราะอะไร เพราะใครถ้าไม่ใช่หนูกี้” รัญดาเอ่ยถาม“นางแบบของผม!” เขาตอบห้วนๆ แล้วเดิ

จูบแรก “พี่แฟร์คะ เราไปดื่มกันต่อเถอะ ปล่อยหนุ่มๆ ไว้นี่แหละ เราไปฉลองที่เราได้รู้จักกันสองคนตามประสาสาวๆ ดีกว่า” มูนเอ่ยชวนแฟร์รี่ “ก็ดีนะ เมื่อกี้พี่ยังไม่ทันได้ดื่มอะไรเลย” แฟร์รี่บอกแล้วลุกขึ้นยื่นมือไปจูงน้องสาวตัวเล็กเตรียมเดินออกไป “อย่าพากันดื้อ” เสียงของมิวนิคดังขึ้นตามหลังสาวๆ “รู้แล้วค่าา” มูนลากเสียงยาวตอบกลับเหมือนประชดเพื่อนพี่ชายที่ดุเบาๆ เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ห่วงเธอ แต่ห่วงแฟร์รี่ผู้หญิงข้างๆ เธอ แฟร์รี่และมูนลงมานั่งฟังเพลง ดื่มเหล้าเบาๆ ที่โต๊ะชั้นล่างโซนข้างเวที ซึ่งเป็นที่ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านมากนัก ดื่มเริ่มได้ที่แฟร์รี่เริ่มหน้าแดง ก็มีชายหนุ่มโต๊ะข้างๆ เข้ามาคุยด้วย “สวัสดีครับ ขอชนแก้วได้ไหมเอ่ย” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นด้านหลังโต๊ะของสองสาว แฟร์รี่หันไปมองเห็นเป็นชายแปลกหน้าที่หน้าตาพอใช้ได้ แฟร์รี่ก้มลงมองแก้วเหล้าที่ยื่นมาตรงหน้าของแฟร์รี่ หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรยกแก้วตัวเองชนนิดหน่อยแล้วดื่ม ไม่ใช่ครั้งเดียวแต่ชายหนุ่มยื่นมาบ่อย จนทั้งสองสาวรู้สึกเริ่มมึนขึ้นมา “ชื่ออะไรกันบ้างครับเนี่ย สาวๆ” ชายหนุ่มคนหนึ่งในโต๊ะข้างๆ เริ่มบทสนทนา “ชื่อมูนค่ะ ส่ว

พี่ขอนะ (nc) ใบหน้าคมคายผละออกจากท้องน้อยขาวเนียนอย่างเสียดาย เขายันตัวลุกขึ้นยืนด้วยเข่า มือหนาทั้งสองรีบปลดตะขอกางเกง รูดซิปลงอย่างเร็ว กางเกงตัวบางถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว รวมทั้งกางเกงในสีดำด้วย เมื่อถอดออกแช้วส่งผลให้แก่นกายขนาดมหึมาใหญ่โตดีดตัวเด้งขึ้นตั้งชูชัน ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่น สั่นสะท้านไปทั้งตัว คงามเสียวที่เธอได้รับ ไม่เคยได้สัมผัสจากที่ไหนมาก่อนทำให้ร่างกายบิดเร่าไปมาสร้างความเสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหว ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรับรู้สัมผัสถึงมือหนาร้อนที่กำลังลูบไล้ไปตามโคนขาขาว มือหนาทั้งสองข้างจับข้อเท้าเล็กแยกขาทั้งสองข้างออกจากกัน “ดะ...เดี๋ยวค่ะ จะ...จะทำอะไรคะ” ศีรษะเล็กผงกขึ้น ดวงตาหวานหลุบมองใบหน้าเข้มที่กำลังก้มลงตรงกลางกายสาว แฟร์รี่แอบเผลอเม้มปากแน่นจนช้ำ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เมื่อมิวนิคค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้มลงไปใกล้ใจกลางความสาว “คะ...คุณ...อื้ออ” ยังไม่ทันที่จะมีเสียงร้องห้ามเล็ดรอดออกมาจากปากหญิงสาว ริมฝีปากครอบครองลงมาที่กลีบกุหลาบอวบอูมที่ตอนนี้ฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำสวาทที่ออกมาจากร่างบาง “อ๋าาาา” ร่างบางเชิดหน้าแหงนขึ้น หลับตาพริ้ม ม