ตอนที่ 3 หลงตัวเอง

หลงตัวเอง

แฟร์รี่พร้อมกระเป๋าเดินทางหยุดยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าหลังหนึ่ง ที่สภาพเบื้องหน้าเสื่อมทรุดโทรมลงไปมาก ตัวบ้านพุพัง ไม่เหลือเค้าโครงที่จะสามารถอาศัยอยู่ได้เลย

“เห้อออ บ้านคุณตาก็อยู่ไม่ได้เลย ต้องไปอยู่โรงแรมก่อนแล้วช่วงนี้” แฟร์รี่คิดในใจแล้วก็ลากกระเป๋าเดินออกไปเรียกรถเพื่อไปโรงแรม

ครืดดด ครืดดด

“ฮัลโหลค่ะ คุณแม่” แฟร์รี่ รับสายโทรเข้าของผู้เป็นแม่ เมื่อเธอเข้าพักในโรงแรมใกล้ๆ บริษัท MN jelwelly ที่ทำงานแห่งใหม่ที่เธอหลงกลถูกหลอกให้เซ็นสัญญา แต่เธอก็โทษใครไม่ได้ เพราะผิดที่เธอเอง ที่ไม่อ่านให้ดีก่อนที่จะเซ็นลงไป

‘กลับวันไหนลูกสาว’ วีณาถามขึ้น แฟร์รี่อ้ำอึ้งไม่รู้จะต้องตอบแบบไหนดี

“เอ่ออ..”

‘มีอะไรหรือเปล่า บอกแม่ได้นะ เรามีกันอยู่แค่นี้ ห้ามมีความลับต่อกัน’ วีณาพูดออกมา เธอรู้ว่าลูกสาวของเธอเป็นคนอย่างไร

“แฟร์เซ็นสัญญาทำงานให้บริษัทไปแล้วค่ะ” แฟร์รี่เริ่มบอก แต่ยังคงบอกไม่ทั้งหมด

‘ดีเลย ลูกชอบใช่ไหม โอเคหรือเปล่า ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม’ วีณารัวคำถาม เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ลูกสาวไม่กล้าบอก

“แฟร์โอเค แต่ระยะเวลาในสัญญาปีหนึ่งเลยค่ะ แฟร์ต้องอยู่ไทยอีก1ปี” ในที่สุดแฟร์รี่ก็ตัดสินใจบอกแม่

‘1 ปี!!’ วีณาตกใจในการตัดสินใจของลูกสาวที่กระทันหัน เพราะลูกสาวบอกเธอแค่ว่าจะมาถ่ายงานแค่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น

“ค่ะ แฟร์เซ็นสัญญาไปแล้วด้วย”

‘แล้วนี่เราจะอยู่ที่ไหน อะไร ยังไง ให้แม่ไปหา ไปอยู่ด้วยไหม’

“ไม่เป็นไรค่ะ แฟร์ไปดูบ้านคุณตามา อยู่ไม่ได้เลย แฟร์คิดว่าจะซื้อบ้านดี หรือจะเช่าไปก่อนแล้วรีโนเวทบ้านคุณตาดี”

‘เอาแบบนั้นก็ได้ เช่าคอนโดหรือบ้านไปก่อน’ วีณาเห็นด้วย

“แฟร์ว่าเช่าบ้าน เช่าคอนโดมันแพงไป เอาแค่ห้องเช่าเล็กๆ ดีกว่า”

‘ไม่ได้! มันไม่ปลอดภัย’ วีณาเป็นห่วงลูกสาว เธอรีบคัดค้านความคิดของแฟร์รี่

“แฟร์ดูแลตัวเองได้”

‘ไม่ได้ ผู้หญิงตัวคนเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นแม่จะไปอยู่ด้วย’ วีณาเสนอ เธอรู้สึกเป็นห่วงแฟร์รี่ ที่ไม่เคยอยู่ไทย เคยมาแค่กลับมาเที่ยวกับตาของเธอแค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแฟร์ค่อยหาบ้านเช่าอีกที” แฟร์รี่ต้องยอม เพราะดีกว่าให้แม่ของเธอต้องย้ายมาอยู่เป็นเพื่อนเธอเพราะงานของเธอเอง

หลังจากวางสายไป แฟร์รี่ก็เลื่อนหาบ้านเช่าในอินเตอร์เน็ตระแวกใกล้เคียงกับสถานที่ทำงานของเธอมากที่สุด หายังไม่ได้ ก็มีสายเรียกเข้าเป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา เธอกดรับสายด้วยความสงสัย เธอเพิ่งมาอยู่ที่ไทย เพิ่งเปิดเบอร์ใหม่ยังไม่มีใครรู้จักเบอร์ ทำไมถึงมีคนโทรเข้ามาได้

“ฮัลโหล”

‘เช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมแล้วใช่ไหม’ เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นมาตามสาย

“ใช่ค่ะ นั่นใครคะ” แฟร์รี่ถามกลับ

‘ไปพักอยู่ที่ไหน’ เสียงปลายสายยังคงถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทำให้แฟร์รี่รู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย กลัวจะเป็นพวกมิจฉาชีพมาหลอกถามที่อยู่

“เอ่อ นั่นใครคะ จะอยากรู้เรื่องของฉันไปทำไม”

‘เจ้านายเธอ!’ เสียงตอบกลับแบบห้วนสั้น แต่ทำให้แฟร์รี่รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเจ้านายของเธอดูท่าทางจะน่ากลัวยิ่งกว่ามิจฉาชีพเสียอีก เพราะเพิ่งจะหลอกเธอเซ็นสัญญาไป จนทำให้เธอต้องเดือดร้อนหาที่อยู่ใหม่ไม่ได้กลับประเทศของเธอ

“อ้อ...คุณมิวนิค มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่าจะยกเลิกสัญญา” แฟร์รี่ถามอย่างมีความหวัง

‘ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ถึงยังละเมออยู่อีก’ เขาถาม

“เอ๊ะ! หลับอะไร แฟร์ยังไม่ได้นอนเลยค่ะ เพราะมัวแต่ยุ่งๆ”

‘ทำอะไรอยู่’ เสียงปลายสายยังคงถาม

“เจ้านายจะอยากรู้ไปทำไมคะ สนใจลูกน้องดีจังเลยนะคะ ใส่ใจลูกน้องแบบนี้ทุกคนเลยเหรอคะ” แฟร์รี่เอ่ยแซวเขา เพราะคิดว่าเขาเป็นถึงเจ้านายแต่กลับต่อสายหาเธอโดยตรงไม่ผ่านเลขาเหมือนเมื่อก่อนที่เธอจะรับงาน

‘แค่กับเธอ’ เขาตอบกลับมาแค่สั้นๆ เท่านั้น แต่คำตอบของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยๆ ของคนฟัง เต้นแรงตุบตับแทบจะระเบิดออกมาจากอก

“เอ่อ..” แฟร์รี่อ้ำอึ้ง หัวใจยังเต้นไม่ปกติ

‘ว่าไง ฉันถามว่าทำอะไรอยู่’ มิวนิคเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มตอบตะกุกตะกัก

“นอน...หาบ้านเช่าค่ะ”

‘หาทำไม’

“ก็หาที่อยู่สิคะ จะให้แฟร์อยู่แต่ในโรงแรมเหรอคะ เพราะคุณนั่นแหละ อยู่ๆ ก็หลอกให้เซ็นสัญญาทำงานตั้งปีหนึ่ง ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลย”

‘มาอยู่กับฉัน!’

“ห๊ะ? อะไรนะคะ” แฟร์รี่แทบไม่เชื่อหูกับคำพูดที่ดังมาจากปลายสาย

‘ฉันมีบ้านที่ไม่มีคนอยู่ เธอไปอยู่ได้’

“ไมมีคนอยู่เหรอคะ”

‘ใช่ เป็นบ้านที่ฉันซื้อไว้พักผ่อน เอาไว้ทำงานเงียบๆ’

“เอ่อ งั้นแฟร์ขออยู่สักพักนะคะ เดี๋ยวรีโนเวทบ้านคุณตาเสร็จแล้วจะย้ายออก” แฟร์รี่บอกเขาออกไป เธอแค่ขออยู่ไม่นาน

‘นานได้ตามที่เธอต้องการ พรุ่งนี้ก็ขนของเข้าไปอยู่เลย’

“อย่าบอกนะ ว่าโทรมาถามแค่ว่า ทำอะไรอยู่แค่นี้อ่ะ” แฟร์รี่ถามเขาขึ้นมา

‘อะ เอ่อ จะโทรบอกว่า พรุ่งนี้ไปถ่ายชุดให้บริษัทแม่ฉันก่อน ไม่ใช่ชุดว่ายน้ำหรอก ยังไม่ต้องเข้าบริษัทฉัน’ เขาตอบอึกอัก เพราะความจริงแล้วเขาแค่อยากคุยกับเธอ

“ให้คุณเลขาติดต่อมาแจ้งก็ได้นี่คะ” แฟร์รี่บอก น้ำเสียงเหมือนจะรู้ทันเขา

‘นี่ไม่ใช่เวลางานแล้ว’ ชายหนุ่มแก้ตัว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อที่เขาบอก

“เชื่อได้ไหมคะเนี่ย”

‘แล้วทำไมจะเชื่อไม่ได้ คิดว่าฉันโทรหาเธอทำไม หรือคิดว่าฉันอยากคุยกับเธอ’

“ก็ไม่รู้วววสิน๊าาาา” แฟร์รี่ทำเสียงเล็กสูง และยานคางคล้ายกับรู้ทันเขาแล้วทำเสียงล้อเลียน

‘หลงตัวเอง!’ เขาตอบกลับ แต่ความจริงแล้วที่เธอเข้าใจก็คงไม่ผิด เพราะเขาอยากคุยกับเธอจึงได้เอาเบอร์ติดต่อมาจากเลขา เขารู้ว่าเธอจะเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรม เลยอยากรู้ว่าเธอจะไปพักที่ไหน ไกลหรือเปล่า บ้านเธออยู่ที่ไหน เหมือนเลขาของเขาจะบอกว่าเธอบินมาจากต่างประเทศ

“ไม่ได้หลงตัวเองสักหน่อย แล้วมันน่าคิดไหมล่ะคะ ดูสิเป็นแค่นางแบบตัวเล็กๆ แทนที่จะได้ติดต่องานกับทีมงานหรือเลขา แต่นี่กลับได้ติดต่องานกับเจ้านายใหญ่โดยตรง แถมเจ้านายโทรติดต่อมาหาด้วยตัวเองเลยนะเนี่ย” แฟร์รี่พูดยืดยาว

‘คิดว่าตัวเองสวยขนาดไหน ฉันถึงจะต้องโทรหา’

“อ้าว นี่คุณก็เป็นคนโทรมานะคะตอนนี้ แฟร์ไม่ได้โทรไปนะ ลืมหรือเปล่า”

‘หึ’ เขาหัวเราะในลำคอ ให้กับคนที่สามารถจับผิดเขาได้จนเขาเถียงไม่ออก

“อุ้ย แฟร์ต้องสวยมากๆ แน่เลย ถึงทำให้เจ้านายโทรหาได้ 555” แฟร์รี่ล้อเลียนทำเสียงหลงตัวเอง แล้วก็หัวเราะเสียงดังลั่น

‘ติ๊งต๊อง! พรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปรับ ไม่ต้องนั่งแท็กซี่มา แล้วก็ขนของเช็คเอ้าท์เลย เอากระเป๋าไว้ในรถ ไปถ่ายงานให้แม่ฉันเสร็จแล้ว จะให้คนขับรถพาไปบ้านเลย’ เขาบอกแผนตารางงานของเธอพรุ่งนี้ ซึ่งเขาได้จัดการจัดแจงทุกอย่างไว้แล้ว เหมือนวางแผนไว้ล่วงหน้า และที่เขาให้เธอเซ็นสัญญาทำงานให้เขา ไม่ได้ทำงานให้แม่เขาเหมือนกับที่เขาติดต่อไปครั้งแรก ก็เพราะพอเห็นเธอแล้วเขากลับรู้สึกชอบและหวงเธอ ที่จะต้องไปถ่ายชุดวาบหวิวที่แม่เธอเป็นคนออกแบบทั้งๆ ที่แม่มีนางแบบอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ทางที่ดีที่สุดคือเอาเธอมาทำงานกับเขา มาอยู่บ้านเขา จะได้ใกล้กับเขามากที่สุด

“รับแซ่บ!ค่ะเจ้านาย” แฟร์รี่รับคำสั่งด้วยน้ำเสียงสดใสขี้เล่น โดยที่ไม่รู้เลยว่าความสดใสของเธอทำให้คนอีกฝั่งมีรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้า

‘ทำตัวเป็นเด็กไปได้’ เขาดุน้ำเสียงไม่จริงจัง

“ก็ยังเด็กนะคะ เพื่ออายุ23 เอง”

‘แต่นมไม่เด็กแล้วนะ’

“ห๊ะ? อะไรนะคะเมื่อกี้ คุณว่าอะไรนะ” แฟร์รี่ฟังไม่ชัด เพราะมัวแต่หัวเราะอยู่

‘ไม่มีอะไร แค่นี้แหละ พรุ่งนี้ฉันจะตามไปบริษัทแม่ทีหลัง’ เขาพูดจบก็กดวางสายไป โดยไม่ฟังว่าเธอจะตอบอะไร

“อ้าว วางไปแล้ว พรุ่งนี้เขาจะตามไปทำไม ไม่มีงานทำเหรอ ถึงว่างตามไปดูได้...คงหมายถึงไปดูงานให้แม่มั้ง ไม่ได้จะไปดูเรา แต่เอ๊ะ แล้วมาบอกเราทำไม?” ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งมีแต่คำถามกับการกระทำของเขาแต่ละอย่าง มันแสดงออกว่าเขากำลังทำให้เธอรู้สึกว่าเธอพิเศษกว่าคนอื่นๆ ทั้งให้เซ็นสัญญา ทั้งให้ที่พัก ทั้งให้ทำงานค่าตัวก็สูง แถมไม่ให้ไปถ่ายงานชุดวาบหวิวอีก หรือเขากำลังรู้สึกชอบเธออยู่กันแน่นะ?