All Chapters of Fairyนางฟ้ามาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

คุณหน้าไม่อาย จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ เสียงนกกระจิบตัวเล็กหลายตัวดังขึ้นด้านนอกกระจกหน้าต่างห้องนอนไม้ ที่ตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้โทนสีดำ ภายในห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงการทำงานของเครื่องปรับอากาศที่ทำหน้าที่ของมันมาตลอดทั้งคืน เพราะความเงียบของห้องจึงทำให้ได้ยินเสียงนกตัวเล็กที่ร้องอยู่ด้านนอกได้อย่างชัดเจน ร่างบางบนที่นอนโทนสีดำเทาสวมเสื้อเชิ้ตตัวยาวตัวเดียวเริ่มขยับ และตื่นจากการหลับใหลด้วยเสียงของนก เปลือกตาบางที่มีแพขนตาหนาดำยาวเริ่มกระพือเล็กน้อยกะพริบถี่ๆ เพื่อปรับการรับแสงที่ส่องเข้าตา เมื่อปรับแสงได้เรียบร้อยแล้ว แฟร์รี่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ใบหน้าหวานก็แดงแปร๊ด ร้อนฉ่าขึ้นมาทันที แฟร์รี่เริ่มขยับตัวลงจากเตียง เธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องไปถ่ายแบบชุดว่ายน้ำเซ็ตสุดท้ายให้กับแม่ของมิวนิค แฟร์รี่รู้สึกตัวร้อนๆ หนาวๆ เหมือนจะมีไข้ เธอพยายามขยับตัวลงจากเตียงเพื่อเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว แต่ก็ต้องไปอย่างยากลำบาก เพราะรู้สึกทั้งร้อนทั้งหนาว ทั้งเจ็บแปลบตรงส่วนนั้น ที่ผลมาจากเหตุการณ์เมื่อคืน ยิ่งเธอคิดถึงเมื่อไร หน้าเธอก็แดงเพราะความเขิน

นายหน่วงเหนี่ยว ครืดดดด ครืดดดด เสียงสั่นของมือถือสมาร์ทโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนสีขาว ที่ตกแต่งด้วยผ้าม่านลายลูกไม้สีขาวทั้งห้องดังขึ้น มือเรียวของคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนายื่นออกมาเอื้อมไปหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดรับสายอู้อี้อยู่ในผ้าห่ม “ฮัลโหล” ‘น้องแฟร์รี่หรือเปล่าคะ’ เสียงปลายสายดังเข้ามาตามสาย เป็นเสียงที่คุ้นหู ของสาวประเภทสอง “ใช่ค่ะ นั่นใครคะ” ‘พี่เอง พี่เชอรี่’ “พี่เชอรี่ อ้อออ พี่เชอรี่มีอะไรหรือเปล่าคะถึงโทรหาแฟร์ หรือว่าพี่เชอรี่จะมาเป็นผู้จัดการให้แฟร์แล้ว” แฟร์รี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ออกมาจากการคลุมโปงใต้ผ้าห่ม เด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความดีใจ ‘ไม่ ไม่ ไม่ใช่ค่า พี่จะโทรมาบอกว่า คืนนี้จะมีงานเลี้ยงปิดคอลเลคชั่นชุดที่น้องแฟร์รี่ถ่ายไปนะคะ มาร่วมงานด้วย’ เชอรี่บอกแกมออกคำสั่ง เธออยากพบกับแฟร์รี่อีกสักครั้ง เพราะเธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้ “โธ่...นึกว่าจะเปลี่ยนใจลาออกจากที่นั่น มาทำงานกับแฟร์เสียอีก แล้วพี่เชอรี่จะให้แฟร์ไปร่วมงานในฐานะอะไรล่ะคะ” แฟร์รี่รู้สึกเสียดาย เธออยากได้เชอรี่จริงๆ คนที่รู้เรื่องการถ่ายแบบ รู้การจัดตารางงาน ดูแลเธอได้ และส

ผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน... “ได้เรื่องว่ายังไงบ้างไอ้อง” เสียงทุ้มของมิวนิคเอ่ยถามคนปลายสายผ่านโทรศัพท์มือถือ ชายหนุ่มออกมายืนสูบบุหรี่ตอนช่วงเช้าตรู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน เขาสูบในบ้านก็ได้แต่ไม่อยากรบกวนการนอนของคนตัวเล็กที่ยังหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาถือโอกาสโทรหาองศาเรื่องของคนที่ทำร้ายแฟร์รี่เมื่อคืน เขาให้องศาไปตามจับตัวมาคาดคั้นให้ได้ว่า คนที่จ้างมาทำร้ายแฟร์รี่คือใคร ‘จับตัวได้แล้วครับนาย’ องศาตอบเจ้านายหนุ่ม “จัดการถามมันหรือยัง ใครส่งมันมา” ‘มันรับสารภาพแล้วครับ เอ่อ...’ องศาอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกเจ้านาย เพราะกลัวว่าหากเจ้านายเข้าใจก็ดีไป แต่ถ้าเจ้านายไม่เข้าใจคิดว่าเขาใส่ร้าย เขาก็จะซวย “ตอบมา! มีอะไรทำไมมึงไม่กล้าบอกกู” เขาเร่งเร้า ‘เอ่อ คนที่มันอ้างถึงคือ...’ องศายังคงลังเลใจเล็กน้อย “ถ้ามึงไม่รีบบอก กูจะซัดปากมึงก่อนคนแรกไอ้อง” เขาเริ่มโมโห และตะโกนใส่มือถือจนคนตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่ตื่นขึ้นมานั่งบนที่นอน และมองมาตามเสียงที่ดังอยู่นั้น ‘คนคนนั้นคือ...นายหญิงใหญ่ รัญดาครับ...’ องศาเสี่ยงที่จะพูดออกไปตามสิ่งที่เขารับรู้มาจากคำสารภาพของคนที่ทำร้ายแฟร์รี่ที่เขาจับได้ เ

สะดวกใจดี! รถสีขาว แล่นมาจอด หน้าบ้านไม้สองชั้น สไตล์โมเดิร์นอย่างรวดเร็ว เร็วถึงขนาดได้ยินเสียงเบรกดังสนั่นลั่นบ้านเลยทีเดียว เสียงเบรกของรถเรียกความสนใจให้กับคนในบ้านได้เป็นอย่างดี “ขับมาอย่างกับจรวด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร” ซันที่กำลังพยุงน้องของตัวเองที่เมาเต็มที่เอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเบรครถที่หน้าบ้าน “ครายมา มาร์กี้เหรอ~” มูนที่เมาๆ อยู่เอ่ยถามขึ้น เพราะมาร์กี้ก็ขับรถแรงๆ แบบนี้เหมือนกัน “ยัยนั่นไม่มาหรอก” มังกรเป็นคนตอบคำถามของมูนเอง “ทำมาย~” “เพราะที่นี่มียัยนี่อยู่น่ะสิ” มังกรพูดแล้วมองไปที่คนที่เขาประคองอยู่ แฟร์รี่ที่กำลังเมาแอ๊ะเมาแอ่นไม่รู้เรื่องทำได้แค่มองเขาตาปริบๆ แต่ทุกคนเป็นอันรู้กันรู้กันว่าที่มาร์กี้ไม่อยู่ตรงนี้ เพราะตรงนี้มีแฟร์รี่ที่มาร์กี้ไม่ชอบขี้หน้าอยู่ “มึงไปรับน้องสาวมึงด้วย เมาอยู่บ้านกู” มิวนิคเดินเข้ามาในบ้าน พร้อมกับมองมาที่มังกรที่กำลังประคองแฟร์รี่จนดูเหมือนกอดไว้หลวมๆ มิวนิคมองเพื่อนและคนของเขาด้วยสายตาเข้มดุ ฉายความไม่พอใจออกมานิดหน่อยแล้วเดินเข้าไปหาทั้งคู่อย่างรวดเร็ว มิวนิคกระชากคนตัวเล็กที่เมาแทบไม่ได้สติ

ต่อให้เป็นใคร ก็ไม่ปล่อยไว้! “ผู้หญิงคนนั้น เป็นคนรักเก่าของนายใหญ่ครับ แต่คุณแฟร์รี่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนายใหญ่เลยครับ” องศารายงานต่อเรื่อยๆ “แม่เธอตายแล้วสินะ แล้วทำไมแฟร์รี่ถึงไม่ไปเยี่ยมหลุมศพของแม่เธอเลย” มิวนิคทำหน้าสงสัย “ยังครับ คุณวีณายังมีชีวิตอยู่ และตอนนี้ก็ใช้ชีวิตอยู่ที่เกาหลีคนเดียว สามีเสียไปหลายปีแล้วครับ” “ยะ...ยังมีชีวิต! แล้วหลุมศพนั่น” “น่าจะมีคนหลอกนายใหญ่ครับ ให้นายใหญ่เชื่อแบบนั้น” “ปู่กับย่ากู?” เขาเอ่ย เพราะเขารู้ว่าพ่อกับแม่ของเขาแต่งงานกันเพราะถูกตากับยายและปู่กับย่าบังคับจับคู่ให้ “ไม่แน่ใจครับ ผมสืบยังไม่ลึก ต้องใช้เวลา” “แล้วพ่อกูรู้เรื่องนี้หรือยัง” “นายใหญ่น่าจะโดนหลอกจากคนที่น่าเชื่อถือพอสมควรครับ ถึงทำให้เชื่อได้ว่าคุณวีณาตายจริงๆ เลยไม่สืบหา แต่...ตอนผมไปสืบ สายรายงานผมว่า มีคนมาสืบข้อมูลก่อนหน้าเราแค่ไม่กี่ชั่วโมงครับ” “ใครวะ?” มิวนิคถามอย่างสงสัย “ผมไม่แน่ใจ แต่คนที่สืบข้อมูลคิดว่าน่าจะมีแบล็คหลังหนาพอตัว ไม่งั้นไม่สามารถสืบข้อมูลได้ไวในไม่กี่ชั่วโมงหรอกครับ” องศาออกความคิดเห็น “แม่กู!!” มิวนิคคิดออกแค่คนนี้ เขารีบยกมือถื