บททั้งหมดของ นรสิงห์ [มาเฟียร้ายรัก]: บทที่ 91 - บทที่ 100

เขารู้เหรอว่ากำไรนั่นมันคืออะไร? ไม่ได้การแล้วเธอต้องหาวิธีช่วยเหลือตัวเองให้ได้ก่อน"โอ๊ย" หญิงสาวพยายามหนีบขาเข้าไม่ยอมให้เขาแยกมันออกจากกันได้ง่ายๆ แต่แรงเธอหรือจะสู้ผู้ชายได้ "เจ็บนะ!""ไม่อยากเจ็บก็อยากขัดขืนสิ""จะไม่ให้ขัดขืนได้ยังไงนี่มันร่างกายของฉัน""อยากเป็นแฟนกับฉันไม่ใช่เหรอ คนเป็นแฟนกันเขาก็ต้องทำแบบนี้อยู่แล้ว""ไม่ใช่ทุกคู่หรอกนะ""ไม่เคยได้ยิน" ความคิดของเขาผู้ชายที่คบกับผู้หญิงส่วนมากก็ต้องการเรื่องอย่างว่ากันทั้งนั้นแหละ"ก็ฉันนี่ไง" ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ถ้าผู้หญิงรักนวลสงวนตัว และผู้ชายที่ให้เกียรติผู้หญิงเขาจะไม่ทำอะไรแบบนี้"ถึงว่าทำไมเธอถึงเลิกกับไอ้หมอนั่น""คิดอกุศล!" เขาคงคิดว่าที่เธอเลิกกับแฟนเก่าเพราะแฟนไม่ยอมทำเรื่องอย่างว่า"ในสมองของฉันก็มีแค่เรื่องเดียวนั่นแหละ ถ้าอยากเป็นแฟนฉันก็ต้องยอม""แล้วคุณทำตามที่พูดหรือยัง""เปิดเผยตอนไหนก็ได้ แต่ตอนนี้รู้สึกอยากมากเลยขอก่อนแล้วกัน" ทีแรกคิดจะขู่ให้เธอกลัวเฉยๆ แต่ดูความอวบนูนสิ ถ้าปล่อยไปอย่าเรียกว่าเป็นผู้ชายเลย"หยุดนะไอ้บ้า!" ระย้ายกขาขึ้นหวังจะถีบ แต่มันดันเป็นช่องทางให้เขาซุกใบหน้าลงกับตรงนั้น

ไม่ต้องถามก็พอจะเดาได้ว่าทำไมตุนท์ถึงต้องนอนโรงพยาบาล เขากล้าทำกับน้องชายรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ"ทำไมไม่รอลงมาพร้อมกัน" เสียงนี้เอ่ยออกมาจากทางด้านหลัง อลิสที่ยืนใช้ความคิดอยู่ก็หันกลับไปมอง"คุณ.." ว่าจะถามเรื่องของตุนท์แต่ไม่ถามดีกว่า เจอสะบ้างจะได้หายซ่า"ไปทานข้าวกัน" ทันน์คิดว่ารู้แล้วล่ะว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์นั้น"ค่ะ"หลังทานข้าวเสร็จทันน์ก็มาส่งอลิสที่ห้องทำงานขณะที่นั่งทำงานอยู่เธอก็อดมองดูโต๊ะที่ระย้าเคยนั่งไม่ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองขาดอะไรบางอย่างไปแต่ชีวิตคนต้องเดินไปข้างหน้า และทุกคนก็ต้องมีเส้นทางของตัวเอง นั่นมันคงเป็นทางที่ดีสำหรับเพื่อนแล้ว ส่วนเธอก็ยังมีครอบครัวที่ต้องคอยดูแล อลิสเลยพยายามปล่อยวางเรื่องนี้วันต่อมา วันนี้ตุนท์ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เพราะแบบนี้แหละตุนท์ถึงไม่อยากให้ทันน์รู้เรื่องที่ตัวเองทำไว้ แต่ก่อนก็ไม่เคยรุนแรงขนาดนี้ มีครั้งนี้แหละจนถึงกับต้องส่งโรงพยาบาลกันเลยทีเดียวและเรื่องนี้ก็ถึงหูของนเรศวรผู้เป็นเจ้านาย เขาเลยต้องเรียกทั้งสองเข้ามาคุยกัน"มีเรื่องอะไรกันทำไมต้องลงไม้ลงมือถึงขนาดนี้ด้วย" นเรศวรรู้แค่ว่าพี่กับน้

ตุนท์หันหลังโดยที่ไม่ได้เปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา แล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินเข้ามาแต่ยังไม่ถึงประตูหน้าบ้านด้วยซ้ำ ก็เห็นผู้หญิงคนที่เขาสงสัยว่าพักอยู่บ้านหลังนี้เหมือนกันหรือเปล่าก้าวผ่านธรณีประตูออกมา"?????" ไม่ใช่แค่ตุนท์หรอกที่ไม่รู้ว่าระย้าพักอยู่บ้านหลังนี้ ระย้าก็เช่นกันหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายเลย "คุณวิวัฒน์คะ" หญิงสาวเก็บอาการตกใจไว้ให้เนียนที่สุดก่อนจะตะโกนเรียกวิวัฒน์ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน"จะไปไหน" ตอนที่เธอกำลังจะเดินผ่าน มือของตุนท์ก็ได้เอื้อมไปจับช่วงข้อศอกของเธอไว้ระย้ามองต่ำลงไปดูโดยที่ไม่ได้พูดแต่เธอใช้สายตาบอกอีกฝ่ายว่าเขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับเธอ"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" วิวัฒน์ที่ยังยืนอยู่นอกรั้วตะโกนเข้ามาถาม เพราะเห็นอยู่คาตาว่าผู้ชายคนนั้นรั้งตัวเธอไว้"เรื่องของผัวเมีย.."เพี๊ยะ!! ตุนท์ยังพูดไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำ ฝ่ามือเรียวก็สะบัดฟาดเข้าที่ใบหน้าเขาจนหัน ชายหนุ่มค่อยๆ หันกลับมามองหน้าเธอโดยใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มตรงที่ถูกตบเมื่อครู่"ปล่อย" หญิงสาวมองต่ำลงไปดูมือของเขาที่ยังคงจับแขนอยู่ เมื่อสักครู่เธอใช้อีกข้างที่เป็นอิสระตบหน้าเขา และมันก็เป็นข้างที่เธอถนัดด้วยเห็

ระย้านอนตัวแข็งทื่อปล่อยให้ไอ้บ้านั่นมันกอด ถ้าขยับตัวมีหวังเสร็จมันตามที่มันขู่ไว้แน่จนเธอหลับไปพร้อมกับตุนท์อีกรอบ ตื่นมาอีกทีก็ดึกมากแล้ว ถ้าไม่เพราะปวดปัสสาวะก็คงจะยังไม่ตื่น หญิงสาวขยับมือของคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ให้ออกไป"โอ๊ย" แต่พอขยับออกร่างของคนที่นอนหลับอยู่ก็พลิกขึ้นคร่อม "ออกไปนะ!" ระย้าดันร่างของเขาให้ออกไปเพราะเธอต้องไปเข้าห้องน้ำแล้ว"จะแอบหนีเหรอ""แอบหนีที่ไหนล่ะฉันปวดเยี่ยว"ได้ยินว่าเธอปวดปัสสาวะสายตาคมมองต่ำลงไปดู ตอนนี้ชายของผ้าเช็ดตัวเปิดขึ้นมาจนจะถึงสะดืออยู่แล้ว และสายตานั้นก็ไปหยุดอยู่ตรงเนินอวบนูนที่ไม่มีอะไรปิดอยู่เลย"ฉันบอกให้ออกไปไงฉันจะไปเข้าห้องน้ำ.." หญิงสาวผลักเขาอีกที ครั้งนี้ตุนท์ยอมขยับออกตามแรงที่เธอผลัก"ไอ้เลว!" คำนี้หลุดออกมาตอนที่เธอกำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำ "กรี๊ด" พอจะปิดประตูห้องน้ำตุนท์ก็จู่โจม "ถอยไปนะฉันจะปิดประตู!""ไม่ให้ปิด" อุตส่าห์ปล่อยไปเข้าห้องน้ำแล้วยังจะปากดีอยู่อีก"ไอ้เลวตุนท์!" ระย้ากระแทกเสียงใส่ก่อนจะหันเดินไปนั่งลงชักโครก เพราะถ้ายังคงต่อปากต่อคำกับมันอยู่มีหวังได้ราดแน่ "จะยืนมองทำไมอยู่อีกออกไปสิ" เขายืนมองแม้กระทั่งตอนที

ก๊อกๆ มาถึงระย้าก็เคาะประตูห้องด้วยความตื่นเต้นแต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู เธอเลยคิดว่าอลิสจะนอนอยู่ห้องของทันน์หรือเปล่า เลยลองไปเคาะประตูห้องของทันน์ดูบ้างก๊อกๆๆ ยืนรออยู่ครู่หนึ่งจนตุนท์หอบของพะรุงพะรังขึ้นมาก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตูให้"มีกุญแจห้องนี้ไหม" จะวางของก็ขี้เกียจยกขึ้นมาใหม่เลยบอกให้เธอมาเปิดประตูระย้ายังไม่ได้คืนกุญแจห้องให้อลิส และมันก็ยังอยู่ในกระเป๋าสะพายของเธอ"แล้วอลิสล่ะ" หญิงสาวถามในขณะที่กำลังเปิดกุญแจห้องให้"สงสัยไปค้างคอนโด" ช่วงที่เขาไม่อยู่ทันน์ต้องรับหน้าที่คอยรับใช้เจ้านายคนเดียว เลยต้องพาอลิสไปค้างที่คอนโดด้วยระย้าเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีเซ็งๆ ว่าจะกอดเพื่อนให้หายคิดถึงสักหน่อย"เอาของวางไว้แล้วคุณก็ออกไปสิ""ออกไปทำไม""ฉันจะได้พักผ่อนตอนเย็นจะไปทำงาน""พักก็มาพักสิ" ขณะที่พูดคนร่างสูงก็เดินมาทิ้งตัวนั่งลงเตียงนอน"คุณก็กลับไปนอนห้องของคุณสิ""อย่าลืมว่าเราคุยอะไรกันไว้" ถูกเธอไล่ให้กลับห้องเขาเลยทวงคำที่ตกลงกันไว้"แต่เราไม่จำเป็นต้องนอนห้องเดียวกันก็ได้นี่" เพราะแบบนี้แหละเธอถึงยอมรับปาก ภายในระยะเวลาหนึ่งเดือนเธอจะพยายามไม่เปิดโอกาสให้เขาเข้าใกล้"