All Chapters of Koyerหวงรักสลับเกียร์: Chapter 1 - Chapter 10

แลกเกียร์...รักแรกชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ขายาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำทับไว้ด้านในกางเกงยีนส์สีเดียวกับเสื้อ เดินอุ้มร่างบางที่ซุกหน้าไว้ที่คอของเขา ลมหายใจร้อน ริมฝีปากนุ่มจรดอยู่ที่ซอกคอ มือเรียวบางข้างหนึ่งลูบไล้สอดแทรกเข้าไปในเสื้อเชิ้ต ลูบเนื้ออกแน่นของเขาอย่างอ้อยอิ่ง เขาอุ้มเธอขึ้นรถพาคนตัวเล็กเข้าไปด้านหลังเบาะของคนขับ หญิงสาวรีบขึ้นคล่อมนั่งบนตักเขาทันที ใบหน้าคมอยู่ตรงกับหน้าอกเธอได้อย่างพอดิบพอดี“ร้อน...อื้ออออ ชะ...ช่วยด้วย” ร่างเล็กบนตักบ่นพึมพำ ก่อนจะพยายามรูดซิปชุดเดรสของตัวเองออกอย่างไว“อย่าเพิ่งถอดตอนนี้ จะพาไปโรงแรม อุ๊บ...” ชายหนุ่มกำลังจะห้ามปรามให้เธอหยุดถอดชุด แต่กลับโดนปากนุ่มฉกปิดริมฝีปากหนาไว้เสียก่อน แม้จะเป็นจูบที่ไม่ประสีประสา แต่ก็ยังเป็นจูบที่ร้อนแรงตามความปรารถนาของฤทธิ์ยาชายหนุ่มไม่ห้ามหรือผลักไสคนตัวเล็กออกแต่อย่างใด แต่กลับยกมือหนาขึ้นรั้งท้ายทอยของเธอเข้าหาแล้วแทรกลิ้นอุ่นเข้าไปในโพรงปากหวานของเธอ ดูดควานหาน้ำหวานกลิ่นแอลกอฮอร์จากปากของเธอ“คงไปไม่ถึงโรงแรมสินะ” เขาพูดขึ้นเมื่อถอนริมฝีปากออก แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวบนตักจะไม่สนใจฟังคำของเขาเลย เธอกระชาก

5 เดือนต่อมา...5 เดือนต่อมา...รถเก๋งสีขาวมุก แล่นเข้ามาจอดใต้ตึกของคณะวิศวะกรรมศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ในย่านเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพมหานคร เพราะว่าคณะนี้เป็นคณะที่ค่อนข้างใหญ่ จึงมีนักศึกษาจากหลากหลายจังหวัดเลือกที่จะมาเรียนที่นี่ เพราะความใหญ่โต และมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศชั้นใต้ดินของคณะนี้จึงมีการสร้างขึ้นมา เพื่อเอาไว้สำหรับจอดรถของอาจารย์และนักศึกษาโดยเฉพาะ เพราะฉะนั้นจะไม่ค่อยมีใครเห็นรถยนต์หลากหลายยี่ห้อจอดอยู่บริเวณด้านหน้าของคณะเลยสักคันลิลลี่ขับรถเข้ามาจอดยังที่ประจำของเธอ โชคดีที่วันนี้ที่ตรงนี้ยังไม่มีใครมาจอด เธอจึงได้จอดยังที่ประจำที่เคยจอดทุกวันตอนมาเรียน หากแต่ว่าวันนี้เธอไม่ได้มาเรียนเหมือนเช่นเคย เพราะเธอนั้นเรียนจบแล้ว ปีนี้สุดท้าย เหลือแค่เพียงเก็บงานที่ยังค้างส่งกับอาจารย์เพียงเท่านั้นวันนี้เธอจึงต้องเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อมาส่งงานชิ้นสุดท้ายกับอาจารย์ ก่อนที่จะได้รับปริญญา ลิลลี่เป็นหนึ่งในลูกฝาแฝดทั้งสามของบอมพ์กับเฟร์ย่า ที่เป็นศิษย์เก่าของคณะนี้ เธอเดินตามรอยพ่อกับแม่มา แม้ว่าจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ แต่ความดื้อรั้นของเธอนั้นกลับทำให้เธอชอบทำอะไ

ต้องกลัว!เคล้ง!!!เสียงท่อนเหล็กที่อยู่ที่พื้นดังลั่นลานจอดรถก้องกังวาน เมื่อถูกเท้าของชายหนุ่มไปเตะโดนเข้า ในขณะที่กำลังถอยหลังจะพาหญิงสาวตัวเล็กในอ้อมกอดหนีออกอีกทางของโรงจอดรถ เสียงเหล็กกระทบพื้นนั้นทำให้กลุ่มวัยรุ่นที่ตามล่าหาตัวเขาอยู่ก็หันมาทางต้นเสียงเป็นจุดเดียว“ไป!! หนีเร็ว!” เสียงของโคเยอร์ตะโกนบอกกับหญิงสาว พร้อมกับออกแรงดึงแขนเรียวเล็กให้วิ่งตามเขาไปหากเป็นเวลานี้ ถ้าเขาอยู่คนเดียว เขาคงไม่เลือกที่จะหนีและคงลุยฝ่าวงล้อมของคู่อริไปแล้ว แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้ ด้วยเพราะคนตัวเล็กที่เขาต้องปกป้องและจะไม่ให้เธอบาดเจ็บเธออยู่กับเขาด้วยในตอนนี้“พวกมึงตามมันไป!” เสียงตะโกนไล่หลังของพวกเขาและเธอทั้งสองตุบ ตุบ ตุบเสียงฝีเท้าของทั้งคู่วิ่งหลบหลีกตามซอกตามซอยมาได้สักพัก จนมาหยุดข้างตึกหลังมหาวิทยาลัย ที่ตอนนี้ไม่ด้เปิดการใช้งาน ทั้งคู่หยุดหอบหายใจเมื่อคิดว่าน่าหลบคนเหล่านั้นพ้นแล้ว แต่มือหนาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือจากแขนเรียวเล็กเลย“บ้านของเธออยู่ที่ไหน” เสียงทุ้มปนหอบเอ่ยถามขึ้น“ถะ...ถามทำไม” เสียงเล็กหอบไม่ได้ตอบเขาแต่กลับเลือกที่จะถามเขากลับ“จะพาไปส่ง ไม่ได้ยินที่พวกนั้น

ฉันต้องอยู่คอนโดเธอแล้วแหละ “เดี๋ยว ระวัง!!” เสียงของชายหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัยรถซูเปอร์คาร์สุดหรู มือหนาของชายหนุ่มรีบคว้าเข้าที่ข้อมือเรียวเล็กอย่างเร็ว เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเปิดประตูรถลงกลับขึ้นไปบนคอนโดของเธอ “ว้าย!!” เสียงเล็กแหลมอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็ถูกกระชากดึงข้อมือให้ร่างเล็กล้มลงกลับเข้าไปในตัวรถคันเดิมอีกครั้ง “ชู่ววว เบาๆ อย่าเสียงดัง” เสียงทุ้มกระซิบแแผ่วเบา พร้อมกับกดศีรษะเล็กให้หมอบลงแนบกับเบาะรถ คล้ายกับว่ากำลังจะหลบอะไรสักอย่าง “อะไรของนายเนี่ย” ลิลลี่ทำน้ำเสียงหงุดหงิดถามเขา ในขณะที่ยังโดนชายหนุ่มใช้มือหนากดศีรษะเอาไว้อยู่ “เธอไม่เห็นหรือยังไงว่ามีคนน่าสงสัยดักรออยู่หน้าคอนโดเธอ ลูกน้องของไอ้พวกนั้นแน่ๆ นี่มันมาเฝ้าถึงหน้าคอนโดเธอเลยเหรอ มันรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่” ชายหนุ่มพูดขึ้น ลิลลี่ดันศีรษะขึ้นมามองแต่ก็ยังโดนชายหนุ่มกดอยู่เล็กน้อย “นี่นายจะกดหัวฉันทำไมเนี่ย” ลิลลี่โวยวายเล็กน้อย “ก็เดี๋ยวไอ้พวกนั้นเห็น” เขาบอก “จะเห็นได้ยังไง? ก็ในเมื่อฟิล์มรถนายมันเป็นแบบทึบ!” ลิลลี่แว้ดใส่เขา ชายหนุ่มที่ได้ยินแบบนั้นแล้ว

หนีโคยไม่พ้นหรอก ลิลลี่ เดินตามหลังชายหนุ่มเจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์เข้ามาในลิฟท์อย่างเงียบ ในใจก็ครุ่นคิดหาทางหนีทีไล่ไปต่างๆ นาๆ อยู่ตลอดเวลา “วางแผนอะไรในใจอีก” เสียงทุ้มของโคเยอร์ที่ยืนมองคนตัวเล็กอยู่ในลิฟท์ “แผนอะไร ไม่มีอะไรสักหน่อย นี่นายเห็นฉันเป็นคนชั่วร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ลิลลี่เอ่ยถามเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิดที่เหมือนกับว่าเขากำลังแอบหลอกด่าเธออยู่อย่างนั้น “ก็ไม่รู้สิ สีหน้าเธอมันบอก” โคเยอร์ยังต่อปากต่อคำอีก “ฉันไม่ใช่คนที่มีแผนการร้ายๆ อยู่ในหัวตลอดเวลาแบบนายหรอกนะ แล้วอีกอย่างนะ ฉันอายุมากกว่านาย ช่วยเรียกฉันแบบให้เกียรติด้วย” หญิงสาวพูดขึ้น แต่สีหน้าก็ยังเจือด้วยความหงุดหงิดแบบไม่ลดลงเลย “อยากให้เรียกว่าอะไร พี่สาว? เจ๊? หรือว่าที่รักดี?” โคเยอร์ยียวนกวนโมโหเธอ เพราะรู้ว่าเธอยิ่งโมโหก็ยิ่งน่ารักสำหรับเขา “นี่! อย่ามาลามปาม ฉันอายุเยอะกว่านาย แถมเราก็ไม่ได้สนิทกันจะมาเรียกที่รักได้ยังไง” ลิลลี่บ่นอุบให้กับชายหนุ่มที่ดูจะเป็นเด็กมากว่าเธอหลายปี แต่ดันมาพูดจาตีสนิทกับเธอเหมือนรู้จักกันมาก่อนเสียอย่างนั้น ‘ทำไมจะเรียกแบบนั้นไม่ได้ ก็เคยเอากันมาแล้ว’ โคเย