All Chapters of เสือร้ายพ่ายเมีย : Chapter 141 - Chapter 150

Talk - จ๋ายสองอาทิตย์ต่อมา ตอนนี้กำลังเตรียมตัวสอบปิดเทอมใหญ่ ต้องอ่านหนังสืออยู่ที่คอนโดไม่ได้ไปเรียนแล้ว มันดีมาก ๆ ที่จะได้ไม่ต้องเจอไทเกอร์คงได้เจอกันทีเดียววันสอบจากนั้นก็ปิดเทอมแล้ว ฉันยังคิดอยู่ว่าจะไปวันเกิดเขาดีไหม ถึงแม้ไปทุกปีแต่ปีนี้อะไร ๆ มันเปลี่ยนไปเยอะมากจริง ๆ ถ้าไม่ไปคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรฉันไม่ได้เกลียดไทเกอร์ขนาดนั้นถึงแม้เขาจะทำอะไรหลาย ๆ อย่างที่แย่ แต่ก็ไม่ได้ต้องการอีกแล้ว รู้ตัวอีกทีก็ชอบการที่ไม่มีเขามาวนเวียน ตอนนี้ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง ฉันสบายใจขึ้นมาก ขอให้เราทั้งคู่ต่างคนต่างอยู่อย่างนี้ตลอดไปริวจิ: หิวไหมริวจะสั่งของกินจ๋าย: อื้อ มากินด้วยกันสิที่ห้องจ๋ายฉันเพิ่งจะกล้าคุยกับริวจิเมื่ออาทิตย์ก่อนแต่ไม่ได้บอกเขาเรื่องที่ทำกับไทเกอร์ตอนอยู่ที่สนาม เพราะมันน่าอับอายมากเกินไป สำหรับฉันไม่ได้รู้สึกว่าความสัมพันธ์กับริวจิพัฒนาไปในเชิงอื่นเลย ไม่ว่าเขาจะดีมากขนาดไหนสุดท้ายก็ไม่ได้ทำให้หวั่นไหว คิดว่าจะคุยเรื่องนี้กับริวจิหลายครั้งแต่พอเห็นเขายิ้มหวานให้ก็ไม่กล้าอยากเก็บริวจิเอาไว้ในสถานะเพื่อนมากกว่า อยากให้เขาได้เจอคนที่เหมาะสมด้วย ฉันรู้แล้วว่าต

Talk - ไทเกอร์วันสอบมาถึง ผมห้ามสายตาตัวเองไม่ได้มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรที่มักจะโฟกัสแค่จ๋ายคนเดียว แม้กระทั่งตอนที่ปฏิเสธความรู้สึกครั้งนั้นในสายตาก็ยังมีแค่เธอ“เดี๋ยวซื้อข้าวให้”“ไม่เป็นไรลำบากเปล่า ๆ” เธอปฏิเสธโดยไม่มองหน้า แถมยังทำเมินหันไปคุยกับยี่หวาว่าวันนี้จะกินอะไรดี“หนักไหมเดี๋ยวถือให้” ผมเอื้อมมือจะไปช่วยถือกระเป๋าอย่างที่เคยทำแต่คนตัวเล็กรีบดึงออกห่าง เป็นสัญญาณเตือนไม่ให้ยุ่งทำให้ชะงักและค่อย ๆ ลดมือลง“ไม่ใช้ DIOR ที่ฉันซื้อให้วันเกิดแล้ว?” สังเกตเห็นมานานแล้วว่าจ๋ายไม่ใช้กระเป๋าใบนั้นที่ผมเคยให้ในวันเกิดเลย“มันเก่าแล้วเลยเปลี่ยนใบใหม่”“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากได้”ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นมากับความรู้สึก ไม่ชอบที่ถูกเมินขนาดนี้ คงเพราะที่ผ่านมาจ๋ายไม่เคยมองผมเป็นอากาศขนาดนี้มาก่อน ถึงได้ว้าวุ่นอยู่ข้างใน“สูบบุหรี่ไหม” โอดินเดินมาแตะไหล่แล้วถาม ผมหันมองมันก่อนจะพยักหน้า ไม่ทันจะได้เดินไปไอ้ริวจิก็เดินมาหาจ๋ายทำให้ผมหยุดนิ่งยืนมอง“อยากกินอะไรวันนี้เดี๋ยวริวซื้อให้”“ซื้อให้ตั้งแต่อยู่คอนโดยันที่มหาวิทยาลัยเลย ให้จ๋ายซื้อกินเองบ้างส

ไม่นานก็นั่งเรือมาถึงเกาะ เคยมาแล้วหลายครั้งแล้วและยังจำได้ดีกว่าครั้งล่าสุดที่มาเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เหมือนเลือกมาเกาะนี้เพื่อตอกย้ำแต่ในตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรเมื่อย้อนคิดถึงเรื่องราวคืนนั้นแล้วรู้สึกเหนื่อยจนแทบไม่มีแรงเดินทั้งที่ตอนยังไม่ขึ้นเรือก็ไม่มีอาการอะไร“ไปพักก่อนไหมจ๋าย” โอดินเดินมาช่วยประคองฉันเดิน เพราะทุกคนกำลังยุ่งกับการขนของลงจากเรือ“อื้อ” ฉันพยักหน้า“ยี่หวาพาจ๋ายไปห้องพักหน่อย” โอดินหันไปบอกยี่หวา เสียงนั้นเรียกความสนใจของไทเกอร์ให้มองมาทางนี้ ภาวนาในใจขอให้เขาทำเป็นเมินอย่าเดินมาใกล้ แต่เหมือนคำขอจะไม่เป็นผลอีกแล้ว เขามักจะทำทุกอย่างสวนทางกับสิ่งที่ฉันต้องการเสมอร่างหนาเดินมาหยุดตรงหน้าทำให้ฉันต้องถอยหลังหนีเพื่อไม่ให้ใกล้มากจนเกินไป“เดินแทบไม่ไหวแล้วจ๋าย เดี๋ยวฉันอุ้มไปส่งในบ้าน” ไม่รู้จะเข้ามายุ่งทำไมทั้งที่ฉันไม่ได้ร้องขอเลย รู้สึกว่าเขาชักจะพยายามทำตัววุ่นวายเกินไปแล้ว“ไอ้ไทเกอร์มึงมาขนของจะไปยุ่งทำไม” เสียงพี่เสือตะโกนบอก แต่ถูกถามกลับอย่างหัวเสีย “เฮียจะอะไรนักหนาวะ”“มึงมากกว่าไหมจะอะไรนักหนา”“เดินไหวไหม?” โอดินที่ยังประคองฉันอยู่เอ่ยถามขึ้น“

Talk - จ๋ายตอนนี้ฉันกับคนอื่น ๆ กำลังนั่งกินมื้อเช้าอยู่ เราจะอยู่ที่นี่อีกหนึ่งวันพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว เมื่อคืนฉันนอนกับยี่หวาตอนเคลิ้ม ๆ กึ่งหลับกึ่งตื่นรู้สึกมีบางอย่างลูบที่หัวเหมือนถูกกล่อมให้หลับ แต่ตอนนั้นไม่สามารถเปิดเปลือกตามองได้เพราะง่วงมาก พอตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็พยายามคิดว่าเป็นแค่ความฝันหรือเรื่องจริง แล้วถ้าจริงยี่หวาจะมาลูบหัวฉันทำไมได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้มื้อนี้กินข้าวได้ไม่มากเพราะรู้สึกคลื่นไส้จริง ๆ ตักเข้าปากแค่สี่ห้าคำก็ไม่อยากกินต่อแล้ว เหมือนตัวเล็กในท้องจะแผลงฤทธิ์เร็วไปหน่อย จู่ ๆ ก็มีอาการหลายอย่างเลย แอบกลัวถูกคนอื่นจับได้เหมือนกัน โชคดีที่บางครั้งอยู่หน้าไทเกอร์ก็ไม่รู้สึกพะอืดพะอมแต่มันก็ส่วนน้อยมาก ๆ ที่จะไม่เป็นอย่างนั้น“อิ่มแล้ว?” ไทเกอร์ขมวดคิ้วถาม ทำหน้าไม่ค่อยพอใจที่ฉันกินข้าวไปนิดเดียวเหมือนลืมตัวไปว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยสักนิด กระเพาะก็ไม่ใช่อันเดียวกันแล้วจะมาวุ่นวายทำไมนักหนาก็ไม่รู้“ออกไปเดินเล่นที่หาดก่อนนะ” ฉันเมินคำถามจากเขาแล้วบอกคนอื่นโดยไม่สนใจว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะทำหน้ายังไง เมื่อพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกจากตัวบ้านไปยังริมหาดฉันห

วันต่อมา เป็นอย่างที่ไทเกอร์บอกไว้จริง ๆ วันนี้พายุเข้าฝนตกตั้งแต่ช่วงเช้าคลื่นลูกใหญ่ในทะเลกำลังซัดเข้าหาฝั่ง กำลังคิดว่าจะบอกใจ๋เลยดีไหมเรื่องท้อง แต่คิด ๆ ดูแล้วพูดตอนนี้ไม่ดี ถึงแม้จะช่วยให้คำปรึกษาดี ๆ ได้แต่รอกลับกรุงเทพฯ ก่อนดีกว่า “อ่ะ!!” ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจระหว่างที่เดินลงบันไดจู่ ๆ ก็ถูกชนกระแทกเข้ากับแผ่นหลังอย่างแรง นี่ถ้าไม่รีบคว้ามือจับราวบันไดเอาไว้คงล่วงลงไปด้านล่างแล้ว“ขอโทษค่ะ เพลงไม่ได้ตั้งใจ” เด็กรุ่นน้องที่เดินนำไปหยุดแล้วหันกลับมาพูดขอโทษด้วยรอยยิ้มที่น่าตบสั่งสอนสักทีตอนนี้ฉันกำลังท่องในใจว่าตัวเองท้องอยู่มีเรื่องไม่ได้ ถึงแม้ยัยคนนี้อยากจะมีปัญหามากขนาดไหนก็ตาม“รู้ไหมถ้าฉันบอกไทเกอร์ว่าอยากให้เธอกลับไปตอนนี้ เขาก็จะรีบจัดการให้ทันที”“จะอวดเหรอคะ? น่าเสียดายที่พายุเข้า”“เธอก็รู้นี่ไทเกอร์น่ะรวยใช่เล่น การเอาฮอส่วนตัวมารับคนที่เกาะไม่ใช่เรื่องยากหรอกนะเพลง” ฉันไม่ได้ขู่แต่จะทำจริง ๆ ถ้าหล่อนยังเอาแต่วุ่นวายทำตัวน่ารำคาญ และก็รู้ถ้าพูดไปไทเกอร์จะรีบจัดการแน่ ๆ“ฉันไม่ได้ขู่เธอนะเพลง อย่ามาระรานให้มันมากนัก”เพลงไม่ได้เถียงอะไรกลับมา เธอยืนนิ่งพร้อมกำม