Lahat ng Kabanata ng เสือร้ายพ่ายเมีย : Kabanata 161 - Kabanata 170

หลังจากวางสายฉันเอาแต่คิดมากกับคำพูดของไทเกอร์ ครั้งนี้รู้สึกผิดจริง ๆ เพราะเขาไม่ได้มากวนใจเลยแต่ไปรำคาญใส่แบบนั้น เพราะอารมณ์ที่มันควบคุมไม่ได้ด้วยส่วนหนึ่งพอเป็นไทเกอร์ก็พร้อมจะหงุดหงิดง่าย ๆ เพียงแค่เขาพูดจายียวนนั่งคิดอยู่นานว่าจะทำยังไงเพราะโทรกลับไปเขาก็ปิดเครื่อง ในที่สุดก็ทนความรู้สึกผิดไม่ไหวเลยตัดสินใจโทรไปเล่าให้ใจ๋ฟังเพื่อปรึกษา“ทำยังไงดีใจ๋ ให้พี่เสือไปดูไทเกอร์ได้ไหม” หลังจากเล่าให้ฟังแล้วฉันก็ถามด้วยความร้อนใจ เขาเมาด้วยกลัวคิดทำอะไรบ้า ๆ ไร้สติ(จ๋ายพูดแรงไปจริง ๆ นะครั้งนี้)“อื้อ อารมณ์มันขึ้น ๆ ลง ๆ หงุดหงิดง่ายมากเวลาคุยกันแล้วเขาชอบพูดแหย่จ๋ายให้อารมณ์เสีย”(ถ้าเป็นห่วงจ๋ายก็ไปดูเองเลย แค่ขอโทษไทเกอร์ก็ดีใจแล้ว)“ไม่ได้เป็นห่วง… คือ… ห่วงก็ได้แต่เพราะจ๋ายรู้สึกผิดที่พูดแรงไป” เผลอกำมือแน่นวูบวาบไปทั้งตัวไม่รู้เพราะอะไรถึงมีอาการอย่างนี้ แต่จะให้ไปหาอีกคนเวลานี้มันดึกแล้วคงไม่ได้ ถ้าเขาไม่ปิดเครื่องใส่ก็คงไม่ร้อนใจอย่างนี้เพราะปกติเขาไม่เคยทำเลยไม่ว่าจะโกรธมากขนาดไหน(จ๋ายรู้ไหม ถึงจะไม่ให้โอกาสแต่เราพูดคำว่าขอโทษและสามารถรู้สึกเป็นห่วงกันได้นะ)“อือ” ฉันตอบเสีย

วันนี้ทั้งวันไทเกอร์คลุกอยู่แต่กับฉันไม่ว่าจะเดินไปไหนก็จะมีเขาตามเป็นเงา แถมยังยิ้มร่าเห็นฟันอย่างอารมณ์ดีตั้งแต่เช้า เหงือกไม่แห้งบ้างหรือไงยิ้มขนาดนั้น เพราะกินยาแก้อาการแพ้ท้องที่ลุงหมอให้มาก็เลยไม่รู้สึกคลื่นไส้ตอนอยู่ใกล้“เป็นบ้าหรือไง หยุดยิ้มสักทีนายยิ้มจนฉันเริ่มกลัวแล้วนะ”“คนมันดีใจ ห้ามไม่ให้ยิ้มได้หรือไง”“แต่ก็ไม่ควรยิ้มทั้งวันแบบนี้”“เธอไม่เข้าใจว่าฉันรอโอกาสมาตลอด ขอบคุณนะจ๋าย”“อือ” ฉันแค่พยักหน้าเพราะวันนี้เขาพูดคำว่าขอบคุณจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว “ฉันอยากไปไร่องุ่นที่เชียงใหม่”“ไปวันนี้เลยไหม” คนตัวสูงรีบตอบกลับมาทันที ไม่เว้นจังหวะให้พูดต่อเลย จนต้องรีบค้าน “ใจเย็น ๆ ชวนใจ๋กับพี่เสือก่อน”“อ้าว นึกว่าเธออยากไปกับฉันแค่สองคน”“ไปสองคนมันคงอึดอัดนะ”“อ่า ชวนใจ๋กับเฮียไปด้วยก็ได้” ใบหน้าหล่อพยักตอบสายตาฉายแววความผิดหวังอย่างปิดไม่มิด“อือ ฉันจะไปอาบน้ำ นายก็กลับบ้านได้แล้ว”“ยังอยากอยู่กับเธอ ขออีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม”“นายอยู่กับฉันมาทั้งวันแล้วนะ”“ทั้งวันไม่พอหรอกจ๋าย ฉันโลภมากถ้าเป็นไปได้ก็อยากอยู่กับเธอตลอดชีวิต”ไม่รู้จะพูดอะไรต่อกับประโยคนั้นที่ได้ยิน ถ้าถามว่ารู

ถึงวันที่ต้องไปไร่องุ่นที่เชียงใหม่ ฉันกับไทเกอร์นั่งเครื่องล่วงหน้ามาก่อน เป็นแบบไพรเวทเจ็ททั้งลำมีแค่ฉันและไทเกอร์ที่นั่งอยู่กับนักบินอีกสองคน ปกติถ้าเดินทางในประเทศเราชอบนั่งรถมากกว่าขึ้นเครื่องเพราะได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศสองข้างทาง แต่ตอนนี้ฉันท้องนั่งรถนาน ๆ ค่อนข้างอันตรายไหนจะกลัวเรื่องอุบัติเหตุบนท้องถนน“ทำไมถึงไม่อยากบอกฉันเรื่องท้อง” ไทเกอร์ถามขึ้นมาระหว่างที่ฉันกำลังมองปุยเมฆที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง ประโยคนั้นเรียกความสนใจให้หันมามองคนที่นั่งตรงข้าม “มันคือความผิดพลาดแล้วจะให้ฉันเรียกร้องอะไรจากนาย”“เธอรู้ว่าถ้าบอกฉันยินดีรับผิดชอบ” “ก็เพราะไม่อยากให้รับผิดชอบตั้งแต่แรกไงฉันถึงไม่อยากบอก” ไทเกอร์ถอนหายใจคล้ายว่าคำตอบนั้นกระทบกระเทือนความรู้สึกของเขา แต่มันคือความจริงที่ฉันคิดในตอนนั้นหรือแม้แต่ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่แต่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว“ฉันไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน ไม่ชอบเด็กเท่าไร แต่จะเป็นพ่อที่ดีให้ลูกของเราฉันสัญญา”ฉันพยักหน้าไม่ได้ตอบก่อนจะหันกลับมามองก้อนเมฆสีขาวที่นอกหน้าต่างอีกครั้ง ใช้เวลาไม่นานเครื่องก็แลนดิ้งที่เชียงใหม่ เบอร์ของใจ๋ก็โทรมาบอกว่าพี่เสือติดงานที่บริษัท

มือหนาเริ่มลูบไล้ตามตัวพลางบีบเคล้นที่ก้นเบา ๆ สัมผัสนั้นเรียกสติของฉันที่กำลังเตลิดไปไกลให้กลับมา ก่อนจะใช้มือทุบรัวที่อกแกร่งเพื่อให้อีกคนหยุด“อื้อ” เสียงประท้วงในลำคอดังขึ้นเพราะไทเกอร์ไม่ยอมหยุด เขาพยายามดูดดึงกลีบปากทำให้เริ่มปวดหนึบ จนต้องกัดที่ปากแรง ๆ จนในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยสักทีพร้อมร้องเสียงหลง“โอ๊ย! จ๋าย เล่นอะไรมันเจ็บ” เขาขมวดคิ้วถามยกมือถูริมฝีปากของตัวเองที่ขึ้นสีช้ำมีเลือดซิบออกมาเล็กน้อย“นายไม่ยอมหยุดเองนะ”ทั้งที่บอกกับเขาว่าให้แค่หนึ่งนาทีแต่ฉันไม่รู้เลยว่าจูบนั้นกินเวลานานไปขนาดไหน เคลิ้มไปกับสัมผัสนั้นอย่างหักห้ามตัวเองไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็เกือบถลำลึกในที่โล่งกลางแจ้งแบบนี้ น่าอายที่สุดเลย“เธอก็เคลิ้ม” เขายิ้มมุมปากสายตาคมคู่นั้นที่จ้องอยู่ทำให้ใบหน้าของฉันเริ่มร้อนผ่าว“นายบีบก้นฉัน” บอกไปอย่างเอาเรื่องก่อนที่คนตัวสูงจะตอบกลับด้วยถ้อยคำที่กวนประสาท“แน่นเต็มมือเลย”“อย่าคิดว่าฉันจะให้ทำอีก” ฉันชี้หน้าบอกเด็ดขาดแล้วเดินไปที่รถเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างใน ทั้งที่หงุดหงิดอยู่แท้ ๆ แต่ใบหน้ากลับร้อนผ่าววูบวาบไปทั้งตัว ไม่นานไทเกอร์ก็เปิดประตูรถทางฝั่งคนขับเข้ามานั่งด้

จู่ ๆ ก็ถูกความเงียบเข้าปกคลุมหลังพูดคำนั้นทำเอาฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ตรงไหนดี“ไม่ต้องตามมานะ” ออกคำสั่งแล้วก็รีบเดินหนีเพราะรู้สึกร้อนที่หน้า แต่คนตัวสูงไม่ได้ฟังที่ห้ามเลยเหมือนเขากำลังร้อนใจ “เดี๋ยวสิจ๋ายเมื่อกี้ที่พูดหมายความว่ายังไง”เขาอยากรู้เหตุผลแต่ฉันไม่อยากอธิบาย“บอกว่าห้ามตามมาไง” “มาคุยกันก่อน”มือหนาคว้ามาจับแขนของฉันแล้วออกแรงรั้งให้หยุดเดินก่อนที่เขาจะขยับตัวมาดักตรงหน้าเอาไว้ สายตาคมคู่นั้นกำลังมองฉันด้วยความสับสนปนมีหวัง“จ๋ายครับ” เขาเรียกเสียงหวาน“อื้อ”“ขอมีสิทธิ์ในตัวเธอได้ไหม อยากได้สถานะอะไร แฟน สามี คู่ชีวิต ตอนนี้ฉันให้เธอได้ทั้งหมดแล้วเธอล่ะ ให้ฉันอยู่ในสถานะไหน”“คู่นอนล่ะ?” ฉันตั้งคำถามแบบนั้นเพราะอยากเห็นอาการ แล้วก็ไม่ผิดไปจากที่คิด ตอนนี้หัวคิ้วหนากำลังขมวดเข้มยุ่งเหยิง ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่เอาแบบนั้นแล้วจ๋าย”“ทำไมเหรอ สนุกดีนี่”“ไม่สนุกครับ ไม่อยากเป็นแค่นั้น”“ฉันพูดชัดเจนแล้ว แต่นายบื้อเอง”“พูดให้ฟังชัด ๆ ได้ไหม”“รออีกหน่อยได้ไหมไทเกอร์” ฉันกำลังจริงจัง มันยังพูดว่าให้อภัยได้ไม่เต็มปากแต่ก็เปิดใจให้เขามากขึ้นกว่าเดิม รู้ว่าเข