All Chapters of เสือร้ายพ่ายเมีย : Chapter 121 - Chapter 130

ภายในห้อง หลังจบกิจกรรมบนเตียงไทเกอร์ก็ยังไม่รีบลุกขึ้นกลับห้องของตัวเอง เขายังนอนเปลือยไม่ยอมใส่เสื้อผ้าริมฝีปากหนากดจูบลงมาบนลาดไหลแล้วฝังเขี้ยวฟันงับเบา ๆ ก่อนจะกำชับกอดที่ทำให้ฉันรู้สึกดี“ข้างในตัวเธอโคตรแน่น”“อื้อ อย่าไซ้คอมันจั๊กจี้” พยายามเบี่ยงหนีสัมผัสแต่อีกคนก็เอาแต่ขยับมาใกล้ “กลับไปได้แล้ว”“เสร็จแล้วก็ไล่เลยนะ”“พูดจาน่าเกลียด”“เชื่อใจฉันไหม” จู่ ๆ เขาก็ถามคำที่มันจริงจังออกมา ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมด้านบน “เชื่อใจฉันอีกครั้งได้ไหมจ๋าย”“ทำไมถึงแคร์ฉันขนาดนั้น”“เพราะฉันชอบที่เราเป็นแบบนี้”ฉันยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าคมคาย ก่อนที่ไทเกอร์จะกดจูบลงมาบนฝ่ามือแผ่วเบา ในขณะที่เขาชอบให้เราเป็นแบบนี้แต่ฉันกำลังคิดจะหยุดมัน“ไม่คิดว่าการกระทำของนายมันจะทำให้ฉันหวั่นไหวหรือไง”“ฉันรู้ว่าเธอจะไม่หวั่นไหว… ใช่ไหมจ๋าย”“…” ครั้งนี้ตั้งใจไม่ตอบเผื่อว่าเขาจะพอเดาออกบ้าง แต่ดูเหมือนไม่เลยสักนิด เพราะคนด้านบนสนใจร่างกายของฉันกว่าคิดถึงเรื่องอื่นไทเกอร์ก้มลงซุกใบหน้าตรงซอกคอของฉัน เขาพรมจูบเบา ๆ เหมือนกำลังจะมีอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง“อื้อ~ พอแล้ว”“อีกแค่ครั้งเดียว”“ตั้งแต่สี่ทุ่มตอนนี้ตี

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามข่มอารมณ์ที่กลั้นเอาไว้ และจดจำคำเตือนนั้นให้ขึ้นใจว่าต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองให้ได้“ระหว่างนี้เราคงต้องห่างกันก่อนใช่ไหม”“อืม แบบนั้นก็ดีถ้ายิ่งใกล้เธอคงเผลอคิดไปไกลอีก”ไร้เยื่อใยฉันขอถอนคำพูดที่บอกว่าความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่เรื่องผิดพลาด ตอนนี้รู้แล้วว่าการอยู่ในสถานะนั้นกับเพื่อนสนิทคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต“อย่าทำอีกเลยนะทุกอย่างที่เหมือนว่าฉันสำคัญกับนายมาก อย่าทำเหมือนว่านายขาดฉันไม่ได้ อย่าทำเหมือนฉันพิเศษกว่าใคร การกระทำพวกนั้นไม่ต้องทำอีก”น้ำเสียงที่เอ่ยขอออกไปมีขาดหายไปบางช่วงเพราะพยายามกลั้นไม่ให้เผลอร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา“ถ้าไม่ต้องการฉันจะไม่ทำ”“ขอบคุณ”“อยากมีเธอ… อยู่ในสถานะเพื่อนตลอดไปเหมือนกันจ๋าย ฉันต้องการแค่นั้น” เขาย้ำคำที่ฉันเคยพูดไปในวันนั้น แน่นอนว่าจะจำคำนี้ให้ขึ้นใจ ตอกย้ำว่าเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น“ต่อจากนี้ถ้ามีใครเข้ามานายอย่าห้ามหรือทำเหมือนหวงเลยนะ… ฉันอยากลองเปิดใจสักที”“อืม ก็อยากลองเหมือนกัน”อยากลองที่ว่าหมายถึงมีใครสักคนใช่ไหม น่าตลกดีที่สุดท้ายฉันก็ถูกยัดเยียดให้เป็นแค่เพื่อน“ถ้าฉันเอาใครเข

เวลาผ่านไปแทนที่จะหยุดความรู้สึกได้แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย ฉันก็ยังรู้สึกมาก ๆ จนเริ่มหงุดหงิดกับตัวเอง“จ๋ายอยากไปสนามนอกเขตไหม ริวจะไปดูเฮียซ้อม” ริวจิถามขณะที่เรากำลังเดินกลับคอนโดด้วยกัน จะว่าช่วงนี้สนิทมากขึ้นก็ไม่ผิด เราสองคนคุยกันบ่อยกว่าเมื่อก่อน“พี่ชายริวที่ชื่อซิโร่น่ะเหรอ”“ใช่ ๆ อยากไปไหม”“สนามพี่ล่าใช่ไหม”“ใช่ครับ”“อื้อ ไปก็ได้” เพราะวันนี้ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีก็เลยตอบตกลงยอมไปกับริว อีกอย่างสนามพี่ล่าฉันก็เคยไปบ่อย ๆมาถึงห้องฉันก็รีบอาบน้ำเตรียมตัว จริง ๆ โทรชวนยี่หวาให้ไปด้วยกันแต่รายนั้นมีนัดกินมื้อค่ำกับครอบครัวทำให้ไปไม่ได้ผ่านมาเกือบเดือนหลังจากจบความสัมพันธ์ที่ช่องแชตของไทเกอร์ว่างเปล่า นอกจากที่มหาวิทยาลัยเราก็ไม่ได้คุยกันเลย และเหมือนว่าช่วงนี้เราคุยกันน้อยลงมากกว่าแรก ๆ ซะอีกไม่รู้ว่าไปสนามครั้งนี้จะเจอไทเกอร์ไหม แต่เหมือนว่าโซนห้องพักนักแข่งจะแยกฝั่งเป็นสัดส่วน ต่อให้เขาอยู่สนามก็คงไม่เจอกันและถึงแม้จะเจอก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก ตอนนี้มันต่างจากเมื่อก่อนสนามนอกเขตมาถึงก็เจอกับคลื่นพอดีเราแวะคุยกันตามประสาคนรู้จักโดยมีริวจิยืนรออยู่ไม่ไกล“มากับใครเหรอค

ช่วงเย็นกลับมาที่บ้าน เพิ่งรู้ว่าทางบ้านฉันกับบ้านไทเกอร์นัดกินข้าวเย็นด้วยกันก็ตอนที่มาถึง เพราะว่าก่อนหน้านี้มีบางอย่างเกิดขึ้นยิ่งทำให้ฉันกับเขาแทบไม่มองหน้ากันเลย“เดี๋ยวพรุ่งนี้จ๋ายไปลองชุดกับไทเกอร์นะลูก” ชุดที่แม่ว่าคือชุดที่จะใส่ในงานแต่งใจ๋ ฉันได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวส่วนไทเกอร์เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ทำให้เราต้องไปลองชุดด้วยกัน“จ๋ายไปเองก็ได้ค่ะ” รีบขัดขึ้นมาทำให้ทุกคนมองอย่างแปลกใจเพราะปกติฉันไม่เคยค้านเวลาไปไหนมาไหนกับไทเกอร์ พอถูกมองทำให้กดดันจึงเปลี่ยนคำพูด “เอ่อ… ไปกับไทเกอร์ก็ได้ค่ะ”“ให้ใจ๋ไปเป็นเพื่อนไหม” เพราะเห็นอาการของฉันไม่ค่อยดีใจ๋จึงรีบถาม แต่ถูกแม่ขัด “ใกล้ถึงวันแต่งแล้วห้ามออกจากบ้านนะลูก”“ห่วงอะไรนักหนา” คำนี้ไทเกอร์เป็นคนพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าและท่าทางที่ดูหงุดหงิด ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไรถึงได้แสดงออกอย่างนั้นทั้งที่ตรงนี้มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย“เด็ก ๆ ทะเลาะกันหรือเปล่าลูก แม่สังเกตเห็นจ๋ายกับไทเกอร์ไม่ค่อยไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนเลย”ได้ยินคำถามนั้นฉันก็หลบหน้าหลบสายตาทุกคู่ที่กำลังรอฟังคำตอบ พยายามคิดหาข้ออ้างแต่ไม่รู้จะพูดยังไงคิดอะไรไม่ออก จนกระทั่งไทเกอร

ทั้งที่เห็นว่าฉันร้องไห้ เพิ่งจูบกับเธอ แล้วมาเอาอะไร ต้องการอะไร อยากจะถามออกไปแต่มันหมดแรงได้แต่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสับสนและไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น“จ๋ายมากับกู ส่วนมึงมากับแฟนไม่ใช่?” ริวจิถาม“กูกับเพลงไม่ได้เป็นแฟนกัน” “หืม? จูบกันขนาดนั้นยังไม่ใช่แฟนอีกเหรอวะ ตลกสัส!!”ไทเกอร์พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะตอบ “เรื่องของกู อย่าเสือก”พูดแล้วเขาก็พยายามดึงฉันให้เดินตามไปที่รถ โดยริวจิได้แต่ยืนมอง ฉันรู้ว่าเขาไม่อยากให้มากับไทเกอร์แค่ไม่อยากยุ่ง“เข้าไป เดี๋ยวไปส่ง” มือหนาเอื้อมเปิดประตูรถขณะที่ฉันยังนิ่งไม่ได้เข้าไปนั่งตามคำสั่ง“จ๋าย”“นายจะทิ้งน้องเพลงแล้วไปส่งฉันอย่างนั้นเหรอ”“เพลงไม่ว่าอะไร” เขาตอบแล้วใช้มือดันตัวฉันให้เข้ามานั่งในรถได้จนสำเร็จ ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับฉันดูเหมือนคนโง่หรือเปล่าที่เจ็บแทบตายแต่สุดท้ายก็ยังต้องการ ถึงจะตัดไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถเป็นมากกว่านี้ได้ตอนนี้ฉันไม่เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่างที่เขาทำ ก่อนหน้านี้ตั้งใจจูบกับเพลงให้เห็นนี่ ต้องการอะไรจากฉันอย่างนั้นเหรอ“ทำไมต้องทำเหมือนหวงกัน ขณะที่ฉันกำลังเอาตัวเองออกมาจากความเจ็บปวดแต่นายกลับเอาแต่ด