All Chapters of เสือร้ายพ่ายเมีย : Chapter 131 - Chapter 140

กลับมาที่ห้อง ฉันขดตัวนอนร้องไห้อยู่ในผ้าห่ม เอาแต่ต่อว่าที่พลั้งปากไปขอโอกาสอย่างนั้นทั้งที่รู้คำตอบเต็มอกโง่... ฉันมันโง่สิ่งที่ไทเกอร์ทำมันยิ่งเหมือนว่าฉันเป็นของตายสำหรับเขา รู้ว่าฉันยังรักก็เลยจะทำอะไรก็ได้ ทั้งที่ปากบอกให้เลิกรู้สึกแล้วดูการกระทำสิมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันร้องขอความรักจากเขา ครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ ในเมื่อพูดมาว่าเป็นเพื่อนไม่ได้ก็ปล่อยให้เวลาตัดสินอนาคตของเราสองคนเสียงโทรศัพท์ที่วางบนหัวเตียงดังขึ้นทำให้หยุดความคิดทั้งหมดในหัวก่อนที่ฉันจะโผล่หน้าออกจากผ้าห่มเพื่อดูว่าใครโทรมาตอนนี้หน้าจอปรากฏเบอร์ของริวจิ คิดอยู่พักใหญ่ว่าจะรับสายดีไหม สุดท้ายก็เลือกที่จะรับ(จ๋ายอยู่ห้องหรือเปล่า ไทเกอร์มันไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม) น้ำเสียงนั้นฟังดูเป็นห่วงเอามาก ๆ จนรู้สึกผิดที่เลือกกลับกับไทเกอร์ในตอนแรก“ริวกลับมาแล้วเหรอ”(กลับสักพักแล้ว แต่ลังเลว่าจะโทรหาดีไหม)“โอเค ไม่ต้องห่วงเลยไทเกอร์เป็นเพื่อนจ๋ายนะ เขาไม่ทำอะไรหรอก”(แค่เพื่อนจริง ๆ เหรอจ๋าย) คำถามของริวจิทำให้ฉันเงียบ“ริวดูออกจ๋ายรู้ อย่าให้ตอบเลย”(เป็นริวได้ไหมจ๋าย ตอนนี้ริวชอบจ๋ายมากจริง ๆ)“เอาไว้ค่อยคุยกันได้

หลังจากเลิกเรียน ตอนนี้ฉันกับยี่หวามาเดินห้างด้วยกัน เพราะมีกระเป๋าคอลเลกชันใหม่เข้า เพื่อนของฉันคนนี้ให้คติว่าซื้อแล้วไม่ได้ใช้ยังดีกว่าอยากได้แล้วไม่ได้ซื้อพอเจอหน้าไทเกอร์ที่มหาวิทยาลัยไทเกอร์ทำตัวปกติ นิ่งมากกว่าทุกวันจนรู้สึกแปลกกับท่าทางหลากหลายอารมณ์ของเขา ฉันเองก็ทำอย่างเขา ไม่พูดไม่ถามว่าเมื่อคืนโทรมาโกหกอย่างนั้นทำไม หากตัดสินใจไปกับเขาโดยไม่โทรถามแม่ก่อนจะเกิดอะไรขึ้น“แกจะไปวันเกิดน้องเพลงจริง ๆ เหรอจ๋าย”“น้องอุตส่าห์ชวนจะไม่ไปได้ยังไงยี่หวา อีกอย่างแกกับโอดินก็ไปหนิ”ยี่หวาพยักหน้า เข้าใจว่าตอนนี้เพื่อนเป็นห่วงความรู้สึก แต่ตอนนี้ฉันกำลังปล่อยวางทุก ๆ อย่าง จะเป็นยังไงก็ปล่อยให้เป็นไปไม่อยากยึดติดกับความรู้สึกแย่ ๆ อีกแล้ว ถึงตอนนี้มันจะยังแย่มาก ๆ ก็ตาม“เรื่องที่เปิดโอกาสให้ริวแกพูดจริง ๆ ใช่ไหม”“อื้อ ริวน่ารักนะ”“แต่พี่ชายริวนี่สิ ดูก็รู้ว่าสนใจแกมาก”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ค่อนข้างหนักใจกับพี่ชายของริวจิเหมือนกันที่ชอบทำตัวรุ่มร่ามเวลาเจอ หวังว่าถ้ารู้ว่าริวจิจีบฉันอยู่แล้วจะเลิกยุ่ง ไม่ชอบเลย“เดือนหน้าวันเกิดไทเกอร์ด้วย แกจะไปไหมเห็นว่าจะไปทะเล”“เดี๋ยวดูอีกที ฉันกำลั

@ Talk - จ๋ายมหาวิทยาลัยตอนนี้ฉันกำลังก้มหน้าทำงานกลุ่มกับเพื่อน ๆ รวมถึงไทเกอร์ด้วย เราต่างตั้งใจก้มหน้าทำงานจึงไม่มีเวลามาสนใจคิดกับเรื่องที่มีปัญหากันอยู่ “จ๋ายริวมา” ยี่หวาสะกิดแขนบอกฉันรีบเงยหน้ามองก่อนจะเห็นว่าริวจิเดินมาจริง ๆ“มีอะไรเหรอริว” ที่ถามเพราะแปลกใจ เขาไม่ได้บอกก่อนว่าจะมาหาแต่ฉันไม่ได้ติดอะไรแค่สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมถึงมาได้“ให้ช่วยไหม”“งานกลุ่ม อย่าเสือก” เสียงทุ้มปนหงุดหงิดของไทเกอร์ตอบสวนกลับทันควัน ฉันจึงหันไปมองเขาด้วยสายตาตำหนิที่พูดคำไม่เข้าหูออกมาตอนแรกไม่เห็นจะสนใจอะไรแต่พอริวจิมาท่าทางก็เปลี่ยนไป ทั้งที่ริวจิไม่เคยหาเรื่องก่อนเลยสักครั้งมีแต่เขาที่ตั้งแง่ใส่“กลุ่มริวทำเสร็จแล้วเหรอ” ฉันถามเพื่อเรียกความสนใจจากคนข้าง ๆ พยายามส่งสายตาขอว่าอย่ามีเรื่องกันเลย“อือเสร็จแล้ว” ริวจิพยักหน้าตอบ เขาเมินไทเกอร์ทำให้ฉันโล่งใจเพราะไม่อยากให้มีปัญหากันในมหาวิทยาลัยแบบนี้ เขาพูดไปเรื่อยไม่สนใจอะไรหรอกฉันรู้ดี ไม่สนแม้แต่ความรู้สึกของคนฟัง“ไม่ต้องช่วยหรอกแค่นั่งข้าง ๆ ให้กำลังใจจ๋ายก็พอ”“จีบติดแล้วไหมถ้าพูดขนาดนี้”คำพูดหยอกล้อกันไปมาดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มเพื่อน ๆ ท

ไทเกอร์พูดไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด ในเมื่อเขาเป็นคนเลวในสายตาเพื่อนตัวเล็กคนนี้นักก็ไม่จำเป็นต้องสนใจอะไร ทำในสิ่งที่อยากทำซะให้สิ้นเรื่อง มือหนาบีบเคล้นสะโพกอวบเบา ๆ ใบหน้าหล่อซุกลงที่ซอกคอ กลิ่นหอมเย้ายวนทำให้คนตัวสูงยิ่งหลงใหล เขาคิดถึงร่างกายนี้และมันยิ่งหงุดหงิดที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถทดแทนได้มือเล็กถูกรวบกำไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของคนเจ้าอารมณ์เพราะเธอเอาแต่ดิ้นไม่ยอมหยุดจึงถูกจับกุมเอาไว้อย่างนั้น“ตั้งสติหน่อยได้ไหม” “หยุดพูดให้ตั้งสติ เพราะฉันตั้งใจทำ” เสียงทุ้มตอบออกไปอย่างไม่ชอบใจ ได้เห็นว่าเธอไม่ต้องการยิ่งอยากทำ ทำให้เธอกลายเป็นของตัวเองอีกครั้งไม่ได้พูดอะไรต่อริมฝีปากบางถูกปากหยักกดจูบด้วยความรุนแรง ร่างหนาใส่อารมณ์โกรธลงไปโดยไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะเจ็บหรือเปล่า เดือดดาลที่เธอไม่เชื่อว่าที่พูดไปนั้นคือความจริงและตอนนี้เขากำลังลงโทษที่เธอกล่าวหาทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด“อื้อ” เสียงแผ่วที่กำลังจะขาดอากาศหายใจประท้วงขึ้น จ๋ายเริ่มดิ้นเพื่อให้ริมฝีปากหลุดจากการบดขยี้ดิบเถื่อนของอีกคนจนสามารถหลุดพ้นได้ ตากลมจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความโกรธ ทว่าเขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มือหนาบีบเคล้นไปต

ภายในห้องที่โรงแรม“พี่เสือบอกว่าไทเกอร์อยู่บนดาดฟ้ามาสามชั่วโมงแล้ว” ใจ๋เข้ามาในห้องแล้วบอก เรียกความสนใจจากฉันให้หันไปมองฝาแฝดของตัวเอง แล้วตอบสั้น ๆ “อือ”“เห็นว่ารอจ๋าย” “ไม่ได้ขอให้รอนะ” ตกใจนิดหน่อยที่ใจ๋บอกว่าไทเกอร์รอ แน่นอนว่าฉันไม่ได้คิดจะไปเจอเขาอยู่แล้ว รู้สึกว่าระหว่างเรา มันไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วจริง ๆ ต่อให้คุยมันก็มีแต่เรื่องเดิม ๆ ที่พูดเท่าไรเหมือนเขาจะไม่มีทางเข้าใจ“ดีแล้ว ไม่ต้องคุยให้เสียเวลา”“ใจ๋พักผ่อนได้แล้วเจ้าสาวห้ามนอนดึกนะรู้ไหม บอกพี่เสือด้วยว่างดกิจกรรม”“จ๋ายพูดอะไรเนี่ย” พอฉันพูดไปแบบนั้นใบหน้าของใจ๋ก็ขึ้นสีแดงเถือกแสดงความเขินออกมาตีสามครึ่ง ฉันตื่นมาแต่งหน้าเตรียมตัวสำหรับวันดีนั่นคือวันแต่งงานของใจ๋กับพี่เสือเมื่อคืนใจ๋ย้ำว่าห้ามออกจากห้องเพราะห้องข้าง ๆ คือไทเกอร์ ฉันเชื่อฟังไม่ออกไปไหน เพราะถ้าจะเจอกันมันเลี่ยงไม่ได้ก็ขอเจอในสถานที่คนพลุกพล่านไม่ใช่สองต่อสองระหว่างแต่งหน้าทำผมอยู่ฉันกำชับผ้าที่คลุมตั้งแต่คอลงมาตลอดเวลา ไม่อยากให้ใครเห็นรอยที่น่าเกลียดบนตัว“รบกวนเอาผ้าลงหน่อยนะคะ ต้องลงลองพื้นที่คอด้วย”“…” ลืมว่าการแต่งหน้าต้องลงรองพื้นที่ค