Lahat ng Kabanata ng เสือร้ายพ่ายเมีย : Kabanata 111 - Kabanata 120

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป หลังจากที่คุยกับใจ๋วันนั้นเหมือนปลดล็อกความรู้สึกและกำลังอยู่ในช่วงสับสนกับตัวเอง มันทำให้ฉันค่อนข้างเหม่อบ่อย ๆ จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวตอนนี้อยู่ที่คอนโดของไทเกอร์รอริวจิกับแป้ง มีนัดทำงานที่ค้างเอาไว้ ตอนนี้ใกล้เสร็จแล้วฉันมองดูแผ่นหลังกว้างที่กำลังเช็ดผมของตัวเองให้แห้ง บนตัวมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอว คำพูดของใจ๋มันยังวนเวียนไปมาในหัวและดังขึ้นเมื่อได้อยู่กับไทเกอร์สองคนเคยย้ำกับเขาว่าอย่าเปลี่ยนไป แต่ทำไมคนที่เปลี่ยนถึงเป็นตัวฉันซะเองให้ถอยก่อนที่จะรู้สึกไปมากกว่านี้อย่างนั้นเหรอ… ทำไม่ได้หรอกอาทิตย์ที่ผ่านมาพยายามทบทวนว่าควรเอายังไงดีกับความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นของตัวเอง คิดหลายครั้งว่าจะจบความสัมพันธ์นี้ซะ แต่ไม่ง่ายเลยอย่างที่ใจ๋ว่า ยิ่งรู้สึกยิ่งดึงตัวเองออกมายาก… ฉันกำลังเป็นแบบนั้น“จะถ่ายงานวันไหนเหรอ” ฉันสลัดความคิดมากมายออกจากหัวแล้วถามคนตัวสูงที่กำลังหยิบเสื้อยืดและกางเกงวอร์มออกมาใส่ เพียงแค่นั้นก็ดูดีไร้ที่ติ“อาทิตย์หน้า”“ไปดูสถานที่เป็นอาทิตย์แล้วนะทำไมนานจัง”“เขาติดเรียนไม่ค่อยว่าง”อยากรีบถ่ายให้จบ ๆ สักที รู้สึกว่าช่วงน

ไทเกอร์เดินนำมายังห้องเก็บตัวนักแข่งวีไอพี มาถึงก็เห็นพี่ฝนคุยกับคลื่นอยู่ แต่พอหันมาเจอฉันก็เหมือนจะตกใจ“คนสวยของคลื่นมาด้วยเหรอเนี่ย” คลื่นแซวตามประสาอย่างที่เขาชอบพูดบ่อย ๆ“อือเพิ่งมาน่ะ” ฉันตอบออกไปแบบนั้นไม่ได้มีท่าทางเล่นด้วยเพราะอารมณ์ยังขุ่นมัวอยู่ ไม่ได้อยากตึงใส่ใครแต่หน้าและน้ำเสียงมันเป็นไปเอง“ไม่รู้ว่าน้องจ๋ายจะมาด้วย ถ้ารู้พี่คงให้ไทเกอร์แวะรับมาพร้อมกันเลย” รุ่นพี่เอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม แต่ฉันไม่ได้ยิ้มตอบเพราะส่วนหนึ่งที่ทำให้อารมณ์ไม่ดีแบบนี้ก็เพราะเธอ“เหรอคะ”“มานั่ง” ไทเกอร์ดึงแขนของฉันให้มานั่งบนโซฟาข้าง ๆ กับตัวเอง ส่วนคลื่นและพี่ฝนนั่งคนละมุม“ก่อนออกไปข้างนอกยังยิ้มหัวเราะอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้ดูอารมณ์ไม่ดีล่ะไทเกอร์” พี่ฝนถาม คนที่นั่งข้าง ๆ ใช้สายตามองฉันอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ “มีเรื่องนิดหน่อยครับ”“หงุดหงิดทีไรชอบขมวดคิ้วแบบนั้นทุกทีเลยนะเรา”หลายครั้งที่ผู้หญิงคนนี้ชอบทำเหมือนรู้จักไทเกอร์ดี ตั้งแต่วันไปดูโลเคชั่นที่คาเฟ่แล้ว ไม่อยากสงสัยอะไรเลยเพราะเวลาถามอีกคนมักจะเลี่ยงการพูดถึง แต่จนถึงตอนนี้ฉันก็คงสงสัยอยู่“จ๋ายดื่มไหม” คลื่นชวน คงเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งเง

Talk - จ๋ายฉันมองไทเกอร์ที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำ เขาเดินมานั่งลงข้าง ๆ เอนศีรษะลงมาซบไหล่ไม่สนใจสายตาของใคร แต่ตอนนี้ทั้งใจ๋และยี่หวาก็รู้กันแล้ว ส่วนโอดินรายนั่นถึงจะเงียบแต่จับผิดเก่งพอ ๆ กับยี่หวา คงรู้แล้วแน่นอน“ไปนานจัง” ฉันถามคนที่ซบไหล่ ก่อนจะเอนตัวหนีทำให้ถูกสายตาดุจ้องเขม็ง “ก็แค่ขยับตัวออกทำไมต้องมองด้วยสายตาแบบนั้น” “ขัดใจ”“เรื่องแค่นี้อย่ามาบ่น”เจ้าของใบหน้าหล่อจิ๊ปากใส่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่นไม่ได้ตอบคำถาม ฉันเองก็ไม่ได้ถามอะไรต่อเหมือนกัน“ใกล้จะถ่ายหรือยังไอ้งานที่ช่วยรุ่นพี่” ยี่หวาถามคนที่กำลังนั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์“อีกสามวัน”“ที่ไหนบ้างจะไปให้กำลังใจสักหน่อย”“คาเฟ่กับสนามแข่ง”“เลือกสถานที่ได้ดีเลยนะเนี่ย”“รีบ ๆ ถ่ายให้มันจบ ๆ สักที” ฉันหันมองโอดินที่พูดโพล่งขึ้นมาแบบนั้น น่าแปลกที่ไทเกอร์รีบหันไปจ้องตาดุ สองคนนี้เหมือนกำลังมีเรื่องปิดบังอยู่เก็บความสงสัยเอาไว้ข้างใน ถ้าเป็นก่อนหน้าฉันอาจจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ฟุ้งซ่านคิดไปเอง แต่พอเห็นพี่น้ำฝนกับไทเกอร์เมื่อวานที่ดูไม่ได้มีอะไรจึงพยายามไม่คิดไปในทางนั้นอีก“รีบมากมึงก็ไปถ่ายแทนกูเลยไหม”“แต่เขาต้องการมึงไม่

วันต่อมา วันนี้ไม่มีเรียนก็เลยต้องทำวิจัย ส่วนแป้งไม่ได้มาช่วยเห็นว่าป่วย มีแค่ฉันไทเกอร์แล้วก็ริวจิที่ทำด้วยกัน คงจะเสร็จวันนี้เพราะเหลืออีกไม่มาก“โอ๊ย!!” ระหว่างตัดกระดาษอยู่ไม่ทันระวังเผลอทำคัดเตอร์ปาดมือจนเลือดไหลซิบออกมา ริวจิที่อยู่ใกล้รีบโผล่ประชิดตัวคว้ามาจับมือดูแผลที่นิ้ว“เลือดไหลเยอะเลย”“ปล่อยซะ” ไทเกอร์ที่นั่งไม่ไกลผลักริวจิออก ก่อนจะจับมือฉันมาดูแผล สายตาคมมองด้วยความหงุดหงิด แล้วจู่ ๆ ก็เอานิ้วที่มีเลือดเข้าปากของตัวเองไป“… ไทเกอร์” ฉันเม้มปากแน่นหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะอีกคนกำลังดูดซับเลือดที่มันไหลบนนิ้วนั้นโดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้ริวจิกำลังมองเราด้วยสายตาแบบไหนเขาเอานิ้วออกมาจากปากมองดูว่าเลือดยังไหลอยู่หรือเปล่า ก่อนจะตวัดลิ้นเลียเบา ๆ ชวนให้รู้สึกหวิวท้องน้อยจนเผลอกำมืออีกข้างแน่น“พอ… แล้ว”“ระวังหน่อย เดี๋ยวที่เหลือฉันทำเอง”“อื้อ”ไทเกอร์ลุกขึ้นเดินหายไปในห้อง ตอนนี้ฉันกำลังเขินอายจนตัวแดงไปหมด ทั้งการกระทำและสายตา เขาตั้งใจทำให้ริวจิเห็น“ไทเกอร์กับรุ่นพี่ดาวนิเทศที่ชื่อน้ำฝนสนิทกันเหรอจ๋าย หรือคบกัน” ให้หลังจากคนตัวสูงเดินหายไปไม่นานริวจิก็ตั้งคำถามขึ้นมา ทำให

ที่ยังรั้งเพราะไทเกอร์ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจ แต่ถ้าเขาได้รู้เมื่อไรวันนั้นคงเป็นฝ่ายขอจบเรื่องของเราด้วยตัวเอง“พูดแบบนั้นคืออะไรจ๋าย” หัวคิ้วหนาขมวดเข้ม แต่ฉันส่ายหน้าไปมาช้า ๆ “ตอนนี้ฉันกำลังเจ็บ เจ็บมาก ๆ เลยรู้ไหม”“เพราะอะไรถึงเจ็บขนาดนั้น” พอถูกตั้งคำถามกลับก็เป็นฉันซะเองที่ไม่สามารถตอบได้ ไทเกอร์เดินมาใกล้ ๆ เอื้อมมาจับมือแล้วพูด “ขอโทษ จะไม่โกหกอะไรอีกแล้ว”จำไม่ได้แล้วว่าเขาพูดคำนี้ไปกี่ครั้ง ขอโทษ จะไม่โกหกอีกแล้ว ฟังจนรู้สึกเบื่อ ฉันสะบัดมือออกแล้วพยายามถอยห่างในขณะที่อีกคนก็เอาแต่ก้าวขาเดินมาใกล้ไม่ยอมหยุด“ทำไมต้องเป็นนายด้วย” ฉันตวาดเสียงดังออกไปทำให้เขาชะงัก คำว่าทำไมหมายถึงความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ที่มันเกิดขึ้นกับเขา ทั้งที่ไม่ควรเลยสีหน้าของเขาเริ่มเบื่อหน่ายกับเรื่องที่เรากำลังทะเลาะกันอยู่ในตอนนี้ “เรื่องแค่นี้เองจ๋ายมันไม่ได้มีอะไรเกินเลย เธอจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ทำไม” เขาพยายามอธิบายและฉันก็รู้ว่ามันไม่มีอะไร แต่ที่เสียใจขนาดนี้มันเพราะความรู้สึกที่เลยเถิดไปไกล โกรธตัวเองมากกว่าซะอีกที่เผลอใจไปรักคนตรงหน้าจนต้องเจอกับความเจ็บปวด“ขอโทษนะ