All Chapters of เสือร้ายพ่ายเมีย : Chapter 151 - Chapter 160

วันต่อมาตอนนี้โทรศัพท์ของฉันถูกยี่หวายึดไปแล้วเพราะมีแต่ข้อความส่งมาเรื่องคลิปหลุด แม้จะถูกลบไปแล้วแต่ก็มีคนบันทึกไว้และถูกปล่อยออกมาเรื่อย ๆ โชคดีที่มีพี่ล่าช่วยเรื่องตามลบ ที่มันเป็นกระแสอย่างนี้ส่วนหนึ่งเพราะฉันกับไทเกอร์อยู่ในตระกูลที่มีหน้าตาทางสังคมกันทั้งคู่ พอมีคลิปกับภาพหลุดออกไปคนก็เล่นข่าวกันใหญ่โต“แกว่าพ่อกับแม่จะรู้ไหมยี่หวา” ตอนนี้อยู่กับยี่หวาแค่สองคนในห้อง ฉันเอาแต่นั่งเหม่อเครียดกับปัญหานี้มานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว“ฉันไม่ได้พูดให้แกกังวลนะ แต่มีเปอร์เซ็นต์สูงมากที่จะรู้ คลิปถูกแชร์ไปเร็วมากๆ”“ไม่กล้ากลับบ้านไปเจอพ่อกับแม่เลย ฉันรู้สึกผิด” ฉันถอนหายใจเบา ๆ ไม่มีหน้ากลับไปเจอใครเลยจริง ๆ ตอนนี้มันเครียดจนกลืนอะไรไม่ลง กินอะไรเข้าไปก็อ้วกออกหมดทุกอย่าง“พยายามอย่าเครียดนะจ๋ายอารมณ์ของแม่มีผลกระทบกับลูก” ยี่หวาพยายามบอกไม่ให้เครียดบ่อยครั้งแล้วฉันเองก็รู้ว่ามีผลกระทบต่ออีกหนึ่งชีวิตหากว่าเครียดมาก ๆ แต่มันห้ามไม่ได้“มันยากมากเลยรู้ไหม ฉันห้ามความคิดไม่ได้ตอนนี้ปัญหามันเยอะแยะไปหมด แค่เรื่องท้องก็เครียดแล้วไหนจะมีเรื่องคลิปหลุดอีก” ฉันถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วนด้วยความรู

Talk - จ๋ายหลังจากได้นอนพักเต็มอิ่มแล้วฉันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ข้างตัวมียี่หวานอนหลับอยู่ ขยับตัวเบา ๆ ควานมือหยิบเอาโทรศัพท์มาดูปรากฏว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสองแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดที่ตื่นขึ้นมาเอาเวลานี้แล้วจะได้นอนอีกทีเมื่อไร ฉันก้าวขาลงจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังเปิดประตูห้องเพื่อจะลงไปหาอะไรกินรองท้องที่ชั้นล่าง“มีอะไรกินบ้างน้า” สายตากำลังสำรวจของในตู้เย็นพร้อมเสียงพึมพำเบา ๆ ตอนนี้ในบ้านมืดสนิทเพราะทุกคนนอนกันหมดแล้วมีเพียงแสงจากตู้เย็นและแฟลชจากโทรศัพท์เท่านั้นเอื้อมมือหยิบนมกับแซนด์วิชออกมาแล้วปิดตู้เย็นเอาไว้อย่างเดิม ก่อนจะเดินออกจากครัวตรงไปทางหน้าบ้าน ค่อย ๆ เปิดประตูเบา ๆ แล้วแทรกตัวออกมาด้านนอก ทันทีที่ย่างกรายออกจากตัวบ้านลมเย็นก็โชยมากระทบผิว คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงมองเห็นได้จากมุมที่ฉันยืนอยู่สวยมาก ๆ“ออกมาทำไม” เสียงทุ้มที่เอ่ยท้วงนั้นทำให้ฉันสะดุ้งตกใจจนเผลอทำนมกับแซนด์วิชในมือตก รีบก้มหน้าเปิดแฟลชอีกครั้งแล้วสาดแสงไฟไปทางต้นเสียง“ไทเกอร์” ไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้คิดว่านอนไปแล้วหากรู้ฉันคงไม่ออกมา ตอนนี้ไทเกอร์กำลังดื่ม ใช่ฟังไม่ผิดหรอกเขาดื่มเหล้าท่ามกลา

มาถึงที่บ้าน มันเหมือนเป็นการบังคับว่าต้องกลับมากกว่า ฉันเลือกอะไรไม่ได้เลย จะให้ใจ๋กับพี่เสือช่วยคุยก็ไม่ได้เพราะถูกสั่งห้าม มีแค่ฉันกับไทเกอร์เท่านั้นที่ต้องเข้าไปคุยกับผู้ใหญ่ พอมาถึงแม่บ้านก็รีบมาช่วยยกกระเป๋าให้แล้วบอกว่าตอนนี้ทุกคนรออยู่ที่ห้องรับแขก“ฉันอยู่ข้าง ๆ เธอตรงนี้ ไม่ต้องกลัวนะจ๋าย เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน” ไทเกอร์เอื้อมมือมาจะจับแต่ฉันขยับตัวออกห่างแล้วถาม “คนเห็นแก่ตัวอย่างนายมีสิทธิ์พูดแบบนี้ด้วยหรือไง”“ฉันไม่เชื่อที่เธอพูดว่าไม่รู้สึกแล้ว”“ใช่ ฉันไม่ได้เลิกรู้สึกแต่เจ็บจนไม่ต้องการนายแล้วต่างหาก” พูดแล้วฉันก็เบือนหน้าหนีก่อนจะเดินนำร่างหนาไปทางห้องรับแขกหัวใจดวงน้อยเต้นรัว ๆ ยิ่งใกล้ถึงห้องรับแขกเท่าไร อัตราการเต้นของหัวใจก็ยิ่งทวีคูณถี่รัวหลายเท่าตัว จนกระทั่งมายืนที่ด้านหน้า สายตาทุกคู่จ้องมองมาทางฉันกับไทเกอร์ที่ยืนข้างกัน หัวใจที่เคยเต้นรัวมันกลับหยุดกะทันหัน กลัวจนแทบจะก้าวขาไม่ออก“มานั่ง” คุณพ่อของไทเกอร์เป็นคนเอ่ยขึ้น ก่อนที่เราสองคนจะเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่โดยฉันและไทเกอร์นั่งข้าง ๆ กัน“รู้ใช่ไหมว่าทำอะไรผิด”“รู้ครับ” ไทเกอร์ตอบพ่อของเขาก่อน

ไม่เป็นไรจ๋าย… เพราะครั้งนี้เธอจะไม่เจ็บปวดอีกแล้วเชื่อใจฉันได้ไหมฉันเอาแต่คิดถึงประโยคนี้ของไทเกอร์ทั้งคืนแม้กระทั่งตื่นนอนตอนเช้าสิ่งแรกที่แวบเข้ามาในหัวก็คือคำนั้น เพราะอะไรกัน ลังเลอย่างนั้นเหรอแต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็ไม่ได้มีความรู้สึกอยากมีเขาในสถานะคนรักอยู่ดี หลังจากที่ไทเกอร์ถามคำนั้น ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเลือกเดินเข้าไปในบ้านปล่อยให้เขายืนอยู่แบบนั้นโดยไม่ได้หันกลับไปมอง พอขึ้นห้องมาก็เก็บตัวเงียบจนเผลอหลับ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เช้าวันใหม่แล้ว ไม่รู้ว่าชีวิตจะดำเนินไปในทิศทางไหน ไม่มีจุดหมายอะไรเลยเพราะทุกคนต่างขีดเส้นเอาไว้ให้หมดแล้วว่าต้องทำอะไรไทเกอร์: ฉันอยู่สนามนะ เฮียค่ายเรียกให้มาตั้งแต่เช้าไทเกอร์: รอก่อน เดี๋ยวรีบกลับไปง้อเปิดดูแชตที่ถูกส่งมาจากไทเกอร์พอได้อ่านทำให้ต้องกรอกตามองบน พิมพ์มาราวกับว่าฉันรอเขาอยู่ทั้งที่ไม่ได้รอเลยสักนิดจ๋าย: ถ้านายหายไปฉันคงจะมีความสุขพิมพ์ตอบกลับไปอย่างฉันแล้วก็ปิดหน้าจอก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำโต๊ะอาหาร“เรื่องงานแต่งคงต้องจัดหลังวันเปิดตัวบริษัท ส่วนเรื่องท้องต้องปิดเป็นความลับ” พ่อบอกขณะที่กำลังนั่งกินมื้อเช้าด้วยกัน“เอาตามที่พ่

โรงพยาบาลหลังตรวจทุกอย่างเสร็จตอนนี้ฉันกำลังนั่งฟังลุงหมอพูดถึงเรื่องการดูแลตัวเองสำหรับคุณแม่มือใหม่ ส่วนไทเกอร์นั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟาเพราะเขาพยายามเว้นระยะ เพิ่งเห็นเขาพยายามก็วันนี้“ยาตัวนี้แก้อาการคลื่นไส้นะหนูจ๋าย” หลังจากลุงหมอแนะนำวิธีดูแลตังเองและพวกอาหารการกินแล้วก็เอายามาให้ “ขอบคุณค่ะ”“เห็นว่าเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็ก ลุงไม่นึกเลยว่าโตขึ้นมาแล้วจะได้ลงเอยกัน ลุงยินดีกับทั้งคู่ด้วยนะ” ฉันยิ้มเจื่อนให้กับลุงหมอไม่ได้แย้งหรืออธิบายอะไร เข้าใจแบบนั้นก็ไม่เสียหายเพราะอีกไม่นานก็ต้องแต่งงานให้คนอื่นเข้าใจอย่างนี้ก็ดีแล้ว“ตอนนี้ยังดูเพศไม่ได้เหรอครับลุงหมอ” คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งเอ่ยถาม ท่าทางเขาดูตื่นเต้นอยากจะรู้เพศลูกมากกว่าฉันซะอีก“ยัง ต้องรออีกสองเดือน”“ครับ”หลังจากคุยกับลุงหมอแล้วก็ขอตัวกลับ โดยที่ฉันเดินนำหน้าและมีไทเกอร์ตามหลังเว้นระยะพอสมควร“อยากแวะกินอะไรก่อนไหม”“ถ้าหิวก็กินสิ เราไม่ได้มารถคันเดียวกัน” วันนี้มีคนขับรถที่บ้านพามา เป็นความต้องการของฉันและไทเกอร์เองก็ไม่ได้ขัดคนที่เดินตามหลังไม่ได้พูดอะไรต่อจนกระทั่งมาถึงที่รถ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นโชว์เบอร์ของริวจ