Lahat ng Kabanata ng ท่านแม่ทัพได้โปรดหย่ากับข้าเถิด: Kabanata 1 - Kabanata 10

ท่ามกลางความเงียบสงัดของราตรีกาล มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกยุ่งเหยิงหนักหน่วงดังเป็นระยะมาจากเตียงไม้ขัดเนื้อดีเฮือก!“ข้าตายหรือยัง!”เฉิงซินดีดกายผึง หายใจหอบเหนื่อยเสียจนหน้าอกกระเพื่อมไหว สีหน้าซีดขาวผุดพราวด้วยหยาดเหงื่อเย็น ภายใต้ผ้าแพรสีชาดที่คลี่คลุมและบดบังใบหน้านัยน์ตามองลอดไม่รู้ทิศทาง“หืม…ผ้าผืนนี้คือสิ่งใดกัน” คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากันเชื่องช้า จิตใจของนางเต้นระทึกทว่ายังคงครองสติเอาไว้มั่น เฉิงซินเอื้อมมือขึ้นแล้วจึงเลิกผ้าคลุมซึ่งกำลังซ่อนเร้นกรอบหน้าและการมองเห็นของตนออกด้วยความสั่นเทาพรึบ!ดวงตากลมโตกะพริบถี่หญิงสาวตะลึงลานถึงขีดสุด“ไม่ใช่ว่าข้าอยู่งานแต่งอนุช่ายจี้ถงหรอกหรือ”ปัง!เสียงฝีเท้าเดินโซซัดโซเซไม่เป็นจังหวะ กลิ่นสุราคละคลุ้งจนแทบเวียนศีรษะ หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อพบว่าผู้ที่ยืนใบหน้าแดงก่ำหน้าธรณีทางเข้า ซ้ำยังเมามายคล้ายเสียสติไปแล้วคือผู้ใด“ท่านแม่ทัพ!”ภาพเบื้องหน้ายิ่งเพิ่มความตระหนกให้เฉิงซินยกใหญ่ มิใช่ว่าวันนี้คืองานแต่งฮูหยินรองของแม่ทัพเว่ยจวินอี้หรอกหรือ เหตุใดผู้ที่สวมชุดวิวาห์จึงเป็นนางเล่า เหตุใดจึงกลายเป็นว่านางมานั่งอยู่ในห้องหอเสียเองเฉิ

คล้อยหลังโจวหมิง เฉิงซินเหลียวหน้ามองถาดอาหารที่วางอยู่โต๊ะตรงข้ามตนไม่ไกลมากนัก นางผ่อนลมหายใจเบา แล้วจึงตัดสินใจสาวเท้าเดินไปเบื้องหน้าเชื่องช้าเพื่อปรับร่างกายให้คุ้นชิน เฉิงซินยอบกายลงนั่งพลางมองโจ๊กเปล่าถ้วยหนึ่ง และผักทอดน้ำมันไม่กี่หยิบมือ พลางยิ้มเยาะออกมาด้วยความขบขัน"แม่ทัพงี่เง่า ท่านจะรังแกข้าเกินไปเสียแล้ว ชังน้ำหน้าข้าก็ไม่เป็นไร แม้แต่อาหารการกิน ท่านก็ยังดูถูกข้าเช่นนั้นหรือ" ถึงจะรู้สึกโมโหเสียจนอยากระเบิดอารมณ์เพียงใด ทว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง วันนี้นางต้องไปเจรจากับแม่ทัพเว่ยให้รู้เรื่อง ไหน ๆ เขาก็ไม่แยแสตนอยู่แล้ว การรั้งอยู่ที่นี่ก็รังแต่จะสร้างความรำคาญและหงุดหงิดใจระหว่างกันเสียเปล่าซ้ำเฉิงซินไม่อยากกลับไปตายอย่างอนาถซ้ำรอยเดิม บุรุษใจแคบ อำมหิตผิดมนุษย์ ฆ่าแกงได้แม้กระทั่งฮูหยินของตนเพื่ออนุผู้หนึ่ง ทว่าเมื่อหวนนึกถึงตรงนี้ เฉิงซินจึงพ่นลมหายใจอย่างเสียไม่ได้ในเมื่อนางช่วงชิงคนรักของเขามา เช่นนั้นก็ควรคืนเจ้าของอย่างแท้จริงนั่นถูกต้องแล้ว ผลกรรมที่ผ่านมาคงเป็นการชดเชยบาปหนาที่ตนเคยกระทำแต่กาลก่อนกระมังเฉิงซินละเลียดชิมโจ๊กเปล่าด้วยความใจเย็น แววตาที่เคยแข

เฉิงซินยกแขนที่ยังเกิดรอยแดงขึ้น ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายไม่สนใจนางแม้แต่น้อย เฉิงซินจึงไม่ได้กล่าวสิ่งใดต่อ นางลดมือลงเดี๋ยวนั้น พลันหมุนกายเสียจนเกิดลมโกรก เว่ยจวินอี้ลอบมองไปยังข้อมือที่ยังเกิดรอยแดง หน้าของเขากระตุกวูบเฉิงซินกระฟัดกระเฟียดกลับไปแล้ว โจวหมิงจึงเข้ามาทันได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งของสตรีที่สวนทางกับตนออกไปไว ๆ"ท่านแม่ทัพ เกิดเหตุใดขึ้นเล่า ไฉนฮูหยิน" โจวหมิงเหลียวมองทางที่เฉิงซินจากไป และเบนหน้ากลับมายังนายของตน ขมวดคิ้วบางด้วยความฉงน"นางมาขอหย่า""หา...ขอหย่าหรือ แล้วท่านตกลงเลยหรือไม่"เว่ยจวินอี้ส่ายศีรษะ"อ้าว เหตุใดท่านไม่หย่าเล่า ก็ในเมื่อท่านอยากแต่งกับคุณหนูช่ายจี้ถงมาโดยตลอดมิใช่หรือ"เว่ยจวินอี้ละมือจากงานของตนอีกหน เขาหรี่นัยน์ตาลง ความรู้สึกของแม่ทัพยามนี้คล้ายมีบางอย่างไม่ถูกต้อง คราที่นางต้องการตัวเขาเฝ้าตามติดระรานตนแจ ซ้ำยังวางกลอุบายเสียจนได้ตบแต่งเข้ามา ทว่าแต่งงานยังไม่พ้นวัน นางก็ขอหย่า เช่นนี้ไม่ให้ตนเกิดข้อกังขาได้อย่างไร หรือนางอาจเป็นกลลวงของใครบางคน"เจ้าไม่คิดว่ามันน่าแปลกอย่างนั้นหรือ""น่าแปลกอย่างไรหรือขอรับ" โจวหมิงงุนงง เขายังไม่เข้าใจเจตนารมณ์

เฉิงซินเตรียมหอบผ้าผ่อนออกไปอีกหน ทว่าอีกฝ่ายยังคงกล่าวเสียงขรึม "ข้าบอกว่าอย่างไร ไม่ฟังแล้วหรือ นี่คงเป็นเหตุผลที่เจ้าอยากหย่ากับข้าใช่หรือไม่""ห้ะ!"เฉิงซินงุนงง เขาต้องการพูดเรื่องใดกับนางกันแน่ เดี๋ยวเรื่องไป เดี๋ยวเรื่องหย่า ทำให้นางรู้สึกสับสนมึนงงไปหมด"นอนตรงนี้ หากไม่เชื่อฟัง ข้าจะผูกเจ้าติดกับเสาเตียงเอาไว้จนเช้า และจะขังไว้ในจวน จะได้ไม่ต้องเที่ยวร่อนไปหาชายอื่นทั้งที่ตนแต่งงานมีสามีแล้ว""นี่ท่าน! เว่ยจวินอี้ ทีตัวเองไปพบหญิงอื่นได้ ทว่าข้าไม่อาจไปพบสหายของตนได้เช่นนั้นหรือ ไร้คุณธรรม แล้งน้ำใจเกินไปแล้ว""ข้าไม่ได้ไปพบนาง" เว่ยจวินอี้เหลียวหน้ามองเฉิงซินเขม็งเฉิงซินผงะ ทว่านางยังคงกระแอมออกมาเพื่อกลบอาการหวาดผวาของตน"เหอะ! ท่านแม่ทัพ ผู้ใดก็ทราบดี ว่าข้าไปแย่งคนรักของผู้อื่น มาบัดนี้ข้าจะคืนความอิสระให้ท่าน ท่านก็ไม่ต้องการ ตกลงแล้วท่านจะเอาอย่างไรกันแน่ หรือยังกลั่นแกล้งข้าไม่เพียงพอ"เฉิงซินกัดฟันกรอด นางพยายามต่อสู้กับสายตาดุดันนั้นอย่างไม่ลดละเช่นเดียวกัน"นอน!""ข้าไม่อยากนอนกับท่าน!"เว่ยจวินอี้กลับไม่เชื่อฟังเสียงร้องทัดทานของเฉิงซิน เขากระทำตามอำเภอใจของตน ฝ่า

ศาลาริมสระน้ำ บรรยากาศล้วนร่มรื่น การรับประทานอาหารและหารือเรื่องราชกิจมาถึง เฉิงซินได้นั่งร่วมวงบนโต๊ะอาหาร เว่ยจวินอี้สังเกตเห็นความผิดปกติบนนิ้วของนางพลางนิ่วหน้านางเป็นอันใด ทำตัวเซ่อจนได้เรื่องอีกแล้วหรือ"ท่านพี่ปลานี้เนื้อนุ่มนัก ท่านทานมากหน่อยนะเจ้าคะ" เสียงใสเอ่ยตัดบทภวังค์เว่ยจวินอี้เขาจึงผินหน้ามองคุณหนูช่ายพลางคลี่ยิ้มอ่อนช่ายจี้ถงคีบเนื้อปลาสีขาวนวลลงไปยังถ้วยของเว่ยจวินอี้ นางคลี่ยิ้มละไม ส่วนเฉิงซินก็หาได้สนใจพวกเขาทั้งสอง นางยังคงก้มหน้าก้มตาทานอาหารของตนต่อไป ทว่าแม่ทัพเว่ยกลับลอบมองท่าทีเย็นชาของเฉิงซินอย่างหงุดหงิดใจ นางแทบไม่สนใจเขาเลย เอาแต่ละเลียดชิมอาหารเบื้องหน้าช่างเห็นแก่กินยิ่งนัก"ท่านแม่ทัพ จวนของท่านตอนนี้ที่ตบแต่งเข้ามามีเพียงฮูหยินใช่หรือไม่" ใต้เท้าช่ายเอ่ยเฉิงซินผู้ลอบฟังอย่างเงียบ ๆ ชะงักตะเกียบลงทว่าหาได้เล็กรอดไปจากสายตาของแม่ทัพ เว่ยจวินอี้จับสังเกตอาการผิดแผกของนางได้ เขาจึงแสร้งยิ้มขัน "ตามที่ท่านเห็นอย่างไรเล่าใต้เท้า"ใต้เท้าช่ายมองไปยังบุตรีของตนซึ่งกำลังแสดงอาการกระมิดกระเมี้ยนอยู่ไม่น้อย ภายในใจของเฉิงซินตะโกนร่ำร้องเสียจนแทบกระดอนออก