All Chapters of ท่านแม่ทัพได้โปรดหย่ากับข้าเถิด: Chapter 21 - Chapter 30

และวันที่เว่ยจวินอี้บอกนางจะกลับมาเอาคำตอบล้วนไม่เป็นเช่นนั้น หลังจากได้รับราชโองการเว่ยจวินอี้ก็รุดออกจากจวนสวมชุดเครื่องแบบครบครันมุ่งหน้าจากไปไม่ทันกล่าวคำใดด้วยซ้ำ แท้จริงแล้วเกิดสงครามยังแถบชายแดน บาดแผลของเว่ยจวินอี้ยังไม่สมานกันดีทว่ากลับต้องออกไปรบทัพจับศึกเสียแล้วเฉิงซินรู้สึกเป็นกังวลใจทว่ายังรักษาอาการเยือกนิ่ง รอคอยอย่างมีหวัง เวลาผันผ่านไปหนึ่งวันก็แล้ว หนึ่งสัปดาห์ก็แล้ว ทั้งจวนล้วนไม่ได้รับข่าวคราวของแม่ทัพเว่ยเลย เฉิงซินรู้สึกร้อนใจยิ่งนัก นางก็ยังคงเฝ้ารอต่อไป จวบจนล่วงเลยไปถึงสองเดือน นางจึงได้รับข่าวของเขาตัวหนังสือที่ปรากฏเบื้องหน้าของนางแจ้งเอาไว้ว่าแม่ทัพเว่ยจวินอี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากสงคราม ยามนี้สงครามสงบแล้ว แต่ดูเหมือนแม่ทัพเกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวงไปชั่วชีวิต นางไม่เข้าใจความหมายที่ว่าเกิดความเปลี่ยนแปลง นี่มันคือสิ่งใดกัน หัวใจของนางบีบรัดเสียจนเจ็บแปลบเสียงรถม้าดังขึ้นที่หน้าจวน เฉิงซินจึงรีบวิ่งรี่ออกไปด้วยสีหน้าเป็นกังวลระคนดีใจ ดังคาดเมื่อผู้ที่โจวหมิงประคองอยู่ก็คือเว่ยจวินอี้ ทว่าแม่ทัพเว่ยผู้นี้กลับมีผ้าสีดำหม่นคาดปิดดวงตาทั้งสองข้างเอาไว้ เฉิงซ

"เฉิงซินเจ้ากำลังคิดทำสิ่งใด" เสียงทุ้มกล่าวด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง"เฉิงฮุย ท่านพาข้าไปพบอาจารย์ได้หรือไม่""เหตุใดจึงอยากไปพบอาจารย์ เพราะเขาหรือ" เสวียนเฉิงฮุยกล่าวอย่างไม่เข้าใจนัก ทั้งที่เฉิงซินมักบอกกับตนเสมอว่าต้องการออกห่างแม่ทัพเว่ย แต่ดูเหมือนการกระทำของเฉิงซินล้วนตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เขาก็ทำได้เพียงทอดถอนใจแล้ว ต่อให้โลกใบนี้เหลือเพียงเสวียนเฉิงฮุยและเฉิงซินอย่างไรเขาก็คงได้เคียงข้างอีกฝ่ายในฐานะสหายเท่านั้นสินะเฉิงซินพยักหน้าหงึกหงัก เสวียนเฉิงฮุยจึงถามกลับไม่เต็มปากนัก "เช่นนั้นเอ่อ...เจ้า หย่ากับเขาแล้วหรือ"เฉิงซินไม่ตอบ นางเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้น เขารับรู้ถึงความสั่นคลอนของไหล่บาง นางกำลังร้องไห้และข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้จนถึงที่สุด เสวียนเฉิงฮุยตื่นตระหนก เขาจึงดึงเฉิงซินเข้ามาสวมกอดแผ่วเบา"เอาล่ะ ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปพบท่านอาจารย์ แล้วนี่เจ้าไม่กลับจวนก่อนหรือ" ฝ่ามือของเขายังคงลูบไล้ศีรษะและปลอบประโลมเฉิงซินอยู่เช่นนั้นเฉิงซินที่น้ำหูน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนอาภรณ์สีเข้มเนื้อดีพลางส่ายหน้าไปมา กล่าวอู้อี้แนบอกแกร่ง "ท่านอย่าบอกท่านพ่อข้านะ ได้หรือไม่

ซุนอี้เหวินรั้งอยู่ที่จวนแม่ทัพอย่างจำใจ นางก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนอย่างขมีขมันไม่หือไม่อือใด และหน้าที่ในการดูแลเว่ยจวินอี้ทั้งหมดล้วนตกเป็นของนางไปโดยปริยายมือเรียวบรรจงป้อนโจ๊กอุ่น ๆ จ่อบริเวณริมฝีปากเว่ยจวินอี้เชื่องช้า แม้นางจะป้อนให้เขามาแล้วหลายหนทว่ากลับไม่ชินชาเอาเสียที มือที่ยื่นจ่อพลอยสั่นระริกอยู่ร่ำไป เผิงหลินและหลี่อ้ายซีซึ่งยืนมองอยู่ไม่ห่างก็ได้แต่แอบลุ้นตัวโก่งไปตาม ๆ กันเผิงหลิน "เอ่อ...ท่านหมอ ให้ข้าช่วยท่านหรือไม่เจ้าคะ"ซุนอี้เหวินช้อนดวงตาขึ้นราวผู้พบทางสว่าง นางคลี่ยิ้มผ่านผ้าแพรผืนบางซึ่งใช้ปกปิดตั้งแต่สันจมูกของตนลงมา เผิงหลินสาวเท้าเข้าใกล้แล้ว เสียงทุ้มจึงกล่าวขึ้นทันควัน"เผิงหลิน อ้ายซี""เจ้าคะ"เผิงหลินหยุดฝีเท้าลงเดี๋ยวนั้น ทั้งสองขานรับโดยพร้อมเพรียง"พวกเจ้าทั้งสองออกไปเถิด ทางนี้มีท่านหมออี้เหวินก็พอแล้ว"ซุนอี้เหวินหน้าซีดเผือดลง ดั่งมีผู้เอาน้ำเย็นมาราดลงกลางศีรษะ ความหวังเพียงหนึ่งเดียวดับสลายปลิวหายไปกลางอากาศ ส่วนเผิงหลินและหลี่อ้ายซีก็เหลียวหน้ามองกันไปมาสลับกับสบดวงตาของหมอหญิง กล่าวตอบรับกระท่อนกระแท่น "...จะ...เจ้าค่ะ"ทั้งสองจึงหมุนกาย

ด้วยองศาที่ต้องเอียงมองเบื้องหลัง จึงทำให้ใบหน้าของนางแนบชิดเว่ยจวินอี้ยิ่งนัก ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดเข้ามาเสียจนขนอ่อนลุกเกรียว ไม่รู้ว่าซุนอี้เหวินหูฝาดไปเองหรือไม่ นางได้ยินเสียงหัวเราะหึซึ่งอีกฝ่ายมักขบขันตนเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง ส่งผลให้จิตใจของนางกระสับกระส่ายมากยิ่งกว่าเดิมนัก อกด้านซ้ายพลอยกระหน่ำโลดเสียจนแทบหยุดเต้น"แกะไม่ได้หรือ"จู่ ๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย ซุนอี้เหวินสะดุ้งตัวโยน เว่ยจวินอี้รับรู้ถึงแรงกระตุกน้อย ๆ นั้น "ขออภัยท่านหมอ ไฉนขวัญอ่อนเพียงนี้เล่า"'ใครให้อยู่ ๆ อยากพูดก็พูด อยากเงียบก็เงียบเล่า'นางอยากออกจากห้องนี้โดยเร็วเหลือเกิน รู้สึกอึดอัดจนแทบหยุดหายใจลงไปเดี๋ยวนั้น ในที่สุดผ้าที่พยายามยื้อยุดแกะคลายมานานก็ถูกปลดลงเสียที ซุนอี้เหวินระบายลมหายใจโล่งอก นางค่อย ๆ ถอยห่างจากอีกฝ่ายช้า ๆ หัวใจเต้นอึกทึกด้วยความประหม่า'ซุนอี้เหวิน อย่าได้กลัวไป เขายังไม่หายวันหายพรุ่งหรอกน่า'นางพยายามปลอบประโลมตนเองทั้งที่ใบหน้าซีดขาวลงไปกว่าครึ่งแล้ว แม้นางสามารถรักษาคนได้ก็จริง ทว่านางห่างหายเรื่องการรักษามานานมากโข นาน ๆ ทีจะได้ไปหาอาจารย์ คาดไม่ถึงว่าต้องมาคอยดูแ

"หลายวันนี้ลำบากท่านแล้ว อากาศเช่นนี้ท่านชอบหรือไม่"ซุนอี้เหวินพยักหน้า"ข้าขอถามท่านหมอหนึ่งสิ่งได้หรือไม่"นางแหงนหน้าขึ้นมองคนตัวสูง ครุ่นคิด แล้วจึงพยักหน้าเป็นการตกลง"ท่านมีสามีแล้วหรือไม่"ดั่งอสนีบาตฟาดกลางกระหม่อม ซุนอี้เหวินยืนตัวแข็งทื่อหยุดฝีเท้าลงเดี๋ยวนั้น'สามีหรือ เกรงว่าสามีของนางคงไม่ยอมรับนางเป็นภรรยากระมัง'ซุนอี้เหวินจึงตัดสินใจยกฝ่ามืออีกฝ่ายขึ้นและเขียนบางสิ่ง'เหตุใดท่านจึงต้องการรู้เล่า'เว่ยจวินอี้คลี่ยิ้มบาง "ท่านไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าจะเล่านิทานให้ท่านฟัง"ซุนอี้เหวินกะพริบดวงตางุนงง"ครั้งหนึ่งมีนายทหารและคุณหนูตระกูลใหญ่อยู่กินด้วยกันฉันสามีภรรยา ทั้งสองดูเหมือนรักใคร่กันดี แต่ที่จริงแล้วคุณหนูผู้นี้ต้องการหย่ากับเขายิ่งนัก ทั้ง ๆ ที่นางก็ชมชอบเขา ทว่าสาเหตุที่นางต้องการหย่านายทหารผู้นั้นก็สุดจะรู้ วันหนึ่งเขาต้องออกไปรบรายังชายแดน เมื่อกลับมาก็พบว่าตนดั่งผู้พิกลพิการ ดวงตามืดบอดไม่อาจมองเห็นใบหน้าอันงดงามของภรรยาตนได้อีกต่อไป เขาไม่อยากให้คุณหนูผู้เป็นภรรยาที่รักต้องลำบากและจมปลักไร้อนาคต จึงตัดสินใจเขียนใบหย่ายื่นให้นาง หลังจากนั้นท่านว่านาง