All Chapters of ท่านแม่ทัพได้โปรดหย่ากับข้าเถิด: Chapter 11 - Chapter 20

ลานลงทัณฑ์หน้าหอกักตน เฉิงซินนั่งคุกเข่าเพื่อรอรับการโบยอยู่ตรงนั้น นางไม่ขยับไปไหน จริง ๆ ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วยามด้วยซ้ำ ทว่านางกลับถูกลากตัวมาก่อนราวกับว่านางจะติดปีกบินหนี ซ้ำยังต้องนั่งคุกเข่าตากแดดตากลม เหงื่อชื้นไหลท่วมกาย ใบหน้าของนางเริ่มซีดขาวลงทุกขณะ เฉิงซินไม่ได้สังเกตว่ามีสตรีนางหนึ่งลอบเข้ามาใกล้บ่าวผู้รับผิดชอบการลงทัณฑ์ซุนฮ่าวเดินเข้ามาเบื้องหลัง พลางลากหญิงร่างท้วมไปยังที่ลับตาซุนฮ่าว "มัวรีรอสิ่งใดเล่า เหตุใดไม่โบยนางเสีย"ของที่ว่าลืมของนาง แท้จริงแล้วแอบย้อนเข้ามาในจวนอีกครา คำกล่าวเมื่อสักครู่ทำให้บ่าวผู้ลงทัณฑ์ดูลังเลอยู่ไม่น้อย ซุนฮ่าวเห็นท่าทีกระยึกกระยักเช่นนั้นจึงยกถุงเงินขึ้นยัดใส่มืออวบอั๋น นางนึกลังเล ทว่าซุนฮ่าวกลับกล่าวกรอกหู"เจ้าไม่รู้หรือว่าคุณหนูจี้ถงเป็นคนโปรดของท่านแม่ทัพ เจ้าไม่ทำตามคำสั่งแม่ทัพ เช่นนี้…ผู้ที่จะถูกลงทัณฑ์คงต้องเปลี่ยนเป็นเจ้าแล้วกระมัง""แต่…ท่านแม่ทัพเอ่ยว่าภายในสองชั่วยาม นี่ยังไม่ถึง" นางกล่าวด้วยความประหม่า"แท้จริงแม่ทัพอยากลงทัณฑ์นางใจแทบขาด ดูสิเหลือเวลาไม่มากแล้ว เจ้าทำตามคำสั่งแม่ทัพ มีแต่จะได้กับได้ เชื่อข้า"เมื่อถ

"ท่านแม่ทัพให้ข้านำยามาให้ฮูหยิน"เฉิงซินแหงนหน้าขึ้นมองผู้มาเยือน เป็นโจวหมิงนั่นเอง"ข้าไม่เอา เชิญเอายาของแม่ทัพกลับไปเถิด" เฉิงซินปฏิเสธเสียงแข็งแม่ทัพใจดำคิดตบหัวแล้วลูบหลังข้าหรือ"ฮูหยิน อย่าทำให้ข้าต้องลำบากใจเลยขอรับ" โจวหมิงกล่าวอย่างสิ้นหวังนายของเขาดันกำชับเสียด้วยว่านางต้องรับยานี้เอาไว้ ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงต้องโดนลงโทษเป็นแน่ คิดแล้วก็ให้หวาดผวาอยู่ไม่น้อย เหตุไฉนเรื่องแง่งอนของสามีภรรยาจึงต้องตกเป็นหน้าที่ของเขาด้วยเล่า สามีอยากตามง้อภรรยาของตนทว่ากลับให้เขาเป็นฝ่ายออกหน้าแทนเสียได้"โจวหมิง ท่านกลับไปเถิดฮูหยินของข้าดีขึ้นมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ยาของท่านแม่ทัพ ขอบคุณท่านมาก" เผิงหลินกล่าวเชิญอีกฝ่าย น้ำเสียงคล้ายขอบคุณยิ่ง ทว่าสิ่งที่แฝงเอาไว้ในแววตากลับบ่งบอกโจวหมิงว่า ท่านไสหัวกลับไปเสียโจวหมิงมองห่อยาและมองเฉิงซิน สลับซ้ายขวากับบ่าวของนาง เขาทอดถอนใจ พลางเหลียวหลังเพื่อเดินจากไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะพ้นธรณีประตู เฉิงซินจึงกล่าวเสียงดังไล่หลังเพื่อกำชับอีกหน"เจ้าบอกแม่ทัพด้วยไม่ต้องส่งสิ่งใดมาอีก ข้าไม่ขาดแคลน อยู่ในหอกักตนช่างสบายใจยิ่งนัก อีกไม่นานข้าจะไปห

โครม!!หลังคาที่เหมือนจะพังแหล่มิพังแหล่ถล่มลงเสียงดังสนั่น เฉิงซินเบิกตากว้างตะลึงลาน นางแหงนหน้าขึ้นเบื้องบน ฝุ่นละอองลอยคละคลุ้งเสียจนเคืองตา จู่ ๆ ร่างสูงใหญ่พลันร่วงดิ่งพาดผ่านอากาศลงมาด้วยความรวดเร็วตู้ม!เฉิงซินสติขาดผึง ริมฝีปากที่แข็งค้างไปเมื่อสักครู่ถูกปิดหมับเอาไว้"ชู่ว!"เฉิงซินกะพริบดวงตาถี่สองสามคราเพื่อขับไล่หยาดน้ำและฝุ่นผงซึ่งเกาะพราวเต็มใบหน้า แพขนตางอนกระดิกไหวฉงนหนัก เมื่อเห็นภาพถนัดชัดแจ้งว่าเป็นผู้ใด นางถึงกับเกิดความตื่นตะลึงเว่ยจวินอี้!เฉิงซินพยายามต่อต้านอีกฝ่ายอย่างหนัก ทว่าตอนนี้นางกลับถูกมือหยาบระคายปิดป้องริมฝีปากเอาไว้ และปลายนิ้วอีกด้านของเขาก็จรดริมฝีปากตน นัยน์ตาคมจ้องเฉิงซินเขม็งอย่างนึกคาดโทษต่อความรั้นของนางจะให้นางอยู่เฉยได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้ตนกำลังแช่กายในอ่างอาบน้ำในสภาพเปลือยเปล่า จู่ ๆ เขาก็ร่วงลงมาไม่มีปี่มีขลุ่ย น่าอับอายแล้ว แม้ภายในมีเพียงแสงเทียนส่องสว่างริบหรี่ ทว่าก็ยังเห็นเด่นชัดอยู่ดีขณะที่ความเงียบปกคลุม เฉิงซินลอบสำรวจใบหน้าหล่อเหลาทุกกระเบียดนิ้ว คิ้วของเขาขมวดมุ่น เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายลืมสังเกตสถานการณ์ตอนนี้ว่าอยู่กันอย่า

หลี่อ้ายซี "ฮูหยินเกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าคะ"หลี่อ้ายซี และ เผิงหลินตื่นตระหนกเมื่อพบว่าเฉิงซินกำลังแบกร่างซึ่งเปียกชุ่มโชกของเว่ยจวินอี้เดินโผเผเข้ามา คนร่างสูงสิ้นสติรับรู้ ส่วนคนตัวบางหอบอีกฝ่ายอย่างทุลักทุเลพาให้เปียกไปตามกัน บ่าวทั้งสองจึงถลันกายเข้ามารีบช่วยประคองอย่างเร็วรี่"ข้าก็ไม่รู้ พวกเจ้าอย่าเพิ่งถามเลย รีบไปตาม..." เฉิงซินชะงักค้างไว้เท่านั้น นางไม่รู้ว่าเรื่องนี้สมควรเอ่ยออกไปหรือไม่ อาจเป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่แม่ทัพไม่อยากให้เปิดเผยก็ได้ เหตุการณ์เช่นนี้ล้วนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เหตุใดย้อนมาครานี้ช่างรู้สึกอลหม่านโดยแท้ จากเดิมที่นางจะให้ตามหมอเข้ามา จึงแปรเป็นให้ไปหายาตามเทียบที่ตนยื่นให้เผิงหลินมองเทียบยาตาปริบ ๆ "ฮูหยินท่านรู้จักเทียบยาด้วยหรือเจ้าคะ""เอ่อ...รู้เล็กน้อย อย่ากล่าวมากความ ไปหาเงียบ ๆ เล่า""เจ้าค่ะ"เผิงหลินจากไปแล้ว พร้อมผ้าคลุมหัวคลุมไหล่ เฉิงซินจึงเรียกหลี่อ้ายซีเข้ามาช่วยตนอีกแรง"อ้ายซีเจ้ามานี่""เจ้าค่ะ"หลี่อ้ายซีเดินเก้ ๆ กัง ๆ เข้ามาใกล้"เจ้าไปหาเชือกมา เอาหนา ๆ นะ""เชือกหรือเจ้าคะ" หลี่อ้ายซีงุนงง"เอานา...ข้าให้เจ้าไปหาก็หามาเสีย อย่ากล่าวม

"ท่านแม่ทัพ ท่านเป็นเช่นไรบ้างขอรับ" โจวหมิงวิ่งหน้าตั้งเข้ามาโจวหมิงมารู้ตัวตอนนี้ช้าไปหรือไม่ นายของตนเกือบถูกมือสังหารลอบฆ่าตายอยู่รอมร่อ จะกล่าวเช่นนั้นก็มิได้ในเมื่อเว่ยจวินอี้ให้เขาไปพักเร็วหน่อย เวลาเช่นนี้จึงทำให้เขาไม่มีผู้ใดอยู่ข้างกาย ทว่าเมื่ออีกฝ่ายบุ่มบ่ามเข้ามาเช่นนั้นจึงทำให้ภาพเบื้องหน้าสะท้อนเข้าตาเสียจนต้องรีบหันหลังกลับแทบไม่ทันเผิงหลินและหลี่อ้ายซีรีบวิ่งรี่เข้ามาฉุดรั้งโจวหมิงที่ตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ตายซากออกไปทันควัน"โจวหมิง ท่านจะบ้าหรือไร ข้าก็บอกแล้วว่าท่านแม่ทัพกับฮูหยินพักผ่อน อีกอย่างฮูหยินข้าทำแผลให้ท่านแม่ทัพแล้ว" เผิงหลินกล่าวตำหนิ หลี่อ้ายซีก็ค้อนโจวหมิงอย่างนึกคาดโทษไปแล้วเช่นเดียวกันโจวหมิงหน้าซีดเผือด "ก็ข้า ข้า...เป็นห่วงท่านแม่ทัพผิดตรงไหนเล่า ข้าเข้าไปในห้องตำราพบคราบเลือดมากมายปานนั้น""ท่าน ท่าน ท่าน มิใช่ท่านหรอกหรือ ที่ไม่ทำหน้าที่ของตนเองให้ดี หึ!" หลี่อ้ายซีค้อนตาคว่ำโจวหมิงจึงได้แต่ส่งยิ้มแหยเข้าสู้เสียแล้ว เมื่อถูกสตรีสองนางรุมต่อว่าด่าทอแทบไม่พักหายใจหายคอกันด้วยซ้ำ"เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าจะรอท่านแม่ทัพตื่นอยู่ตรงนี้" โจวหมิงยกมือขึ้นกอ